ไม่อยากเป็นน้องชายแล้วล่ะ! (Cookie)

บทที่ 1

 

ภายในห้องรับแขกที่สภาพดูไม่จืด กระดาษที่ถูกใช้แล้วหล่นกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น บนโต๊ะมีผู้หญิงผมเผ้ากระเซอะกระเซิงคนหนึ่งกำลังนอนกรนดังครอกๆ

เธอมีชื่อว่าลีอา เจียง ปีนี้อายุสามสิบ ตอนอยู่มัธยม หลังจากสูญเสียพ่อแม่ก็ย้ายไปอยู่บ้านญาติ พอ ม.6 จึงค่อยย้ายออกจากบ้านญาติมาเช่าห้องในคอนโดฯ แห่งนี้ เพราะหญิงเจ้าของห้องรักเธอเหมือนลูก ดังนั้นตอนลีอาอายุยี่สิบ ก่อนเจ้าของห้องจะสิ้นใจได้ฝากฝังให้เธอดูแลลูกของหล่อนแทน ซึ่งก็คือเจ้าของห้องคนปัจจุบัน สิบปีผ่านไปแผล็บเดียว เธอกับเจ้าของห้องคนปัจจุบันจึงเป็นเหมือนกับคนในครอบครัวที่แยกกันไม่ได้แล้ว

หลายปีมานี้เธอวาดการ์ตูนเพื่อหาเลี้ยงชีพ และเป็นนักเขียนการ์ตูนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เมื่ออยู่ตามลำพังเธอจะเป็นยัยเพิ้งติดบ้าน ทำตัวเชยๆ ใส่ชุดนอนวาดรูป พอเหนื่อยก็ฟุบนอนหลับอยู่คาโต๊ะ ในห้องจึงรกรุงรังอยู่เสมอ

แต่จะว่าไป ทุกวันก็มักจะมีชายหนุ่มรูปงามรูปร่างสูงใหญ่มาเป็นคนรับใช้ส่วนตัว คอยเก็บกวาดสิ่งสกปรกที่เธอก่อให้สะอาดเรียบร้อยดังเดิมฟรีๆ อยู่เสมอ

เขาคนนั้นก็คือมาร์ติน ลู่ เจ้าของห้องคนปัจจุบัน

เขาที่ไม่รู้มีเหตุผลอะไรถึงใช้นามสกุลของแม่อายุยี่สิบเจ็ดปี สูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร มีหน้าตาหล่อเหลาและรูปร่างที่ทำให้ผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดจนเก็บไปเพ้อได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นคนฉลาด เรียนเก่ง เล่นกีฬาเก่ง ดังนั้นตั้งแต่เด็กจึงมีสาวๆ เข้ามารุมล้อมไม่ได้ขาด แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ เพราะต้องเอาเวลาทั้งหมดไปให้ยัยทึ่มที่เอาแต่ยุ่งกับงานและไม่รู้จักดูแลตัวเองตรงหน้านี้

หลังจากดึงดินสอออกจากมือที่กำแน่นของลีอา เก็บกระดาษที่หล่นเรี่ยราดตามพื้น มาร์ตินทำความสะอาดไปพลางนึกถึงเหตุการณ์ตลอดสิบปีที่ผ่านมาที่ทำให้เขาและเธอได้มาอยู่ร่วมกัน ตอนอายุสิบเจ็ด หลังจากเขาสูญเสียแม่ผู้เป็นที่พึ่ง ลีอาก็ได้กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา

เธอคิดว่าเขากลายเป็นเด็กกำพร้าไร้ที่พักพิงเหมือนเธอ เธอจึงปฏิญาณตนกับตัวเองว่าการเลี้ยงดูเขาคือความรับผิดชอบของเธอ แต่จะบอกว่าเธอดูแลเขาก็ไม่ถูกนัก น่าจะเป็นเขาที่เป็นคนดูแลทุกเรื่องในชีวิตเธอมากกว่า เพราะนอกจากวาดการ์ตูนแล้ว เรื่องอื่นเธอไม่เอาอ่าวเลยสักอย่าง เธอชอบทำงานจนลืมกินข้าวกินปลาและเกือบจะตายเพราะไม่มีอะไรตกถึงท้อง

เรื่องในครั้งนั้นมีอยู่ว่าตอนนั้นลีอากำลังเร่งส่งต้นฉบับ และเขาก็ไปทัศนศึกษานอกโรงเรียนพอดีจึงไม่ได้ดูแลเธอ เลยกลายเป็นว่าสองวันต่อมาหลังจากเขากลับมาก็พบเธอนอนสลบแน่นิ่งอยู่ตรงพื้น ตั้งแต่นั้นเขาถึงได้รู้ว่าเธอสำคัญกับเขามากแค่ไหน ตอนเห็นเธอนอนไม่ได้สติอยู่ตรงพื้นหัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นเลยทีเดียว

เขาคิดว่าเธอไม่สบายและอาจจะเป็นโรคร้ายแรงถึงแก่ชีวิต แต่เขากลับได้ยินคำตอบที่น่าหัวเราะจากปากหมอว่าเธอหิวจนเป็นลมไป ซึ่งในยุคสมัยนี้การหิวจนเป็นลมเป็นแล้งใช่ว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นง่ายๆ แต่เธอกลับทำออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย

หลังจากวันนั้น เพื่อความปลอดภัยในชีวิตน้อยๆ ของเธอ เขาเลยให้คนมาเจาะผนังทำประตูเชื่อมระหว่างห้องทั้งสองห้องในคอนโดฯ แต่ไม่ได้ติดบานประตู มีเพียงวงกบเพื่อให้ทั้งสองห้องเสมือนกับเป็นห้องเดียวกัน และความสัมพันธ์ของเขากับเธอจะได้แน่นแฟ้นขึ้น

ถึงแม้ตอนนั้นลีอาจะคัดค้าน แต่เธอก็ดื้อดึงไม่ได้ถึงสามนาทีเพราะความรับผิดชอบที่ค้ำคอ เหตุผลก็ยังคงน่าขำเหมือนเดิม เธอรับปากกับแม่เขาว่าจะดูแลเขาไปตลอดชีวิตเลยต้องจำใจยอม โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนที่ถูกดูแลไม่ใช่เขา แต่เป็นเธอต่างหาก

ก็เหมือนอย่างตอนนี้ เขาต้องทำความสะอาดห้องให้เธอ เตรียมอาหารเช้าให้เธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาทำมาตลอดสิบปีนี้

“มาร์ติน เธอไม่มีมารยาทเอาซะเลย...เธอต้องเรียกฉันว่าพี่...”

ขนาดหลับยังจะเทศนาเขาอีก มันน่านักเชียว มาร์ตินอยากจะดีดหน้าผากเธอแรงๆ เหมือนอย่างทุกที แต่เพราะไม่อยากรบกวนการนอนของคนขี้เซา นิ้วยาวจึงหยุดชะงักก่อนจะถึงหน้าผาก

ใช่ เขาอายุห่างกับเธอสามปี ถ้านับตามอายุแล้วเธอแก่กว่าเขา แต่ถ้าดูจากสมองและความเป็นผู้ใหญ่ เธอก็เป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งในสายตาของเขา เขาเลยไม่เคยเห็นเธอเป็นพี่สาว และไม่อยากให้เธอเป็นแค่พี่สาว

“ยัยเบ๊อะ ผมเป็นผู้ชายนะ กล้านอนหลับอุตุไม่ระมัดระวังแบบนี้ได้ยังไงฮึ” ใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้ก่อนจะขโมยหอมแก้มเนียนหนักๆ หนึ่งฟอด คิดแล้วก็นึกอยากให้เธอตื่นขึ้นมารับรู้ความรู้สึกของเขา แต่เธอหลับไม่รู้สึกตัวไปแล้ว “วันนี้ผมจะปล่อยคุณไปก่อน ถ้าพรุ่งนี้คุณยังนอนหลับแบบนี้อีก ผมไม่กล้ารับประกันนะว่าตัวเองจะไม่กลายร่างเป็นหมาป่า!”

เขาเองก็อยากจะแสดงความรู้สึกออกไปตรงๆ แต่กลัวว่าความสัมพันธ์จะถูกทำลาย เลยได้แต่แอบหอมแก้มเธอไปวันๆ และหวังในใจว่าเธอจะรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาได้เร็วๆ

จากนั้นก็เหมือนเคย ชายหนุ่มเขียนกระดาษโน้ตวางไว้บนโต๊ะกินข้าว กลับห้องของตัวเอง อาบน้ำแต่งตัว แล้วสิบนาทีหลังจากนั้นก็ออกไปทำงาน

 

“หยุดนะ! วางอาหารในมือลง”

มือเล็กยกขึ้นสูงก่อนหยุดกลางอากาศหลังจากตะโกนจนสะดุ้งตื่นขึ้น ลีอาถึงได้รู้ว่าตัวเองฝันไป

สงสัยเธอจะหิวจัด เธอเลยฝันถึงของกิน ในฝัน อาหารที่เธอได้มาอย่างยากลำบากถูกแย่งไป เธอเลยกรีดร้องด้วยความตกใจ

ทว่าในความเป็นจริงแล้ว กลิ่นหอมฉุยของอาหารกำลังลอยอวลอยู่ในอากาศ กลิ่นที่ทำให้ท้องของเธอร้องโครกครากอีกครั้ง

ร่างเล็กเดินตามกลิ่นของอาหารไปจนเห็นอาหารเช้าหน้าตาน่ากินวางอยู่เต็มโต๊ะ

หญิงสาวหยิบกระดาษโน้ตที่มาร์ตินทิ้งไว้ขึ้นมา อ่านตัวหนังสือที่เขียนสั้นๆ ในนั้นพร้อมกับความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั้งใจ

“ช่างรู้ใจจริงๆ”

ถึงจะรู้ว่ามาร์ตินไม่ใช่เด็กแล้ว แต่เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอดสิบปี เธอจึงเห็นเขาเป็นเหมือนน้องชาย

ลีอาดึงเก้าอี้ออกมานั่ง ตั้งท่าจะกินอาหาร แต่จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น จึงจำต้องลุกกลับไปที่ห้องรับแขกอีกครั้งอย่างแสนเสียดาย

หน้าจอปรากฏคำว่า ‘มาร์ตินน้อยผู้รู้ใจ’ หญิงสาวยิ้มแล้วรับสาย

“ฉันชอบเมนูผักของวันนี้ จะฟาดให้เรียบเลย เธอวางใจเถอะ”

“คุณเพิ่งจะกินข้าวเนี่ยนะ”

“ใช่ ทำไมเหรอ”

“ตะวันจะแยงก้นอยู่แล้วยังมาถามว่าทำไม ผมจะโทรมาถามว่าเที่ยงนี้คุณอยากกินอะไร แต่นี่คุณยังไม่ได้กินแม้แต่ข้าวเช้า เป็นผู้หญิงใช้ชีวิตไม่เป็นระเบียบอย่างนี้ต่อไปใครที่ไหนเขาอยากจะเอา”

“เธอเคยบอกว่าถึงฉันไม่แต่งงาน เธอก็จะเลี้ยงดูฉันไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่มีใครเอาฉัน เราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง”

มาร์ตินได้ยินก็อดยิ้มขื่นไม่ได้

อยู่ด้วยกัน แต่ไม่คิดจะแต่งงานด้วย เขาไม่อยากได้แต่มองโดยทำอะไรเธอไม่ได้ไปตลอดชีวิตหรอกนะ

“เลิกฝันกลางวันได้แล้ว ไม่รู้รึไงว่าผมฮอตขนาดไหน ผู้หญิงที่อยากอยู่กับผมไปชั่วชีวิตน่ะมีเยอะไป”

เขาหวังว่าคำพูดที่เขาเน้นย้ำจะทำให้เธอรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

“ก็ดี งั้นเธอก็ดูสิว่าใครที่ถือบัตรคิวเป็นคนต่อไป แล้วไปกินข้าวกับสาวสวยที่แย่งกันอยู่กับเธอเถอะ” ลีอาเอ่ยเสียงเรียบ

หัวใจที่ร้อนรุ่มราวกับถูกสาวด้วยน้ำเย็นจนอุณหภูมิลดฮวย “แล้วคุณล่ะ”

“ตรงหน้าฉันมีอาหารเต็มโต๊ะ ไม่กินก็เสียดายแย่ อีกอย่างตอนนี้ท้องฉันร้องโครกครากแล้ว รอกินข้าวกับเธอไม่ไหวหรอก เธอไปกินเองเถอะ แค่นี้นะ ฉันจะวางแล้ว”

ว่าจบปุ๊บก็วางสายทันที จากนั้นเสียงโทรศัพท์ของมาร์ตินก็ดังขึ้นอีกชายหนุ่มรู้สึกราวกับตกนรก

“มาร์ติน กินข้าวกันนะคะ”

ที่บอกว่าเขาเนื้อหอมนั้นเขาไม่ได้โกหก เขายังหนุ่มยังแน่น ทั้งยังเป็นนักออกแบบเกมออนไลน์ที่ฮิตที่สุดในขณะนี้ เกมที่เขาออกแบบแต่ละเกมล้วนแล้วแต่ฮิตติดลมบน ค่าตัวของเขาจึงพุ่งสูงลิ่วตามไปด้วย ไม่เพียงแต่บริษัทที่ให้ความสำคัญ แม้แต่สาวๆ ก็รุมตอมเขาจนหัวกระไดไม่แห้งกอปรกับหน้าตาที่หล่อเหลาไม่แพ้ดารา ทำให้เขายิ่งเป็นที่ดึงดูดใจ

แต่ใจเขาไม่เคยร้อนรุ่มเพราะผู้หญิงคนไหนนอกจากลีอา

“ขอโทษนะ ผมมีนัดแล้ว”

“เหรอคะ...งั้นคราวหน้าคุณต้องนัดฉันคนแรกนะ” อีกฝ่ายบอกด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

“ถ้าว่างนะ” ชายหนุ่มตอบรับตามมารยาท จากนั้นก็เดินหลบสายตาบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ออกจากตึกสำนักงานเพียงลำพัง แต่กลับไม่รู้จะไปไหน “วันนี้กินอะไรดีเนี่ย”

นัด? แน่นอนว่าเขาไม่มีนัดอยู่แล้ว เขาแค่อยากกินข้าวกับลีอาเท่านั้น แต่เชื่อเถอะ ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นคงกินอาหารเกือบหมดโต๊ะแล้ว ซื้อข้าวเที่ยงกลับไปเธอก็คงกินไม่ลง ดังนั้นมื้อนี้เขาคงต้องกินข้าวคนเดียวอีกตามเคย

ทุกวันลีอาจะหมกมุ่นกับการวาดการ์ตูน เพราะผลงานของเธอติดตลาด การ์ตูนหลายเรื่องที่เธอวาดถูกนำไปทำภาพยนตร์หรือแอนิเมชั่น ดังนั้นเธอจึงไม่เคยหลุดพ้นจากวงจรชีวิตการปั่นต้นฉบับ พอวาดจนเหนื่อยก็งีบหลับสลบไสลกับโต๊ะวาดรูป ตื่นแล้วก็ไปกินข้าว กินอิ่มก็กลับมาที่โต๊ะวาดการ์ตูนต่อ เธอไม่กลัวว่าจะอดหลับอดนอนหรือไม่ได้กินข้าว แต่กลัวว่าจะมีคนมาเร่งต้นฉบับ

พอเห็นหน้าจอโชว์เบอร์ของสำนักพิมพ์ Praise Press Group ลีอาก็จะแกล้งทำเป็นตาย ไม่รับโทรศัพท์ แต่ก็นั่นแหละ เธอหลบได้แค่ชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่มีทางหลบไปได้ทั้งชีวิต เพราะการ์ตูนจะออกขาดตอนไม่ได้ หากเธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่นานก็จะมีคนมาสอดส่องถึงห้องจนกว่าเธอจะส่งต้นฉบับ

 

“ผู้อำนวยการคนใหม่บอกว่าจะไปเอาต้นฉบับด้วยตัวเองตอนบ่ายสามโมง หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ผู้ใหญ่ผิดหวังนะ เข้าใจมั้ย”

“มีผู้อำนวยการคนใหม่ตั้งแต่เมื่อไร แล้วคนเก่าไปไหนเสียล่ะ แล้วสำนักพิมพ์มีตำแหน่งนี้ด้วยเหรอ”

“มิสเลต เธอทำงานจนสมองเสื่อมรึไง คราวก่อนฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าลูกชายของท่านประธานที่ไปอยู่อเมริกาจะกลับมารับตำแหน่งผู้อำนวยการ ลืมไปแล้วเหรอ”

“ลืมไปแล้ว แต่ความจำของคุณก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันหรอกนะ ฉันชื่อลีอา ไม่ใช่มิสเลต แล้วฉันก็ไม่ได้กำลังอู้ ฉันกำลังพยายามทำงานอยู่ต่างหาก แต่ความถี่ในการทวงต้นฉบับของคุณทำให้ฉันกดดัน พอกดดันฉันก็วาดไม่ออก แล้วถ้าวาดไม่ออกฉันก็จะไม่อยากอาหาร แล้วยัง..”

“สามโมง! เชิญเธอจัดการเอาเอง”

หัวหน้าบรรณาธิการชักจะหวาดคนที่สวนฉอดๆ กลับมาจึงสำทับทิ้งท้ายก่อนตัดสายทันที

ได้ยินเสียงตู๊ดๆๆ ดังจากเข้าหู ริมฝีปากของลีอาก็ยกขึ้น เธอยิ้มไปพลางพูดงึมงำกับตัวเอง

“ตอนนี้พระเอกก็ส่งยิ้มให้นางเอก จากนั้นขณะที่นางเอกไม่ทันตั้งตัว เขาก็กระชากเธอมาจูบอย่างรุนแรง!”

ลีอาจินตการภาพในหัวพลางหยิบดินสอขึ้นมา จากนั้น...เธอก็วาดไม่ออก!

คราวที่แล้วหัวหน้าบรรณาธิการสั่งให้เธอเปลี่ยนแนวเรื่อง เพิ่มฉากหวานแหววเยอะขึ้นหน่อย ซึ่งก็คือฉากเลิฟซีนของตัวพระ-นาง แต่คิดยังไงสมองของเธอก็คิดฉากพรรค์นั้นไม่ออกอยู่ดี

เธอนั่งคิดไม่ตกจนถึงบ่ายสามโมง กระทั่งเสียงกริ่งดังขึ้นเธอถึงได้สติและนึกคำพูดในโทรศัพท์ของหัวหน้าบรรณาธิการขึ้นได้

หนี! คำแรกที่ผุดขึ้นมาในสมอง แต่นี่มันชั้นห้านะ จะหนียังไงล่ะ กระโดดลงไปก็ไม่ได้อยู่แล้ว

แต่มันก็เป็นแค่ความคิด เพราะความรับผิดชอบที่ค้ำคอ เธอจึงไม่เคยหนี ได้แต่จำใจเปิดประตูออกไปในสภาพหัวกระเซิง

ทันทีที่ประตูเปิด ราวกับมีแสงสะท้อนเข้ามาในดวงตา ลีอามองผู้ชายหน้าตาเคร่งขรึมตรงหน้าแล้วก็นิ่งงันไปครู่หนึ่ง

“ใช่แล้ว! พระเอกต้องเป็นแบบนี้แหละ ตัวสูง สง่าผ่าเผย เย็นชา แล้วก็โดดเด่น!” ลีอาพร่ำเพ้อกับตัวเองด้วยท่าทางเคลิบเคลิ้ม

กระทั่งสติกลับมาและรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ดวงหน้าเนียนก็แดงซ่าน อ๊า น่าขายหน้าชะมัด!
“คุณลีอา ดูท่าผมจะได้รับต้นฉบับอย่างราบรื่นใช่มั้ยครับ” เจราล ฉีถาม

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)