เดิมพันหัวใจ

 

 

                หล่อนไม่ชอบเขาเพราะแม่ของเขา แต่เขาชอบหล่อนเพราะว่าหล่อนแสดงท่าทางรังเกียจเขานั่นแหละ สงสัยเขากับหล่อนจะพูดกันดีๆ ไม่ได้เสียแล้ว เขาจะทำอย่างไรเพื่อเอาชนะใจหล่อนได้ จะต้องเดิมพันด้วยหัวใจหรือเปล่าไปติดตามกันค่ะ…

 

 

 

                                                                ด้วยรัก

                                                                สุชีรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1…

                “ลูกชายเดี๊ยนนะคะไม่สนใจหรอกค่ะสาว ๆ ที่ไม่มีความสามารถน่ะค่ะ เดี๊ยนก็ไม่สนับสนุนเช่นกันค่ะถ้าไม่ใช่ไฮโซเดี๊ยนไม่มองหรอกค่ะและไม่ยอมให้ลูกชายสุดที่รักของเดี๊ยนมองด้วยนะคะ”

                เรมิกาหรือเรณู หลังจากได้สามีเป็นชาวอเมริกาก็เปลี่ยนชื่อเสียไพเราะว่าเรมิกา หล่อนอยู่เมืองนอกจนนิสัยชาวต่างด้าวติดตัวมาและเมื่อสามีเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุหล่อนก็พาลูกชายคนเดียวที่หน้าตาดีเป็นหนุ่มลูกครึ่งที่มีความสามารถ เขาเป็นหุ้นส่วนบริษัทในต่างประเทศและในประเทศไทยตั้งแต่ยังหนุ่มเพราะพ่อเสียก็ต้องรับหน้าที่แทน

                ถึงแม้เขาจะเป็นลูกครึ่งผิวเข้มสักหน่อยแต่ก็มีเสน่ห์สาว ๆ ทั้งต่างประเทศในประเทศพากันเหลียวมองยามที่เขาเดินผ่านและยิ่งเรมิกาอยู่ในแวดวงไฮโซด้วย เรย์ จึงเป็นที่รู้จักในสังคมชั้นสูงเป็นที่หมายปองของสาวไฮโซที่ชอบความเด่นดังและร่ำรวย

                แต่ทุกคนก็ต้องผ่านการคัดเลือกจากเรมิกาผู้เป็นแม่ที่โอเวอร์มากที่สุดก่อน ถ้าหญิงสาวที่เข้ามาสนิทสนมกับเรย์มีจุดบกพร่องแม้แต่นิดเดียว เรมิกาเป็นต้องกันออกห่างทันที และเพราะเหตุนี้แม่ลูกคู่นี้จึงเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ของคนในสังคมและนอกสังคมไฮโซ

                “แหม.เธอฉันละเกลียดยัยเรมิกานี่จริงๆ โอเวอร์ไม่มีใครเกิน ถือว่าร่ำรวยรึไง ที่รวยก็เพราะผัวอเมริกาหรอกย่ะ ถ้าผัวไม่ตายสิจะเอาสมบัติมาจากไหน”

                “นั่นสิ ฉันไม่อยากพูดด้วยเลยนะถ้าไม่จำเป็น แต่ลูกชายแกก็น่ารักนะยิ้มอย่างเดียวไม่ค่อยพูดกับใคร”

                “ที่ไม่ค่อยพูดเพราะยังฟังภาษาไทยไม่ค่อยออกมั้ง”

                “ออกสิ วันนั้นยังคุยกับฉันเลยนะเธอ พูดดีด้วยนะ”

                “ถ้างั้นก็กลัวยัยแม่แน่เลย ไม่กล้ามองสาวๆ ด้วยนะเธอ”

                “ฉันว่าเขามีแฟนอยู่แล้วมั้ง”

                “ยังหรอกเชื่อเหอะเพราะยัยแม่สกรีนน่าดูเลยนี่”

                “สกรีนมากๆ อย่างนี้ระวังจะได้สะใภ้ชาวไร่ชาวนา ฉันจะสมน้ำหน้ายัยคุณเรมิกาให้สะใจเลยแก”

                “จะมีชาวไร่ชาวนาที่ไหนหลงเข้ามาในสังคมไฮโซยะหล่อน เขาอยู่แต่ในสังคมนี้เขาก็ต้องเจอแต่คนในสังคมนี้เท่านั้นแหละแก”

                “ก็ไม่แน่หรอก เรายังมีเพื่อนเป็นชาวไร่ชาวนาตั้งหลายคน พวกนั้นมาเรียนกับพวกเราก็เป็นเพื่อนเราได้ วันก่อนฉันยังพายัยจิ๋มมางานเลี้ยงเลย ยัยจิ๋มสวยจนเพื่อนแกมองจำไม่ได้เหรอ”

                “เออจริงแฮะ ตอนนี้นายอ้นกำลังจีบยัยจิ๋ม สองคนนั่นก็ดูเหมาะสมกันดี”

                “นั่นแหละฉันถึงว่าไงล่ะจะบ้านนอกหรือไฮโซถ้านิสัยดีก็ไม่เป็นที่รังเกียจของใครหรอก ยกเว้นยัยเรมิกาแม่คุณเรย์”

                เสียงวิจารณ์ของสองสาวไฮโซที่มาในงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์อาหารเสริมของคุณหญิงพวงครามดังเข้าหูของแพรเพชร หล่อนมางานนี้เพราะเป็นมาริตหลานชายของคุณหญิงขอให้มาช่วยจัดบูชผลิตภัณฑ์

                หล่อนทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อยกำลังจะกลับ มาริตขอให้อยู่ทานอาหารต่อจะปฏิเสธอย่างไรมาริตก็ไม่ยอม หล่อนจึงต้องอยู่และได้

ยินคำนินทาของพวกไฮโซโดยไม่ได้ตั้งใจแต่หล่อนก็เห็นด้วยกับสองสาวที่นินทาเรมิกา ตั้งแต่เกิดมาแพรเพชรไม่เคยเห็นใครเวอร์เท่าเรมิกาสักคนและเพราะความดัดจริตของเรมิกาทำให้แพรเพชรพาลไม่ชอบเรย์ตามไปด้วย

                “ยัยแพร ไปไหนมา ฉันหาแกตั้งนานสองนานคิดว่าหนีฉันกลับบ้านไปแล้ว”

                มาริตเดินส่ายสะโพกเข้ามาหาแพรเพชร ท่าทางกรีดนิ้วและการแต่งตัวออกไปทางหญิงของมาริตบอกให้รู้ว่าเขาไม่ใช่ชายหนุ่มเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เขาเป็นสาวประเภทสองที่ยังไม่ผ่าตัดไม่เปลี่ยนแปลงการแต่งกายเป็นหญิงเหมือนคนอื่นๆ อีกหลายคนในสังคมนี้

                “ไปห้องน้ำค่ะ แพรรับปากว่าจะอยู่ก็อยู่สิคะไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ”

                “ดีมากย่ะ งั้นไปทานข้าวกัน”

                แพรเพชรยิ้มขณะถูกมาริตดึงแขนให้เดินตามไปที่โต๊ะตั้งอาหาร หล่อนตักอาหารตามที่ต้องการจะทานแล้วเดินเคียงคู่กับมาริตมานั่งที่โต๊ะแต่ยังไม่ลงมือทานอาหาร มาริตก็รั้งแขนเรย์เข้ามานั่งข้างหล่อน เขายิ้มให้หล่อน ฟันสีขาวสะอาดตัดกับผิวคล้ำของเขาทำให้เขามีเสน่ห์น่ามองอย่างมากแต่หล่อนกลับเมินหน้าหนีเพราะหล่อนไม่ชอบแม่ของเขา

                “ยัยแพรรู้จักคุณเรย์หน่อยสิจ๊ะ คุณเรย์ฮะนี่ยัยแพรเพชรห่ะ ยัยแพรมาช่วยพี่จัดบูชห่ะ”

                “สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณแพรเพชรครับ”

                “สวัสดีค่ะ ดิฉันไม่ยินดีที่ได้รู้จักคุณค่ะคุณเรย์”

                หล่อนเมินหน้าหนีเขาทันทีที่ตอบคำทักทายของเขาจบลง เรย์ถึงกับจ้องหน้าหล่อนนิ่ง หล่อนรังเกียจเขาเพราะอะไร

                “คุณเรย์ทานข้าวด้วยกันสิฮะ”

                มาริตยื่นหน้าเข้าไปพูดกับเรย์อย่างสนิทสนมแต่เรย์ไม่มีโอกาสได้เอ่ยปากตอบรับหรือปฏิเสธเพราะเรมิกาเดินมายืนอยู่ด้านหลังเรย์พร้อมคำปฏิเสธ

                “ไม่ได้หรอกจ้ะคุณมาริต ลูกเรย์จะไปทานข้าวกับน้าแล้วก็คุณหญิงค่ะ หลานสาวคุณหญิงอยากรู้จักลูกเรย์ของน้า ลูกเรย์ต้องนั่งทานข้าวกับหญิงสาวที่สวยที่สุดในงานนี้จ้ะไม่ใช่มานั่งทานกับเด็กกะโปโลที่ไหนก็ไม่รู้ อ้อ.หนูจ๊ะ ฉันจะเตือนหนูสักนิดนะว่า คุณเรย์น่ะไม่ชอบนั่งทานข้าวกับเด็กท่าทางเปิ่นๆ เชยๆ หนูเข้าใจนะจ๊ะ”

                คำพูดดูถูกของเรมิกาสร้างความไม่พอใจให้กับแพรเพชรอย่างสุดที่จะทนนั่งเฉยอยู่ได้ หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเรมิกาด้วยสายตาดูแคลนและเยาะหยันในที ความจริงหล่อนไม่สมควรมองผู้อาวุโสกว่าด้วยสายตาเช่นนั้นแต่หล่อนยอมให้ผู้ดีแต่เปลือกนอกมาดูถูกหล่อนไม่ได้

                “ค่ะดิฉันเข้าใจดีค่ะ และดิฉันก็ไม่คิดจะนั่ง หรืออยู่ใกล้ลูกชายสุดที่รักของคุณนายเลยนะคะ นอกจากจะไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเห็น ไม่อยากพบ ดิฉันยังไม่คิดจะร่วมเสวนาด้วยเลยนะคะ ถึงลูกชายคุณนายเป็นผู้ชายคนเดียวในโลก ดิฉันก็จะไม่มองค่ะ เพราะดิฉันเกลียดความโอเวอร์ เกลียดการดูถูกคนด้วยกันและเกลียดคนที่มองข้ามความเป็นคนโดยเฉพาะคนไทยด้วยกันค่ะ พี่มาริตคะแพรขอตัวไปนั่งทานข้าวกับคนธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่ไฮโซก่อนนะคะ”

                แพรเพชรมองหน้าเรย์ด้วยสายตาเย้ยหยันแล้วลุกขึ้นยืนถือจานอาหารที่หล่อนตักไว้พอประมาณเดินไปรวมกลุ่มกับพนักงานที่คุณหญิงพวงครามให้มายืนประจำบูช เรย์มองตามแล้วถอนหายใจเบาๆ

 

                เขารู้แล้วว่าหล่อนรังเกียจเขาเพราะอะไร แม่ของเขาพูดจาดูถูกหล่อนและวางตัวเป็นคุณหญิงคุณนายตลอดเวลา บางครั้งเขาก็เบื่อแต่เขาก็ต้องทนเพราะเขาเหลือแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น ญาติที่อยู่เมืองไทยเขาก็ไม่รู้จักใครสักคนเพราะแม่ไม่แนะนำและไม่ให้เข้าไปยุ่งสุงสิงด้วยเหตุผลของแม่มีเพียงว่า พวกนั้นยากจนกว่าแม่

                “ต๊าย..คุณมาริต ทำไมคบคนอย่างนี้คะ น้าไม่ชอบนะคะ พูดจาไม่เพราะก้าวร้าว ตาเรย์อย่าเข้าใกล้แม่คนนั้นเด็ดขาดนะแม่ไม่ชอบ ไป ไปนั่งกับแม่ คุณหญิงพวงครามกับหนูอิสริยารอเราอยู่นะ”

                เรมิกาดึงแขนเรย์ให้ลุกจากเก้าอี้พาไปที่โต๊ะคุณหญิงพวงครามจนได้ มาริตถอนหายใจแล้วเบ้ปากยักไหล่ก่อนจะลุกไปรวมกลุ่มกับแพรเพชร วิษณุเดินยิ้มเข้ามาหาพร้อมกับนันทพรคนรักของเขา

                “มานั่งอยู่นี่เองพี่มาริต ไปทางโน้นดีกว่าครับ ยัยแพรด้วยไปนั่งโต๊ะฉันดีกว่า”

                วิษณุจับไหล่มาริตขณะพูด นันทพรก้าวเข้ามายืนด้านหลังแพรเพชร ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมากถึงแม้ว่านันทพรจะเป็นลูกคุณหญิงคุณนายแต่หล่อนก็คบกับแพรเพชรลูกสาวชาวสวนธรรมดาๆ แต่เป็นสวนไม้ดอกที่ส่งนอกตลอดทั้งปี รายได้เป็นที่น่าอิจฉาของชาวสวนอีกหลายราย

                แพรเพชรเรียนการตลาดมาโดยเฉพาะและหล่อนช่างคิดช่างออกแบบจึงหาวิธีนำเสนอไม้ดอกดาหลาสู่ประเทศเพื่อนบ้านซึ่งผลที่ออกมา สวนของหล่อนส่งไม้ดอกชนิดนี้แทบไม่ทัน

                “แกสองคนมานั่งนี่สิ ฉันขี้เกียจลุก เมื่อกี้ย้ายที่นั่งมารอบหนึ่งแล้ว เบื่อย้ายแล้ว”

                นันทพรหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนสาวแล้วว่า

                “ฉันกับณุเห็นแกโต้คารมกับคุณเรมิกาแล้วล่ะ น่าสงสารคุณเรย์ ทำหน้าเหมือนกลืนยาขม แกก็เหลือเกินพาลกับคุณเรย์ได้ยังไง เขาไม่มีนิสัยเหมือนแม่เขาหรอกแก”

                “จะยังไงฉันก็ไม่ชอบ ถ้ารู้ว่าจะมาเจอคนอย่างนี้นะจ้างให้ฉันก็ไม่มา”

                “ไม่มาได้ยังไงล่ะแก พี่ขอแกทั้งทีนะยะ” มาริตแทรกขึ้น แพรเพชรมองแล้วยิ้ม

                “ก็เพราะพี่มาริตน่ะสิคะแพรถึงมานี่ไง”

                “ไม่ต้องคุยแล้วไปโต๊ะโน้นเดี๋ยวนี้เลย ไปครับพี่มาริต นันครับพายัยแพรมาด้วย”

                วิษณุยกจานอาหารของมาริตเดินนำไปก่อนพร้อมกับจูงมือมาริตด้วย นันทพรจึงทำตามคนรักบ้าง หล่อนจูงมือแพรเพชรไปที่โต๊ะของหล่อนกับเพื่อนที่นั่งอยู่อีกสองคน ศิริกับภุชงค์ลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้มาริตกับแพรเพชร

                “ยัยแพรแกอารมณ์เสียเพราะคุณเรมิการึไง หน้าบึ้งเชียวนี่”

                ศิริเอ่ยทักทันทีที่แพรเพชรนั่งเก้าอี้ข้างหล่อน ภุชงค์หัวเราะแล้วยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆ

                “มันของแน่อยู่แล้วแหละครับศิ ยัยแพรไม่ชอบยัยสุดเวอร์อย่างคุณเรมิกาอยู่แล้วก็เลยพาลไม่ชอบคุณเรย์ ระวังเถอะยัยแพร เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น”

                “นายไม่ต้องพูดมากเลยนะภุชงค์ ไงล่ะแต่งงานกับยัยศิแล้วมีความสุขดีอยู่หรือเพื่อน”

                แพรเพชรแกล้งถามเพราะรู้ว่าภุชงค์เกรงศิริไม่น้อยเรียกว่ากลัวเมียว่างั้นเถอะ ภุชงค์ทำค้อนแล้วว่า

                “ฉันมีความสุขดีอยู่แล้วแหละ แล้วเมื่อไหร่แกจะเจอเนื้อคู่สักทีล่ะยัยแพร หรือว่าแกจะอยู่เป็นโสดตลอดชีวิต”

                “จะยังไงก็ช่างฉันเถอะ เออนี่นายณุกับยัยนันเมื่อไหร่จะแต่งจ๊ะ ถ้าจะแต่งบอกฉันล่วงหน้า ฉันจะช่วยเรื่องดอกไม้จัดงาน”

                “ดีมาก ฉันบอกวันนี้เลยละกัน แกเตรียมจัดดอกไม้แล้วก็ช่วยจัดสถานที่ด้วย ฉันจะเลี้ยงที่โรงแรมนี้แหละ”

                วิษณุตอบทันทีเช่นกัน ทุกคนหัวเราะที่แพรเพชรทำหน้าเด้อด๋าคิดว่าวิษณุจะแต่งจริงๆ

                “แกจะแต่งเร็วๆนี้เหรอณุ ยัยนันไม่บอกเลยนะ”

                “ยังหรอก ณุล้อแกเล่นแต่ว่าฉันก็ไปดูฤกษ์กันไว้แล้วละ ยังไงแกได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวฉันแน่แล้วก็จัดพานรดน้ำสังข์ให้ฉันด้วย”

                “จ้ะแม่นางเอกคนสวย”

                “สวยอยู่แล้วแหละ แต่ว่าแกสวยกว่า”

                เสียงหัวเราะดังอีกครั้ง เรย์มองไปที่โต๊ะวิษณุบ่อยครั้งเพราะหญิงสาวที่เขาเพิ่งรู้จักเมื่อสักครู่นั่งอยู่ที่นั่นด้วย หล่อนไม่ชอบเขาเพราะแม่ของเขา แต่เขาชอบหล่อนเพราะหล่อนไม่ชอบเขา เขาต้องทำให้หล่อนเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ หล่อนไม่ต้องการพบ ไม่ต้องการพูดคุยกับเขา แต่เขาต้องการพบและพูดคุยกับหล่อน เขาต้องให้มาริตช่วยเสียแล้ว

                “ตาเรย์ ว่าไงจ๊ะ อาหารอร่อยมั้ยลูก”

                คุณหญิงพวงครามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวล เรย์ยิ้มบางๆ

                “อร่อยมากครับคุณป้าหญิง”

                “ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆนะลูก”

                “ครับ ขอบคุณครับ”

                “หนูอีสพาพี่เรย์ไปตักอาหารอีกสิจ๊ะหนู”

                เรมิกาแทรกขึ้นเพราะหล่อนต้องการให้อิสริยากับเรย์ได้พูดคุยและคบกันอย่างคู่รัก แต่เรย์ไม่มีใจให้ใครเสียแล้ว เขาสนใจแพรเพชรขึ้นมาทันทีทันใดหลังจากที่รู้จักหล่อนเพียง 3 นาที

                “คุณเรย์เชิญค่ะ”

                อิสริยายินดีไปกับคำแนะของเรมิกาเพราะหล่อนชอบเรย์ หล่อนเป็นหลานสาวคุณหญิงพวงครามที่ทั้งรวยและสวยสง่าอย่างนี้มีหรือชายหนุ่มที่เห็นหล่อนจะไม่ชอบหรือหมายปอง หล่อนคิดเข้าข้างตัวเองว่าเรย์ต้องชอบหล่อนเช่นกัน เรย์ลุกขึ้นตามที่อิสริยาเชิญ เขาไม่คิดจะทานอาหารต่อแต่เขาอยากเข้าไปคุยกับแพรเพชร

                “คุณอีสครับ ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ คุณอีสอยากทานอะไรเลือกได้เลยครับไม่ต้องรอผมนะครับ”

                เขาเดินผละไปทันทีที่พูดจบ อิสริยายืนงงหล่อนวาดหวังผิดทุกอย่าง เรย์ไม่มีท่าทีสนใจหล่อนสักนิด

                “ผู้ชายอะไรไม่มีหัวใจรึไงนะ”

 

******