รักสลับขั้ว + รักแล้วรอนิดนะ (สุชีรา)

รักสลับขั้ว

                หล่อนคิดว่าตัวเองรักเพื่อนร่วมงานแต่ความจริงแล้วหล่อนรักแบบเพื่อนเท่านั้น ส่วนคนที่หล่อนเจอปุ๊บรักปั๊บกลับเป็นผู้ประสานงานต่างหากล่ะ…

                                                                ด้วยรัก

                                                                สุชีรา     

1…

                ทับทิมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อชัชนันท์นัดหล่อนออกไปทานอาหารมื้อเย็นด้วย หล่อนชอบเขาเพราะหน้าตาท่าทางของเขาดีไปหมดทุกอย่างเขาเป็นหัวหน้าหล่อน เขาเป็นหัวหน้าที่ใจดีด้วยหล่อนจึงชอบเขาคิดว่ารักเขาด้วยซ้ำไป

                “ว่าไงครับทับทิม ไปทานข้าวกับผมมั้ย ผมอยากคุยเรื่องงานกับคุณด้วย”

                “ไปสิคะ ว่าแต่คุณชัชชวนใครไปบ้างคะ”

                “คุณคนเดียว ผมไม่อยากชวนใครไปเยอะ”

                “ค่ะ เย็นนี้เจอกันค่ะ”

                หล่อนรับคำชวนของเขาและเย็นนั้นหล่อนแต่งตัวสวยเช้งแต่ขนาดสวยอย่างไรก็ยังไม่ยอมแต่งหน้าจนเขาทัก

                “วันนี้สวยนะครับถ้าแต่งหน้าสักนิด”

                หล่อนยิ้มแล้วว่า

                “แต่งแล้วค่ะแต่ไม่ชอบแต่งมากมันรู้สึกว่าตัวเองหน้าหนา”

                เขาหัวเราะกับคำพูดของหล่อน ตัวหล่อนเองก็ยิ้มขำเช่นกัน หล่อนมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขา เขาล่ะชอบหล่อนอย่างที่หล่อนชอบเขาหรือเปล่านะ

                “คุณชัชมีอะไรจะคุยกับทิมหรือคะ”

                หล่อนถามหลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว

                “เรื่องงานของเรานั่นแหละ อาทิตย์หน้าจะมีหน่วยงานที่ประสานงานกับบริษัทเครื่องไฟฟ้าของเราเข้ามาทำงานด้วย เขาจะมาทดสอบเครื่องไฟฟ้าทุกชนิด ก็ใช้เวลาสัก 3 เดือนมั้ง”

                “จะมาทดสอบทำไมอีกคะก็ทดสอบไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

                “ใช่ แต่เขาต้องการข้อมูลไปรายงานบริษัทแม่ที่ประเทศญี่ปุ่น บริษัทแม่ออกคำสั่งมา”

                “แล้วทางเราจะต้องทำอะไรบ้างล่ะคะ”

                “ผมกับคุณต้องต้อนรับเขา เทคแคร์เขาตลอด 3 เดือน”

                “เขามากันกี่คนคะ”

                “ 2 คน ผู้หญิงคน ผู้ชายคน”

                “ผู้หญิงก็ทดสอบเหรอคะ”

                “เป็นผู้ช่วยมากกว่า คุณเตรียมตัวก็แล้วกัน”

                “เขาพักที่ไหนคะ บ้านพักของบริษัทหรือเปล่าคะ”

                ทับทิมถามเพราะบริษัทของหล่อนอยู่ในตัวจังหวัดทางภาคอีสาน พวกที่จะมาทดสอบเครื่องใช้ไฟฟ้าถูกส่งตัวมาจากบริษัทใหญ่ที่กรุงเทพฯ หล่อนก็เป็นคนกรุงเทพฯเช่นกัน แต่หล่อนมาประจำที่บริษัทต่างจังหวัดนานกว่า 2 ปี หล่อนกลายเป็นคนต่างจังหวัดไปแล้ว

                “คงงั้นแหละ ผมจะให้ผู้ชายพักกับผม ส่วนผู้หญิงพักกับคุณ คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่า”

                “ไม่มีค่ะ ทิมพักคนเดียวอยู่แล้ว”

                ชัชนันท์พยักหน้าแล้วเรียกบริกรเก็บเงิน

                “คุณจะไปไหนต่อรึเปล่า ผมจะไปส่งให้”

                หล่อนยิ้มให้เขาพร้อมส่ายหน้าช้า ๆ

                “ไม่ค่ะ คุณชัชไม่ไปไหนหรือ”

                “ไม่หรอกผมต้องกลับไปเตรียมงานสำหรับวันพรุ่งนี้”

                เขาลุกขึ้นยืนรอหล่อนลุกจากเก้าอี้แล้วให้หล่อนเดินนำออกจากร้านอาหาร

                “คุณชัชคะเมื่อไหร่จะกลับกรุงเทพฯคะ ทิมจะได้ขอติดรถกลับด้วย ทิมไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านหลายเดือนแล้วค่ะคุณแม่โทร.มาต่อว่าหลายครั้งแล้ว”

                หล่อนชวนเขาคุยขณะเขาขับรถมาส่งหล่อนที่บ้านพัก ท่าทางของเขาที่มีต่อหล่อนดังเพื่อนร่วมงานธรรมดา ๆเท่านั้นแต่หล่อนกลับชอบเขา

                “ผมว่าจะกลับเหมือนกันแต่ว่าคงหลังจากที่เขามาทดสอบเครื่องไฟฟ้าแล้ว ถ้าคุณจะกลับก็ต้องรองานนี้ให้ผ่านไปก่อนนะ”

                “ค่ะ..”

                “คุณทิม ผมถามอะไรอย่างนะ”

                “ถามอะไรคะ หลาย ๆ อย่างก็ได้ค่ะ”

                หล่อนเปิดทางให้เขาจนเขารู้ตัว เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

                “แฟนคุณไม่คิดถึงหรือ คุณมาอยู่ที่นี่นานแล้วนะ”

                หล่อนขมวดคิ้วแล้วหันมาจ้องหน้าเขา ทำไมเขาถามหล่อนอย่างนี้นะ

                “ทิมยังไม่มีแฟนค่ะ”

                “จริงเหรอครับ คุณเป็นคนสวย ทำงานก็เก่ง ไม่น่าเชื่อว่ายังไม่มีแฟน”

                “ก็รอคนบางคนอยู่ค่ะแต่ท่าทางเขาจะไม่สนใจทิมเลยค่ะ”

                หล่อนพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไม่หันมามองเขาอีก ชัชนันท์ยิ้มบาง ๆ ขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านพักของหล่อนแล้วลงมาเปิดประตูให้หล่อน

                “ขอบคุณค่ะสำหรับอาหารมื้อนี้ เอาไว้วันหน้าทิมจะเลี้ยงตอบแทนค่ะ ไปนะคะ”

                หล่อนยิ้มให้เขาแล้วเดินเข้าบ้านไป เขาขับรถไปอีกนิดก็ถึงบ้านพักของเขาซึ่งอยู่ไม่ห่างกันสักเท่าไหร่ เขาถอนหายใจเบา ๆ ไม่อยากคิดว่าทับทิมรักเขา แต่สายตาและกิริยาที่เอื้ออาทรต่อเขาบอกชัดว่าหล่อนชอบเขา แล้วเขาล่ะชอบหล่อนหรือเปล่า เขาถามตัวเองหลายครั้งก็หาคำตอบไม่ได้

                ในใจของเขามีหญิงสาวอีกคนยิ้มยั่วอยู่แล้ว เขาคงรักทับทิมไม่ได้ เขาคงต้องบอกหล่อนว่าเขารักใคร แต่เขาจะบอกอย่างไรในเมื่อผู้หญิงที่เขาชอบยังไม่รู้ว่าเขารักคงเหมือนกับที่ทับทิมแอบชอบเขาเพียงข้างเดียวกระมัง ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะขึ้นเตียงนอนและหลับไป

                “คุณชัชคะ วันนี้คุณนัยนาจะมารับของที่บริษัทนะคะ”

                “เหรอครับ มากี่โมงครับ”

                ท่าทีของชัชนันท์เปลี่ยนไป เขายิ้มแจ่มใสออกจะตื่นเต้นเสียด้วยซ้ำไป ทับทิมมองหัวหน้าหนุ่มที่หล่อนหลงชอบด้วยสายตาเศร้าเพราะหล่อนอ่านสายตาของเขาออก เขาชอบนัยนาลูกสาวเจ้าของร้านขายเครื่องไฟฟ้านี่เอง เขาจึงไม่สนใจหล่อนเลย

                “ 9 โมงเช้าค่ะ คุณชัชต้อนรับเธอด้วยนะคะทิมมีงานอื่นค่ะ”

                “ครับ ผมดูแลเธอเอง ขอบคุณมากนะทิม”

                “ไม่เป็นไรค่ะ”

                หล่อนยิ้มให้เขาด้วยท่าทางซึมแล้วเดินจากไปเงียบ ๆ ชัชนันท์มองตามแล้วผ่อนลมหายใจเบา ๆ เขาทำไม่ผิดหรอกนะที่ไม่รักหล่อนตอบ เขาบังคับใจตัวเองไม่ได้จริง ๆ

                “ผมขอโทษนะคุณทิม”

                เขาพูดคนเดียวเบา ๆ แล้วเดินเข้าห้องทำงานเตรียมตัวเตรียมใจต้อนรับนัยนาหญิงสาวที่เขาคิดถึงหล่อนอยู่ตลอดเวลา เขารู้จักหล่อนมาเกือบปีและเคยไปรับหล่อนออกมาทานข้าวหลายครั้งแต่ไม่กล้าเอ่ยปากบอกรักหล่อนสักหน

                วันนี้เขาอยากจะบอกหล่อน เสียงเคาะประตูดังขึ้นเมื่อใกล้เวลา 9 โมงเช้า ชัชนันท์ส่งเสียงอนุญาตออกไปประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมหญิงสาวในชุดกางเกงผ้าเนื้อนิ่มเสื้อเข้ารูปสีสดใส

                “สวัสดีค่ะคุณชัช เจอกันอีกแล้วค่ะ วันนี้นาจะมารับของสัก 100 ชิ้นค่ะมีให้มั้ยคะ”

                หล่อนทักทายเขาด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มสดใส เขาลุกขึ้นต้อนรับหล่อนด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

                “สวัสดีครับ คุณนาจะรับ 100 ชิ้นก็มีให้ครับแต่ว่ากลางวันนี้ต้องไปทานข้าวกับผมก่อนได้มั้ยครับ”

                “เกรงว่าจะไม่ได้ค่ะ”

                ทันทีที่หล่อนปฏิเสธใบหน้าของชัชนันท์เจื่อนลงรอยยิ้มเมื่อครู่หายไปโดยฉับพลัน นัยนายืนจ้องหน้าเขาแล้วยิ้มขำ ๆ

                “เป็นอะไรไปคะไม่สบายหรือเปล่าหน้าซีดเชียว”

                หล่อนแกล้งถามทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นเช่นนั้นเพราะอะไร หล่อนรู้ว่าเขาชอบหล่อนแต่หล่อนก็ชอบแกล้งเขาให้หน้าเสียเล่น

                “เปล่าครับ คุณนาต้องการดูสินค้าเลยรึเปล่าผมจะพาไป”

                “ยังค่ะ เรายังคุยเรื่องไปทานข้าวกันยังไม่จบนะคะจะไปเรื่องงานแล้วเหรอ”

                “คุณไม่ว่างไปกับผมไม่ใช่เหรอครับ”

                “ใครบอกล่ะคะ นาแค่พูดว่าเกรงว่าเท่านั้นนะคะคุณชัชนันท์ขา”

                หล่อนเข้ามากอดแขนเขาอย่างจะง้อ เขายิ้มแกน ๆ

                “ล้อเล่นแค่นี้ทำงอนไปได้นี่คะ ว่าแต่กลางวันนี้จะพานาไปทานข้าวที่ร้านไหนคะ”

                “คุณนาอยากทานร้านไหนบอกมาได้เลยครับผมจะพาไป”

                “จริงๆนะคะ”

                “ครับ”

                เขายิ้มออกรอยยิ้มของเขาดูสว่างไสวขึ้นมาทันทีที่หล่อนบอกจะไปทานข้าวกับเขา นัยนาเป็นคนคุยสนุกมีชายหนุ่มเข้ามาจีบหล่อนมากมายแต่หล่อนไม่สนใจใครจริงจังสักคนกระทั่งมาถึงชัชนันท์ชายหนุ่มที่ไม่ค่อยพูดแต่ก็คุยได้ทุกสถานการณ์ เขาบอกรักหล่อนทางสายตามานานแต่เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกหล่อนสักครั้ง หล่อนก็ชอบยั่วให้เขาน้อยใจเล่นเกือบทุกครั้งที่พบหน้ากัน

                “คุณทิมไปไหนคะไม่เห็นมาคุยกับนาบ้างเลย”

                หล่อนถามหาทับทิมเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาหล่อนชอบนิสัยทับทิมมาก ทับทิมเป็นคนสวยคุยกับหล่อนรู้เรื่องและเข้าใจกันดี หล่อนจึงมีเพื่อนผู้หญิงเพิ่มขึ้นอีกคน

                “ไปทำงานครับ ฝากผมดูแลคุณแทนด้วย”

                “ไม่ต้องดูแลหรอกค่ะนาโตแล้วนะคะ แต่ถ้าจะดูแลต้องลดเปอร์เซ็นต์เครื่องไฟฟ้าให้เยอะ ๆ เอาเป็น 50 เปอร์เซ็นต์เลยดีมั้ยคะ”

                “ถ้าลดมากขนาดนั้นผมคงถูกเชิญให้ออกจากบริษัทแน่ครับเพราะมีใจเอนเอียงให้กับลูกค้าออกนอกหน้าเกินไป”

                เขาหัวเราะแล้วพาหล่อนไปดูสินค้าที่หล่อนต้องการ จากนั้นสั่งให้ลูกน้องขนขึ้นรถและไปส่งที่ร้านของหล่อนส่วนตัวเขาพาหล่อนออกไปทานอาหารกลางวันด้วยรอยยิ้มสดชื่น เขาไม่รู้ว่าทับทิมแอบมองด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

                “คุณสองคนเหมาะสมกันมากค่ะคุณชัช ขอให้ความรักของคุณเป็นไปอย่างราบรื่นนะคะ”

                ทับทิมเดินออกไปทานอาหารกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น หล่อนคิดว่าตัวเองเศร้าแต่พอเจอเพื่อนก็คุยได้อย่างสนุกสนาน หล่อนรักชัชนันท์อย่างไรกันนะหรือว่าหล่อนรักเขาแบบเพื่อนยิ่งถามใจตัวเองก็ยิ่งงง

******