ร้อยเล่ห์รัก

 

“ขอโทษค่ะ” ภาณุมาศกล่าวเพียงสั้นๆ แล้วจึงหันหลังกลับหมาย

จะเดินจากไปอย่างเร็วจี๋ หากแต่สองขาของเธอก็ถูกตรงอยู่กับที่ด้วย

คำพูดถากถางของผู้ชายมาดโหดเสียก่อน

“จะไปไหนกันครับ ทำไมขออนุญาตผมแล้วถึงไม่เข้ามานั่งข้างใน

ห้องนี้ล่ะ”

“ขอโทษค่ะ ดิฉันเข้าห้องชมรมผิด” ภาณุมาศจำใจหันกลับมา

แก้ตัวนํ้าขุ่นๆ ตามมารยาท

“เข้าห้องผิดงั้นเหรอ?” คนฟังยืนกอดอกมองดูเธอราวกับจะ

สื่อความหมายให้ทุกคนในที่นี้ได้รับรู้ว่า

‘เขาไม่เชื่อในนํ้ามนต์ที่เธอเอ่ยออกมาเลยสักนิด^,

“ค่ะ!” เด็กสาวเลยกระแทกเสียงตอบกลับไปด้วยนี้าโหที่พวยพุ่ง

ขึ้นมาตงิดๆ

“อ๋อ...สงลัยว่าป้ายที่หน้าห้องกิจกรรมมันจะเล็กไป ถึงได้มีแต่

พวกเหลาะแหละแวะเวียนมาบ่อยๆ”

แม้นน้ำเสียงพึมพำที่เอ่ยออกมาจะฟังดูสบายๆ ก็จริง หากแต่มัน

ช่างขัดแย้งกับดวงตาคมกริบที่มองเธออย่างตำหนิติเตียนเสียจริง

ทำเอาคนที่เป็นเป้าสายตาของทุกคนรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นที่สุด

ในขณะที่สมองของภาณุมาศเพียรคิดหาทางออกให้แก่ตัวเอง

อยู่นั้น คนตัวสูงก็พลันเอ่ยรวบรัดตัดความเพื่อมัดมือชกแม่สาวแสบ

โดยที่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย

“เอาละ ไหนๆ คุณก็เดินผิดที่ผิดทางมาถึงนี่แล้ว ผมจะถือชะว่า

คุณมาสมัครชมรมศิลปะการต่อสู้ของผมก็แล้วกัน เชิญเข้าไปนั่งที่ได้”

คาอิกระตุกยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก พร้อมทั้งผายมือเชื้อเชิญให้เธอก้าวเข้า

มายังด้านใน

ครั้นพอเจอไม้นี้ของยากุซ่าหนุ่มเข้า มันก็ยากยิ่งนักที่หญิงสาวจะ ปฏิเสธคำชวนนั้นได้ ในเมื่อบัดนี้ชากาโมโต้ คาอิ กล่าวเชิญเธอด้วย

ฐานะของอาจารย์ชมรม มิใช่นักเลงหัวไม้ผู้นำแห่งแก๊งซากาโมโต้อีกแล้ว!

“ค่ะ” ภาณุมาศจำต้องเก็บท่าทีไม่พอใจเอาไว้ พร้อมทั้งเดินกลับ

เข้ามาด้านในตามเดิม ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ทวีคูณยิ่งกว่าการถูก

พี่ชายบังคับในตอนแรกเสียอีก

‘ให้ตายเถอะ! โลกมันกลมบ้าบออะไรขนาดนี้ ถึงทำให้ฉันต้องมา

เจอยากุซ่าหน้าโหดอย่างตานี่ไต้’

ครั้นเมือภาณุมาศก้าวเดินมานั่งลงที่พื้นทีว่างด้านหลังห้อง

หญิงสาวก็ได้พบกับเรื่องเซอร์ไพรส์ครั้งที่สองของวัน เมื่อบุรุษที่นั่งอยู่ก่อน

แล้วทางด้านซ้ายของเธอนั้นก็คือ เพื่อนร่วมคณะที่ชื่อ ซาโนะ อิสึมิ นั่นเอง

“ซาโนะคุง!” ภาณุมาศร้องออกมาด้วยความดีใจ อย่างน้อยใน

ความอับโชคนั้นก็ยังพอจะมีเรื่องดีๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกอยากจะมาร่ำเรียน

ตามที่เจ้าพ่อหนุ่มสั่งเอาไว้บ้าง หลังจากได้พบเพื่อนที่พอจะคุยกันได้อยู่

ในที่นี้ด้วย

“จุ๊ๆ เบาๆ สิ เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ดุเอาหรอก” ชาโนะขยิบตา พลางกระซิบบอกเพื่อนสาว

ภาณุมาศเห็นจริงตามที่เพื่อนชายได้บอก เธอจึงได้แต่พยักหน้า

รับช้าๆ ก่อนจะเพ่งความตังใจไปยังหน้าชันเรียนด้วยความคิดหนึ่งที่ผุด

ขึ้นมาว่า

‘ไหนๆ ก็หลวมตัวเข้ามาเรียนแล้ว เจอไอ้หน้าโหดนี่ก็ดี เธอจะได้

ทวงมือถือซะเลย’

ในขณะที่ภาณุมาศเริ่มจะมีกะจิตกะใจอยากศึกษาศาสตร์แห่ง

การต่อสู้ขึ้นมาบ้าง ฝ่ายพ่อยากุซ่าหน้าโหดในความคิดของเธอก็กำลัง

รู้สึกไม่ต่างไปจากหญิงสาวนัก เมื่อเขาคาดไม¹ถึงว่าการตกปากยอมเป็น

อาจารย์พิเศษให้แก่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ จะทำให้เขาต้องเช้ามาพัวพันกับ

 ยายตัวแสบ...หนึ่งในเมียสะสมของคู่อริอีกครั้ง

เปลวเพลิงสีน้ำเงินที่เคยเงียบสงบอยู่ในอุรา กลับแผดเผาแผ่

ขยายความร้อนรุ่มออกมารอบๆ กายอย่างฉับพลัน นับตั้งแต่วินาทีแรก

ที่เจ้าหล่อนก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้ โดยที่ตัวคาอิเองก็ไม่อาจจะเข้าใจได้

 เลยว่า

เหตุใดมันจึงเป็นเช่นนั้น

แต่สิ่งที่เขารู้สึกและสัมผัสได้ในทันทีนั่นก็คือ แม่สาวตุ๊กตาผู้นี้เป็น เหมือนก๊าชออกซิเจน ซึ่งไม่ว่าอัคคีอย่างเขาจะอยู่ที่ไหน...อย่างไร...

หากแต่อานุภาพแห่งสสารของเจ้าหล่อนนั้น ก็มักจะทำปฏิกิริยากับ

เปลวไฟในใจของเขาให้ลุกโชติช่วงชัชวาลได้ไม่ยากเย็น แม้นว่าในบาง

คราวดวงจิตของเขาจะนิ่งสงบราวกับน้ำแข็งก็ตามที

“คนนิซิวะ”

คาอิรีบสะบัดหน้าหลีกหนีหญิงสาวที่มักจะปรากฏดวงหน้าบูดบึ้ง

ใส่เขาอยู่เสมอ เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่าหัวจิตหัวใจของตนเริ่มจะร้อนระอุขึ้น

อย่างผิดปกติ ก่อนกล่าวคำทักทายยามบ่ายแก่บรรดานักศึกษาด้วย

ท่าทีเรียบๆ เมื่อรวบรวมสมาธิมิให้วอกแวกได้แล้ว

“ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวกับพวกคุณเสียหน่อย ผมชื่อ ชากาโมโต้

คาอิ” คนพูดเว้นวรรคนิดหนึ่ง

“พวกคุณบางคนอาจจะพอได้ยินชื่อเสียงของผมมาบ้างแล้ว”

 ก่อนจะปรายตามองมายังแม่สาวแสบอีกครั้งอย่างอดไม¹ได้

ทันทีที่อาจารย์หนุ่มกล่าวแนะนำตัวเสร็จ สาวน้อยหน้าบูดก็แอบ

แบะปากอย่างหนั่นไส้ พลางแอบเหน็บแนมอีกฝ่ายอยู่เพียงในใจว่า

‘ไม่ใช่แค่เคยได้ยินชื่อเสียนะยะ...แต่ฉันยังเคยเจอมากับตัวด้วยว่า

นายมันนิสัยแย่แค่ไหน^,

“ผมจะมาเป็นอาจารย์พิเศษสอนวิชาศิลปะป้องกันตัวให้แก่พวก

คุณ ซึ่งสิ่งที่ผมจะสอนในปีนี้ก็คือศาสตร์แห่งการต่อสู้สามชนิด ได้แก่

เคนโด ยูโด และยิงธนู” คาอิอธิบายสาระสำคัญของบทเรียนให้ทุกคนได้

รับรู้

“วันนี้ผมคงยังไม่สอนอะไรมากมายนัก เพียงแค่จะคุยรายละเอียด ทั้งหมดกับพวกคุณเท่านั้น”

คาอิกล่าวต่อไปโดยไม่สนใจท่าทางกระฟัดกระเฟียดของนักเรียน

ใหม่เท่าไหร่นัก เพราะหากเขาเอาแต่เหล่มองไปทางนั้น เจ้าตัวกลัวว่า

ตบะที่สู้อุตส่าห์เพียรตั้งมั่นไว้จะแตกซ่านออกมาเสียก่อน แล้วคราวนี้เขา

คงได้กลายเป็นอาจารย์ใจยักษ์ขึ้นมาเป็นแน่แท้ ที่ไม่สามารถหักห้ามใจ

ไม่ให้จับตัวแม่เด็กแสบมาฟาดก้นเสียให้เข็ดได้

“ส่วนวันนี้ผมจะให้พวกคุณเริ่มปีกสมาธิกันก่อน ผมจะนับหนึ่งถึง

สาม ขอให้พวกคุณหลับตาลง แล้วคอยฟังเรื่องที่ผมจะบอกต่อไปให้ดี”

ชายหนุ่มกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“อิจิ” ชายหนุ่มเริ่มด้นนับหนึ่งทันที “นิ” แล้วจึงเริ่มนับสอง

“ชัน” เมื่อนับครบสาม จึงออกคำสั่งให้เริ่มมั่งสมาธิว่า “โมะคุโซ”

เมื่อเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงแนบสนิทกัน

ดีแล้ว อาจารย์หนุ่มจึงได้เริ่มกล่าวต่อไป

“ตังแต่วันพรุ่งนี้ไป ผมจะให้พวกคุณเริมปีกเคนโดก่อน เพราะ

ฉะนั้นทุกคนจะต้องจัดการเรื่องเครื่องแบบและอุปกรณ์ให้เรียบร้อย

ภายในวันนี้ด้วย...”

ในขณะที่คาอิกล่าวไปเรื่อยๆ นั้น นักศึกษาส่วนใหญ่ก็สามารถ

ทำสมาธิกันได้เป็นอย่างดี จะยกเว้นก็แต่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีสมาธิเอา

เสียเลย เพราะยิ่งน้ำเสียงเฉียบขาดเย็นชานั้นตังกระแทกโสตประสาท

ของเจ้าหล่อนมากเท่าไหร่ ภาณุมาศก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดหัวใจมากเท่านั้น

จนพานทำให้เธอนึกไปถึงวันวานเมื่อครั้งที่เธอและเขาพบกันในคราวแรก

ซึ่งเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่อาจข่มใจลืมความน่ากลัวของผู้ชายคนนี้ไปได้

เลย...

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)