กรงน้ำผึ้ง (ผักบุ้ง)

                          เพียงจุมพิต

“บ้าชะมัด!” กำปั้นหนาทุบลงบนโต๊ะในห้องทำงานของคฤหาสน์สองชั้นสไตล์

ชิโน-โปรตุกีสย่านเมืองเก่าภูเก็ต กรามแกร่งขบแน่นจนแก้มกระตุกเบาๆ

หลังจากที่เขาได้ยินว่าคนทรยศพลัดตกหน้าผาไปเสียก่อนจะยอมอ้าปาก

บอกความจริงว่าใครคือผู้บงการให้ตัดสายเบรกรถนายเหมืองใหญ่ของ

บ้านเตชะดำรงสกุล

ชลัมพล ศรัณย์รักษ์ ชายหนุ่มวัยสามสิบสองมองหน้าชายวัย

กลางคนที่กำลังโกรธนั้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาเองก็โมโหตัวเองไม่น้อย

ที่ไม่สามารถทำให้คนทรยศคายความลับได้ ทั้งๆ ที่เขาอุตส่าห์ตามหา

ตัวมันแทบพลิกแผ่นดินเชียงใหม่ ก่อนจะไล่ล่ามันขึ้นเขาไป หมายจะให้

มันหยุดรถและยอมสารภาพความจริงทั้งหมดมา

“ถึงอากุ่ยจะตายไปแล้ว ผมก็ไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่” ชลัมพล

กำหมัดแน่น ดวงตาคมแข็งแกร่งวาวโรจน์ด้วยไฟแค้น เมื่อนึกถึงภาพ

ที่รถของนายเหมืองเตียวเหล็งพุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้า ก่อนสะเก็ดไฟจะ

กระเด็นมาโดนน้ำมันที่หยดลงใต้ท้องรถแล้วระเบิดตูมต่อหน้าต่อตาเขา

ภาพไฟลุกท่วมลีมูซีนคันหรูยังทำให้หัวใจของเขาปวดร้าวทุกคราว

ที่นึกถึง คืนวานนี้นายเหมืองเตียวเดินทางกลับจากงานศพของภรรยา

ที่เพิ่งจบชีวิตลงด้วยโรคหัวใจวาย ชลัมพลในฐานะมือซ้ายคนสนิทของท่าน

จึงขับรถตามหลังเหมือนอย่างทุกครั้ง ส่วนชัยยศผู้เป็นมือขวาปกติแล้ว

จะต้องนั่งรถคันเดียวกับท่าน แต่วันนั้นชัยยศอยู่ดูแลงานศพต่อ จึงรอด

ชีวิตมายืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้

“พลมั่นใจเหรอว่าอากุ่ยตายแล้วจริงๆ”

คำถามของชายวัยกลางคนที่เขานับถือเสมือนอาแท้ๆ นั้นทำให้

ชลัมพลหันกลับไปสบตา ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ แล้วนึกถึงตอนที่เขา

ขับรถไล่ล่าอากุ่ยไปจนเจอกับมินิบัสของบริษัททัวร์

ตอนนั้นพอหญิงสาวที่เป็นไกด์ของบริษัทช็อกหมดสติไป เขาก็คว้า

ร่างหล่อนเอาไว้ได้ก่อนศีรษะจะฟาดพื้น แต่ไม่ว่าพยายามเขย่าตัวอย่างไร

ก็ไม่รู้สึก ทั้งยังทำให้เขาเกือบเอาตัวไม่รอดเพราะด้ายกระดุมเสื้อที่เย็บ

ไม่ค่อยดีของหล่อนดันมาพันกับกระดุมเสื้อเขา

ปัง! ปัง! ปัง!

อากุ่ยยิงรัวมาแทบนับครั้งไม่ได้ เขาจะลุกขึ้นไปยิงสวน ปืนที่ถืออยู่

ก็ไม่มีกระสุนอีก สุดท้ายเลยตัดสินใจดึงด้ายที่พันกระดุมนั่นจนมันขาด

ออก ก่อนจะค่อยๆ วางร่างหล่อนลงบนพื้นถนน แล้วเปลี่ยนแมกาซีน

ปืนเพื่อหันไปยิงตอบโต้อากุ่ยบ้าง จนในที่สุดอากุ่ยก็ตัดสินใจวิ่งหนีอ้อม

กำแพงผาไป

ชลัมพลไม่ลังเลใจที่จะวิ่งตาม เขาไล่ล่ามันเข้าไปในป่าทึบใกล้ๆ

กับที่เกิดอุบัติเหตุ จนถึงหน้าผาสูงซึ่งเป็นทางตัน ตอนนั้นเขาพยายาม

คาดคั้นให้อากุ่ยยอมพูดความจริงว่าใครคือคนที่สั่งให้มันตัดสายเบรก

รถนายเหมือง เพราะมีคนเห็นมันป้วนเปี้ยนอยู่แถวรถของท่านในช่วงงาน

ศพ แต่มันก็แค่ทำท่าว่าจะรับสารภาพแล้วอาศัยจังหวะที่เขาเผลอ

ตวัดขาขึ้นเตะปืนในมือเขาทิ้ง ก่อนจะโถมตัวเข้ามาต่อสู้กันอย่างดุเดือด

นานหลายอึดใจ สุดท้ายเมื่อมันสบโอกาสเอื้อมมือไปคว้าปืนที่หล่นอยู่

ใกล้ๆ มายิงเขาซึ่งถูกคร่อมไว้ เขาก็คว้ามือมันเอาไว้ได้และผลักมันล้ม

ไปทางริมผา

โชคร้าย...ดินบริเวณนั้นไม่แข็งแรง อากุ่ยจึงพลัดตกเขาไปโดย

ที่เขาเองก็ไม่ตั้งใจ

ชลัมพลพยายามคว้ามืออากุ่ยไว้ แต่ก็เห็นเพียงภาพร่างนั้นกลิ้ง

หลุนๆ ตกลงไปในเหวลึกและมีเสียงร้องก้องสะท้อนกลับมา

“ตรงนั้นเป็นเหวลึก คิดว่ายังไงก็ไม่น่ารอดครับอาเจ็ก” ชายหนุ่ม

ยืนยันกับชายสูงวัยกว่าอีกครั้ง

“แล้วพลแน่ใจนะว่าพวกกรุ๊ปทัวร์ที่เห็นเหตุการณ์จะไม่สร้าง

ปัญหาให้แก่พลทีหลัง”

“ครับ ทะเบียนรถที่ใช้เป็นทะเบียนปลอม ลงจากเขามาผมก็ให้คน

ของเราที่นั่นจัดการทุกอย่างเรียบร้อย อาเจ็กไม่ต้องห่วง” ชลัมพลคิดว่า

ลูกทัวร์พวกนั้นไม่น่าจะกล้ายุ่งอะไร ถึงตอนกลับไปเอารถอีกครั้งเขาจะ

เห็นว่าไกด์สาวที่เป็นลมไปถูกปฐมพยาบาลจนฟื้นขึ้นมา และกำลังโทรศัพท์

แจ้งตำรวจ เขาก็คว้าโทรศัพท์ในมือหล่อนมากดปิดเครื่องทิ้งได้เสียก่อน

หญิงสาวไม่กล้าโวยวายด้วยซ้ำ แต่กลับถอยกรูดไปรวมกับพวก

ลูกทัวร์ราวกับเห็นเขาเป็นปีศาจ ถ้าเขาไม่ได้เพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ต้อง

สูญเสียผู้มีพระคุณอย่างนายเหมืองเตียวมาหมาดๆ เขาอาจจะขำกับ

ท่าทางตื่นๆ ของหล่อนไปแล้ว

ชลัมพลตัดสินใจหยิบเงินทั้งหมดในกระเป๋าสตางค์ยื่นให้หญิงสาว

พร้อมกับโทรศัพท์มือถือ หล่อนไม่กล้ารับด้วยซ้ำ เขาก็เลยจำต้องดึงมือ

หล่อนมารับมันไป และวินาทีนั้นเขาได้ยินเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจ

ของหล่อน

‘ค่าเสียหาย’

เขาจำได้ว่าพูดกับหล่อนเพียงเท่านั้น ก่อนจะตัดสินใจขับรถของเขา

ห่างมาเพราะไม่แน่ใจว่าเสียงปืนจะทำให้ตำรวจแห่กันมาช้าเร็วแค่ไหน

แต่เมื่อลงเขามาได้ ชลัมพลก็จอดรถของเขาทิ้งไว้ข้างทางแล้วเหมารถ

สองแถวไปยังโรงแรมที่พัก เขาโทร. ให้คนไปจัดการเก็บกวาดทุกอย่าง

ระหว่างรอเครื่องบินเพื่อเดินทางกลับมาร่วมงานศพของนายเหมืองเตียว

ที่ภูเก็ต

“งั้นพลก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน อีกเดี๋ยว

จะได้ไปเคารพศพนายเหมืองพร้อมอาเจ็กที่วัด”

ชลัมพลก้มศีรษะลงเล็กน้อยแทนคำตอบ ร่างสูงสมาร์ตหมุนตัว

กลับออกมาจากห้องทำงานของชัยยศ ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดไม้สีน้ำตาลเข้ม

ของคฤหาสน์เตชะดำรงสกุลไปยังห้องนอนของตนบนชั้นสอง

ลี้เต็กจ๋วนปู่ของเขาเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของนายเหมืองเตียว

ทั้งสองเป็นคนไทยเชื้อสายจีนที่บรรพบุรุษอพยพมาจากมณฑลฮกเกี้ยน

และก่อร่างสร้างตัวมาจากการเป็นคนงานในเหมืองดีบุก จนภายหลัง

กลายเป็นนายเหมืองใหญ่ที่ใครต่อใครนับหน้าถือตา สืบทอดเรื่อยมาจน

ถึงรุ่นของทั้งคู่ซึ่งจัดได้ว่าเป็นรุ่นที่ขยับขยายกิจการมากมายจนกลายเป็น

รุ่นที่ทรงอิทธิพลที่สุดในภูเก็ต แต่นายเหมืองเตียวไม่มีทายาท ผิดจาก

ลี้เต็กจ๋วนที่มีบุตรชายถึงสองคน น่าเสียดายทุกคนในครอบครัวตระกูลลี้

อายุสั้น ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกพร้อมกันอย่างน่าใจหาย

ความที่ตอนนั้นเขายังเป็นทารก นายเหมืองเตียวจึงเลี้ยงดูเขา

เสมือนเป็นหลานชายแท้ๆ คนหนึ่ง และอนุญาตให้นอนบนชั้นสอง

เช่นเดียวกับสมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลเตียว

ประตูไม้บานหนาถูกเปิดเข้ามาด้านในห้องนอนที่ตกแต่งอย่าง

เรียบง่าย ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทออกพาดบนเก้าอี้โต๊ะทำงานตัวหนึ่ง ก่อน

ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหล่นลงกระทบพื้น

ดวงตาคู่คมก้มลงมองในทันที สิ่งที่เขาเห็นคือ...กระดุม

ชลัมพลก้มลงหยิบกระดุมเม็ดเล็กๆ หุ้มด้วยผ้าสีขาวพิมพ์ลายดอกไม้

ขึ้นมา มั่นใจว่ามันไม่ใช่กระดุมเสื้อของเขา ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงหล่อน

ไกด์สาวที่เกือบตายเพราะเดินมาทวงค่าเสียหายแบบไม่ดูตาม้า

ตาเรือจนเกือบโดนลูกหลง

หากเดาไม่ผิดคงเป็นตอนนั้น...ชลัมพลจำได้ว่าเขาดึงด้ายที่หลุด

จากกระดุมเสื้อของหล่อนออกจนขาดตอนมันมาพันกับกระดุมเสื้อของเขา

บางทีกระดุมนี่คงบังเอิญหล่นอยู่ในกระเป๋าสูท พอถอดออกไป

เมื่อครู่ถึงได้กลิ้งหล่นลงมา

ชลัมพลยิ้ม เมื่ออยู่ๆ เหตุการณ์ตอนที่เขาก้มหลบกระสุนของ

อากุ่ยลงไปเปลี่ยนแมกาซีนปืนทว่าหล่อนดันลุกพรวดขึ้นนั้นกำลังวนเวียน

กลับมา แม้มันจะแค่เสี้ยวนาทีสั้นๆ เขาก็ยังจำความรู้สึกตอนที่ริมฝีปาก

นุ่มนิ่มชนกับปากของเขาได้ จำดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตาที่มีแววตกใจ

นั้นได้ หากไม่ใช่เพราะกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตรายและมีความจำเป็น

ต้องรีบจัดการกับคนทรยศ เขามั่นใจเลยว่าคงจะไม่ปล่อยให้หล่อนกลาย

เป็นเพียงคนแปลกหน้าเช่นวันนี้

แต่แล้วเหตุผลเหล่านั้นก็ทำให้ภาพไฟที่ลุกท่วมลีมูซีนของผู้มี

พระคุณปรากฏในห้วงคำนึงอีกครั้ง ดวงตาของชลัมพลแข็งกร้าวขึ้นกว่า

ตอนแรก บอกกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันคิดเรื่องไร้สาระอื่นใดในตอนนี้

เป็นอันขาด เขาจะต้องหาตัวคนที่วางแผนฆาตกรรมนายเหมืองเตียว

มาลงโทษ และเขาก็มั่นใจเกินครึ่งว่าคนที่ต้องการให้นายเหมืองเตียวจบ

ชีวิตลงคือคนที่จะได้รับผลประโยชน์จากเหตุการณ์ครั้งนี้มากที่สุด

น้องชายโดยสายเลือดเพียงคนเดียวของท่านนายเหมืองเตียว...

เตียวซก!

“อั๊วขอสาบานต่อหน้าวิญญาณของเฮีย อั๊วจะหาตัวคนที่มัน

คิดร้ายต่อเฮียมาชดใช้ความผิดครั้งนี้ให้ได้” ชายวัยห้าสิบปลายๆ เอ่ย

คำสัญญาต่อหน้ารูปถ่ายของนายเหมืองเตียวซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะสำหรับ

เซ่นไหว้ภายในห้องไหว้บรรพบุรุษตระกูล ดวงตาแข็งกร้าวนั้นแดงก่ำ

ด้วยความโกรธและเสียใจ ก่อนที่เสียงของสมาชิกในครอบครัวและ

คนสนิทที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังจะเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

“พวกเราสาบาน”

ในฐานะผู้อาวุโสที่สุดของตระกูลตอนนี้ เตียวซกเดินเข้าไปปักธูป

ลงในกระถางหน้ารูปถ่ายของพี่ชายเป็นคนแรก ตามด้วยเตียวซุนย้ง

หรือนายศักดิ์ณรงค์ เตชะดำรงสกุล และเตียวซงเซียง หรือศิณา ซึ่งเป็น

บุตรชายกับบุตรสาวของเตียวซก

เมื่อญาติทั้งหมดปักธูปเสร็จแล้วก็ถึงคราวของคนใกล้ชิดอย่าง

ชลัมพลและชัยยศ ก่อนจะเปิดทางให้พี่น้องคนอื่นที่ไม่ได้เป็นพี่น้อง

โดยสายเลือดทว่าทำงานกับตระกูลเตียวมานานเข้าไปปักธูปจนครบ

ตอนนั้นเองที่แม่บ้านวัยกลางคนในชุดเสื้อสีขาวกับผ้าถุงสาวเท้า

เข้ามา

“ขอโทษนะคะ คุณซก ทนายสมพงศ์มาถึงแล้วค่ะ”

เตียวซกพยักหน้ารับรู้ หันไปบอกทุกคนให้ตามไปยังห้องรับรองใหญ่

ของคฤหาสน์เตชะดำรงสกุล เตียวซกยังคงเว้นที่นั่งเดิมของพี่ชายไว้

เป็นการให้เกียรติ และนั่งลงที่เก้าอี้ประจำของเขาด้านซ้ายมือ ตามด้วย

บุตรชายและบุตรสาวซึ่งแต่งงานไปตั้งแต่สามปีก่อน วันนี้สามีและลูกชาย

ตัวน้อยๆ ของหล่อนจึงมานั่งเรียงต่อไปด้วย เช่นเดียวกับญาติพี่น้อง

อีกหลายคนที่แยกย้ายไปมีครอบครัวในจังหวัดอื่นก็มากันพร้อมหน้า

ส่วนเก้าอี้ทางขวานั้นเป็นของชลัมพล ชัยยศ และบรรดาผู้ใหญ่หลายคน

ที่ทำงานให้ตระกูลเตียวมาช้านาน

“เฮียอาจจะเพิ่งจากพวกเราไป แต่อั๊วคิดว่าทุกคนคงรู้จุดประสงค์

ที่ต้องเชิญทนายมาเปิดพินัยกรรมวันนี้เป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าธุรกิจเหมืองแร่

ของเราต้องปิดตัวลงไปจากปัญหาราคาแร่ตกต่ำเมื่อหลายสิบปีก่อน

เฮียก็ยังมีธุรกิจอื่นๆ มากมายเพราะนิสัยที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ไม่เคยขี้เกียจ

ทำให้พวกเรามีกินมีใช้จนทุกวันนี้ และเพื่อไม่ให้มีการขัดแย้งกันเกิดขึ้น

ในภายหลัง อั๊วจึงได้เชิญทนายมาพูดคุยเรื่องทรัพย์สินและธุรกิจทั้งหมด

ของเฮียที่ได้ทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ เฮียเคยเปรยเอาไว้ว่าทุกคนที่ทำงานกับ

เฮียจะได้รับส่วนแบ่งตามความเหมาะสม ไม่ใช่เฉพาะญาติสนิทอย่างอั๊ว

หรืออาพลที่เป็นเหมือนหลานแท้ๆ ของเฮียเท่านั้น”

ผู้ใหญ่หลายคนในห้องรับรองต่างยิ้มและหันไปมองหน้ากัน

เพราะทุกคนล้วนแต่ติดตามทำงานกับนายเหมืองเตียวมานาน ตอนนั้น

เองที่แม่บ้านเดินนำชายร่างผอมสูงในชุดสูทสากลคนหนึ่งเข้ามา

“เชิญทางนี้ค่ะ คุณทนาย” แม่บ้านใหญ่ผายมือไปยังเก้าอี้ที่จัดไว้

สำหรับทนายสมพงศ์

“ขอบคุณนะครับ และขอสวัสดีทุกท่านในที่นี้ด้วย” ทนายสูงวัย

ยิ้มพลางวางกระเป๋าเอกสารสำคัญบนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มเบื้องหน้า

ก่อนจะเปิดซิปกระเป๋าหยิบซองพินัยกรรมที่นายเหมืองเตียวทำเอาไว้

ออกมาถือเตรียมพร้อม และกวาดตามองรอบๆ

“เอ...ดูเหมือนจะยังขาดอีกสองคนนี่ครับ”

เตียวซกนิ่วหน้า มองทนายสมพงศ์ด้วยสายตางุนงง

“ขาดใคร?” ย้อนถามห้วนๆ ตามสไตล์คนไทยเชื้อสายจีนที่เติบโต

มาในครอบครัวชาวจีนแท้ๆ ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ แล้วหันไปอธิบาย

“คนในครอบครัวก็ครบแล้ว ผู้อาวุโสและพี่น้องคนสนิทในบริษัทที่น่าจะ

ได้รับส่วนแบ่งก็ครบ แล้วจะยังขาดใครอีก”

“เอ่อ...เกรงว่าคุณเตียวซกอาจจะไม่ทราบ แต่เรื่องนี้คุณชัยยศ

ที่ปรึกษาคนสนิทของคุณเตียวเหล็งน่าจะทราบดี”

คนถูกพาดพิงหันไปมองทนายสมพงศ์อย่างงุนงงครู่หนึ่ง แต่ไม่นาน

ก็มีสีหน้าเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ ส่วนชลัมพลนั้นหันไปมองอาของเขา

ด้วยความแปลกใจไม่ต่างจากเตียวซก

“ทำไม? มีเรื่องอะไรที่อั๊วไม่รู้ด้วยงั้นเหรอ”

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)