Darlings 1.5 ภารกิจลับ ร้ายนัก รักอลเวง(ชุด Darling)

บทนำ

Athenian University คือมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกที่ตั้งอยู่บนเกาะเอเธนส์ใจกลางมหาสมุทร นักศึกษาของที่นี่แบ่งออกเป็นสามพวกด้วยกันซึ่งก็คือโดมทั้งสามโดนอันได้แก่...

โดมไวท์ฟิลด์ (White Field) สำหรับพวกที่มีมันสมองชาญฉลาดมากเกินกว่ามนุษย์ทั่วไป ว่ากันว่าเซลล์สมองของคนในโดมนี้ประกอบด้วยอนุมูลอัจฉริยะแปดล้านตัวได้ จนคนทั่วไปพากันรังเกียจ

โดมบลูคาสเซิล (Blue Castle) สำหรับพวกบ้านรวยอลังการ รวยไม่เลือกหน้า รวยไม่มีสิ้นไม่มีสุด รวยจนไม่มีใครอยากคบเลยต้องคบกันเอง

และสุดท้ายคือโดมเรดโอเชี่ยน (Red Ocean) โดมที่เต็มไปด้วยเด็กมีอิทธิพล เหล่าสมาชิกในโดมเรดโอเชี่ยนมีประชากรชายมากถึงเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ นี่คือโดมที่รวมพวกวายร้ายหล่อขั้นเทพเอาไว้!

ท่ามกลางนักศึกษาคุณภาพชั้นเริดในเอเธเนี่ยนแล้วยังมีประธานทั้งสามโดมที่จัดได้ว่าเป็นบุคลากรชั้นยอด (?) ของมหาวิทยาลัย ซึ่งก็คือ

‘โอนิกซ์ พรอม ฮัทเทิล’ แห่งไวท์ฟิลด์ เขาคือชายหนุ่มผู้เย็นชาแบบขี้เกียจจะใส่ใจใครนอกจากตัวเองและแมวที่เลี้ยงเอาไว้(แถมมันยังมีชื่อเว่อร์ที่สุดในแปดโลก) ว่ากันว่าเขามีชีวิตอยู่ด้วยการกินข้อมูลจากหนังสือเป็นอาหาร แถมถ้าไม่ติดว่ามีแฟนสวยแถมรวยแล้ว สาวๆ คงถอดใจยกเขาให้เป็นสามีของเอาเลี่ยนสมองโตนอกโลกแน่

ตามมาด้วย ‘ไพเรท ลูซิเอโน เดอลอชเช่’ ประธานโดมมั่งคั่งบลูคาสเซิลผู้คลั่งไคล้ขนสัตว์ทุกชนิด และมีความสามารถในการอวดร่ำอวยดรายติดต่อกันได้อย่างไม่มีจำกัดเวลา นอกจากนั้นแล้วเขายังเป็นหนึ่งในหนุ่มหล่อเจ้าสำอางของเอเธอเนี่ยนที่สาวๆ ทุกคนสงสัยว่าเขาจะไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ

และคนสุดท้ายคือ ‘ลูวินซ์ บลู ฟาร์รอล’ คาสโนว่าแห่งเรดโอเชี่ยน หนุ่มนัยน์ตาสีเทาที่มีบุคลิกและลักษณะอันโดดเด่น เขามีชีวิตอยู่กับปาร์ตี้พร้อมหนุ่มๆ คาริสม่าแก๊งหล่อประจำโดมนั่นเอง

พวกเขาสามคนไม่ได้พบปะกันบ่อยนัก...อย่างน้อยก็ไม่ได้พบปะกันด้วยความเต็มใจ โอนิกซ์เกลียดความโอเวอร์ไม่เลือกหน้าของไพเรท และเกลียดหน้าตาเกรียนๆ ของลูวินซ์ ลูวินซ์เหลืออดเหลือทนกับความปัญญาอ่อนและไร้สาระของไพเรท อีกอย่างเขาไม่ชอบมนุษย์ที่ทำตัวเป็นเอเลี่ยนแบบลูวินซ์เอาซะเลย ยังไงก็ตาม...พวกเขาทั้งสามคนต้องกล้ำกลืนความเกลียด (ขี้หน้า) เหล่านั้นไว้และหันหน้าเข้าหากันในห้องประชุมของสภาคณบดีทุกเดือนเพื่อหารือเรื่องราวต่างๆ ในมหาวิทยาลัย

เช่นเดียวกับตอนนี้...

ใช่แล้ว การประชุมระหว่างประธานทั้งสามโดมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่กว่าจะลากคอแต่ละคนมาอยู่รวมกันที่นี่ได้เลขาฯ มาลีก็แทบเลือดตกยางออก

“ผู้อำนวยการอดัมหายตัวไป!” เลขาฯ มาลีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง นัยน์ตาเฉี่ยวคมดุๆ มองผ่านกรอบแว่นทรงแหลมไปที่ประธานโดมทั้งสามคนซึ่งดูไม่สนใจอะไรในโลกกันเลย... แต่เธอก็ยังพูดต่อไปโดยหวังว่าพวกเขาจะสำนึกกันบ้าง

“เมื่อสองสามวันก่อนดิฉันเข้าไปที่ห้องของผู้อำนวยการอดัมและพบว่าเขาได้หายตัวไปแล้ว หลังจากใช้เวลาตามหาอยู่ทั่วเกาะเอเธเนี่ยน ดิฉันจึงตัดสินใจที่จะนำเรื่องนี้เข้าที่ประชุมด่วน!” เลขาฯ มาลีกระแทกเสียงลงท้ายอีก หวังว่ามันจะสร้างความตื่นเต้นให้กับคนแถวนี้

แต่ไม่เลย...

ไม่เลยสักนิด ถ้าไม่นับคุณกล้วย ชายผู้รั้งตำแหน่งรองผู้อำนวยการแห่งเอเธเนี่ยนที่ยืนอยู่ข้างหลังเลขาฯ มาลี ก็ดูเหมือนว่าในห้องนี้จะมีแต่เธอนั่งหัวโด่อยู่คนเดียว ยังดีที่คุณกล้วยตื่นไปกับสถานการณ์เลวร้ายที่กำลังเกิดขึ้น ผู้อำนวยการอดัมหายตัวไป!!!

จู่ๆ คนสำคัญของเอเธเนี่ยนก็หายไปจากเกาะ ดังนั้นสภาคณบดีของมหาวิทยาลัยเอเธอเนี่ยนจึงจำเป็นต้องเรียกประชุมประธานโดมทั้งสามโดมและรองประธานทั้งสามเพื่อหาทางแก้ปัญหาโดยด่วน!

“ดิฉันได้พยายามทุกหนทางเพื่อตามหาตัวเขากลับมา แต่เราก็ยังไม่สามารถตามหาเขาได้ นั่นคือสาเหตุที่ดิฉันเรียกทุกคนมาที่นี่” เลขาฯ มาลีพยายามจะสบตาทั้งสามคน แต่...ขนาดหูยังไม่ฟังมีเหรอตาจะมอง

“โอนิกซ์ ประธานโดมไวท์ฟิลด์นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือภาษาสเปนในมือด้วยท่าทีสงบนิ่งเหมือนรูปปั้นพระพุทธรูป โดยมีรองประธานเฟนดินั่งทำหน้าแข็งขัง แต่นั่นเป็นเพราะกาแฟที่เธอเพิ่งกรอกใส่ปากเมื่อสิบนาทีก่อนต่างหาก ส่วนไพเรทประธานโดมบลูคาสเซิลนั่งไขว่ห้างเอนหลังเล่นเกมแองกรี้เบิร์ดในไอแพดด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ รองประธานโดมบลูคาสเซิลอย่างมาโคหายตัวไปเหมือนเคยเลยทำให้เลขาฯ มิทรินต้องมาแทน ซึ่งแม้หล่อนจะมาอยู่ในห้องนี้แต่ก็ไม่ทำตัวเป็นประโยชน์อะไร และเอาแต่ตะไบเล็บยาวๆ ของตัวเอง ประธานทั้งสองคนก็ว่าแย่แล้ว แต่ที่เลวร้ายไปกว่านั้นก็คือฝั่งเรดโอเชี่ยน...ทั้งประธานโดมอย่างลูวินซ์และเพื่อนสนิทจัดอย่างแองเจลิก้ากำลังผงกหัวทิ่มโต๊ะขึ้นลงไปมา พวกเขาอยู่ในอาการเมาค้างอย่างเห็นได้ชัด

ปึง!

เลขาฯ มาลีอดไม่ไหวจนต้องทุบโต๊ะดังลั่น ทุกคนในห้องสะดุ้งก่อนจะเงยหน้ามามองยัยป้าเลขาฯ จอมโหดด้วยแววตางุนงง

“นี่พวกคุณไม่มีใครคนไหนเป็นห่วงผู้อำนวยการอดัมกันเลยใช่มั้ยคะ”

“ไม่นี่” ไพเรทตอบหน้าซื่อก่อนจะหันไปกระซิบกับมิทริน “ฉันพนันว่าก็คงจะออกไปงมหาของขลังสักที่น่ะแหละ ยัยป้านี่ตื่นเต้นอะไรกันนักหนาเนี่ย”

“ดิฉันยังได้ยินนะคะคุณไพเรท”

“อุ๊ย” ไพเรททำหน้าซื่อก่อนจะเสแสร้งทำเป็นก้มลงไปเล่นเกมต่อ

“ผู้อำนวยการหายตัวไปเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง” โอนิกซ์ประธานไวท์ฟิลด์บอกด้วยสีหน้าจริงจัง เขาเกลียดจริงๆ เวลาที่สภาคณบดีเรียกประชุมอะไรไม่เข้าเรื่องเนี่ย แค่ผู้อำนวยการอดัมหายตัวไปจะตื่นเต้นกันทำไม

“เพราะว่าเอเธเนี่ยนของพวกเรากำลังจะเปิดเทอมในอีกไม่กี่วันข้างหน้ายังไงล่ะคะ” เลขาฯ มาลีตอบ

คนเมาค้างหูผึ่งทันที “ถ้าอย่างนั้นเราเลื่อนการเปิดเทอมไปก่อนก็ดีเหมือนกันน้า” ลูวินซ์ประธานเรดโอเชี่ยนพูดเสียงย้วยพร้อมเงยหน้ามึนๆ ของเขาขึ้น

“นั่นจะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาดค่ะ คุณลูวินซ์”

“ใจร้ายชะมัด” สบถจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะต่อ

“เอ่อ แล้วคุณเลขาฯ เรียกพวกเราทุกคนมาทำไมคะ”

เลขาฯ มาลีย่นคิ้วมองเฟนดิที่นั่งตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างอย่างกับคนผีเข้า ก่อนจะตอบรับ “เป็นคำถามที่ดีมากค่ะคุณเฟนดิ”

“พูดมาเถอะน่า ฉันยิ่งเมาค้างจากเมื่อวานอยู่ด้วย” แองเจลิก้าบ่นและเอนตัวนอนลงกับโต๊ะอย่างหมดสภาพ

“ดิฉันรู้ดีค่ะ สังเกตได้จากคราบอ้วกที่พรมหน้าห้องโถง” เจ้าของคราบอ้วกไม่เงยหน้าขึ้นมาแสดงความรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นและปล่อยให้เลขาฯ มาลีพูดต่อ “ว่าแต่คุณแองเจลิก้ามาทำอะไรที่นี่คะ คุณ...ไม่ใช่รองประธานหรือเลขาฯ ของเรดโอเชี่ยนสักหน่อย”

“ฉันเมา อย่าสนใจเลยน่า” แองเจลิก้าตอบเสียงอู้อี้และทำให้เลขาฯ มาลีต้องพ่นลมหายใจขึ้นจมูกด้วยความไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรต่อ

“ประเด็นที่ดิฉันเรียกทุกคนมาวันนี้ก็คือดิฉันต้องการให้พวกคุณ...ประธานโดมทั้งสามคนช่วยออกตามหาตัวผู้อำนวยการอดัมกลับมาก่อนเทอมใหม่จะเริ่มต้น” เลขาฯ มาลีพูดและยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง ในขณะที่ปฏิกิริยาของทุกคนในห้อง...

นิ่งสนิท

นิ่งจริงๆ...

โอนิกซ์เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบขึ้นมาโดยการปิดหนังสือที่อ่านอยู่ดังปึก

“ผมนึกได้ว่ามีเรื่องต้องทำ”
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิ เรื่องด่วนอะไรกัน?!” เลขาฯ มาลีลุกขึ้นท้วงทันที ชักได้กลิ่นไม่ดีซะแล้ว ชิ้ง!

โอนิกซ์หันกลับมาทำสีหน้า (พยายาม) แนบเนียน

“ผมเพิ่งนึกได้ว่า...ลืมให้อาหารไฮควีน เทียร่า”

“นี่คุณหมายถึง...แมว?” คำตอบไม่เข้าท่าแถมยังโกหกได้ไม่เนียนเอาซะเลยทำให้เลขาฯ มาลีถอนหายใจหนักอก แต่ยังไม่ทันยื้อต่อ ไพเรทก็ลุกขึ้นเป็นคนต่อไป

“ผมต้องไปแล้วล่ะ มีนัดทำสปาไข่ปลาหางจระเข้”

“ตะ...แต่...”

“ฮึ...” ลูวินซ์หัวเราะเบาๆ ขณะที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาไม่พูดอะไร แต่ปรายยิ้มให้เลขาฯ มาลีแล้วขยิบตาข้างซ้ายให้เธอ ทันทีที่ประธานโดมทั้งสามคนลุก รองประธานและเลขาฯ ของพวกเขาก็ลุกตามทันที

“แต่...ผู้อำนวยการอดัมเป็นผู้อำนวยการของพวกคุณนะคะ!!!”

“บายยย” ลูวินซ์ยิ้มไม่พอยังโบกไม้โบกมือกวนประสาทอีก เขาเดินไปคล้องคอเฟนดิออกประตูห้องไป ในขณะที่ไพเรทเดินไปหิ้วปีกแองเจลิก้าที่เดินเป๋ไม่เป็นท่าตามไปติดๆ ส่วนโอนิกซ์ก็เดินไปสะกิดเรียกมิทรินที่เอาแต่ตะไบเล็บจนไม่รู้เลยว่าทุกคนกำลังจะออกจากห้องกันหมดแล้ว คุณกล้วยมองตามแต่ละคู่ที่เดินออกไปด้วยแววตางุนงงและทำอะไรไม่ถูก

เด็กพวกนั้นมีความสัมพันธ์แปลกๆ กันนะ

เลขาฯ มาลีถอนหายใจเสียงดังก่อนจะทุบกำปั้นลงกับโต๊ะด้วยท่าทีเดือดดาล

“เด็กพวกนี้นี่ไม่ไหวเลยจริงๆ นอกจากพึ่งไม่ได้แล้วยังทำให้ดิฉันประสาทเสียอีก!”

“เอ่อ...แล้วพวกเราจะทำยังไงกันต่อไปดีครับ” คุณกล้วยถามด้วยท่าทีหวาดๆ แม้พูดกันจริงๆ แล้วตำแหน่งของเขาจะใหญ่กว่าเลขาฯ มาลี แต่ผู้หญิงวัยกลางคนจอมเฮี้ยบคนนี้ทำเอาเขาขวัญผวาจนไม่กล้าหืออะไรเลย จะว่าไปแล้วแม้แต่ผู้อำนวยการอดัมก็ดูเป็นเด็กน้อยไปทันทีเมื่ออยู่กับเลขาฯ มาลี “ถ้าเกิดพวกเขาปฏิเสธที่จะออกตามหาผู้อำนวยการอดัมแบบนี้พวกเราคง...”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณกล้วย ดิฉันเตรียมแพลนบีไว้แล้ว”

“เอ่อ...อะไรนะครับ”

“แล้วก็ยังมีแพลนซี แพลนดี แพลนอี มันต้องมีสักทางที่ทำให้เด็กพวกนั้นยอมออกไปตามหาผู้อำนวยการอดัมให้พวกเราอย่างเต็มใจ!"

“แต่...เด็กพวกนั้นดูไม่สนใจเลยนะครับ”

“นั่นเพราะว่าดิฉันยังไม่ได้งัดไม้เด็ดขึ้นมาต่อรองยังไงล่ะคะ!” เลขาฯ มาลียิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยก่อนจะเคาะนิ้วลงบนโต๊ะด้วยท่าทีสบายใจ ในขณะที่คุณกล้วยมองเลขาฯ มาลีด้วยแววตาไม่ไว้วางใจเท่าไหร่

...หวังว่ายัยเลขาฯ จอมเฮี้ยบจะไม่ได้มีแผนการประหลาดๆ อะไรหรอกนะ คุณกล้วยบอกตัวเองแม้เขาจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้

เลขาฯ มาลีน่ะ...มีแผนการประหลาดเหนือชั้นกว่าคนอื่นเสมอล่ะ

และพวกนั้นจะต้องยอมทำตามเธอในที่สุด!

Casanova’s mission

By หัวสมองตีบตัน

1

โอย...มันช่างเป็นเช้าที่หนักหัวอะไรอย่างนี้!

แสงแดดสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนกว้างที่เปิดม่านทิ้งไว้ ฉันปรือตาขึ้นหลบแสงจ้าพลางบ่นในใจไม่รู้จักจบสิ้นกับอาการมึนๆ ที่ศีรษะ มันเป็นเพราะงานสังสรรค์อย่างสุดเหวี่ยงเมื่อคืนนั่นเอง ฉันขยับลำตัวเล็กน้อย เพราะรู้สึกอึดอัดก่อนจะหันเอาหน้าผากไปชนกับปลายจมูกของใครบางคนเข้าพอดี ทันใดนั้นเองดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกกว้างมองเจ้าของใบหน้าเรียบเนียนที่กำลังหลับตาพริ้ม

เฮ้ย!

ทะ...ทำไมอีตาลูวินซ์มานอนข้างฉันได้ล่ะ?!

ไม่สิ นี่ฉันกำลังนอนอยู่ในห้องของเขาต่างหาก!!!

ฉันรีบก้มลงสำรวจตัวเองก็พบว่ายังใส่เสื้อผ้าอยู่ครบ แม้ว่าคนข้างๆ จะนอนเปลือยท่อนบนอยู่ก็เถอะ เฮ้อ...โล่งอกไปประมาณยี่สิบเปอร์เซ็นต์

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)