บาปรักแรงปรารถนา (เดวิล อิน เลิฟ , กรวรินทร์)

 

โตเกียว...

“แล้วแกจะทำยังไงต่อไป”

“ผมว่าจะไปเมืองไทย ไปพบพี่สาวตามที่แม่บอกไว้”

“อือ...ฉันก็ว่าดีเหมือนกัน หลบไปซักพักดีกว่า รอให้เรื่องมันซาลงก่อน แล้วแกค่อยกลับมาก็แล้วกัน”

“ครับ ทางนี้ผมฝากพี่ดูแลด้วยก็แล้วกัน”

ริว หรือ ทาคาฮิโตะ ริว ยืนมองหลุมฝังศพมารดาของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะ เขาแม่คงไม่ต้องมาด่วนจากไปเร็วอย่างนี้ เขากำกระดาษในมือแน่น แม่ก็ยังเป็น แม่อยู่วันยังคํ่า ถึงจะป่วยมากขนาดไหนท่านก็ยังสู้อุตส่าห์เขียนจดหมายทิ้งไว้ ให้เขาหนีไปอยู่เมืองไทย ประเทศอันเป็นบ้านเกิดของแม่ โดยที่นั่นจะมีพี่สาว คอยดูแล

“แม่ครับ ผมขอโทษ ถ้าผมไม่เป็นยากูซ่า แม่คงไม่จากผมไปเร็วขนาดนี้” หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายหลั่งลงบนหลุมฝังศพของผู้เป็นแม่

“อย่าคิดมากน่า น้าวิเองเขาคงไม่อยากเห็นแกต้องมาทุกข์ใจอย่างนี้หรอก” คาโต้หรือ เซนจิริ คาโต้หัวหน้าพรรคคุโรริว ตบบ่าของริวเบาๆ เชิงปลอบใจ

ก่อนจะวางช่อลิลลี่สิขาว ดอกไม้โปรดของวิชุดาหรือแม่ของริว ลงบนหลุมฝังศพ

“แล้วแกจะไปเมืองไทยเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้ครับ”ริวเอามือเช็ดน้ำตาลวก ๆ ใบหน้าอันโศกเศร้ากลับมาเย็นชา

เช่นเดิม

“ทำไมเร็วนักล่ะ แล้วแกบอกทางโน้นไว้แล้วหรือยัง”

“บอกแล้วครับ ผมเอาจดหมายที่แม่เขียนไว้เป็นภาษาไทยส่งไปให้แล้ว ป่านนี้น่าจะได้รับแล้ว”

“แล้วแฟนแกล่ะ ปล่อยเอาไว้แบบนี้ ฮิคารุมันโม่คาบไปกิน^,หรอกเรอะ”

“นั่นแหละครับที่ผมเป็นห่วงที่สุด ยังไงผมฝากพี่ดูแลฮานะจังให้ด้วย

อย่าให้ไอ้บ้านั่นมาเกาะแกะเป็นอันขาด”

“ได้ ฉันจะดูให้ แล้วแกก็ดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ ติดต่อกลับมาด้วยนะ”

“ครับ”

ชายทั้งสองแม้จะต่างวัยกัน แต่ความที่ทำงานร่วมกันมานานหลายปี ทำให้ พวกเขาเข้าใจกันมากกว่าคนรุ่นเดียวกันเสียอีก

 

กรุงเทพฯ...

“หวังว่าจันทร์เจ้าคงจะจำได้ว่าแม่วิชุดาเป็นแม่ของลูก ถึงแม้ว่าเราจะ ไม่ได้เจอกันนานถึงยี่สิบกว่าปี แต่แม่ก็ไม่เคยลืมเลยว่าเคยมีลูกสาวที่น่ารักอยู่ เมืองไทย ป่านนี้จันทร์เจ้าคงจะเป็นสาวแล้ว แม่คิดถึงลูกมากนะ แต่เพราะความ จำเป็นทำให้แม่ไม่มีโอกาสกลับมาหาลูก อย่าโกรธแม่เลยนะลูก ที่แม่เขียน จดหมายมาหาลูกวันนี้ก็เพราะว่า แม่อยากขอร้องให้ลูกไปรับน้องชายของลูก ที่สนามบินวันที่ XX ตอนห้าโมงเย็นด้วยนะลูก น้องเขาเดือดร้อน แม่อยากให้ลูก ช่วยหน่อย สุดท้ายนี้แม่อยากบอกว่า แม่คงจะไปพบพ่อของลูกในอีกไม่ข้านี้แล้ว ดูแลสุขภาพด้วย รักและคิดถึง...แม่”

จันทร์เจ้า หรือ จันทัปปภา อ่านจดหมายลงทะเบียนจากญี่ปุ่นกลับไป กลับมาหลายรอบ แม่ที่เธอเคยคิดว่าคงจะลืมเธอไปแล้วหลังจากทิ้งเธอให้อยู่กับ พ่อตามลำพัง แม้กระทั้งงานศพพ่อเมื่อหลายปีก่อน แมกไม่ได้มาร่วมพิธี แต่

จู่ๆ ท่านก็ติดต่อมา แถมยังบอกว่าเธอมีน้องชายอีกด้วย

“สงลัยจะเป็นลูกกับแฟนใหม่” หญิงสาวรำพึงเบาๆ น้องชายหรือ ดี

เหมือนกัน เธอจะได้ไม่เหงา เพราะการอยู่คนเดียวในห้องเช่ามันช่างเหงา เหลือเกิน ถ้าได้น้องชายตัวเล็กๆ มาอยู่ด้วยก็คงจะดี...

17.30 น. วันต่อมา ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

“ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก เครื่องดีเลย'หรือเปล่านี่”

จันทร์เจ้าก้มดูนาฬิกาข้อมือราคาหลายพันที¹เจ้าตัวอุตส่าห์เก็บเงินอยู่ นานหลายเดือนอีกครั้ง พลางกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อมองหาเด็กผู้ชายญี่ปุ่น แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีวี่แววของเด็กญี่ปุ่นที่เธอมองหา

“สงสัยจะโดนหลอก กลับดีกว่า เสียเวลา'ชะมัด”

หญิงสาวตัดสินใจกลับบ้าน หลังจากที่รอมานานถึงสามชั่วโมงแล้ว...สู้ กลับไปแปลหนังสือนิยายดีกว่าได้ตังค์ด้วย เสียเวลาทำมาหากินหมด

ปิ้ง ป่อง ปิ้ง ป่อง

เสียงออดหน้าห้องตังอย่างต่อเนื่อง ทำให้มือที่กำลังพิมพ์เนื้อความตาม ที่ได้ถอดเอาไว้แล้วชะงักลง เธอเหลือบดูนาฬิกาที่ติดฝาผนังห้อง...สี่ทุ่มแล้ว ใคร กันมาเวลานี้ จันทร์เจ้าเกาหัวที่ไม่ได้สระมาแล้วหลายวันของเธอแรงๆ

“มาหาใครคะ”

หญิงสาวเปิดประตูออกไปและเอ่ยถามโดยไม่ได้มองหน้าคนที่มากดออด “Onesan (พี่สาว)”

สำเนียงไม่คุ้นหูทำให้จันทร์เจ้าต้องเงยหน้าขึ้นไปดู แล้วขยี้ตาแรงๆ อีกที ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เทพบุตร^,ที่¹ไหนมา'จุตินี่ ใบหน้าเรียว ริมผี!ปากแดงสวยได้รูป จมูกโด่ง ดวงตากลม ตาสองชั้นอีกด้วย คิ้วดำเรียวทอดยาวจดหางตา ผมทรงวัยรุ่น สุดๆ ซึ่งเธอคงไม่กล้าตัดแน่นอน รูปร่างสูง แต่ทว่าดูแข็งแกร่ง สวมเลอผ้าที่ดูลํ้า สมัยกว่าเธอสัก 10ปีชายหนุ่มมองเธอด้วยแววตาที่อ่านได้ว่าสมเพช

“! #@% ^A&* (+(&% % >#$#! % ^A * (0}{@% % ^A&% ร#®! @ ^A ”

หมอนี่พูดภาษาอะไร เธอฟังไม่เข้าใจ แถมยังรัวเป็นชุดอีกต่างหาก แต่จากน้ำเสียงเหมือนกำลังต่อว่าใครสักคนอยู่

“Excuse me. May I help you ?”

เธอถามเป็นภาษาที่เธอถนัด และหวังว่าเขาคงจะเข้าใจ แต่แทนที่จะได้ คำตอบ เขากลับเดินกระแทกบ่าเธอเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ

“Hey! What are you doing”

จันทร์เจ้ารีบเดินตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอรู้ลึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะแม้ว่าหมอนี่จะหล่อมากขนาดไหน เธอก็ไม่ควรด่วนสรุปว่าเขาเป็นคนดีเพียงเพราะหน้าตา

“Hey! You”

หญิงสาวเดินไปขวางหน้าเพื่อกันไม่ให้เขาเดินลึกเข้ามาในห้องเธอมาก กว่านี้ แต่เขากลับยื่นกระดาษในมือให้เธอ จันทร์เจ้ารับมาอ่านอย่างงงๆ และ จำได้ว่าเป็นลายมือเดียวกันกับที่ส^,งมาให้เธอเมื่อหลายวันก่อน ซึ่งเนื้อความใน กระดาษแผ่นนั้นระบุว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าขณะนี้ คือน้องชายของเธอ

“น้องชายเหรอนี่”

ดวงตาโตของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ ด้วยคาดว่าน้องชายที่แม่บอกอายุ คงไม่น่าเกินสิบขวบ แต่ไอ้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ มันน่าจะเกินยี่สิบแล้ว

“kerei lie”

“อะไร นายพูดอะไร แน่จริงก็พูดภาษาไทยสิ”

“##A%A&A&*()(_*&A%g_lA%%%#@@A ท”

ดูเหมือนว่า เขา คงไม่ เข้าใจที่เธอพูด ถึงได้พูดภาษาต่างดาวใส่เธอ แบบนี้ ดีละ เธอจะได้ด่าได้ถนัดปาก

“นี่ไอ้ตี๋รูปหล่อ ฉันละไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะเป็นน้องชายฉันจริง ๆ ท่าทางยังกับกุ๊ย ดูไม่ได้เอาซะเลย”

“กุ๊ยแปลว่าอะไรหรือเจ๊ ผมไม่เข้าใจ แต่ที่เข้าใจคือเจ๊นี่คือสุดยอดของ ความทุเรศเลยอะ”

 

 

 

 

“กุ๊ยแปลว่าอะไรหรือเจ๊ ผมไม่เข้าใจ แต่ที่เข้าใจคือเจ๊นี่สุดยอดของ

ความทุเรศเลยอะ”

จันทร์เจ้าหันขวับทันทีที่ได้ยิน เธอคงหูฝาดไป หมอนี่พูดภาษาไทยได้หรือ “Again”

“ผมไม่เข้าใจหรอกนะไอ้คำว่ากุ๊ยน่ะ แต่ผมรู้ว่า คำว่าทุเรศมันหมายถึงเจ๊

นี่เอง”

ชัดเลยหมอนี่พูดภาษาไทยได้แล้วทำไมมันไม่พูดแต่แรกล่ะ เอ๊ะ! เมื่อกี้ มันว่าอะไรนะ มันว่าเราทุเรศนี่นา หน่อย¹ไอ้เด็กเมื่อวานซืน บังอาจมาก

“นายว่าใครทุเรศ” จันทร์เจ้าถกแขนเสือขึ้น เอามือเท้าเอว พร้อมเอาเรื่อง

เต็มที่

“หัดสองกระจกดูสารรูปตัวเองซะบ้างนะก่อนที่จะเปิดประตูรับใคร เห็น เจ๊แล้วผมอยากอ้วกอะ” ริวบอก ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาสีขาวลายดอกไม้ด้วย ท่าทางไม่สะทกสะท้าน

ส^,องกระจกหรือ จริงสิ วันนี้เธออาบนํ้าตอนเข้าไปรอบเดียวเท่านั้นเอง แล้วก็ต้องไปรอรับไอ้เด็กบ้านี่ตั้งสามชั่วโมง กลับมาก็เปลี่ยนเสือผ้าท่างานต่อเลย