In Another Life รักนายจนตาย ผู้ชายของฉัน

บทนำ

The End Where I Begin

Life is an audition for heaven.

ชีวิตคือการประกวดแข่งขันเพื่อขึ้นสวรรค์

(Akon)

คุณคิดว่าชีวิตวัยรุ่นในเมืองเล็กๆ ในรัฐมอนทาน่ามันจะมีอะไรน่าสนใจมากแค่ไหน

ชีวิตของฉันวนเวียนอยู่แค่ เรียน เที่ยว นอน และหนีเที่ยวในเวลาที่ควรจะเรียน...จนไม่ได้นอน

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉัน มันก็มีอยู่แค่นี้จริงๆ นะ ช่างจืดชืดสิ้นดี

อ้อ...แต่ว่าหลังๆ มานี้มีอะไรพิเศษอยู่อย่าง

“แน่ใจเหรอฟิ ว่าไม่ต้องให้ฉันไปส่งน่ะ”

ไรลีย์ บาร์นเวลถามฉันแบบนั้น หนุ่มรูปหล่อผมน้ำตาลที่เป็นถึงนักฟุตบอลของโรงเรียนและตอนนี้กำลังฮอตสุดๆ เพราะเพิ่งจะกลายเป็นฮีโร่ ทำแต้มได้เป็นสิบในการแข่งฟุตบอลแมตว์ล่าสุดระหว่างสองโรงเรียนมาหมาดๆ สาวๆ กรี๊ดเขาใหญ่เลยล่ะ

และเขา...เป็นแฟนฉันเองค่า นี่ไม่ได้อวดเลยจริงๆ นะ ฮิๆ

เขาคือส่วนสำคัญที่ทำให้ชีวิตอันจืดชืดของฉันมีความหมายขึ้นมา...มีความหมายขึ้นมามากทีเดียว

“อื้อ ฉันกลับเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แค่นี้เอง...” ฉันบอกกับเขาเพื่อย้ำให้มั่นใจ เขายังดูไม่วางใจนัก อาจเพราะว่ามันดึกมากแล้วก็เป็นได้ “อีกอย่าง ฉันกลับกับเจย์เดนนะ ไม่มีอะไรหรอก”

“นั่นแหละที่ฉันห่วง” ไรลีย์พูดแบบนั้น ท่าทางปวดหัว และเมื่อฉันอ้าปากจะเถียงเขา เขาก็ขัดซะก่อน “ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจเธอหรอกนะ รู้ว่าเขาเป็นแค่เด็กข้างบ้าน แต่ลองคิดดูสิ เป็นเธอ...เธอจะแฮปปี้นักเหรอที่ปล่อยให้แฟนตัวเองกลับบ้านกับไอ้เด็กเสียสติที่ขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นเขาในช่วงฤดูหนาวแบบนี้น่ะ”

ฉันหัวเราะคิก นั่นไม่ผิดจากความจริงเลยสักนิดเดียว เจย์เดน เลเวนเวิร์ธ...เด็กกว่าฉันหนึ่งปี ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าเขาน่ะเป็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อด้านความเสียสติ อ้อ นอกจากจะเสียสติแล้ว เขายังกวนประสาทสุดๆ อีกต่างหาก เพราะตอนที่ฉันบอกลาไรลีย์และอีกฝ่ายกำลังจะจูบฉัน หมอนั่นก็โผล่ร่างสูงๆ ในชุดแจ็กเก็ตสีน้ำตาลน่าเบื่อนั่นเข้ามาอย่างได้จังหวะพอดี

“เฮ้ ฟิโอน่า ผมรอพี่จนจะกลายเป็นน้ำแข็งอยู่แล้วนะ”

คิ้วคมๆ สุดแสนจะกวนประสาทนั่นเลิกขึ้นแบบหาเรื่อง โชคดีที่ไรลีย์มัวแต่สบถเลยไม่เห็นท่าทีกวนๆ แบบนั้น ไม่งั้นมีหวังได้วางมวยกันบนภูเขาแน่

“รู้แล้วน่าเจย์เดน ฉันกำลังจะไปแล้ว” ฉันตะโกนบอกเขาแบบนั้นแล้วพึมพำเบาๆ “ให้ตายเหอะ นี่ถ้าบ้านไม่ได้อยู่ใกล้กัน ฉันจะไม่มีวันพึ่งหมอนั่นเลย”

เป็นความจริงที่น่าเศร้านะ ที่บังเอิญว่าฉันกับเจย์เดนเป็นเพื่อนบ้านกัน บ้านเราอยู่ห่างกันแค่บล็อกเดียว ถึงเราจะไม่ได้ซี้กันแบบกอดคอกันเดินร้องเพลงไปโรงเรียน แต่เราก็รู้จักกันมาตั้งแต่ประถม และพอจะพึ่งพาอาศัยกันได้ อย่างวันนี้ ที่มีปาร์ตี้ฉลองชัยชนะของโรงเรียนเราที่บ้านของโจนาธาน กัปตันทีมฟุตบอลของเราจนตอนนี้ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วก็ได้เจย์เดนเนี่ยแหละที่ให้ฉันเกาะมอเตอร์ไซค์ของเขากลับบ้านด้วย

ไรลีย์หัวเราะกับคำบ่นพึมพำของฉัน เขายิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงตัวสวยแล้วจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผาก

“กลับดีๆ นะ ถึงแล้วส่งข้อความมาด้วยล่ะ”

แฟนฉันนี่น่ารักจังเลย...ฮิๆ

“รักนายนะไรลีย์”

“รักเสมอและตลอดไปนะฟิโอน่า”

ฉันโบกมือลาเขา ปล่อยไรลีย์ไปสนุกกับทีมของเขาต่อ นี่คือสาเหตุที่ฉันไม่อยากให้เขาไปส่ง คืนนี้เขาเป็นฮีโร่นี่นา ปาร์ตี้จะขาดเขาไปได้ยังไง ที่จริงฉันเองยังอยากอยู่ต่อเลย แต่ถ้าไม่กลับบ้านตอนนี้ แม่ต้องโมโหแน่ๆ ใครๆ ก็รู้อ่ะนะว่าคนแก่เวลาโมโหมักจะไม่ส่งผลดีต่อเรื่องหัวใจ ฉันเป็นห่วงแม่เลยต้องรีบกลับบ้าน

นี่ฉันไม่ได้กลัวแม่เลยจริงๆ นะ แม่ฉันดุน้อย...น้อยกว่าเสือนิดเดียวอ่ะจ้ะ

ส่วนเจย์เดน เขาก็คือเขา คงจะเบื่อปาร์ตี้แบบนี้จนอยากกลับไปเล่นกับแมวจะแย่ ตามเคยอ่ะแหละ ฉันไม่สนใจหรอก แค่เขากลับพร้อมฉันเป็นพอแล้ว

“ผมนึกว่าพี่จะล่ำลาเขาจนถึงพรุ่งนี้”

เขากวนประสาททันทีที่ฉันเดินไปหาเขาที่ข้างมอเตอร์ไซค์คันโต นี่ก็อีกเรื่องที่น่าหงุดหงิด อีตานี่มีเงินซื้อมอเตอร์ไซค์แพงๆ แต่ไม่มีเงินจะซื้อรถดีๆ ขับ ในที่ที่มีแต่เนินเขาขึ้นๆ ลงๆ แบบมอนทาน่าแบบนี้ เราจะมีมอเตอร์ไซค์ไปให้ได้อะไรขึ้นมา ฉันไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ

“ก็อยากอยู่อ่ะนะ แต่เห็นคนบางคนยืนรอจนหน้าบูดเหมือนลิงแล้วสงสารจริงๆ”

ฉันกวนเขากลับขณะที่กระโดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์อย่างเคยชิน อย่างที่บอก ฉันกลับบ้านกับเขาค่อนข้างบ่อย ถึงจะไม่ชอบมอเตอร์ไซค์คันนี้นัก แต่ฉันก็นั่งจนชินแล้ว

เจย์เดนแค่นหัวเราะ แถมยังถากถางฉัน

“พี่กับมันคบกันมาแค่ปีเดียว ทำอย่างกับคนที่แต่งงานอยู่กันกินมาทั้งชาติ”

ดูพูดเข้า เด็กอะไรนิสัยเสียจริงๆ “ปีเดียวมันทำไม หนักหัวนายมากเหรอ ทีนายเดตกับคนนั้นคนนี้ไปทั่วฉันยังไม่วิจารณ์อะไรเลยนะ”

ฉันถามย้อนไปแบบนั้นด้วยความไม่พอใจ คนอะไร ทำไมชอบแขวะ

“เปล๊า”

เจย์เดนปฏิเสธเสียงสูง ทำหน้าล้อเลียนใส่จนฉันต้องทุบหลังเขาไปทีหนึ่ง แทนที่จะเจ็บ เขากลับหัวเราะแล้วสตาร์ตรถพุ่งออกไปในยามราตรีที่หนาวเย็นทันที

เขามันกวนประสาทจริงๆ

บ้านของโจนาธานอันเป็นสถานที่จัดปาร์ตี้นั้นตั้งอยู่บนเนินเขาดังนั้นทางจึงชัดนิดๆ และเพื่อไม่ให้ตกจากเบาะหลังของมเตอร์ไซค์นรกของเจย์เดน ฉันจึงต้องกอดเขาเอาไว้แน่น รู้สึกไม่ชอบเลยที่กลิ่นหอมอ่อนๆ อันคุ้นเคยของเขาลอยมาแตะจมูกฉัน ไม่ชอบผมชี้ๆ ยุ่งๆ สีน้ำตาลอ่อนของเขาด้วย

ตอนเด็กๆ ฉันยังจำได้ ผมของเจย์เดนสีอ่อนกว่านี้ แล้วก็ดูหยิกหย็องมากกว่านี้ ดูยังไงก็ไม่ใช่เด็กที่จะโตมาดูดีเลย แต่พอมาถึงจุดจุดหนึ่ง จากไอ้เด็กหัวหย็องก็กลายมาเป็นหนุ่มร่างสูงหุ่นนักกีฬา ตาสีเขียวรับกับผมสีน้ำตาลหยักศกนิดๆ ไปได้ยังไงก็ไม่รู้

สารภาพนะ...ฉันเคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าหากฉันไม่ได้เจอเจย์เดน ฉันอาจจะชอบเขาไปแล้วก็ได้ แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความคิดเล่นๆ เพราะตอนที่คิดได้ ฉันตกใจตัวเองแทบแย่เลยนะ

“ผมนายยาวแล้วนะ ไปตัดบ้างเหอะ”

ฉันบ่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงลมในความเงียบ

“พี่ไม่ชอบเหรอ” ฉันได้ยินเขาถาม แต่ยังไม่ทันจะตอบกลับไป เขาก็หัวเราะแล้วพูดต่อ “ฮ่าๆ เพราะพี่ไม่ชอบไงล่ะ ผมถึงไว้ยาวขนาดนี้”

โอ๊ย!

“นี่ นายจะไม่กวนฉันสักวินาทีได้มั้ยเนี่ย ฉันคุยกับนายดีๆ นะ”

ฉันบ่นอีกรอบพลางกลอกตา เจย์เดนไม่พูดอะไรไปพักหนึ่ง ฉันคิดว่าเขาจบบทสนทนาไปแล้วเสียอีก แต่จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา

“เมื่อไหร่พี่จะเลิกกับมันเนี่ย”

ฉันรู้ว่ามันที่ว่าคือไรลีย์ เจย์เดนเกลียดเขามาก ทำไมก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่ก็เป็นนักฟุตบอลทีมเดียวกัน ฉันแทบจะกรี๊ดใส่เจย์เดนขณะที่ตอบกลับไป

“บ้าเหรอ ฉันจะเลิกกับเขาได้ไง ไม่มีทางซะล่ะ!” ถามมาได้ยังไง ฉันกับไรลีย์เรารักกันจะตาย “ถ้าแม่ส่งนายมาถามไอ้คำถามนี่ล่ะก็ ฝากไปบอกด้วยแล้วกันว่าฉันไม่ท้องหรอกน่า อย่างน้อยก็ต้องหลังจากที่ฉันแต่งกับเขาล่ะนะ”

ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆ เจย์เดนก็เบรกเอี๊ยด!!!

“โอ๊ย ไอ้บ้า จะฆ่าฉันเรอะ!!”

ฉันด่าเขาฟอดแฟดพลางลูบหัวที่ไปชนเข้ากับหลังของเขา เจย์เดนหันมาขมวดคิ้วใส่ฉันแล้วถาม

“พูดจริงป่ะเนี่ย พี่จะแต่งงานกับมันเหรอ”

ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องมาบอกอีตานี่เป็นคนแรกด้วยนะ...

“ใช่...เขาขอฉันแต่งงานหลังจบแมตช์วันนี้” ตลกชะมัด ฉันเขินทำไมนะ “เขาบอกว่าเราจะแต่งงานกันหลังจากที่เรียนจบไฮสกูลแล้ว จากนั้นเราก็จะเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเดียวกันน่ะ...”

“...”

เจย์เดนเงียบไปสักพัก จากนั้นเขาก็สตาร์ตรถ ฉันไม่เห็นเข้าใจเขาเลยสักนิด มอเตอร์ไซค์คันโตของเจย์เดนแล่นต่อไปช้าๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสิบนาที เขาก็ถามขึ้นมา

“ทำไมคิดจะแต่งงานเร็วขนาดนั้น ไม่รอหน่อยเหรอ เอาเวลาไปมองดดูรอบๆ ตัว เผื่อเจอคนที่ถูกใจกว่า...” เขาพูดไปหูแดงไป ทำไมนะ ฉันกำลังจะถาม แต่เขาก็พูดประโยคต่อไป “หรือไม่ก็ไปตั้งใจเรียน...อะไรทำนองนี้ไง”

และมันก็ทำให้ฉันกลอกตาใส่แผ่นหลังเขาทันที

“นี่ ตกลงนายถูกแม่ฉันส่งมาจริงๆ ใช่มั้ย”

“...”

ไม่ตอบซะงั้น ฉันเริ่มจะหงุดหงิดเขาเลยพูดเสียงดังใส่

“นายอย่ามายุ่งเรื่องของฉันเลยน่า”

เจย์เดนเร่งเครื่องไปบนถนนพลางโต้กลับมา “ไม่ฟัง! ถ้าวันไหนถูกมันเขี่ยทิ้ง อย่ามานั่งร้องไห้ละกัน”

ฟังแล้วฉันฉุนกึก ไม่ชอบเลยที่เขาพูดจาปากเสียแบบนี้

“ฮึ่ย! นายอย่ามาดูถูกความรักของฉันนะ!” ฉันชักจะโมโห ทำไมวันนี้เจย์เดนพูดอะไรไม่เข้าหูเลย “เด็กอย่างนายจะไปรู้อะไร!”

เจย์เดนหันมายักคิ้วใส่ฉัน ในแววตานั้นมีโทสะอยู่ด้วยเล็กน้อย

“เด็กอย่างผมก็เร้าใจกว่ามันแล้วกัน พี่จะลองดูมั้ยล่ะ” เกลียดรอยยิ้มเขาจริงๆ เขามีฟันเรียงตัวสวยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ “ถ้าพี่สนใจ ผมจะพิจารณาดูก็ได้”

สุดท้ายฉันเลยทนไม่ไหว ตบหัวเขาดังป้าบ!

“อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ!”

“โอ๊ย!” เจย์เดนร้อง “พี่อย่าตีหัวผมสิ ไม่น่ารักเลย”

เจย์เดนหันมาร้องห้าม ฉันไม่สน ด้วยความโมโหเลยตีไปที่แขนเขาอีกหลายที

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ! ไอ้บ้า! คนแบบนายต้องเจอแบบนี้แหละ!!!”

“เออ รู้แล้ว ถ้าจะตี เก็บไว้ตอนที่เราถึงบ้านก่อนได้มั้ย!” เขาบอกแบบนั้น “มาตีกันบนมอเตอร์ไซค์แบบนี้ รู้มั้ยว่าอันตราย...เหวอ!!!”

ไม่ทันขาดคำ มอเตอร์ไซค์ของเจย์เดนก็เสียหลักข้ามเลยไปอยู่อีกฝั่งที่รถสวนมา ซึ่งเป็นจังหวะที่รถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูงพอดี ห่างแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้นเราก็จะชนแล้ว

“กรี๊ดดดดดด!!!”

ฉันร้องลั่น หลับตาปี๋ และเริ่มภาวนาหาพระเจ้าทันที

“ฟิโอน่า พี่อย่าเกาะแน่นดิ! ผมหายใจไม่ออก!” เจย์เดนสติแตกโวยวาย

“แล้วนายจะให้ฉันปล่อยฟรีแฮนด์เรอะ! เรากำลังจะชนนะ! เบรกสิ!”

“เบรกไม่ได้! ตรงนี้มันลื่น!!!”

เขาบอกแบบนั้น หันมามองฉันหน้าตื่น ฉันรู้สึกกลัวจนอะดรีนาลินในตัวไหลพล่าน หัวใจเต้นตึกตักพร้อมกับร้องตะโกน

“ม่ายยยย!!!”

ถ้านี่เป็นละคร คงเป็นตอนที่ฉันกำลังกรี๊ดและกล้องซูมเข้าเห็นฉันอ้าปากเผยลิ้นไก่พอดี แต่นี่ไม่ใช่อารมณ์จะมาห่วงภาพลักษณ์อะไรอีกแล้ว เจย์เดนก็ร้องสุดเสียง ในวินาทีที่เรากำลังจะประสานงาเข้ากับรถคันข้างหน้า และจังหวะนั้นเองที่เจย์เดนหักมอเตอร์ไซค์หลบทันที

ถนนแคบแสนแคบบนภูเขาแบบนี้เป็นเรื่องยากที่จะหักหลบแล้วรอด เรากระเด็นตกจากมอเตอร์ไซค์ไปตรงข้างทาง ก่อนจะกลิ้งหลุนๆ ไปตามทางลาดของภูเขาด้วยกันทั้งคู่ จากที่ฉันกอดเขาไว้กลายเป็นเขาเกาะฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เราเกาะกันแบบนั้นผ่านต้นไม้แห้งๆ ต้นแล้วต้นเล่าที่เปราะพอที่จะหักโค่นเมื่อเรากลิ้นผ่านไป ฉันได้กลิ่นเลือด ไม่รู้ว่าเลือดฉันหรือเจย์เดน ทุกอย่างมันปนกัน ฉุกละหุกไปหมด ทั้งฉันทั้งเขาพยายามเอื้อมคว้ากิ่งไม้เท่าที่จะคว้าได้เพื่อรั้งตัวเองเอาไว้ไม่ให้กลิ้งตกเขา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะกิ่งไม้ในหน้าหนาวแบบนี้ทั้งเปราะทั้งผุ และเราก็กลิ้งกันลงมาด้วยความเร็วมาก ไม่นานก็ถึงจุดที่ลึกที่สุดของเหว

กระดูกทั้งร่างกายเหมือนจะหักไปหมดแล้ว ฉันมีสติอยู่น้อยนิด ตอนที่หันไปมองเจย์เดน เขากระเด็นออกไปนอนสลบอยู่ไกลๆ ใบหน้าอาบด้วยเลือด สภาพฉันคงไม่ต่างจากเขามาก ทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด ในขณะที่ฉันกำลังจะหมดสติ มอเตอร์ไซค์คันโตที่กลิ้งตามมาก็ตกลงมาทับฉันรู้สึกเหมือนโดนชิ้นส่วนบางอย่างของมันแทงเข้าอย่างจัง และนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันรู้สึก

ชีวิตวัยรุ่นในเมืองเล็กๆ ในรัฐมอนทาน่าของฉันจบลงตรงนี้นี่เอง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)