ซาตานเรียนรัก (ลักษณะปรีชา)

พ่อหนูอยู่ไหน

ดวงตาสีน้ำตาลอมเขียวจับจ้องผู้เป็นป้า เอ๊ย ลุงที่กำลัง

หัวร่อต่อกระซิกกับแม่ของเธอ ชัชวาลสวมเชิ้ตสีชมพูบานเย็นตัดกับ

กางเกงสามส่วนสีเขียวเข้ม เหน็บแว่นตาสีเหลืองที่คอเสื้อ วิกตอเรียชินตา

กับภาพตรงหน้า แม้ลางทีเธอจะโดนเพื่อนในห้องล้อก็ตาม บทสนทนา

ที่ไม่เหมาะกับเด็กอายุสิบสองปีค่อยๆ ซึมซับเข้าสู่สมองน้อยๆ ทว่า

ชาญฉลาด

“วันก่อนนะแก๊...” คนพูดโบกมือว่อน พูดโทนเสียงสูงอย่างตื่นเต้น

“ไปเจอผู้ชายหล่ออะ หุ่นงี้ล่ำบึก เห็นแล้วน้ำลายสอเลย” นัยน์ตาคนพูด

หยาดเยิ้ม ประหนึ่งได้หลุดไปอยู่ในห้วงความฝัน ทำให้คนฟังอย่างพิกุล

ต้องเบรก

“ผู้ชายหรือมะขาม เห็นแล้วถึงได้เปรี้ยวปาก” เธอเบรกเพื่อนหัวทิ่ม

แล้วยิ้ม เมื่อเพื่อนมองเธอตาค้อนหลายครั้งติดกัน

“ผู้ชายสิยะ แต่จะพูดไปก็เหมือนมะขามอยู่นิดๆ นะ กล้ามท้องนี่เป็น

ปล้องๆ เชียวนะแก”

พิกุลกลอกตาเหมือนลูกสาว “กล้ามท้องน่ะ เขาเรียกเป็นลอนไม่ใช่

เหรอ แล้วไอ้ที่เป็นปล้องน่ะ มะขามข้อเดียวหรือเปล่า” หญิงสาวแย้ง

กลับด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เจอกันทุกเดือนก็มีแต่เรื่องผู้ชายมาเล่า

ดุอย่างนี้ เด็ดอย่างนั้น เล่นเอาเธอทั้งเพลียทั้งระอา กลัวลูกสาวจะจำไป

พูดต่อ พิกุลเหลือบไปทางลูกสาวคนเดียวก็เห็นวิกตอเรียยักไหล่น้อยๆ

“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูโตพอที่จะแยกแยะอะไรๆ ได้แล้ว”

คำพูดเกินตัวของเด็กหญิง ทำให้ผู้เป็นแม่แอบเพลียใจยิ่งกว่า

เพราะเธอเลี้ยงลูกแบบพูดคุยกันด้วยเหตุผล ให้อิสระในการคิดตัดสินใจ

 วิกตอเรียถึงได้โตมาเป็นเด็กที่มีความคิดความอ่านเกินวัย มิหนำซ้ำยัง

ช่างจดช่างจำ ถึงบางครั้งจะดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองบ้างตามประสาเด็ก

แต่จะมีข้อเสียก็ตรงที่ใจร้อนนี่แหละ

“ฮันนี่...” ชัชวาลละจากเรื่องผู้ชาย หันมาชวนหลานสาวคุย

“ของขวัญวันเกิดที่แม่กับปะ...เอ๊ย ลุงให้ถูกใจหรือเปล่าจ๊ะ”

เจ้าของวันเกิดอมยิ้มแก้มตุ่ย เมื่อลุงใจสาวถาม “ถูกใจมากเลยค่ะ

 ฮันนี่ขอบคุณ...ป้าชิชามากเลยนะคะ” คำหลังเด็กหญิงจงใจกระซิบเบาๆ

ชัชวาลตบอกตัวเองตุ้บๆ แล้วค้อนหลานสาวอย่างอดไม่ได้ กระนั้น

แล้วริมฝีปากหนาก็คลี่ยิ้มถูกใจ สาวน้อยตรงหน้าคือเด็กที่เธอรับเป็นบุตร

เมื่อตอนห้าขวบ ต่อมาวิกตอเรียรู้ว่าเธอไม่ใช่ชายแท้ และไม่ใช่พ่อ

บังเกิดเกล้าจึงเรียกเธอว่าป้าและเปลี่ยนชื่อให้เสร็จสรรพ ตอนแรก

เด็กหญิงขอเรียกเธอว่า ‘ชิวาวา’ เธอถึงกับกรี๊ดลั่นทุ่ง เพราะเหมือนชื่อ

พันธุ์สุนัขไม่มีผิด ภายหลังจึงเปลี่ยนเป็น ‘ชิชา’ เธอถูกใจเลยยอมให้

หลานเรียกด้วยสรรพนามใหม่ แต่พิกุลเกรงว่าคนอื่นจะรู้ จึงบังคับให้

เรียกลุงอยู่เสมอ

บรรยากาศงานเลี้ยงฉลองวันเกิดปีที่สิบสองของวิกตอเรียดำเนิน

ไปอย่างราบรื่น กระทั่ง...

“ฮันนี่จะปิดเทอมแล้ว ก่อนสอบเข้าโรงเรียนใหม่ ฮันนี่ขอไปอยู่กับ

ลุงชัชสักอาทิตย์นะคะ” เด็กหญิงที่เพิ่งจบชั้นประถมศึกษามาหมาดๆ

เอ่ยขอแม่และผู้มีศักดิ์เป็นลุง พิกุลยิ้มเป็นเชิงอนุญาต ปกติแล้วทุกๆ

ปิดเทอม เธอจะพาลูกไปพักผ่อนเสมอ ชัชวาลทำงานเป็นเชฟในโรงแรม

ดังที่ภูเก็ต ส่วนเธอเปิดร้านขายขนมไทยอยู่ในจังหวัดทางภาคอีสาน

ทุกหนึ่งเดือน ชัชวาลจะเดินทางมาหาเธอกับลูกเสมอ ทำให้บ้านใกล้

เรือนเคียงเข้าใจว่าพ่อของวิกตอเรียทำงานอยู่ต่างจังหวัด

สีหน้าจืดเจื่อนของคนเคยกระดี๊กระด๊าทุกครั้งที่เพื่อนและหลาน

จะไปอยู่ด้วยทำให้สองแม่ลูกสบตากัน

“มีอะไรหรือเปล่าชัช” พิกุลถามอย่างสงสัย

“ลุงชัชทำหน้าเหมือนไม่อยากให้ฮันนี่กับแม่ไปอยู่ด้วย หรือลุงชัช

มีคนอื่น” วิกตอเรียถามขึ้น รู้สึกน้อยใจขึ้นมาครามครัน แม้ว่าคนตรงหน้า

จะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ทว่าความผูกพันนั้นมีมากมาย ตั้งแต่จำความได้เธอก็

สัมผัสได้ถึงความรักความห่วงใยที่ชัชวาลมีให้

“เปล่าเลย ลุงไม่ได้มีใครทั้งนั้นแหละ” ชัชวาลปฏิเสธ ปรายตามอง

เพื่อนรัก เธอกับพิกุลเติบโตมาด้วยกัน ผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก ขนาดพิกุล

ย้ายบ้านหนี ‘อดีต’ เธอยังตามไปดูแล แต่ด้วยหน้าที่การงานทำให้ต้อง

ห่างไกลกัน จึงมาเยี่ยมเยือนได้เดือนละครั้ง พอวิกตอเรียครบห้าขวบ

เธอก็จดทะเบียนรับวิกตอเรียเป็นบุตร ไม่ใช่เพียงเพราะอยากช่วยเพื่อน

แต่รู้สึกรักเด็กผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ ความรักที่เธอทุ่มลงไปทำให้ลูกสาว

ตัวน้อยเข้าใจสิ่งที่เธอเป็นได้ไม่ยาก วิกตอเรียรับรู้และยังคงรักเธอเหมือน

อย่างเคย เมื่อก่อนพอเด็กหญิงรู้ว่าเธอมา ก็จะทำท่าเหนียมอาย ไม่กล้า

เข้าใกล้ ครั้นพอรู้ความจริงจากความเลินเล่อของเธอ แม่หนูตัวน้อยก็

เปิดใจยอมรับอย่างง่ายดาย

“แล้วทำไมแกต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะชัช” พิกุลถาม

“ฉันได้ย้ายไปต่างประเทศน่ะแก” ชัชวาลตอบเสียงอ่อย โรงแรม

ที่เธอทำงานอยู่นั้นมีสาขาทั่วโลก และทางโรงแรมก็เปิดโอกาสให้พนักงาน

ไปศึกษางานและเก็บเกี่ยวประสบการณ์ตามสาขาต่างๆ

“เอ้า...ก็ดีสิ แล้วทำไมแกต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” พิกุลท้วง

ส่งสายตาปรามลูกสาวที่จะร้องกรี๊ดเมื่อรู้ว่าจะได้ไปเที่ยวต่างประเทศ

ตอนปิดเทอม

ความเงียบโรยตัวอยู่รอบๆ ความเคร่งเครียดก็กระจายปนในมวล

อากาศ ชัชวาลมีสีหน้าอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด

“กะ...ก็”

“ก็อะไร ว่าแต่จะย้ายไปประเทศไหนเหรอแก” พิกุลตื่นเต้นกับ

ความก้าวหน้าในหน้าที่การงานของเพื่อน จนลืมสังเกตเห็นใบหน้าซีดเซียว

ของชัชวาล

“อิตาลี!” ชัชวาลกลั้นใจบอก

เกิดความเงียบขึ้นทันที วิกตอเรียตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้รู้ ขณะเดียวกัน

ก็จับจ้องหน้าผู้เป็นแม่ไม่วางตา หน้าซีดขาวราวกระดาษของแม่นั้น

หมายความว่าอย่างไร สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้สมองน้อยๆ ท่อง

คำว่า ‘อิตาลี’ ติดๆ กันเป็นสิบเป็นร้อยครั้งอย่างตื่นเต้น

“พิกุล...” ชัชวาลเรียกชื่อเพื่อนเสียงอ่อน อยากจะค้อนสาวเจ้าที่

ถามกลางวงข้าว เธอเหลือบตามองอาหารเลิศรสทั้งหลายอย่างเสียดม

เสียดาย เป็นอันว่าวันนี้บรรยากาศกร่อยเป็นที่เรียบร้อย

“แกจะไปเมื่อไหร่” เสียงสดใสในทีแรกของพิกุลแปรเปลี่ยนเป็น

เสียงเข้มจริงจังพอๆ กับแววตา

“อีกสองอาทิตย์น่ะ” ชัชวาลสารภาพไปแล้วต้องนิ่วหน้า เมื่อสอง

แม่ลูกพร้อมใจกันอุทานเสียงดัง “แหม...อย่าทำเสียงดังสิ คนยิ่งใจไม่ดีอยู่

ด้วย” คนที่ปกปิดเรื่องย้ายที่ทำงานมาแรมเดือนบอก ความจริงชัชวาล

ทำเรื่องสละสิทธิ์ให้คนอื่นแล้ว แต่ผู้บริหารที่สนิทกันย้ำว่าอยากให้เธอ

ไปเปิดหูเปิดตา ระยะเวลาสองปีจะทำให้เธอได้ประสบการณ์ในการ

ทำงานเพิ่มขึ้น

“นี่แกปิดเรื่องนี้มานานแล้วใช่มั้ยชัช” พิกุลถามอย่างเอาเรื่อง

การย้ายไปประจำที่ต่างประเทศเป็นเรื่องที่ต้องแจ้งไว้ก่อนหน้าสักสาม

เดือนเป็นอย่างต่ำ

   “ไม่กล้าบอกน่ะ ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะไม่ไปแล้วนะ แต่ขัดหัวหน้า

ไม่ได้” ชัชวาลสารภาพพร้อมแจงเหตุผลให้เพื่อนและหลานสาวฟัง

“ทำไมถึงไม่กล้า แล้วทำไมถึงจะไม่ไป โอกาสดีแบบนี้แกจะปฏิเสธ

ทำไม” แม้จะเจ็บแปลบเหมือนมีคนมาสะกิดแผลเก่า แต่พิกุลก็ปฏิเสธ

ไม่ได้ว่ามันเป็นโอกาสอันดีของเพื่อน

“เกรงใจแก...” ชัชวาลพูดเบาๆ

พิกุลถลึงตาใส่ หันไปทางลูกสาวก็พบว่าวิกตอเรียกำลังก้มหน้า

ก้มตาแกะปู เธอหันมาสบตาเพื่อนรัก ทั้งสองต่างลอบถอนหายใจ นึก

ดีใจที่วิกตอเรียไม่สนใจบทสนทนาของพวกเธอ

รถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่สีดำแล่นเข้ามาในบริเวณโรงจอดรถ

บ้านชั้นเดียวขนาดสองห้องนอนคือสิ่งที่พิกุลหามาด้วยน้ำพักน้ำแรง

หน้าบ้านดัดแปลงเป็นร้านขายขนมเล็กๆ พอเลี้ยงตัวเองและลูกได้โดย

ไม่ต้องลำบากแต่อย่างใด ร้านขายขนมไทยเล็กๆ ค่อนข้างมีชื่อเสียงใน

ละแวกนี้ มีลูกค้าประจำแวะเวียนมาอุดหนุนทุกวัน การเป็น ‘ซิงเกิลมัม’

ของพิกุลไม่ได้ลำบากเหมือนคนอื่นนัก เธอไม่รู้สึกทุกข์ใจที่ไม่มีสามีช่วย

เลี้ยง ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกโล่งใจ และภาวนาขออย่าได้พบเจอกันอีก

ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า!

“ฮันนี่เข้าห้องเลยนะคะแม่” วิกตอเรียลงจากรถแล้วหันไปบอก

ผู้เป็นแม่

พิกุลพยักหน้า มองลูกสาวที่วิ่งเข้าไปในบ้าน เข้าใจว่าลูกคงจะ

ตื่นเต้นกับของขวัญวันเกิด หนังสือภาพไดโนเสาร์นับสิบเล่มคงจะโดนใจ

แม่คนคลั่งไคล้ไดโนเสาร์เป็นแน่แท้ แต่น่าแปลกที่ไม่ยักอยากจะเป็น

นักโบราณคดี ลูกสาวตัวน้อยกลับอยากเป็นเหมือนเธอ อยากสืบทอด

ร้านขายขนมและขยายร้านให้ใหญ่กว่านี้ คิดเลยไปกระทั่งอยาก ‘ปั้น

ทองหยิบ’ ให้เป็นรูป ‘ไดโนเสาร์’

   เธอยิ้มอย่างขบขันกับความคิดของลูก เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอด

ต่อท้ายลบเลือนรอยยิ้มบนใบหน้าหญิงสาว ชัชวาลลงจากรถด้วยสีหน้า

ไม่ต่างกันนัก ทุกครั้งที่มาเยี่ยมเพื่อนและหลานเธอก็จะพักที่บ้านพิกุล

เสมอ

“ขอโทษนะแก” ชัชวาลพูดเสียงอ่อยขณะเดินตามเพื่อนเข้าไป

ในบ้าน เหลือบมองห้องของหลานสาวก็อนุมานได้ว่าเจ้าของวันเกิดคง

กำลังเห่อของขวัญวันเกิดเป็นแน่แท้

พิกุลเห็นสายตาเพื่อนจึงชวนไปคุยด้านนอก ทั้งสองเดินไปหยุด

กลางสนามหญ้าเล็กๆ ซึ่งตกแต่งอย่างสวยงาม

“แกยังนึกถึงผู้ชายคนนั้นอีกใช่มั้ย”

พิกุลแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่พร่างไปด้วยดวงดาวซึ่งเปล่งแสงระยิบระยับ หญิงสาวทอดถอนหายใจก่อนจะมองหน้าเพื่อน

“ฮันนี่เพิ่งถามถึงเขา” คำตอบที่ได้รับทำให้ชัชวาลทำหน้าเหยเก

“ฮันนี่ต้องโดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อมาอีกแน่ๆ” คนที่รู้ตัวว่าไม่สามารถ

แสร้งเป็นพ่อของหลานได้พูดเสียงงึมงำ กระนั้นก็ดังพอที่พิกุลจะได้ยิน

“ไม่รู้สิ” เธอบอกด้วยเสียงสั่นเทาคล้ายหมดกำลังใจ ชัชวาล

เดินเข้าไปกอดเพื่อน พูดปลอบประโลม

“เดี๋ยวมันจะผ่านไป ฮันนี่จะลืมเหมือนทุกครั้งที่ถาม” ชัชวาลรับรู้

ถึงแรงสั่นสะท้านของคนในอ้อมกอด ไม่บ่อยเลยที่พิกุลจะเป็นอย่างนี้

นานๆ ครั้งเธอจะเห็นเพื่อนในด้านอ่อนแอ

“อิตาลีกว้างใหญ่ เขาไม่มีวันพบแกกับฮันนี่หรอกพิ!”

คำพูดให้กำลังใจของชัชวาลเป็นประโยคให้ความหวังแก่เด็กหญิง

 วิกตอเรียที่รีบก้าวถอยหลังเข้าบ้าน มือไม้สั่นอย่างระงับความตื่นเต้นเอาไว้

ไม่อยู่ เธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง ทว่าตั้งใจจะไปอ้อนขอให้คืนนี้แม่มานอน

ด้วย เด็กหญิงล้มตัวนอนบนเตียง ลืมตาโพลงมองเพดาน

“อิตาลีงั้นเหรอ”

ร่างน้อยลุกขึ้นคว้าแท็บเล็ตหาคำว่า ‘ประเทศอิตาลี’ ในเว็บไซต์

ค้นหาชื่อดัง ข้อมูลเบื้องต้นต่างๆ ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ดวงตาสีน้ำตา

ลอมเขียวหรี่ลงด้วยความคิดแน่วแน่

‘อิตาลีกว้างใหญ่ เขาไม่มีวันพบแกกับฮันนี่หรอกพิ!’

วิกตอเรียเม้มปากเข้าหากัน ก้อนเนื้อในอกเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ป้าต้องรู้แน่ๆ ว่าแด๊ดดี้ของเราเป็นใคร”

วิกตอเรียตั้งใจไว้ว่าสามเดือนต่อจากนี้จะเป็นช่วงเวลาที่เธอจะ

ใช้ให้คุ้ม เธอจะขอตามชัชวาลไปอิตาลีและสืบหาผู้เป็นพ่อให้ได้

ขอเพียงแค่เธอได้พบหน้าเขาสักครั้ง

ขอถามแค่คำถามเดียวเท่านั้น

ทำไมถึงทิ้งเธอกับแม่!

ใบหน้ามุ่งมั่นห่อเหี่ยวลงทันควัน เจ้าตัวทิ้งตัวนอนหงายบนเตียง

 แล้วงึมงำบางอย่าง

“แล้วทำยังไงแม่ถึงจะยอมให้ไป อิตาลีอยู่ตั้งไกล...”

สัปดาห์ต่อมา เรื่องการสอบเข้าโรงเรียนใหม่ของวิกตอเรีย

ก็เป็นอันเรียบร้อย เพราะเจ้าตัวแจ้งเจตจำนงว่าจะขอเข้าเรียนในโรงเรียน

นานาชาติ และไม่ต้องสอบเข้าแต่อย่างใด พิกุลรู้สึกแปลกใจเป็นล้นพ้น

เพราะปกติเด็กหญิงจะคอยช่วยเธอประหยัดอดออมทุกทาง ไม่เคย

เรียกร้องเอาโน่นเอานี่ แต่ครั้งนี้...ลูกสาวคนเดียวกลับขอเรียนที่โรงเรียน

เอกชน และให้เหตุผลว่าเงินมรดกส่วนที่ผู้เป็นตาแบ่งให้ก่อนเสียชีวิต

 มีพอให้เจ้าตัวเรียนจบถึงระดับปริญญาเลยทีเดียว

“เงินนี่ถอนออกมาเป็นค่าเล่าเรียนได้ ฮันนี่ลองถามคุณอาทนาย

ข้างบ้านแล้ว” เจ้าของปากเล็กพูดแจ้วๆ แจงเหตุผลกับผู้เป็นแม่

พิกุลเกือบจะกลอกตาเหมือนที่ลูกสาวมักทำบ่อยๆ ทว่ายั้งตัวเอง

ไว้ทัน เงินในบัญชีวิกตอเรียสามารถถอนออกได้ตลอด แต่แม่ลูกสาวดัน

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)