เรื่องสั้น เดิมพัน (จรัญ ยั่งยืน)

เดิมพัน

ทั้งโลกต่างจับจ้องพวกเขาตาไม่กะพริบ เพราะผลการแข่งขันครั้งนี้มีความหมายอย่างยิ่ง มันอาจจะทำให้มนุษย์ที่เคยยิ่งใหญ่ควบคุมทุกอย่างในโลกสูญเสียอำนาจ กลายเป็นพวกต่ำต้อย ไม่มีความหมายอะไรอีก

การแข่งขันเพียงเกมเดียวเพื่อชี้ชะตาชีวิตของมนุษย์ทั้งโลก

ทั้งสองฝ่ายกำหนดสถานที่แข่งขันกันในโดมแก้วกลางเมือง และมีการถ่ายทอดสดไปทั่วทุกพื้นที่ทั้งบนโลก ในยานอวกาศ และดวงดาวอื่นๆ ในจักรวาลที่มนุษย์อพยพไปอยู่

อนิรุทธ์มานั่งรออยู่ก่อน เขาเหลือบมองรถยนต์ รถไฟฟ้า และยานอวกาศที่เคลื่อนไหวกันขวักไขว่ ทุกววันนี้พวกมันถูกควบคุมโดยพวกฮิวมานอยด์อย่างสิ้นเชิงก็ว่าได้ หลังจากมนุษย์เร่งพัฒนาพวกเขาเพื่อมาทำงานแทน แล้วคิดว่ามนุษย์จะได้สบาย มีเวลาพักผ่อนเที่ยวเตร่มากขึ้น

แต่ว่านั่นกลับเป็นดาบสองคม

พวกฮิวมานอยด์ได้พัฒนาตัวเองอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกมันสามารถเป็นเภสัชกร ผู้คุมนักโทษในเรือนจำ เป็นรีเซ็ปชั่น เป็นนักบิน ผลิตเครื่องบินโดยสาร เป็นบาร์เทนเดอร์ในร้านเหล้า พวกเขาเข้าไปยึดการงานของพวกมนุษย์เกือบหมดแล้ว พวกเขาทำให้พวกมนุษย์กลายพวกที่ชีวิตมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีความสำเร็จให้ฉลอง ไม่มีความล้มเหลวให้ร่ำไห้ ชีวิติที่เคยรื่นเริงระคนโศกเศร้ากำลังกลายเป็นชีวิตที่เงียบงัน ไม่มีชีวิตชีวา

“มันเป็นยุครุ่งเรืองของพวกเรา พวกเราควรจะปกครองโลกแทนพวกคุณ”

นรชาติผู้นำฮิวมานอยด์แสดงทัศนะแบบนี้หลายครั้งหลายหน แต่ว่าพวกมนุษย์เพิกเฉย พวกมนุษย์อ้างว่าเป็นผู้สร้างฮิวมานอยด์ขึ้นมา พวกเขาควรเป็นเพียงผู้รับใช้เท่านั้น ไม่ควรเสนอหน้ามาปกครองโลก

แต่นั่นก็ทำให้เกิดคลื่นใต้น้ำระลอกใหญ่ ต่อมาพวกฮิวมานอยด์ก็ตัดสินใจสไตรค์เงียบ หยุดการทำงานทั้งหมด เพื่อขอสิทธิ์ในการปกครองโลกอย่างจริงจัง

พวกมนุษย์ส่วนใหญ่ที่กลไกขชีวิตขึ้นอยู่พวกฮิวมานอยด์แทบเป็นอัมพาต ทำให้สมาพันธ์มนุษย์ตาเหลือก ไม่คิดว่าพวกฮิวมานอยด์จะเหิมเกริมขนาดนี้ สมาพันธ์ต้องรีบนัดประชุมด่วน พวกเขาถกเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียด ผลการประชุมออกมาด้วยใบหน้าที่วิตกกังวลของเดหล่าบรรดาสมาชิก เมื่อพวกเขาไม่มีทางเลือกต้องนัดเจรจากับสมาพันธ์ฮิวมานอยด์อย่างเสียไม่ได้

“พวกเราสร้างพวกคุณขึ้นมา แต่พวกคุณจะมายึดครองโลก มันเป็นข้อเสนอที่มากเกินไป เกินกว่าพวกเราจะรับได้”

ศฤงคาร ประธานสมาพันธ์มนุษย์โลกพยายามข่มความโกรธเอาไว้ในอก

“ตอนนี้พวกคุณเอาแต่กิน นอน สมสู่ และเที่ยว ไม่เห็นสร้างประโยชน์อะไรให้กับโลก มีแต่พวกผมที่คอยจัดการทุกอย่าง ทำให้โลกก้าวไกลทัดเทียมกับดวงดาวในจักรวาล พวกคุณยังคิดว่าไม่ถึงเวลาที่พวกผมจะปกครองโลกอีกหรือนี่”

นรชาติประสานสายตาแข็งกร้าว แสยะยิ้มเยาะเย้ย

“แต่ถ้าหากว่าทั้งสองฝ่ายเปิดศึกสู้รบกัน โลกที่สวยงามของพวกคุณและพวกผมคงพินาศในพริบตา อาจจะไม่เหลือฝ่ายไหนปกครองโลก เพราะคงย่อยยับด้วยกันทั้งสองฝ่าย คุณคิดดูให้ดี เราควรจะหาทางเลือกอื่น”

ศฤงคารไม่ยอมเป็นเบี้ยล่าง เขาจำต้องทำเป็นใจดีสู้เสือ

พวกมนุษย์ส่วนหนึ่งได้เตรียมการรับมือการปฏิวัติของหุ่นยนต์ พวกเขาทำคู่มือพร้อมรบกับหุ่นยนต์มาหลายสิบปีแล้ว พวกมนุษย์ที่ไม่หลงระเริงไปกับความสะดวกสบายจากการพะเน้อพะนอของพวกฮิวมานอยด์ต่างวิตกกังวลและคาดการณ์กันว่าในวันหนึ่งเมื่อหุ่นยนต์เกิดขึ้นเต็มบ้านเต็มเมือง พวกเขาย่อมต้องอยากได้อำนาจปกครอง จึงได้เตรียมการรับมือไว้แล้วเช่นกัน

เรื่องแบบนี้ นรชาติย่อมรู้เช่นกัน เขาจึงเลือกวิธีหยั่งเชิงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงวันที่พวกเขาตัดสินใจแตกหักด้วยการสไตรค์เงียบและขออำนาจปกครองโดยคิดว่าพวกมนุษย์ยังไม่ทันตั้งตัว

“งั้นเรามาประลองกันด้วยปัญญาดีไหม”

ศฤงคารแม้รู้ว่าปัญญาประดิษฐ์ของพวกฮิวมานอยด์พัฒนาไปอย่างรวดเร็ว แต่เขายังเชื่อว่ามนุษย์ที่มีชีวิตมีเลือดเนื้อจิตใจยังคงมีสติปัญญาที่เหนือกว่า