กรงรักลวงใจ Cookie

บทนำ

 

ภายในห้องรับแขกกว้างขวางที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่างบานสูงบานเดียวในห้อง มองออกไปข้างนอกเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

“คุณหนูจะกินเค้กหรือดื่มน้ำผลไม้สักหน่อยไหมคะ” หญิงวัยกลางคนเดินเข้าไปใกล้พลางถามอย่างเอ็นดู

“ไม่ค่ะ” เด็กหญิงส่ายศีรษะ ยังคงรอต่อไปอย่างไม่ลดละ

หนูน้อยยืนรอคุณพ่อกลับบ้านอยู่เป็นชั่วโมงแล้ว ทำให้หญิงวัยกลางคนรู้สึกสงสารเธอจับใจ “ถ้าอย่างนั้นมาวาดรูปกันดีไหมคะ เมื่อวานคุณหนูวาดรูปผีเสื้อสวยมากเลย วาดให้แม่นมอีกได้ไหมคะ”

เด็กหญิงเบือนสายตามองก่อนจะยิ้มให้ “แม่นมไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหนูหรอก” พูดจบเธอก็หันกลับไปจ้องที่เดิม

หญิงวัยกลางคนเห็นดังนั้นก็ได้แต่ถอนใจ คุณผู้ชายงานยุ่งมาก กลับบ้านไม่ค่อยเป็นเวลา แต่คุณหนูก็ยังดึงดันรอคุณพ่ออยู่ตรงนี้ทุกวัน

เฮ้อ! พูดไปก็น่าสงสาร คุณแม่ของเธอจากไปตั้งแต่เธอยังเล็ก คุณพ่อก็ภารกิจรัดตัว เด็กหญิงตัวน้อยจึงต้องรอแล้วรอเล่าอยู่อย่างนี้

“คุณพ่อกลับมาแล้ว!”

เสียงร้องด้วยความดีใจดึงให้หญิงวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นมอง รถยนต์สีดำแล่นมาจอดที่นอกหน้าต่าง เด็กหญิงตัวน้อยเปิดประตูบานใหญ่วิ่งเร็วจี๋ตรงเข้าไปหาพ่อ

แต่เด็กหญิงกลับต้องชะงักกึกเมื่อเห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่งก้าวลงจากรถตามพ่อของเธอมา

“ชาร์ล!” อเล็กซ์ร้องเรียกลูกสาวหันแก้วหันแหวนด้วยความรักใคร่แล้ววิ่งเข้ามากอดเด็กหญิงไว้เต็มอ้อมแขนก่อนจะหอมเข้าที่แก้มเสียหลายฟอด

“คุณพ่อขา คุณอาคนนี้ใครเหรอคะ” ชาร์ล็อตมองข้ามไหล่พ่อไปที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เบื้องหลัง

“อ้อ พ่อเกือบลืมไปเลย” เมื่อได้ยินคำถามของลูก อเล็กซ์ถึงเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้พาแขกมาที่บ้านด้วย เขารีบปล่อยชาร์ล็อตก่อนจะเรียกชายหนุ่ม “เจค มา เข้ามานั่งก่อนสิ”

ชาร์ล็อตจูงมือพ่อ สองตาจับจ้องไปที่คุณอารูปหล่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หนูน้อยพยายามแหงนคอมอง คุณอารูปหล่อรูปร่างสูงใหญ่เหมือนภูเขาที่ทอดเงาลงมาบังตัวเธอไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่ชาร์ล็อตได้เจอผู้ชายที่ตัวโตกว่าพ่อของเธอ เด็กหญิงรู้สึกว่า ‘คุณอาตัวโต’ คนนี้แทบจะสูงทะลุฟ้าอยู่แล้ว

“ชาร์ล นี่เจค เป็นน้องบุญธรรมของพ่อเอง” อเล็กซ์มองดวงหน้าไร้เดียงสาของเด็กหญิงพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงรื่นเริง “เจคฝึกงานอยู่ในบริษัทพ่อ เขาฉลาดมาก แถมยังเจ้าความคิด ช่วยพ่อแก้ปัญหาตั้งมากมาย ทักทายเจคหน่อยสิลูก” ว่าพลางยื่นมือใหญ่ดันตัวชาร์ล็อตเข้าไปยืนข้างหน้าเจค

“สวัสดีค่ะคุณอาเจค” ชาร์ล็อตทักทายอีกฝ่ายเขินๆ ก่อนจะเกาะไหล่พ่อไว้แล้วถามว่า “คุณพ่อขา อะไรคือน้องบุญธรรมเหรอคะ”

“น้องบุญธรรมก็คือคนที่ไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่นับถือกันเหมือนพี่น้องไง” อเล็กซ์อธิบายช้าๆ

“อ๋อ...” ชาร์ล็อตเหลือบมองร่างสูงใหญ่อีกครั้ง พยักหน้าหงึกหงักทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นต่อไปเขาก็จะกลายเป็นคุณอาของหนูแล้วใช่ไหมคะ”

“แน่นอน” อเล็กซ์ลูบหัวลูกอย่างรักใคร่

แม้จะไม่เคยพบหน้าคุณอาคนนี้มาก่อน แต่ชาร์ล็อตก็มองออกว่าพ่อของเธอชอบเขามาก พ่อชอบใครเธอก็ชอบคนนั้นแหละ

“ชาร์ล อาเรียกหนูอย่างนี้ได้ไหม”

น้ำเสียงของคุณอาเจคนุ่มน่าฟังจริงๆ ชาร์ล็อตเหลือบมองพ่อแวบหนึ่ง เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าสนับสนุนจึงผงกหัวอายๆ

ชายหนุ่มยิ้ม รอยยิ้มน่าหลงใหลทำเอาเด็กหญิงเคลิ้มไปโดยไม่รู้ตัว

“อาให้หนู”

ไม่รู้อยู่ดีๆ เจคไปเอาตุ๊กตากระต่ายมาจากไหน ขนของกระต่ายนุ่มฟู หูของมันเป็นสีชมพู ตาโตกลมดิกน่ารักเหลือเกิน

“น่ารักจังเลย!” ชาร์ล็อตสูดหายใจอย่างตื่นเต้นก่อนจะรับตุ๊กตาไปอย่างทะนุถนอม หนูน้อยมองดูกระต่ายน้อยอย่างแสนรักแล้วกอดมันไว้แนบอก ดวงตาสุกใสทอประกายวิบวับราวกับดวงดาว

“ดีใจจังที่หนูชอบ” เจคยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณค่ะ!” ชาร์ล็อตแหงนหน้ามองรอยยิ้มอบอุ่นน่ามองของชายหนุ่ม เธอชอบคุณอาเจคเข้าอย่างจริงจังก็ในวินาทีนั้นเอง

เวลานั้นเธออายุเก้าขวบ ส่วนเขาอายุยี่สิบ...

 

บทที่ 1

 

เสียงโทรศัพท์กรีดร้องผ่านราตรีดึกสงัด ในห้องมืดทึมมองเห็นเงาสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียง

ชายสูงใหญ่ที่ประคองร่างแบบบางของหญิงสาวขยับตัวเบาๆ ทีหนึ่งแล้วหยุดนิ่ง แต่เมื่อเสียงรบกวนยังดังต่อเนื่อง ในที่สุดเขาก็จำต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ แขนกำยำเอื้อมคว้าโทรศัพท์ที่ข้างเตียงก่อนจะพูดขึ้นอย่างมีมารยาท แต่กลับปิดความรำคาญไว้ไม่มิด

“สวัสดีครับ ผมเจค”

สิ่งที่ได้ยินจากโทรศัพท์ทำให้ชายหนุ่มหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เขาวางสายอย่างเงียบเชียบแล้วลุกขึ้นจากเตียงทันที

“เจค จะไปไหนน่ะ” หญิงสาวถามขึ้นอย่างงัวเงีย

เจคเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วรีบเร่งแต่งตัว

“งานศพ”

“เกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวตกใจรีบผุดลึกขึ้นนั่ง

“พี่บุญธรรมผมประสบอุบัติเหตุ”

คำตอบสั้นๆ ยากจะจับอารมณ์ ชายหนุ่มยังคงสวมเสื้อผ้าต่อไป

“ประธานอเล็กซ์ กรุ๊ปน่ะเหรอ!” หญิงสาวถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เจคชะงักก่อนจะหันมาตอบด้วยน้ำเสียงหนักใจ

“ใช่ เขานั่นแหละ”

 

สถานประกอบพิธีศพกลางกรุงแห่งหนึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ช่างภาพเอย ผู้สื่อข่าวเอย ตำรวจที่รับผิดชอบเรื่องแจ้งตายเอย ไหนจะเจ้าหน้าที่จัดงานอีกมากมาย ทำเอาห้องเคารพศพที่กว้างขวางดูแคบลงไปถนัดใจ

“คุณหนูชาร์ล็อตครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”

“คุณหนูชาร์ล็อตคะ ได้ยินว่าตั้งแต่คุณแม่เสียไปเมื่อตอนที่คุณอายุหกขวบ คุณก็อยู่กับคุณพ่อสองคนมาตลอด ตอนนี้ท่านจากไปแล้ว คุณคิดจะทำยังไงต่อไปคะ”

“คุณหนูชาร์ล็อต คุณเป็นทายาทเพียงคนเดียวของอเล็กซ์ กรุ๊ป จะดูแลกิจการใหญ่โตขนาดนั้นได้ยังไงครับ”

“คุณหนูชาร์ล็อตช่วยพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)