มุกมนตรา

“แล้วเจ้าหญิงเงือกก็กลายเป็นฟองคลื่นไปในที่สุด”

นภาปิดหนังสือเมื่อลูกชายกล่าวประโยคสุดท้ายในนิทานเรื่องเจ้าหญิงเงือก

น้อยของ ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์สัน จบ เธอรับหนังสือมาจากมือลูกชายก่อนจะ

วางมันไว้ช้างหัว เตี ยง และหันมา

“เอาละ อ่านนิทานจบแล้ว ฉะนั้นเรานอนกันดีกว่านะจ๊ะน้องณพ” เธอลูบ

ศีรษะอรรณพ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวที่เกิดจากอรรถพล

สามีชองเธอ

พวกเขาทั้งสามกำลังอยู่ระหว่างการพักผ่อนประจำปีที่บ้านพักตากอากาศ

ของครอบครัว ณ อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ วันนี้เป็นวันแรกชองการ

พักผ่อน คืนแรกชองการนอนพักนอกเคหสถานอันคุ้นเคย และเนื่องจากไม่มี

โทรทัศน์ในท้องนอนเล็ก เธอและลูกชายจึงผลัดกันอ่านนิยายแทนความบันเทิง

ก่อนนอน

“แม่ฮะ แม่เคยสงสัยไหมฮะว่า ทำไมคนแต่งจะต้องให้เจ้าหญิงเงือกน้อยกลาย

เป็นฟองคลื่นแทนที่จะเป็นอย่างอื่น อย่างเช่นกลับเป็นนางเงือกเหมือนเดิม หรือไม่ก็

เป็นคุ้งเป็นปลา” เด็กชายอรรณพวัยสิบเอ็ดขวบถามด้วยความสงสัย

“เพราะอะไรเหรอ” นภาคิด “แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ อาจเป็นเพราะว่าสำหรับ

คนแต่งแล้ว ฟองคลื่นนั้นเป็นสัญลักษณ์ของทะเลกระมังจ๊ะ...แล้วถ้าไม่ให้เจ้าหญิง

เงือกน้อยกลายเป็นฟองคลื่น น้องณพคิดว่าเจ้าหญิงควรจะกลายเป็นอะไรดีล่ะ”

“อืม” เด็กชายนิ่วหน้าจนหัวคิ้วมีรอยย่นปรากฏขึ้น “ไม่รู้สิฮะ” ก่อนจะเปลี่ยน

เรื่องง่ายๆ

“แต่คนแต่งใจร้ายนะฮะ ไม่ยอมให้เจ้าหญิงเงือกน้อยมีความสุขเหมือน

เจ้าหญิงแอเรียลในเรื่องเดอะลิตเติลเมอร์เมด” อรรณพอ้างไปถึงนิทานเรื่องเจ้าหญิง

เงือกของวอลต์ ดีสนิย์ ซึ่งสุดท้ายได้อยู่กับเจ้าชายที่รักอย่างมีความสุข

นภายิ้มอ่อนๆ “คนแต่งไม่ได้ใจร้ายหรอกจ้ะ เขาคงอยากจะเให้เห็นว่า

ความรักทำให้เรายอมเสียสละให้คนที่เรารักมากมายแค่ไหน ดูอย่างเจ้าหญิงเงือก

น้อยลิจ๊ะ เธอยอมเสียสละตัวเองแทนที่จะฆ่าเจ้าชาย และกลับไปเป็นนางเงือกเหมือน

เดิม เธอยอมให้เจ้าชายอยู่กับหญิงสาวอีกคนที่เขารัก ส่วนตัวเองก็ต้องสลายกลาย

เป็นฟองคลื่น มันเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่มากนะจ๊ะ”

อรรณพคิดตาม เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะถาม “ถ้าแม่เป็นเจ้าหญิง

เงือกน้อย แม่จะทำยังไงฮะ”

คราวนั้นภาถึงกับส่ายหน้า ค่าถามของลูกชายชักจะยากขึ้นทุกที ๆ “ถ้าเป็นแม่

เหรอจ๊ะ แม่ก็คงจะทำเหมือนเจ้าหญิงเงือกน้อยมั้ง”

“แต่ถ้าเป็นผมนะ ผมจะไม่ยอมทำแบบนั้นแน่ๆ ผมจะไม่ยอมให้คนรักเป็น

อะไรไป แล้วผมก็จะไม่ยอมเสียสละตัวเองกลายเป็นฟองคลื่นด้วย” เขาตอบอย่าง

ฉาดฉานเกินเด็กวัยสิบเอ็ดขวบ ซึ่งค่าตอบของเขาก็เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากมารดา

ได้เป็นอย่างดี

“แม่เชื่อว่าน้องณพจะทำได้จ้ะ” เธอลูบศีรษะของบุตรชายก่อนจะตัดบทว่า

“แต่ตอนนี้น้องณพต้องนอนแล้วนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นเข้าๆ ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นและ

ว่ายน้ำเล่นกัน”

“ฮะแม่ ผมรู้แล้ว” อรรณพตอบเหมือนรำคาญที่ถูกเตือนราวกับเด็กเล็กๆ โดย

ลืมไปเลยว่าเขาเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดขวบ...ยังเป็นเด็กเล็กๆ ในสายตาของทุกคน

“ฝันดีฮะแม่” เขาค่อย ๆ หลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง “ว่าแต่...แม่

คิดว่านางเงือกมีจริงไหมฮะ” ด้วยความที่เป็นคนช่างชักถาม เด็กชายจึงอดที่จะถาม

คำถามอีกครั้งไม่ได้

“ไม่รู้สี'จ๊ะ อาจจะมีหรืออาจจะไม่มีก็ได้ แม่ยังไม่เคยเห็นนางเงือก แม่ตอบ

ไม่ได้หรอก แต่แม่เคยได้ยินคนเขาเล่ากันว่าพะยูนที่พวกเราเห็นกันก็คือนางเงือก

ดีๆ นั่นเอง” นภาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมจนถึงล่าคอเล็ก ๆ ของผู้เป็นลูก

“พอคนเห็นพะยูนขึ้นมานั่งพักบนโขดหิน เห็นมันชอบโผล่ขึ้นมาหายใจที่

ผิวนํ้า เขาก็พากันคิดว่าพะยูนคือนางเงือก”

“แต่ผมว่านางเงือกไม่มีจริงหรอก” อรรณพหลับตาลง เริ่มปิดกั้นมโนภาพ

ออกไปจากใจ แต่ก็ยังไม่เลิกปิดกั้นคำพูดที่ออกมาจากปากช่างจำนรรจา

“มันคงจะเป็นปลาพะยูนเหมือนอย่างที่แม่บอกมั้งฮะ” เขาคล้อยตามความคิด

ของมารดา

นภาลุกขึ้นยินและกล่าว “ใช่แล้วจ้ะ แม่ก็ว่าอย่างนั้น นางเงือกมีแต่ในนิทาน

เท่านั้นแหละ”

แต่นภาและอรรณพไม่รู้หรอกว่าบางทีนิทานก็ไม่ได้เป็นเพียงนิทานเสมอไป!

กล่าวกันว่าในดวงดาวสีนํ้าเงินที่เรียกว่าโลก ยังมีสิงเร้นลับอีกมากมายที่

มนุษย์ไม่รู้จักแอบแฝงอยู่...

ลึกลงไปใต้ทะเล นอกจากจะเต็มไปด้วยสัตว์ทะเลน้อยใหญ่ หน้าตาคุ้นเคย

หรือหน้าตาแปลกประหลาดตามแต่ความลึกของระดับน้ำแล้ว ยังมีสิ่งมีชีวิตอีก

ชนิดหนึ่งซึ่งใครๆ ก็พากันคิดว่ามันเป็นเพียงสัตว์ในตำนานอาศัยอยู่

สิ่งมีชีวิตที่มนุษย์เรียกว่าเงือก!

มีหลายตำนานที่กล่าวถึงอมนุษย์ชนิดนี้ ไม่ว่าจะเป็นตำนานจากประเทศใน

แถบสแกนดิเนเวีย ตำนานจากชนชาติจีน ตำนานของชาวกริก หรือกระทั่งตำนาน

นางเงือกในประเทศไทยก็ยังมี แต่คงจะไม่มีใครคิดว่าลึกลงไปอีกนิด ใต้ท้องทะเล

แห่งอ่าวไทยจะมีชุมชนมนุษย์เงือกอาศัยอยู่จริง ๆ ดังเช่นที่ตำนานหรือนิทานได้กล่าว

อ้างไว้

จันทร์รัตน์รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้ขึ้นไปเหนือผิวน้ำ

ปีนี้เธออายุครบลิบปีพอดี และถ้านางเงือกตนใดอายุครบลิบปี นางเงือกตนนั้นจะได้

รับโอกาสให้ขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อเยี่ยมชมโลกอื่นที่ไม่ใช่โลกในห้วงสมุทรอย่างที่เหล่า

นางเงือกอาศัยอยู่มาตลอดชีวิต และนั่นก็เป็นเพียงก้าวแรกสู่โลกกว้างสำหรับ

นางเงือกเช่นเธอ

มนุษย์เดินดินสงสัยมาตลอดว่านางเงือกมีหน้าตาเช่นไร จันทร์รัตน์บอกได้แต่

เพียงว่าเงือกในยุคปัจจุบันดูต่างจากเงือกในยุคบรรพกาลค่อนข้างมาก ซึ่งเป็นผล

มาจากวิวัฒนาการตามกาลเวลานั่นเอง

ในยุคเริ่มต้น นางเงือกมีหน้าตาคล้ายสัตว์มากกว่ามนุษย์ พวกมันมีท่อนล่าง

เป็นปลา มีครีบ หาง และเกล็ดเหมือนปลา ทว่าท่อนบนกลับดูคล้ายมนุษย์ มีใบหน้า

ผมยาว มีหน้าอกและทรวดทรงองค์เอว แต่ว่าใบหน้าดังกล่าวกลับไม่คล้ายมนุษย์เอาเสีย

เลย

ใบหน้าประหลาดนั้นประกอบไปด้วยดวงตากลมโต มีแก้วตาใหญ่กว่ามนุษย์

ซึ่งท่าให้ดวงตานางเงือกโดยรวมแลดูกลมโต จมูกรึก็เล็กแบนจนดูเหมือนราบเรียบ

ติดไปกับผิวหน้า ละม้ายว่าจะไม่มีจมูก ส่วนรีมฝีปากก็เป็นเฉกเช่นเดียวกับจมูก คือ

แบนราบติดไปกับใบหน้า ขณะเดียวกัน ใบหูกลับใหญ่ เรียว และมีปลายใบหูแหลม

ส่วนด้านข้างของใบหูก็เชื่อมติดกับผิวหนังส่วนใกล้เคียงจนดูเหมือนว่าใบหูจะกลาย

เป็นส่วนหนึ่งของใบหน้าไป ซึ่งดูรวมๆ แล้ว ยังไงนางเงือกก็เหมือนเป็นสัตว์ประหลาด

น่ากลัวมากกว่าสัตว์ที่สวยงามน่าพิสมัย

จันทร์รัตน์โชคดีที่ไม่ได้เกิดในยุคนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงจะมีหน้าตาอัปลักษณ์

แบบนั้นแน่ ๆ

กาลเวลาท่าให้พวกเธอเปลี่ยนไป กระนั้นพวกเธอก็ยังมีร่างกายท่อนล่าง

เป็นปลาอยู่ดี แต่นางเงือกในปัจจุบันมีใบหน้าคล้ายมนุษย์มากขึ้น ยกเว้นกรรมพันธุ์

ของเงือกบางอย่างที่ท่าให้เธอดูพิเศษกว่ามนุษย์เดินดินทั่วไป

เนื่องจากเป็นนางเงือกในอ่าวไทย จันทร์รัตน์จึงมีบางสิ่งบางอย่างในร่างกายที่

ดูไม่เหมือนนางเงือกซึ่งอยู่ต่างทะเล นอกจากสีของดวงตา สีของผม และสีของลำตัว

ที่จะแตกต่างกันตามเชื้อพันธุนางเงือกแล้ว เธอก็เป็นเหมือนนางเงือกตนอื่น

จันทร์รัตน์ลูบไล้ร่างกายท่อนล่างของตนซึ่งมีสีฟ้าเข้มจนเกือบเป็นสีนํ้าเงิน

บางส่วนของมันเจือไปด้วยสีเงินแวววาว ผิวของเธอขาวเผือดและเหลือบแสงเป็น

สีฟ้าพราวในน้ำทะเล ผมของเธอเป็นสีดำอมน้ำเงินและสีเขียวฟ้าดูแปลกตา เธอมี

ใบหน้ารูปหัวใจ ดวงตากลมของเธอเป็นสีดำ ตาดำของเธอกินพื้นที่ตาขาวมาก จน

ทำให้ดวงตาของเธอดูโตกว่ามนุษย์ทั่วไป หูของเธอเล็ก ปลายใบหูแหลมเล็ก ส่วน

ด้านข้างของใบหูเชื่อมติดกับผิวหนังส่วนใกล้เคียงจนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน จมูกของ

เธอเล็ก ไม่โด่ง แตกไม่แบนราบและน่าเกลียดเหมือนมนุษย์เงือกรุ่นดึกดำบรรพ์

ปากของเธอเล็กบางและเป็นสีชมพูซีด ๆ สรุปแล้ววิวัฒนาการท่าให้เงือกน้อยอย่าง

จันทร์รัตน์ดูน่ารักน่าเอ็นดูกว่ามนุษย์เงือกยุคก่อนประวัติศาสตร์มากมาย

จันทร์รัตน์ไม่ใช่เงือกสายพันธุ์บริสุทธิ์ เงือกสายพันธุ์บริสุทธิ์สิ้นอายุขัยไป

หมดแล้ว แม้ว่าเผ่าพันธุเงือกจะได้รับพรอายุยืนกว่าสัตว์ทั่วไป แต่โลกหมุนรอบ

ตัวเองมากกว่าสองพันปี ทำให้ไม่มีเงือกสายพันธุบริสุทธิ์ซึ่งส่วนใหญ่จะมีอายุขัยถึง

พันปีหลงเหลืออยู่อีก

ดังนั้นจันทร์รัตน์จึงเป็นนางเงือกที่ได้รับการผสมผสานข้ามสายพันธุ์มายาวนาน

เธอมีแม่เป็นนางเงือกและมีพ่อเป็นมนุษย์เหมือนเช่นนางเงือกอีกหลาย ๆ ตนที่อาศัย

อยู่ ณ ที่แห่งนี้

เผ่าพันธุเงือกไม่มีเพศผู้ ฉะนั้นเหล่านางเงือกจึงต้องหาทางดำรงไว้ซึ่ง

เผ่าพันธุด้วยการขึ้นไปหาคู่บนพื้นพิภพ

ในวันที่นางเงือกอายุครบยี่สิบปี เธอจะต้องขึ้นสู่แผ่นดินเหนือน้ำเพื่อเลือก

เฟ้นหามนุษย์ผู้ชายที่เธอพึงใจ และใช้มนต์มายาที่มีมาแต่โบราณทำให้เขาปรารถนา

และหลงใหล ก่อนจะจบลงด้วยการร่วมอภิรมย์กับเขา เพื่อที่เธอจะได้ตั้งครรภ์ และ

นำทายาทเงือกซึ่งปฏิสนธิในครรภ์กลับมาเพิ่มจำนวนประชากรเงือกซึ่งคงเหลืออยู่

ไม่มากนัก

ทายาทที่คลอดออกมาจะเป็นเด็กผู้หญิงตามเชื้อพันธุของมารดาซึ่งแรงกล้า

กว่า เท่าที่จันทร์รัตน์ทราบ ไม่มีนางเงือกตนใดคลอดเงือกเพศผู้เลย และเธอก็นึก

ไม่ออกเหมือนกันว่าถ้ามีการให้กำเนิดเงือกเพศผู้จริง ๆ เขาจะอยู่ทำมกลางนางเงือก

อย่างพวกเธอเช่นไร

“จันทร์รัตน์...จันทร์รัตน์...” เสียงแหลมเล็กของชลลดา นางเงือกรุ่นเดียวกัน

ดังเตือนขณะที่จันทร์รัตน์กำลังนั่งใจลอยหวีผมอยู่ตรงแนวหินใต้น้ำลึกซึ่งเป็นที่นั่ง

ประจำสำหรับหย่อนใจของเธอ

จันทร์รัตน์หันไปมองตามเสียงเรียก

“เธอลืมไปแล้วหรือไงว่านี่ถึงเวลาที่นายแม่จะเรียกประชุมก่อนที่พวกเราจะขึ้น

สู่ผิวน้ำกันแล้ว” ชลลดารับอาสามาตามจันทร์รัตน์ซึ่งหายไป ไม่ไปตามเวลานัดทั้งที่

เพื่อนนางเงือกตนอื่นที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นสู่ผิวน้ำรออยู่กับนายแม่หมดแล้ว

“ตายจริง ถึงเวลาแล้วหรือ” จันทร์รัตน์อุทาน เธอมัวแต่นั่งเล่นเพลินจนลืม

เวลาไปเสียสนิท

“ใช่ รีบไปได้แล้ว นายแม่โมโหแล้วแน่ะ”

“จ้ะ ๆ รู้แล้วจ้ะชลลดา''

แล้วนางเงือกน้อยทั้งสองก็รีบพากันว่ายนํ้าไปยังวิหารใหญ่ของนายแม่รายา

ผู้ปกครองบรรดานางเงือกในอ่าวไทย

นายแม่รายานั่งอยู่บนบัลลังก์หินซึ่งประดับประดาไปด้วยปะการังหลากสี

มากมาย เท้าแขนสีขาวซีดเหลือบเทาและเงินกับก้อนหินที่พักแขน ลำคอของเธอ

ตั้งตรง ใบหน้าที่เหมือนมนุษย์เดินดินเชิดขึ้นตามแนวลำคอ บ่งบอกถึงความสูงศักดิ์

และความหยิ่งยโสอันเป็นนิสัยของเธอ เธอเปรียบเสมือนผู้ปกครองชาวเงือกแถบ

อ่าวไทย แม้ปีนี้เธอจะมีอายุครบห้าร้อยปี แต่เธอก็ยังมีใบหน้างดงามและเปล่งปลั่ง

ไม่ต่างจากบรรดาเงือกสาว มันเป็นพรอีกอย่างของนางเงือก ที่ชีวิตจะถูกหยุดเอาไว้

ในปีที่ยี่สิบ ไร้การโรยรา

เธอปรายตามองจันทร์รัตน์และชลลดาที่ว่ายนํ้าเข้ามาในอาณาบริเวณ แต่ยัง

ไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวว่าอะไร จันทนี นางเงือกผู้ให้กำเนิดจันทร์รัตน์ก็พูดขึ้นมา

“มาได้เสียทีนะจันทร์รัตน์ มัวแต่ไปโอ้เอ้เถลไถลที่ไหนกัน เดี๋ยวแม่ก็ขอให้

นายแม่รายาทำโทษไม่ให้เราขึ้นเหนือนํ้าเสียเลยนี่'' นํ้าเสียงที่กล่าวออกมาแฝงไปด้วย

ความตำหนิ

ผู้ถูกดุหน้าจ๋อยลงไปถนัดตา นอกจากจะอับอายขายหน้าเพื่อนๆ เงือกรุ่น

เดียวกันแล้ว เธอยังอับอายที่ทำตัวเหลวไหลต่อหน้ารายาผู้เปรียบเหมือนราชินีของ

พวกเธออีกด้วย

“พอเถอะจันทนี เด็ก ๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ต้องบ่นอะไรมากนักหรอก''

รายาโบกมือตัดรำคาญก่อนจะหันมาหาบรรดาสมาชิกตัวน้อยที่จะได้ขึ้นสู่ผิวนํ้าเป็น

ครั้งแรก

“เอาละจ้ะ จ๋าได้ไหมว่ากฎของเรามีอะไรบ้าง'' ก่อนหน้านี้เธอได้รับการอบรม

กฎระเบียบสำหรับนางเงือกที่จะขึ้นสู่ผิวนํ้าเป็นครั้งแรกไปแล้ว และตอนนี้เธอก็ได้แต่

หวังว่าพวกเด็กๆ จะจ๋าเรื่องที่เธอสอนสั่งได้ เนื่องจากมันเป็นเรื่องสำคัญ ไม่ใช่เรื่อง

ที่จะมาทำเล่นๆ ได้

“จ๋าได้ค่ะ'' สาวๆ ตัวน้อยขานรับพร้อมเพรียง นํ้าเสียงเจือไปด้วยความตื่นเต้น

“ถ้าจ๋าได้ก็ช่วยทวนความจ๋าให้ฉันพังหน่อยชิว่าเมื่อขึ้นสู่ผิวนํ้าแล้วพวกเธอจะ

ต้องทำอย่างไรบ้าง'' รายากล่าว เธอมีหน้าที่ปกครองเหล่านางเงือกทั้งหลายให้อยู่ในที่

ในทางของตน และอยู่รอดปลอดภัยบนโลกใบนี้ร่วมกับมนุษย์ได้

“หนึ่ง...อย่าให้มนุษย์ผู้ไดเห็น''

ข้อควรระวังแรกถูกเหล่าเงือกสาวน้อยกล่าวขึ้นมา ก่อนจะมีข้อสอง ข้อสาม

และข้อต่อ ๆ ไปตามมาเป็นลำดับ

“สอง...เมื่อถูกพบเห็น จะต้องรีบหนีลงนี้าทันที''

“สาม...อย่าให้ถูกจับได้''

“สี่...จงกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ขึ้น''

“ห้า...หากถูกมนุษย์จับได้ ห้ามเปิดเผยเรื่องราวใดๆ เกี่ยวกับพวกพ้อง

ของตน''

“และสุดท้าย...ห้ามลืมที่จะระแวดระวังภัยตลอดเวลา''

เมื่อกล่าวข้อพึงระวังในการขึ้นสู่ผิวน้ำจนจบ รายาก็เอ่ย

“ถ้าทำได้ตามทั้งหกข้อที่กล่าวมา พวกเธอจะได้ขึ้นสู่ผิวน้ำทุกๆ คืนเดือนมีด''

หลังจากการขึ้นสู่ผิวน้ำครั้งแรกแล้ว เหล่าเงือกจะมีโอกาสได้ขึ้นสู่ผิวน้ำ

ทุกครั้งที่คืนเดือนมีดเวียนมาบรรจบ ที่ต้องเป็นคืนเดือนมีดเพราะมันจะทำให้ผู้คน

บนชายผิงสังเกตเห็นพวกเธอได้ยาก และหลังจากปล่อยให้เหล่าเงือกสาวเรียนรู้ความ

เป็นไปของมนุษย์อย่างเงียบ ๆ จนครบลืบปี เธอก็ถือว่าเงือกน้อยเหล่านี้เติบโตพอ

ที่จะสร้างทายาทของตัวเองได้แล้ว

“ค่ะนายแม่'' เงือกสาวทั้งหลายขานรับอย่างตั้งมั่น พร้อมจะออกไปเผชิญ

โลกกว้างอย่างที่พวกตนได้ใฝ่ฝันมานาน

“เอาละ รีบขึ้นสู่ผิวน้ำได้แล้ว และอย่าลืมกลับก่อนฟ้าสางด้วย ระวังตัวกันให้

มาก ๆ นะเด็ก ๆ ไม่ใช่แค่มนุษย์ แต่อย่าลืมสัตว์ทะเลอื่นด้วยล่ะ'' รายาตักเตือนด้วย

ความเป็นห่วง นอกจากจะต้องหลีกเสี่ยงมนุษย์ซึ่งเห็นพวกเธอเป็นของแปลกแล้ว

พวกเธอยังต้องระวังบรรดาสัตว์ทะเลที่อาจเป็นอันตรายต่อพวกเธออีกด้วย

รายาจำได้ดีว่าการผจญภัยครั้งแรกของเธอมีเหตุการณ์น่าหวาดเสียวเกิดขึ้น

อย่างไรบ้าง เธอถูกมนุษย์พบเห็นตอนที่เธอเข้าไปใกล้ชายผิง แต่เธอก็กระโจนหนีลง

ใต้น้ำและหลบพวกเขาได้ทัน ในตอนนั้น ถ้าเธอหนีไม่รอด เธอคงจะถูกจับ และอาจ

จะไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงห้าร้อยปีเช่นนี้ เพราะมนุษย์คงจะเอาเธอไปจัดแสดงโชว์สัตว์

ประหลาดหายาก หรือแย่กว่านั้นเธออาจจะถูกจับไปทำการทดลองน่ากลัวเพื่อตอบ

สนองความใคร่รู้ของมนุษย์ ใครจะรู้ว่าเธอจะโดนอะไร มนุษย์ยิ่งเป็นสัตว์โลกที่ใจร้าย

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)