Death Zone พื้นที่อันตราย ร้ายเกินห้ามใจ

พื้นที่อันตราย

ศูนย์รวมของบุคคลต้องห้ามจากทั่วทุกมุมโลก
ปราศจากกฎเกณฑ์ ไร้ซึ่งการควบคุม
Welcome to...Death Zone!!!

 

บทนำ

เศษสวะ VS เพชรน้ำงาม
แห่งเวสเวอร์ตัน!!!

 

ฮาร์เวิร์ด เวสเวอร์ตันเป็นลูกชายคนโตของฮัลเด้น เวสเวอร์ตันซึ่งเมื่อปีกลายที่ผ่านมาเพิ่งได้รับการจัดอันดับจากนิตยสารฟอร์บส์ให้เป็นหนึ่งในมหาเศรษฐีที่มีทรัพย์สินมากที่สุดในโลก ด้วยสไตล์การใช้ชีวิตอย่างสุดเหวี่ยงเกินขอบเขตทำให้ภาพลักษณ์ของเขาไม่สู้ดีนัก อีกทั่งผลการเรียนที่ห้อยต่องแต่งถึงขั้นที่มหาวิทยาลัยอยากจะเชิญออกหลายครั้งหลายครา แต่ก็จำต้องยุติความคิดนั้นลงเมื่อตระหนักได้ว่าเขาสืบสายเลือดมาจากตระกูลเวสเวอร์ตัน ผิดกับ 'ฮาร์ชเน็ต เวสเวอร์ตัน^, น้องชายต่างมารดา ของเขาที่ประพฤติตัวอยู่ในกรอบที่ผู้เป็นพ่อวางเอาไว้เป็นอย่างดี ผลการเรียน ของเขายอดเยี่ยมจนน่าทึ่ง ด้วยเหตุนี้ผู้เป็นบิดาจึงหมายมั่นปั้นมือจะให้เขามารับช่วงต่อกิจการทั่งหมดของตระกูล

จะว่าไปแล้วพี่น้องต่างมารดาศู่นี้แทบไม่มืสิ่งใดที่เหมือนกันเลย...

ฮาร์เวิร์ด...แม้ภายนอกจะดูเงียบขรึม ทว่าคำพูดแต่ละคำที่หลุดออกจากปากกลับเจือรอยดุดันก้าวร้าวอยู่ในที หางคิ้วที่พาดเฉียงขั้นสูงและดวงตาสีควันบุหรี่ที่ฉายแววลํ้าลึกยากจะคาดเดาอยู่เสมอบ่งบอกอุปนิสัยยโสโอหังที่ฝังแน่นอยู่ในสายเลือดอย่างปิดไม่มิด! เขาเกลียดการใช้ชีวิตอยู่ในกรอบที่ครอบครัวกำหนดให้ และเลือกที่จะประพฤติตัวท้าทายอำนาจ ของผู้ใหญ่ในครอบครัวด้วยการใช้ชีวิตเสเพลอย่างไร้ขีดจำกัดตามแบบฉบับของเขา ทุกคนในครอบครัวลงความเห็นตรงกันว่าเป็นเพราะเขาเสียแม่ไป ในช่วงวัยรุ่นซึ่งเป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ จึงได้มีพฤติกรรมก้าวร้าวถือดีเกิน เยียวยาและไม่ยอมฟังคำสั่งใครหน้าไหนทั้งนั้นไม่เว้นแม้กระทั่งกับพ่อของเขาเอง จนถูกตราหน้าว่าเป็น 'เศษสวะแห่งเวสเวอร์ตัน!!!^,

ฮาร์ชเน็ต...เป็นหนุ่มหล่อนิสัยสุภาพน่ารัก ดวงตาสีฟ้าหม่นของเขาฉายแววสดใสเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอบ่งบอกอุปนิสัยเป็นมิตรและมองโลกในแง่ดีปราศจากพิษภัยต่อคนรอบช้าง แตกต่างจากพี่ชายต่างมารดาของเขาโดยสิ้นเชิง เขาปฏิบัติตัวอยู่ในกรอบประเพณีอันดีงามที่ครอบครัวได้กำหนดเอาไว้อย่างเคร่งครัด ความสามารถทางด้านวิชาการ ดนตรี และกีฬาจัดอยู่ในขั้นดีเยี่ยม ทำให้เขาถูกจัดให้เป็นผู้ชายไฮโพรไฟล์ที่สังคมพากันยกย่องให้เป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรงระดับโลกที่น่าจับตามอง ลูกชายคนเล็กคนนี้...คือความหวังเพียงหนึ่งเดียวของตระกูล ทุกคนในครอบครัวลงความเห็นว่าเขาคือ 'เพชรนํ้างามแห่งเวสเวอร์ตัน^,

ถึงกระนั้นฮาร์เวิร์ดและฮาร์ชเน็ตก็ยังมีคุณสมบัติบางอย่างที่พอจ เหมือนกันอยู่บ้าง นั้นคือมีพ่อคนเดียวกัน และมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาไร้ที่ติจนทุกคนต้องเหลียวมอง

ด้วยเหตุนี้จึงเกิดเหตุการณ์กลับตาลปัตรขึ้นในตระกูล... เมื่อลูกเมียรองอย่าง 'ฮาร์ชเน็ต' กลับได้รับความรักและความไว้วางใจมากกว่า ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายคนโตของตระกูลอย่าง 'ฮาร์เวิร์ด'

 

1

Bloody Valentine

สำหรับตระกูลเวสเวอร์ตัน

วันวาเลนไทน์...

คือวันต้องห้าม! สำหรับงานเลี้ยงรื่นเริงทุกประเภท

คฤหาสน์เวสเวอร์ตัน

ร่างสูงสง่าในชุดทักซิโดสีดำสนิทเดินลงบันไดมาพร้อมช่อดอกกุหลาบสีดำในมือ และเดินตรงไปยังห้องโถงเสมือนหนึ่งไม่รับรู้ว่าที่ห้องอาหารซึ่งมีส่วนของระเบียงที่ทอดยาวไปยังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่กำลังจะมืงานเลี้ยง ชฉลองขนาดย่อมที่จัดขึ้นกันเองภายในครอบครัว

แน่ล่ะ...เขารู้เสียยิ่งกว่ารู้ว่าตอนนี้สมาชิกทุกคนในบ้านไม่เว้นแม้กระทั่งคนสวนได้ใปรวมตัวกันอยู่ที่ห้องอาหารเพื่อเตรียมเลี้ยงฉลอง ให้กับภรรยาลำดับที่สองของพ่อ หรือที่เขามักจะเรียกแดกดันหล่อนว่า 'แม่เลี้ยงลำดับที่หนึ่ง!!!^,

"นั่นแกจะออกไปไหนอีกฮาร์เวิร์ด!" เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจของผู้เป็นพ่อดังขึ้น ก่อนที่สมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัวอันประกอบไปด้วยภรรยาใหม่ของพ่อลำดับที่หนึ่ง (แม่ของฮาร์ชเน็ต) สอง สาม (น่าแปลกที่ภรรยาใหม่ลำดับที่สองและสามไม่มืใครมีทายาทสืบสกุลให้กับตระกูลได้ สำเร็จเลยลักคน) มารี (น้าของฮาร์เวิร์ด) และฮาร์ชเน็ตจะค่อยๆ เดินตามมาสมทบอยู่เบื้องหลัง

เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผู้เป็ พ่อ ขณะเดียวกันรอยยิ้มปีศาจก็ถูกจุดขึ้นที่มุมปากขัดกับดวงตาเยียบเย็น ที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

"หึ นานๆ จะได้เห็นสมาชิกในครอบครัวมายืนเรียงแถวต้อนรับผมอย่างพร้อมเพรียงกันแบบนี้บอกตรงๆ ว่ามันทำให้คนจิตใจหยาบกระด้างอย่างผมอดไม่ได้^,ที่จะตื้นตัน^,, เขาเอ่ยเสียงเนิบนาบพลางกลอกตาขึ้นมองเพดานอย่างไร้จิตสำนึก และเลื่อนมือขึ้นปลดกระดุมคอออกหนึ่งเม็ด เสมือนหนึ่งว่าบรรยากาศอบอุ่นในครอบครัวส่งผลให้อากาศรอบๆ ตัวเขาร้อนขึ้นอีกสักสิบองศาเห็นจะได้

"แกเลตไปครึ่งชั่วโมง" ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงเรียบ พยายามควบคุมโทสะเอาไว้อย่างสุดความสามารถกับการแดกดันแบบอ้อมๆ ของลูกชาย

"ผมก็ไม่ได้ขอร้องให้ใครมารอ พวกคุณสมัครใจจะรอกันเอง" เขาเอ่ยเสียงเรียบหากดุดันอยู่ในทีพลางปรายตามองไปยังภรรยารองทั้งสามคนของพ่ออย่างดูแคลน

และนั่นทำให้ประมุขแห่งเวสเวอร์ตันไม่สามารถทนรับพฤติกรร ก้าวร้าวของลูกชายคนโตได้อีกต่อไป

"นี่คงถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องปรับปรุงพฤติกรรมเรื่องเวลาที่เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานของตระกูลเรา! ฉันสั่งให้คนขึ้นไปตามแกที่ห้องตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว และแกก็ปล่อยให้เรานั่งรอแกมาจนถึงป่านนี้"

ทีแรกเขาขยับปากเหมือนจะพูดอะไรออกมา ทว่าก็เปลี่ยนใจและปล่อยให้ผู้เป็นพ่อได้ปลดปล่อยอารมณ์ขุ่นมัวออกมาจนกว่าจะพอใจ

"แกรู้อยู่แล้วว่าพรุ่งนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของแม่เลี้ยงแก เพียงแต่...เราไม่สามารถจัดงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ได้...ด้วย 'เงื่อนไข^, ที่แกเองก็รู้ดีว่าคืออะไร"

"หึ..." เสียงหัวเราะผะแผ่วดังคลออยู่ในลำคอของเขาพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยันที่ฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เมื่อเห็นรอยสับสนกึ่งละอายเจืออยู่ในดวงตาของผู้เป็นพ่อยามเอ่ยถึง 'เงื่อนไข^, ที่ทุกคนในตระกูลต่างรู้ดีว่าคืออะไร

"และในฐานะที่แกเป็นลูกชายของฉัน แกก็ควรจะให้เกียรติแม่เลี้ยงของแกด้วยการอยู่ร่วมงานนี้..."

"ผมจำได้ว่าเคยบอก 'คุณ' ไปแล้วว่าผมจะไม่ขอมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงเฮงซวยนี่!!! ตราบใดที่สมองของผมยังระลึกได้ว่าแม่ของผมคือ 'มาเรีย เวสเวอร์ตัน!' "

ให้ตายเถอะ!!! เขารู้สึกเหมือนปรอทอารมณ์ในตัวใกล้จะระเบิด ทุกครั้งที่เห็นพ่อจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้กับภรรยาลำดับที่สองของพ่อล่วงหน้าหนึ่งวัน ด้วยสาเหตุที่ว่าวันเกิดของหล่อนดันไปตรงกับ 'วันวาเลนไทน์' ซึ่งถือเป็นวันต้องห้ามของตระกูลเวสเวอร์ตันในการที่จะจัดงานเลี้ยงรื่นเริงทุกประเภท!!!

" 'พ่อ!^, นั่นคือคำที่แกควรใช้เรียกฉัน ฮาร์เวิร์ด!"

"รอให้คุณสะกดคำว่า 'จิตสำนึก^, ให้ได้ครบทุกตัวอักษรซะก่อนเถอะ คุณฮัลเด้น แล้วผมอาจจะยอมทนกระดากปากเรียกคุณด้วยคำน่าขยะแขยงนั่นดูสักครั้ง"

"ฮาร์เวิร์ด! แก! ไอ้..."

"ผมทราบดีว่าผมเลวร้ายมากแค่ไหนในสายตาคุณ แต่ขอให้รับรู้ไว้ด้วยว่าคำพูดเพียงแค่นี้ของคุณไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวผมได้ และก่อนที่จะมาสอนมารยาทขั้นพื้นฐานให้ผม คุณเองก็ควรจะเรียนรู้คำว่า 'มารยาทในครอบครัว' ด้วยเช่นกัน"

"ไม่รู้สึกละอายบ้างหรือไงกับการต้องจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้ภรรยาลำดับที่สองของคุณล่วงหน้าหนึ่งวันทุกครั้ง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจดีว่า วันพรุ่งนี้คือวันอะไร!"

"...!!!"

"วันพรุ่งนี้คือวันวาเลนไทน์" ภรรยาลำดับที่สองชิงเอ่ยเสียงเรียบ ทว่ ดวงตากลับล่อแววขุ่นมัวออกมาอย่างปิดไม่มิด

"ผิดแล้วครับคุณ 'ภรรยาลำดับที่สอง' มันคือ Bloody Valentine ต่างหาก" เขาหันไปบอกเสียงเย็น ในขณะที่ไฟโทสะของผู้เป็นพ่อกำลังลุกโชนอย่างยากจะควบคุม

"หยุดก้าวร้าวแม่เลี้ยงของแกซะฮาร์เวิร์ด! แกควรเรียกเธอว่าแม่เล็ก!"

" 'ภรรยาลำดับที่สอง' ของคุณเป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นมาก่อน จะให้ผมทำเมินเฉยต่อคำพูดของเธอก็เห็นจะเป็นการเสียมารยาทไปสักหน่อย หรือคุณว่าไม่จริงคุณฮัลเด้น..." เขาหันไปส่งสายตาท้าทายให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังขบกรามแน่นด้วยความคับแค้นระคนเจ็บปวดที่ไม่เคยสามารถหยุดยั้งพฤติกรรมก้าวร้าวของลูกชายได้เลย

"ฉันจำได้ว่าไม่เคยสอนให้แกเป็นคนไร้มารยาทแบบนี้!" นายฮัลเด้นเอ่ยลอดไรฟัน นิ้วมือทั้งสองช้างกำเข้าหากันแน่นจนขึ้นข้อขาว ในขณะที่อีกฝ่ายไหวไหล่อย่างไม่สะท้าน

"อันที่จริงแล้ว ถ้าคุณมีจิตสำนึกมากพอล่ะก็..."

"สิ่งที่คุณควรทำคือการใช้ชีวิตอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวและระลึกถึงคุณงามความดีของ 'มาเรีย เวสเวอร์ตัน^, ผู้หญิงที่ทำให้คุณผงาดขึ้ มายืนอยู่ที่จุดนื้ได้ ไม่ใช่มานั่งเริงร่ากับบรรดาเมียใหม่ของคุณแบบนี้!!!"

"อย่าได้บังอาจมาสั่งสอนฉันด้วยความคิดขวางโลกของแก!!! ฉันยอมรับว่าแม่แกมีส่วนทำให้ฉันประสบความสำเร็จเพราะบ้านแม่แกมีฐานะดีกว่าบ้านฉัน แต่แกก็ควรจะรู้ไว้ด้วยว่าส่วนหนึ่งที่ฉันมีวันนี้ก็มาจากความสามารถส่วนตัวของฉันด้วย ลำพังแม่แกที่มีแต่สมบัติเก่าติดตัวมาจะไปทำอะไรได้ถ้าไม่มีฉัน!"

"ให้ตายเถอะ...คุณฮัลเด้น ผมเพิ่งทราบว่าคุณมีความคิดน่าขยะแขยงแบบนี้อยู่ในหัว ไม่แปลกใจเลยจริงๆ ว่าทำไมคุณถึงทำให้ผมรู้สึกสมเพช ทุกครั้งที่ต้องสบตากับคุณ!"

"ฉันบอกให้แกเรียกฉันว่า 'พ่อ!^, "

"ผมจะเรียก เมื่อคุณทำตัวคู่ควรกับคำชวนอ้วกนั่น!"

"แก! นี่แก!!!..."

"อย่าพยายามบังคับผมซะให้ยากเลยคุณฮัลเด้น... ลูกชายของคุณมีแค่คนเดียวคือฮาร์ชเน็ต เก็บเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ไม่มากของคุณไปอบรม เขาให้ได้อย่างใจคุณจะดีกว่า"

“…”

"เพราะต่อให้คุณพูดกับผมจนหลอดลมขาดก็อย่าหวังว่าผมจะสนใจ"

“...”

"ผมไม่ใช่คนที่ใครจะมาสั่งได้ง่ายๆ และที่ผมยอมทนอยู่ในบ้าน หลังนี้กับพวกคุณก็เป็นเพราะทำตามคำสั่งในพินัยกรรมของแม่!" พินัยกรรมของแม่ของเขาได้ระบุเอาไว้ชัดเจน เขาจะต้อง (ทน) อยู่บ้านหลังนี้ให้ครบแปดปีนับตั้งแต่วันที่แม่ของเขาจากไป และนี่ก็ใกล้ครบกำหนดเต็มทีแล้ว ใกล้มากแล้วจริงๆ อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!

"พอได้แล้วฮาร์เวิร์ด!!! หยุดก้าวร้าวพ่อของเธอได้แล้ว รู้ตัวมั้ยว่าเธอกำลังโกรธจนขาดสติ" มารีส่งเสียงเอ็ดหลานชายแท้ๆ ของเธออย่างเหลืออดเต็มทน แม้ว่าในบ้านหลังนี้เธอจะเป็นคนเดียวที่เข้าใจในพฤติกรรมก้าวร้าวของฮาร์เวิร์ดมากที่สุด แต่ก็ใช่ว่าเธอจะสามารถเข้าใจกับพฤติกรรมเลวร้ายของเขาได้เสมอไป และครั้งนี้ก็เช่นกันที่เธอรู้สึกว่ามันออกจะมากเกินไปสักหน่อยกับการที่หลานชายของเธอก้าวร้าวบุพการีด้วยคำพูดและแววตาที่เหิมเกริมอย่างไม่น่าให้อภัย

"น้าก็รู้นี่ครับว่าความรู้สึกของผมมันก้าวข้ามความโกรธไปแล้ว แต่มันคือความสมเพชและขยะแขยง!!!

"วันพรุ่งนี้คือวันวาเลนไทน์ เป็นวันแห่งความรัก แล้วก็เป็นวันครบรอบวันเกิดของฉันด้วย เพราะฉะนั้นถ้าเธอมีมารยาทมากพอ... เธอก็ไม่ควร ที่จะรื้อพื้นเรื่องในอดีตขึ้นมาให้งานเลี้ยงของเราต้องกร่อยแบบนี้” ภรรยาลำดับที่สองพยายามอธิบายกับเขาอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจนั้นอยากจะเดินเข้าไปตวัดฝ่ามือใส่หน้าลูกเลี้ยงนิสัยโอหังของหล่อนเต็มทน!

"ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนมีมารยาท"

"ฮาร์เวิร์ด! นี่ฉันพูดกับเธอดีๆ นะ!"

"ผมก็ไม่ได้ขอร้องให้คุณพูดกับผมดีๆ เพราะผมเองก็ไม่เคยคิดจะพูด ดีๆ กับคุณ!”

"ฉันรู้ว่าเธอโกรธที่เราจัดงานเลี้ยงวันเกิดของฉัน แต่เธอก็ควรจะเข้าใจด้วยว่าเราไม่ได้ไปก้าวก่าย 'วันครบรอบวันตาย^, ของแม่เธอ เราให้เกียรติแม่เธอแล้วด้วยการงดจัดงานเลี้ยงรื่นเริงใน 'วันครบรอบวันตาย^, ของแม่เธอ" หล่อนจงใจพูดเน้นยํ้าเรื่อง 'วันครบรอบวันตาย^, ของมาเรีย เวสเวอร์ตันถึงสองครั้งติดกัน ด้วยรู้ดีว่ามันเป็นจุดอ่อนเพียงเรื่องเดียวของลูกเลี้ยงที่หล่อนเกลียดชังเข้ากระดูกดำ และมันก็ได้ผล!

"พูดได้ดีนี่...งั้นเรามาดื่มฉลองกันหน่อยเถอะครับ 'คุณนายเวสเวอร์ตัน ลำดับที่สอง^, " เขาวางช่อกุหลาบสีดำในมือลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนจะเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ และกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วไวน์ในมือสองแก้ว

แก้วหนึ่งสำหรับตัวเอง ส่วนอีกแก้ว...เขายื่นไปให้ผู้ที่เป็นเจ้าของ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)