เลขาฯตัวร้ายเจ้านายตัวแสบ + ตำรวจสาวเจ้าเสน่ห์ (สุชีรา)

เลขาฯตัวร้าย เจ้านายตัวแสบ

 

 

                หล่อนเป็นเลขาฯที่ไม่ยอมฟังคำสั่งของเขาสักเท่าไรนัก เขาจึงหาเรื่องแกล้งหล่อนให้ปวดหัวเล่น แต่หล่อนก็รู้ว่าเขาแกล้งจึงแกล้งกลับคืน ยิ่งแกล้งกันไปแกล้งกันมา ความรักก็เกิดขึ้นระหว่างเลขาฯกับเจ้านายเข้าจนได้…

 

 

 

                                                                ด้วยรัก

                                                                สุชีรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1…

                “นี่คุณรุ่งไพลิน ผมสั่งให้คุณร่างจดหมายให้ผมหนึ่งฉบับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นี่บ่ายอีกวันแล้วนะ ไหนจดหมายผม อยู่ไหน”

                ภูรีส่งเสียงดังจนคนฟังต้องรีบยกมือขึ้นปิดหูแล้วส่งเสียงร้องกรี๊ดๆ เพื่อต้านเสียงของเขา 

                “อ๊าย.อ๊าย…”

                “นี่คุณจะบ้ารึไง แหกปากออกมาได้ ผมหนวกหูได้ยินมั้ย”

                “คุณก็จะบ้ารึไงแหกปากตะโกนออกมาได้ หูฉันไม่ใช่หูช้างนะโว้ยถึงจะรับเสียงอย่างกับลำโพงแปดหลอดของคุณได้น่ะ”

                รุ่งไพลินหรือรุ่งโต้ตอบเจ้านายอย่างไม่กลัวว่าจะถูกหักเงินเดือน เจ้านายอย่างภูรีก็ไม่ยอมเช่นกัน

                “แล้วคุณทำไมไม่ทำตามคำสั่งผม คุณขัดคำสั่งผม หมายความว่ายังไงไม่ทราบ”

                “ไม่ทราบ”

                หล่อนตอบกลับด้วยใบหน้าบึ้งตึง เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมโต๊ะมายืนข้างหล่อน

                “คุณเป็นเลขาฯประสาอะไรถึงขัดใจเจ้านายเสียทุกเรื่องอย่างนี้ ถ้าคุณไม่ทำตามคำสั่งผมอีกครั้งเดียวผมจะปลดคุณออกจากตำแหน่งเลขาฯ”

                “คุณปลดดิฉันไม่ได้หรอกค่ะคุณภูรี เพราะฉันจะไม่ยอมออกคนเดียว ถ้าฉันออกคุณก็ต้องออกด้วย”

                “นี่คุณจะบ้ารึไง คุณกำลังท้าทายผมนะคุณรุ่งไพลิน คนบ้าอะไรชื่อเช้ยเชยแถมปากจัด ทำงานก็ชุ่ย”

                “จะว่าอะไรก็ว่าออกมาดัง ๆ ไม่ต้องบ่นเหมือนหมีกินผึ้งแบบนั้นหรอกคุณภูเขา ชื่อบ้าอะไรแปลว่าภูเขา”

                “นี่หยุดนะ จะมากไปแล้วนะ ผมเป็นเจ้านายคุณนะแล้วชื่อผมก็ไม่ได้แปลว่าภูเขาเหมือนที่คุณว่าผม”

                “อ้อ.เหรอคะงั้นแปลว่าอะไรล่ะคะเจ้านายขา”

                หล่อนยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ ๆ แล้วแลบลิ้นใส่ก่อนจะผงะออกอย่างรวดเร็วแล้วหมุนร่างสูงหุ่นนางแบบของหล่อนก้าวฉับ ๆ ไปที่ประตูห้อง

                “คุณจะไปไหน ผมยังพูดไม่จบนะคุณรุ่ง”

                “ฉันปวดท้องค่ะ ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาโต้คารมกับคุณเจ้านายใหม่”

                หล่อนเปิดประตูออกไปทันทีโดยไม่ยอมฟังคำพูดใด ๆ ของเจ้านายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยแม้แต่คำเดียว

                “ยัยบ้าเอ๊ย กวนประสาท”

                เขาพูดตามหลังหล่อนด้วยความโกรธและไม่มีสมาธิทำงานเอาดื้อๆ ตั้งแต่เข้ามารับตำแหน่งผู้จัดการในบริษัทแห่งนี้ 3 เดือนแรกเขาทำงานด้วยความสุขเพราะมีเลขาฯสาวสวยเอาใจเก่งแต่เพียงเพราะหล่อนเอาใจเก่งทำให้เขาหลงถูกเนื้อต้องตัวหล่อนเกือบจะเกินเลยไปไกลโดยหล่อนเองก็เต็มใจ

                แต่เพราะแม่เลขาฯสาวสวยปากจัดชื่อรุ่งไพลินเข้ามาเห็น เขากำลังกอดจูบเลขาฯคนเก่า หล่อนฟ้องผู้อำนวยการทันทีและเลขาฯคนสวยถูกใจเขาก็ถูกย้ายไปทำงานแผนกอื่นและรุ่งไพลินเข้ามาทำหน้าที่เลขาฯแทนและตั้งแต่มีหล่อนเป็นเลขาฯ เขาก็ต้องปวดหัวเกือบทุกวันตลอด 3 เดือน เขาต้องทนกับวิธีการกวนประสาทของหล่อน ไม่ยอมทำตามคำสั่งเขาและสุดท้ายเขาก็ทะเลาะกับหล่อนเกือบทุกวัน

                ครึ่งชั่วโมงต่อมารุ่งไพลินก็เปิดประตูห้องผู้จัดการเข้ามาพร้อมถ้วยกาแฟและขนมปังในจาน หล่อนเดินมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานของเขา วางถ้วยกาแฟกับจานขนมลงแล้วหันหลังกลับเดินตรงไปที่ประตูก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู เสียงของเจ้านายหนุ่มก็ดังขึ้น

                “คุณรุ่ง ผมขอน้ำเปล่าเย็น ๆ แก้วนึงด้วย”

                “ค่ะ”

                หล่อนรับคำแล้วเดินหายออกไป ครู่เดียวก็ถือแฟ้มกับแก้วน้ำเข้ามาในห้อง หล่อนวางแก้วน้ำและแฟ้ม

                “จดหมายที่คุณต้องการอยู่ในแฟ้มค่ะกรุณารีบตรวจด้วยค่ะถ้าผิดจะพิมพ์ให้ใหม่ เร็ว ๆ ด้วยนะคะ”

                หล่อนพูดเร็วและยืนจ้องหน้าเขานิ่ง เขาเงยหน้าจ้องตอบแล้วทำเป็นไม่ได้ยิน เอื้อมมือไปยกถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบแล้วก็ต้องรีบวางพร้อมร้องเสียงดัง

                “โห ชงกาแฟยังไงเนี่ย หวานออกจ๋อยขนาดนี้ กำลังอินเลฟรึไงคุณ ผมขอขมกว่านี้นิดหนึ่ง”

                เขาเลื่อนถ้วยกาแฟออกห่างทันทีพร้อมคำสั่งเข้มที่ทำให้หล่อนหน้าบึ้ง

                “รสชาตินี้คุณกินมาสี่เดือนนี่แล้วนะ ขมนิด ๆ ไม่มีหวานสักหน่อย”

                “ผมบอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ”

                “ก็ได้”

                หล่อนทำตามคำสั่งด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เขาแอบยิ้มที่แกล้งหล่อนได้และนาทีต่อมากาแฟรสชาติขมกว่าเดิมก็ถูกเลื่อนมาตรงหน้าเขา

                “นี่ค่ะกาแฟรสขม”

                เขาเงยมองหน้าหล่อนแล้วยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบแล้วทำหน้าเหยเก

                “อะไรกันเนี่ยคุณ มันขมเกินไป ไปชงมาใหม่”

                “ไม่ชง ถ้าไม่กินก็ไม่ต้องกิน”

                “คุณรุ่งไพลินจะมากไปแล้วนะ หัดมีมารยาทเสียบ้างสิ ผมเป็นเจ้านายคุณนะ”

                “ฉันก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่เหมือนเลขาฯคนเก่าคุณนี่จะได้ยิ้มหวานและปล่อยให้คุณลูบคลำไปถึงไหนต่อไหน ฉันไม่หวังให้เงินเดินขึ้นโดยเอาตัวเองเข้าแลกหรอก โดยเฉพาะกับคุณ”

                “ไม่ต้องพูดมากนะ เอากาแฟไปเปลี่ยนมาให้ผมใหม่”

                “ไม่ชงแล้ว อยากกินก็ชงเอาเอง รีบดูงานของฉันด้วย”

                “พูดจาก็ไม่เพราะ สวยก็ไม่เห็นจะสวยเท่าไหร่ มิน่าล่ะถึงไม่มีแฟนเสียที ไม่มีใครกล้าจีบ”

                “จะยังไงก็เรื่องของฉัน  ฉันไม่มีคนจีบก็ดีกว่าคุณที่จีบไม่เลือกหน้า แม้แต่ลูกสาว รปภ.ยังจีบ สักวันจะเป็นเอดส์ตาย”

                “นี่คุณ..”

                เขาเสียงดังใส่หล่อน ทำไมหล่อนรู้เรื่องของเขาทั้งหมด หล่อนมีตาทิพย์หรืออย่างไรกัน เขาไม่น่ามาพบเจอหล่อนเลยจริง ๆ

                “จะพูดอะไรก็พูดมาสิคะคุณเจ้านายขา หรือจะเถียงว่าเมื่อวานคุณไม่ได้ควงลูกสาว รปภ.ออกไปกินข้าวกลางวัน เถียงมาสิคะ”

                “ห้ามพูดมากนะ และเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”

                “ฉันจะไม่พูดถ้าคุณไม่พาลฉันก่อน เมื่อกี้คุณโรสโทร.มานัดคุณบ่ายโมงที่ร้านเดิม ส่วนคุณแพรวนัดที่บ้านเธอตอนทุ่มครึ่ง อย่าลืมไปตามนัดล่ะคะคุณภูเขา”

                “นี่คุณ หยุดเรียกผมอย่างนี้นะถ้าไม่อยากมีเรื่อง”

                “ก็ได้ ๆ ดิฉันจะไม่เรียกคุณว่าคุณภูเขาอีกค่ะ พอใจมั้ยคะ”

                หล่อนยิ้มล้อเลียนแล้วเอียงคอมองเขาพร้อมกับเลิกคิ้วสูงแถมยักคิ้วสลับกันก่อกวนเขาไม่เลิกลาเขากัดกรามแน่นแล้วถอนหายใจเฮือก นี่เขาจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดีนะ

                “ผมจะไม่โกรธคุณ แต่ผมไม่พอใจที่มีคุณเป็นเลขาฯผม พรุ่งนี้ผมจะขอเปลี่ยนเลขาฯกับคุณเกียรติ คุณเตรียมตัวย้ายห้องทำงานได้แล้ว”

                “เสียใจค่ะ ถ้าเปลี่ยน คุณก็ต้องเปลี่ยนตำแหน่งด้วย”

                “พูดไม่รู้เรื่องรึไง”

                “พูดรู้เรื่องดีทุกอย่างค่ะ แต่ฉันจะไม่ยอมย้ายไปไหนจนกว่าจะทำงานครบปีซึ่งก็เหลืออยู่อีกหกเดือนเท่านั้น”

                “โอ้ย.กว่าจะครบหกเดือนผมคงฆ่าคุณตายก่อนแน่คุณรุ่ง”

                หล่อนหัวเราะก๊ากแล้วยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบก่อนจะทำหน้าเหยเกเพราะกาแฟในถ้วยขมปี๋ออกอย่างนั้น จะไม่ให้ขมได้อย่างไรกันก็หล่อนใส่กาแฟสามช้อนน้ำตาลช้อนเดียวเพื่อแกล้งเขา  ภูรีหัวเราะบ้าง

                “สมน้ำหน้า”

                “ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะ เพราะคุณไม่ใช่เหรอที่แกล้งใช้ฉันให้กลับไปชงกาแฟขม ๆ แบบนี้ คราวนี้ก็ถึงทีคุณกินบ้างแล้วก็ต้องกินให้หมดด้วย”

                หล่อนยื่นถ้วยกาแฟมาตรงหน้าเขาพร้อมออกคำสั่งโดยลืมไปว่าหล่อนเป็นเลขาฯที่ต้องฟังคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น

                “คุณรุ่งไพลินครับ คุณเป็นเจ้านายหรือว่าผมเป็นกันแน่ครับ”

                หญิงสาวยังไม่ทันจะตอบเสียงโทรศัพท์มือถือของภูรีก็ดังขึ้น หล่อนจึงถอยออกพร้อมกับถือถ้วยกาแฟออกไปด้วย ภูรีมองตามหลังหล่อนพร้อมกับยิ้มขำ ๆ

                “สวัสดีครับ ว่าไงฮะชไม คิดถึงผมมากหรือเปล่าเอ่ยถึงได้โทร.มาหาผมตอนนี้”

                เขาหยอดคำหวานลงไปในโทรศัพท์ซึ่งผะดาชไมหญิงสาวที่เขากำลังจีบหล่อนอยู่ฟังอยู่ปลายสาย

                “แน่นอนสิคะภูขา ชไมคิดถึงคุณมากเลยนะคะ เที่ยงนี้ออกมาทานข้าวกับชไมนะคะ ชไมรออยู่ที่ร้านเดิมนะคะ คุณต้องมาให้ได้นะคะไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหนก็ต้องมานะคะที่รัก”

                “ครับผม เอางี้นะ ชไมออกมารอผมได้เลย อีก 20 นาทีผมถึงร้านแน่นอนครับ”

                “นี่ยังไม่พักเที่ยงเลยนะคะภู”

                “ออกก่อนพักเที่ยงสัก 20 นาทีคงไม่เป็นไรหรอกครับชไม เดี๋ยวเจอกันนะครับ”

                “ค่ะที่รัก”

                หญิงสาววางสายไปแล้วภูรียิ้มกริ่มพร้อมกับผิวปากอารมณ์ดี

                “อารมณ์ดีนี่คะ งานที่ให้ตรวจเสร็จเรียบร้อยหรือยังคะคุณผู้จัดการ”

                เสียงติดจะประชดดังมาจากประตูและร่างบางของรุ่งไพลินก็ก้าวเข้ามายืนตรงหน้าเจ้านาย เขามองหล่อนแล้วเมินไปทางอื่นไม่สนใจคำพูดของหล่อน

                “คุณภูรีคะ งานน่ะค่ะเสร็จหรือยัง ถ้าคุณไม่ยอมดูงานให้ฉัน ฉันจะถือว่างานที่ฉันส่งคุณเรียบร้อยดีและฉันก็จะส่งจดหมายตามที่พิมพ์มา ผิดพลาดขึ้นมาอย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน”

                หล่อนดึงแฟ้มไปถือไว้แล้วหมุนตัวจะเดินออกจากห้อง เขาเรียกไว้ก่อน

                “เดี๋ยว ผมยังไม่ได้ตรวจ”

                “แล้วมัวนั่งเพ้อเจ้ออยู่ทำไมไม่ทราบ หรือว่าที่รักโทร.มานัดไปกินข้าว ที่รักคนไหนล่ะ นางแบบ นางงาม หรือว่านางเอก”

                “จะนางอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”

                “ขอให้ไม่เกี่ยวทีเถอะน่ะ”

                หล่อนวางแฟ้มโครมลงบนโต๊ะจนเขาสะดุ้งเงยหน้าจ้องตาหล่อนอย่างโมโห

                “นี่คุณรุ่ง จะมากไปแล้วนะหัดเกรงใจกันบ้างสิ”

                “นี่ถือว่าเกรงใจมากที่สุดแล้วนะคะคุณภูรี ถ้าฉันไม่เกรงใจละก็ฉันอาละวาดคุณห้องพังไปแล้ว”

                “มาอาละวาดผมทำไม ผมไปทำอะไรให้คุณ”

                “ยังจะมาถาม ทำอะไรลงไปไม่รู้จักคิด”

                “ผมทำอะไรล่ะคุณก็บอกมาสิ”

                “อยากรู้งั้นเหรอคะ ก็ได้ ฉันจะบอกให้ว่าคุณทำอะไรให้ฉันโกรธ เมื่อวานตอนเย็น แฟนฉันโทร.มา ฉันไม่อยู่ที่โต๊ะไปเข้าห้องน้ำ คุณรับสายแทนฉันและบอกแฟนฉันไปว่าคุณเป็นแฟนใหม่ฉัน คบกันมาหลายเดือนกำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ คุณทำอย่างนั้นทำไมคะหรือว่าต้องการแกล้งฉัน อยากให้ฉันถูกแฟนทิ้งใช่มั้ย”

                ภูรีหัวเราะเมื่อฟังรุ่งไพลินพูดจบ เขาแกล้งหล่อนจริง ๆ และต้องการให้หล่อนโกรธเหมือนที่หล่อนทำให้เขาโกรธหลายครั้ง

                “ใช่ผมแกล้งคุณ ก็คุณอยากแกล้งผมก่อนทำไม ผมก็เลยแกล้งบ้าง แต่ถ้าแฟนคุณรักคุณจริง หนักแน่นสักหน่อยเขาไม่เชื่อคำพูดของผมหรอกน่ะ”

                “แต่เผอิญว่าแฟนฉันเป็นผู้ชายหูเบาเสียด้วยสิ คุณรู้มั้ยเมื่อเช้าเขาโทร.มาต่อว่าฉัน และขอเลิกกับฉันไปแล้ว เขาไม่สนใจฉันแล้ว สะใจคุณมั้ยคะผู้จัดการ”

 

******