The Great Gatsby (สุดที่รักผู้มั่งคั่ง)

บทที่

1

ผมยังจำคำที่พ่อสอนไว้ตั้งแต่ผมยังเด็กและอ่อนหัดกว่านี้ได้ดี 

“เมื่อใดก็ตามที่เจ้าอยากจะจับผิดใคร”  พ่อบอกผม  “ขอให้จำไว้ว่าทุกคนในโลกไม่ได้มีโอกาสอย่างเจ้า” 

พ่อไม่พูดอะไรมาก  และเราก็มักจะสงวนท่าทีในการสนทนากันอยู่แล้ว  ผมรู้ดีว่าพ่อต้องการสื่อความหมายอะไรมากกว่านั้น
ด้วยเหตุนี้ผมจึงเป็นคนที่ไม่ตัดสินอะไรง่ายๆ  นั่นคือนิสัยอยากรู้อยากเห็นจนทำให้ผมต้องตกเป็นเหยื่อของความเจ้าเล่ห์เพทุบายจากผู้คนมิใช่น้อย  ความรู้สึกนึกคิดที่แปลกประหลาดนี้จะไวมากเมื่อประสบกับคนปกติธรรมดา  จนทำให้ตอนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยผมถูกปรักปรำอย่างไม่ยุติธรรมว่าเป็นนักการเมือง  เนื่องจากผมติดต่อลับๆ  กับเหล่าคนพาลที่ไม่มีใครรู้จัก  ผมช่างหาความจริงใจจากผู้คนแทบไม่ได้–บ่อยครั้งที่ผมต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ว่างหรือไม่ก็ไม่แยแส  เมื่อผมได้รับสัญญาณในใจว่าหนุ่มสาวพวกนั้นหลอกลวงหรือไม่ก็ปิดบังอะไรบางอย่างไว้อย่างชัดเจน  ผมก็ยังไม่อยากด่วนตัดสินอะไรใครด้วยยังเกรงว่าผมอาจจะเข้าใจผิดไปบ้างอย่างที่พ่อเตือนไว้อย่างวางท่า  และผมเองก็วางท่าเชื่อว่าคนเราเกิดมาไม่เท่าเทียมกัน

หลังจากที่เหนื่อยหน่ายกับการทำตัวแบบนี้  ผมก็ได้สติว่ามันถึงที่สุดแล้ว  ผมอาจจะเคยพบคนหลายชนชั้นทั้งสูงและต่ำ  แต่พอมาถึงจุดหนึ่งผมก็ไม่สนใจแล้วล่ะว่าใครจะมาจากไหน  ตอนที่ผมกลับมาจากชายฝั่งตะวันออกเมื่อฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมา  ผมรู้สึกอยากให้คนทั้งโลกไม่แตกต่างกันและยึดถือคุณธรรมตลอดไป  ผมไม่ต้องการที่จะมีญาณวิเศษที่จะหยั่งรู้จิตใจใครอีก  ยกเว้นแกตซ์บีชายหนุ่มที่มีชื่อตามเรื่องนี้เท่านั้น–แกตซ์บีผู้ซึ่งเป็นตัวแทนของอะไรทุกอย่างที่ผมเคยสบประมาทไว้อย่างแท้จริง  หากชนชั้นสูงคือการวางมาดให้ดูโอ่อ่าแล้วล่ะก็  เขาก็ช่างทำตัวได้น่าขบขัน  ความรู้สึกไม่มั่นคงในชีวิตที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  ราวกับว่าตัวเขาถูกผูกติดไว้กับเครื่องจับแผ่นดินไหวที่เกิดขึ้นห่างออกไปเป็นหมื่นไมล์  การตอบสนองนี้ไม่สามารถจับอารมณ์อย่างหนึ่งซึ่งจะเรียกให้ไพเราะก็ได้ว่า  ‘การแสดงออกทางอารมณ์ที่สร้างสรรค์’  –มันเป็นของกำนัลพิเศษสำหรับความหวัง  ความยินยอมพร้อมใจสุดแสนหวาน  แบบที่ผมไม่เคยพบและคงจะไม่พบในผู้ใดได้อีก  ไม่หรอก  สุดท้ายแกตซ์บีก็กลับตัวได้ดี  เขาถูกเอาเปรียบ  ฝุ่นผงที่ปลิวว่อนคือร่องรอยที่เหลือไว้เมื่อตื่นจากฝัน  ซึ่งทำให้ผมหยุดสนใจเรื่องราวที่เดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวสุขของมนุษย์ได้สักระยะ 

*  *  *

ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวหนึ่งที่โด่งดังและมีอันจะกินทางแถบมิดเวสต์มาแล้วสามชั่วอายุคน  คาราเวย์  เป็นตระกูลหนึ่งที่สืบทอดกันมาจากดยุกแห่งบุกลอยช์  แต่ต้นตระกูลที่แท้จริงของผมคือพี่ชายของปู่ซึ่งมาตั้งรกรากที่นี่ในปี  ค.ศ.  1851  ท่านส่งคนไปแทนในสงครามกลางเมืองและเริ่มธุรกิจขายส่งเครื่องมือช่างซึ่งสืบทอดมาจนถึงพ่อของผมในปัจจุบัน 

ผมไม่เคยเห็นคุณปู่ท่านนี้  แต่คิดว่าผมเหมือนท่านนะ  โดยดูจากภาพวาดที่ค่อนข้างสมบูรณ์ที่แขวนไว้ในห้องทำงานของพ่อ ผมจบการศึกษาจาก  นิว  เฮฟเวนในปี  1915  หลังจากที่พ่อของผมจบได้ยี่สิบห้าปีพอดี  และจากนั้นไม่นานผมก็เข้าร่วมในการย้ายถิ่นทิวทอนิก  (Teutonic  migration)  ที่ยืดเยื้อออกมา  หรือที่รู้จักกันในชื่อของมหาสงคราม^[1]  ผมอยู่หน่วยจู่โจมซึ่งตะลุยหนักมากจนรู้สึกสับสนเมื่อสิ้นภารกิจ  ดินแดนแถบมิดเวสต์นี้แทนที่จะเป็นศูนย์กลางที่น่าอยู่บนโลก  กลับดูเหมือนว่าจะกลายเป็นพื้นที่เน่าเฟะมากที่สุดในจักรวาลแล้วตอนนี้–ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปทางตะวันออกและเรียนรู้เกี่ยวกับธุรกิจตราสารหนี้  ทุกคนที่ผมรู้จักล้วนอยู่ในวงการธุรกิจตราสารหนี้ทั้งสิ้น  ผมจึงคิดว่าผมคงได้รับการสนับสนุนอีกสักคน  ลุงป้าน้าอาทั้งหลายของผมต่างทุ่มเถียงกันให้วุ่นวายราวกับว่าพวกเขากำลังเลือกโรงเรียนเตรียมให้กับผม  แล้วในที่สุดก็พูดว่า  ‘ก็เอาสิ’  ด้วยสีหน้าลังเลแต่จริงจัง  พ่อยอมที่จะให้เงินสนับสนุนหนึ่งปีและหลังจากที่ล่าช้ามานานแล้ว  ผมก็เดินทางไปตะวันออกอย่างแน่วแน่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิของปี  ค.ศ.  1922

สิ่งที่ต้องทำก่อนอื่นคือหาบ้านเช่าในเมือง  ตอนนั้นเป็นฤดูร้อนและผมก็เพิ่งมาจากดินแดนกว้างใหญ่ไพศาลที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้  ดังนั้นจึงเป็นความคิดที่ดีทีเดียวเมื่อเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งชวนให้หาบ้านแถบชานเมืองเช่าอยู่ด้วยกัน  เขาเจอบ้านไม้หลังเล็กๆ หลังหนึ่ง  ค่าเช่าแปดสิบเหรียญต่อเดือน  แต่สุดท้ายบริษัทก็ส่งตัวเขาไปทำงานที่กรุงวอร์ชิงตัน  ผมก็เลยต้องอยู่ที่นั่นเพียงลำพัง  ผมมีสุนัขตัวหนึ่ง  อย่างน้อยก็มีได้สองสามวันก่อนที่มันจะหายไปไหนก็ไม่รู้  แล้วก็รถดอดจ์คันหนึ่งกับหญิงชราชาวฟินแลนด์ที่ช่วยปูที่หลับปัดที่นอนและหาอาหารเช้าพร้อมกับสวดมนต์พึมพำหน้าเตาอบ 

ผมเหงาอยู่แค่ไม่กี่วัน  จนเช้าวันหนึ่งที่ได้ยินเสียงใครบางคนซึ่งมาถึงที่นี่ก่อนผมเสียอีกเรียกให้ผมหยุด

‘คุณรู้ไหมว่าจะย่านเวสต์เอ้ก^[2]ไปทางไหน’  เขาถามออกมาอย่างช่วยไม่ได้  ผมก็เลยต้องบอกทางเขาไป  จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป  ผมกลายเป็นผู้นำทาง  ผู้บุกเบิก  และเจ้าถิ่นตัวจริง  ช่วยไม่ได้ที่เขาต้องถามไถ่ผมเกี่ยวกับเรื่องของเมืองนี้  และที่มาพร้อมๆ  กับแสงแดดและใบไม้แรกผลิสะพรั่งพร้อมไปทั่วทุกสารทิศ–รวดเร็วดั่งฉายหนัง–นั่นคือความเชื่ออย่างแรงกล้าที่ว่าชีวิตเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อย่างเข้าฤดูร้อน 

อย่างหนึ่งที่ต้องทำคืออ่านหนังสือจำนวนมากมาย  พร้อมกับความกระชุ่มกระชวยจากการสูดอากาศบริสุทธิ์  ผมหาซื้อหนังสือเป็นสิบๆ  เล่มเกี่ยวกับการเงิน  การธนาคาร  สินเชื่อ  และหลักทรัพย์เพื่อการลงทุน  หนังสือพวกนี้จัดวางเรียงอยู่บนชั้นหนังสือเป็นสีแดงสลับกับสีทองอย่างกับแบงก์พิมพ์ใหม่จากโรงกษาปณ์ก็ไม่ปาน ราวกับว่าผมได้ล่วงรู้ถึงความลับสุดยอดซึ่งมีแต่มิดาส  มอร์แกนและมิเซนุสเท่านั้นที่ทราบ  และผมก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะอ่านเล่มอื่นๆ  อีกหลายเล่ม  ผมค่อนข้างสนใจงานประพันธ์ตอนเรียนมหาวิทยาลัย–
มีอยู่ปีหนึ่งที่ผมเขียนบทบรรณาธิการอย่างจริงจังและสร้างชื่อให้กับหนังสือพิมพ์เยล–และตอนนี้ผมก็กำลังคิดจะนำเรื่องพวกนั้นกลับมาในชีวิตของผม  และกลายเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่หาตัวจับได้ยากที่สุดอีกครั้ง  ‘บุรุษผู้รอบรู้’  นี้มิใช่เป็นเพียงคำคม–แต่ชีวิตเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบมากกว่าที่มองผ่านกระจกเพียงบานเดียว

นับเป็นโอกาสดีที่ผมได้เช่าบ้านหลังหนึ่งในชุมชนที่แปลกประหลาดที่สุดในทวีปอเมริกาเหนือ  บนเกาะเล็กๆ  ที่อึกทึกแห่งนั้น บนพื้นที่ที่ขยายตัวออกไปทางทิศตะวันออกของกรุงนิวยอร์ก  เป็นที่ตั้งของผืนดินที่ไม่ธรรมดาสองผืนท่ามกลางผืนดินที่น่าสนใจอื่นๆ
ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากเมือง  20  ไมล์  ผืนดินรูปไข่ขนาดมหึมาสองผืน รูปทรงเหมือนกันหมด  และมีอ่าวเล็กๆ  คั่นกลางไว้อย่างแนบแน่น
ผืนดินทั้งสองแปลงนี้ยื่นออกไปในทะเลสาบน้ำเค็มแห่งซีกโลกตะวันตก เหมือนยุ้งฉางอันชุ่มฉ่ำขนาดใหญ่ของเกาะลองไอส์แลนด์ มันก็ไม่ได้เป็นรูปไข่เต็มวง–คือมันเหมือนกับเรื่องไข่ของโคลัมบัสที่ถูกทุบตรงปลายให้บุบ–แต่ความเหมือนกันทางกายภาพต้องสร้างความสับสนให้กับบรรดานกนางนวลที่บินเหนือมันไปตลอดกาล สำหรับพวกที่บินไม่ได้แล้ว  สิ่งประหลาดมหัศจรรย์ยิ่งกว่านั้นคือความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเว้นแต่เพียงรูปร่างและขนาดเท่านั้น

ผมอาศัยอยู่ในย่านเวสต์เอ้ก–ใช่เลย  เป็นบริเวณที่วิลิศ-
มาหราน้อยกว่า  แม้ว่าจะปรากฏให้เห็นความแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่บริเวณสองแห่งนี้ก็มีความแตกต่างกันไม่น้อยทีเดียว  บ้านของผมตั้งอยู่ตรงปลายสุดย่านเวสต์เอ้กแห่งนี้  ห่างจากลองไอส์แลนด์
เพียง 50  หลา  และถูกบีบอยู่ระหว่างที่ดินแปลงใหญ่สองผืน  ด้วยค่าเช่าหนึ่ง  12,000–15,000  เหรียญต่อฤดูกาล  ทางด้านขวามือของผมเป็นตึกใหญ่โต  ไม่ว่าจะเอามาตรฐานใดมาวัด สร้างเลียนแบบ
ออแตลเดอวีล  4  ในเมืองนอร์มังดี  มีหอคอยสร้างใหม่อยู่ทางด้านหนึ่ง  และมีเถาไอวี่เลื้อยเป็นเส้นบางๆ  กับสระว่ายน้ำหินอ่อน  และสนามหญ้าพร้อมสวนขนาดกว้างใหญ่ไพศาลกินเนื้อที่มากกว่า  40 เอเคอร์  นี่คือคฤหาสน์แกตซ์บี  หรือไม่ก็น่าจะใช่  เพราะผมเองก็ไม่ได้รู้จักมิสเตอร์แกตซ์บี  แต่ก็ต้องเป็นคฤหาสน์ที่มหาเศรษฐีชื่อนั้นอาศัยอยู่  ส่วนบ้านของผมเก่าคร่ำครึ  หลังเล็กกระจิ๊ด  ไม่เป็นที่สังเกต ดังนั้นผมจึงได้ทัศนาความงดงามของสระว่ายน้ำ  สนามหญ้าของเพื่อนบ้านได้บ้าง  รวมทั้งได้ใกล้ชิดบรรดามหาเศรษฐีอย่างถนัดตา-ทั้งหมดนั่นด้วยราคา  80  ดอลลาร์ต่อเดือน 

ทั่วทั้งอ่าวเล็กๆ  แห่งนั้นจะปรากฏภาพของพระราชวังสีขาวแห่ง
ย่านอิสต์เอ้ก^[3]ที่สะท้อนน้ำเปล่งประกาย  และเรื่องราวแห่งคิมหันต-ฤดูก็ได้เริ่มต้นขึ้นจริงๆ  แล้วในเย็นวันหนึ่ง  ขณะที่ผมขับรถไปถึงที่นั่นเพื่อรับประทานอาหารค่ำร่วมกับทอม  บูแคแนนและเดซี่ผู้เป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องของผม  ผมเคยรู้จักทอมตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย และตอนสิ้นสุดสงครามใหม่ๆ  ผมก็เคยไปพักอยู่กับพวกเขาที่ชิคาโกเป็นเวลาสองวัน 

สามีของเธอผู้มีร่างกายกำยำแข็งแรง  เขาเคยเป็นหนึ่งในนักฟุตบอลที่แข็งแกร่งที่สุดของนิว  เฮฟเวนเป็นคนดังระดับชาติก็ว่าได้  และเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วด้วยวัย 21  ปี  จนทุกสิ่งทุกอย่างหลังจากนั้นดูจืดชืดไปหมด  ครอบครัวของเขาร่ำรวยล้นฟ้า  แม้ในมหาวิทยาลัย  การใช้เงินอย่างมือเติบของเขาก็เป็นที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์–แต่ตอนนี้เขาออกมาจากชิคาโกแล้ว  และเดินทางมายังฝั่งตะวันออกนี้พร้อมด้วยแฟชั่นอย่างหนึ่งที่ทำให้ใครๆ ต้องอ้าปากค้าง  อาทิ  เขาสั่งม้ายกคอกจากเลก  ฟอเรสต์  เพื่อลงแข่งโปโล  เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกับผมจะร่ำรวยพอที่จะทำเรื่องเช่นนั้นได้ 

ผมก็ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดพวกเขาถึงได้พากันมาทางฝั่งตะวันออก  พวกเขาเคยอยู่ในฝรั่งเศสเป็นปีโดยไม่มีเหตุผลใดเป็นพิเศษ  จากนั้นก็เทียวไปโน่นไปนี่ไม่หยุดหย่อน  ไปทุกที่ที่มีคนเล่นโปโลแล้วก็ต้องเป็นคนรวยด้วย  เดซี่บอกผมทางโทรศัพท์ว่าคราวนี้เป็นการย้ายถิ่นอย่างถาวร  แต่ผมก็ไม่เชื่อหรอก–ผมเดาใจเธอไม่ออกแต่รู้สึกได้ว่าทอมน่าจะเร่ร่อนตลอดไป  เพราะเขาโหยหาความอึกทึกครึกโครมอันน่าเร้าใจบางอย่างของเกมฟุตบอลที่ไม่อาจเรียกกลับคืนมาได้ 

แล้วเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นในเย็นวันหนึ่งที่ค่อนข้างร้อนและลมพัดแรง  ผมขับรถไปยังอิสต์เอ้กเพื่อไปพบเพื่อนเก่าสองคนนี้ที่ผมแทบจะไม่รู้จักเลยก็ว่าได้  บ้านของพวกเขาดูหรูหรายิ่งกว่าที่ผมคาดไว้เสียอีก  คฤหาสน์สไตล์โคโลเนียล-จอร์เจียนสีแดง-ขาว  มองลงไปเห็นอ่าว  สนามหญ้าทอดยาวจากชายหาดมาจนถึงประตูหน้า
บ้านยาว  ¼  ไมล์  จากนั้นผมก็ขับรถฝ่าแสงแดด  ผ่านพื้นทางวิ่ง
ปูอิฐและอุทยานดอกไม้ที่กำลังถูกแดดแผดเผา ในที่สุดเมื่อมาถึงบ้านก็เห็นเถาองุ่นสีสดเลื้อยติดกำแพงขึ้นไปราวกับเป็นแรงผลักให้ก้าวไป บริเวณด้านหน้าบ้านมีแนวหน้าต่างแบบฝรั่งเศสแยกออกไปเป็นสองด้าน  ค่อยๆ  สะท้อนแสงจ้าสีทองที่ตอนนี้กำลังรับลมร้อนแรงในช่วงบ่าย  และทอม  บูแคแนนในชุดขี่ม้ากำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนระเบียงหน้าบ้าน

เขาเปลี่ยนไปจากตอนที่อยู่นิว  เฮฟเวน  ตอนนี้ด้วยวัยสามสิบ  เขามีผมสีน้ำตาลอ่อน  ดูหยิ่งยโสและวางมาด  ดวงตาที่ฉายแววทรนงกับลักษณะท่าทางที่ออกไปทางก้าวร้าวตลอดเวลา  แม้ชุดขี่ม้าหรูหราบอบบางนั้นก็ไม่อาจซ่อนอำนาจอันทรงพลังของร่างนั้นไว้ได้–ดูเหมือนว่าเขากำลังสวมรองเท้าคู่ระยิบระยับและผูกเชือกตึงขึ้นมาถึงปลาย  จนคุณมองเห็นมัดกล้ามเมื่อไหล่ของเขาขยับอยู่ภายใต้เสื้อคลุมบางๆ  นี่คือร่างของชายบึกบึน–ร่างที่เหี้ยมโหด

น้ำเสียงของเขาดังและแหบห้าว  บวกกับอารมณ์ฉุนเฉียวและสายตาที่มองคนอย่างเหยียดๆ  แม้แต่กับคนที่เขาชอบ–และก็มีหลายคนที่เฮฟเวนเกลียดชังเขาเข้ากระดูกดำ

“ตอนนี้อย่าคิดว่าฉันจะไม่มีความเห็นอะไรอีกแล้ว”  ดูเหมือนว่าเขาพูดเช่นนั้น  “ก็เพราะว่าฉันแข็งแรงกว่า  และเก่งกว่าใครๆ”  เราเคยอยู่ในสมาคมนักศึกษาปีสุดท้ายเดียวกัน  ถึงเราจะไม่สนิทสนมกัน  ผมก็รู้สึกได้ตลอดว่าเขายอมรับผมและก็อยากให้ผมชอบเขาที่เป็นคนแข็งกร้าวเช่นนี้เราคุยกันต่อไปอีก  2-3  นาทีบนระเบียงที่แดดส่อง

“ฉันเป็นเจ้าของสิ่งนี้ที่เลิศหรูอลังการมาก”  เขาพูดพร้อมกับสายตาที่ส่ายไปมาไม่หยุดนิ่ง 

เขาจับผมหันกลับไปด้วยแขนข้างหนึ่ง  ส่วนแขนหนาๆ  อีกข้างก็ชี้ไปมาตามทิวทัศน์ด้านหน้า  แล้วเลื่อนไปยังสวนสไตล์อิตาเลียนที่อยู่ต่ำลงไป  ต่อไปที่ต้นกุหลาบกลิ่นฉุนที่ปลูกไว้บนพื้นที่ครึ่งเอเคอร์  และเรือยนต์ที่โคลงเคลงตามกระแสน้ำนอกชายฝั่ง

“มันเคยเป็นของดีเมน  พ่อค้าน้ำมัน”  แล้วจู่ๆ  เขาก็จับตัวผมหมุนกลับอีกครั้งอย่างมีมารยาท  “เข้าไปข้างในกันเถอะ” 

เราเดินผ่านห้องโถงเพดานสูงเข้าไปยังบริเวณพื้นที่โล่งสีแดงอมชมพูที่เชื่อมต่ออย่างประณีตกับตัวบ้านด้วยหน้าต่างแบบฝรั่งเศสที่ยาวจนสุดปลายทั้งสองด้าน  หน้าต่างถูกแง้มไว้และแสงแวววาวที่ส่องกระทบกับใบหญ้าเขียวสดดูเหมือนสะท้อนเข้ามาในบ้าน  ลมเย็นๆ  พัดเข้าไปในห้องจนทำให้ผ้าม่านปลิวไสว  เข้าหน้าต่างทางหนึ่งและออกหน้าต่างอีกทางหนึ่งราวกับธงทิวที่โบกพลิ้วแล้วก็พันเป็นเกลียวขึ้นไปจนชนฝ้าเพดานที่มีลวดลายดังหน้าขนมเค้กแต่งงานก่อนร่วงลงมาเหนือผืนพรมสีแดงแล้วพลิ้วไหว  ทำให้เกิดเป็นเงาเหมือนดั่งลมในทะเล 

เบาะนั่งขนาดใหญ่คือสิ่งเดียวที่ติดสนิทอยู่กับห้อง มีหญิงสาวสองคนลอยล่องอยู่บนนั้นราวกับอยู่บนบอลลูนที่ยึดติดไว้  เธอทั้งคู่ในอาภรณ์สีขาวกำลังโยกคลอนไปมาราวกับว่าพวกเธอเพิ่งถูกพัดกลับเข้ามาหลังจากที่ลอยไปรอบๆ  บ้าน  ผมยืนนิ่งอยู่สักครู่เพื่อฟังเสียงผ้าม่านโบกสะบัดและเสียงสั่นแกรกๆ  ของรูปภาพบนผนัง  จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังปังเมื่อทอม  บูแคแนนปิดหน้าต่างด้านหลังเพื่อปิดกั้นสายลมพวกนั้น  แล้วทั้งผ้าม่าน  พรม  และหญิงสาวทั้งสองก็ค่อยๆ  สงบลง 

ผมไม่รู้จักหญิงสาวผู้ที่อายุน้อยกว่า  เธอนั่งเหยียดยาวไปทางปลายเบาะนั่งด้านหนึ่ง

โดยแทบจะไม่ขยับและเชิดปลายคางขึ้นนิดหน่อยราวกับว่าเธอกำลังเชิดหน้าไม่ให้อะไรสักอย่างหล่น  หากเธอชายตามองเห็นผมสักหน่อยแล้วล่ะก็  เธอคงไม่ทำเช่นนั้น–แน่นอน  ผมงงงันจนต้องกล่าวขอโทษเธอเบาๆ  ที่เข้ามารบกวนส่วนหญิงสาวอีกคนหนึ่งคือเดซี่  เธอพยายามที่จะลุกขึ้นยืน–เธอฝืนเชิดหน้าให้ได้–และแล้วเธอก็หัวเราะออกมาอย่างไร้เหตุผล  เสียงเล็กๆ  มีเสน่ห์  ผมเองก็พลอยหัวเราะตามไปด้วยก่อนเดินตรงเข้าไปในห้อง