เรื่องสั้น แผนพิจารณาตัวเอง (จรัญ ยั่งยืน)

แผนพิจารณาตัวเอง

            1.

ชาวไทยทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่ง ถึงแม้ว่าเครื่องปรับอากาศที่ตั้งอุณหภูมิไว้ 25 องศาจะครางหึ่งๆ แต่เหงื่อก็ผุดชุ่มหน้าผาก แผ่นหลังเหนียวเหนอะ ตามข้อพับเปียกแฉะ ปีศาจร้ายที่ส้องสุมอยู่ในท้องออกอาละวาดอีกแล้ว  เขากัดฟันข่มความเจ็บปวด เอามือกุมท้องที่นูนดั่งเนินดินเหนือหลุมฝังศพ ลูบๆ คลำๆ อย่างเบามือที่สุด หวังว่ามันจะช่วยบรรเทาอาการปวดลงไปบ้าง

คืนนี้เขาสะดุ้งตื่นเป็นหนที่สามแล้ว!

เขางัวเงียเอื้อมมือคว้านาฬิกาปลุกหัวเตียงมายกดูเวลา  แต่มันมืดจนมองไม่เห็นเข็มนาฬิกา เขาควานหาไฟฉายเล็กๆ ข้างหมอนมาเปิดส่องดู ต้องหยีตาเมื่อแสงไฟกระทบพรายน้ำสีเขียวอ่อนจาง  เพิ่งจะตีสามเอง อีกตั้งสามชั่วโมงจึงจะสว่าง หน้ายับย่นส่ายไปมา  เอานาฬิกาปลุกวางคืนที่เดิม เลื่อนมือมากุมท้องอีก มันเสียดแน่นและปวดกระตุกแถวๆ ใต้ลิ้นปี่ ปวดจนต้องขบฟันกรามเป็นสันนูน อดไม่ได้ที่จะพึมพำก่นด่าโรคเรื้อรังที่ไม่รู้จักหายเสียที

ไอ้ทุเรศ! ทำไมช่างดื้อด้านจริงๆ

เขาไม่เคยระแคะระคายมาก่อนเลยว่าปีศาจร้ายได้ย่างสามขุมเข้ามาสิงสู่กายของเขาตั้งแต่เมื่อใด พอรู้ตัวมันก็เหมือน “รอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว” ความเจ็บปวดได้เข้ามายึดครองช่องท้องของเขาชนิดเบ็ดเสร็จ  แถมยังแผ่ลามไปทุบตีจิตใจให้กระวนกระวาย ยิ่งในห้วงยามวิกฤตเศรษฐกิจฟาดฟันครอบครัวจนระส่ำระสาย ภรรยาของเขาตัดช่องตีจาก มันยิ่งได้ทีขย่มข่มเหงหนักข้อเข้าไปอีก บางค่ำคืนเขานอนดิ้นทุรนทุรายราวกับกระเพาะลำไส้ถูกขวานคนตัดฟืนสับเป็นชิ้นๆ

 “คุณกินอาหารไม่เป็นเวลา งานคุณคงเครียดสินะ”  หมอวินิจฉัยโรคว่าเหมือนเขากินต้มยำรวมมิตรความเลวร้าย ทั้งกินอาหารไม่เป็นเวลา กินเหล้าไม่บันยะบันยัง สูบบุหรี่จัดโดยไม่กลัวว่าปอดจะพัง ดื่มกาแฟขมปร่าทุบถองหัวใจ แล้วยังถูกความเครียด ความวิตกกังวล และอารมณ์แปรปรวนจากงานที่เร่งรีบเอาเป็นเอาตายกระทืบซ้ำ ปีศาจจึงเริงร่าร่ายรำมีดแหลมคมเชือดเฉือนกระเพาะเป็นแว่นๆ  กรีดลำไส้เหวอะหวะ

ชาวไทยเอายาแก้ปวดโยนใส่ปาก ดื่มน้ำจากขวดตามลงไป หลับตา แล้วเริ่มนับ เขาหวังว่าสักวันหนึ่งตัวเลขที่เขานับจะลดจำนวนลง