เพียงฟ้ายังมีเธอ

รักแรกฝังใจ

เพียงฟ้า นิธิไพศาล มองไปยังลำธารเล็กๆ เบื้องหน้า คราวใดก็ตาม

ที่มาไร่แสงอรุณ เธอก็มักจะแวะมาสถานที่นี้ทุกครั้ง แล้วก็นึกย้อนไปถึง

เหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปี ก่อนที่เธอจะเดินมาจนถึงลำธารแห่งนี้และพลัดหลง

ไปทางด้านในซึ่งทอดยาวเข้าเขตป่า แต่หลายปีผ่านไปอะไรก็เปลี่ยนแปลง ที่ดิน

บางส่วนที่เคยมีต้นไม้ขึ้นหนาทึบจำนวนหลายสิบไร่ในอดีต บัดนี้ได้แปรเปลี่ยน

ไปแล้ว ที่ดินผืนนั้นกลายเป็นแหล่งรวมบ้านพักตากอากาศ รั้วรอบถูกสร้าง

ขึ้นมาพร้อมกับป้ายบอกทางต่างๆ ที่อยู่ระหว่างรอยต่อเขตแดนของไร่แสง-

อรุณ ซึ่งในตอนนี้ก็มีรั้วล้อมรอบไว้อย่างเรียบร้อยเช่นกัน

“มาเดินทำอะไรแถวนี้ เดี๋ยวก็หลงไปอีกหรอก” ติณภพเอ่ยทักด้วย

รอยยิ้มเมื่อเดินตามมาจนทัน

ติณภพ วีระกุลวงศ์ บุตรชายของ ระริน นวแสงอรุณ มารดาของเขา

ได้หย่าขาดจากบิดาตั้งแต่เขายังเด็ก ทั้งติณภพและต้องรัก พี่สาวอาศัยอยู่

กับมารดาเรื่อยมา ก่อนที่บิดาจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศเป็นการถาวร

ติณภพรับช่วงต่อจากมารดาในการดูแลไร่แสงอรุณ ภายในไร่ประกอบ

ไปด้วยสวนกล้วยไม้จำนวนหลายสิบไร่ที่ปลูกไว้เพื่อนำส่งขาย สวนผลไม้

อีกหลากหลายชนิด แต่ที่เห็นจะโดดเด่นสุดก็คือส้มโอ ซึ่งเหล่านี้ล้วนเกี่ยวข้อง

กับธุรกิจในครอบครัว อีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือการทำรีสอร์ต นอกจากที่พักที่

รายล้อมไปด้วยความร่มรื่น การให้ผู้ใช้บริการมีส่วนร่วม อย่างการเดินชมและ

ถ่ายรูปในสวนกล้วยไม้ หรือจะตระเวนชิมผลไม้สดใหม่กันถึงในสวนก็ย่อมได้

ส่วนลูกสาวคนโตของเจ้าของไร่แสงอรุณ หลังเรียนจบระดับปริญญาตรี

ที่เมืองไทย ก็ไปเรียนต่อเมืองนอก ตลอดจนทำงานเก็บเกี่ยวประสบการณ์

เสียหลายปี ก่อนจะตัดสินใจกลับมาอยู่ประเทศที่เป็นบ้านเกิดภายในสามเดือน

ข้างหน้านี้

“ไม่หลงหรอกค่ะ แถวนี้มันก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว ต่อให้หลงจริง อ่าน

ป้ายเอาก็ได้” เพียงฟ้าหันมายิ้มให้อีกฝ่าย “แล้วพี่ติณมาทำอะไรแถวนี้คะ

อย่าบอกนะว่าเดินมาตามเพียง”

“ก็ไม่เชิง พอดีเมื่อกี้พี่กลับมาจากสวนกล้วยไม้ เห็นหลังเราไวๆ ก็เลย

เดินตามมา กลับกันดีกว่านะ นี่ก็บ่ายแล้ว ตอนเย็นจะได้ออกไปทานข้าวกัน”

คำว่าออกไปทานข้าวกันนั้นไม่ได้หมายถึงแค่เขากับเธอเพียงลำพัง แม้ว่า

ในใจของเพียงฟ้าอยากจะให้เป็นอย่างนั้นก็ตาม ยิ่งตอนนี้เพียงแค่คิดก็ยัง

หมดสิทธิ์ เพราะติณภพตกลงเป็นแฟนกับพลอยไพลิน น้องสาวต่างมารดา

ของเธอเรียบร้อยแล้ว และดูท่าว่าทั้งคู่ก็น่าจะไปด้วยกันได้ดี

ติณภพเป็นคนเก่ง เขาสามารถต่อยอดทำธุรกิจของมารดาได้เป็น

อย่างดี อีกทั้งยังหาแนวทางพัฒนาสิ่งรอบตัวอีกหลายอย่าง นอกจากนี้รูปร่าง

หน้าตาก็ชวนให้สาวๆ เคลิ้มฝัน แน่นอนว่าเธอก็อยู่ในกลุ่มสาวๆ เหล่านั้น

ทว่าความประทับใจในวัยเยาว์ที่ก่อเกิดเป็นความรัก มันมาจากนิสัยที่แสนดี

พอๆ กับรูปลักษณ์ภายนอกของเขา

ตอนที่เขาเดินตามหาเธอจนเจอในวันที่เดินหลงเข้าไปในเขตป่า ความ

ประทับใจได้ตกผลึกเป็นความรักนับแต่วันนั้น แม้จะผ่านมานานเป็นสิบปีแต่

เธอก็ยังรู้สึกไม่ต่างจากเดิม และเธอคงทำได้แค่แอบซ่อนความรักนี้ต่อไป

เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็มองเธอเป็นแค่น้องสาว ยิ่งเอาตัวเองไปเทียบกับ

พลอยไพลิน น้องสาวต่างมารดาที่เหนือกว่าเธอทุกอย่าง ทั้งรูปลักษณ์และ

ความฉลาดเฉลียว ก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าสำหรับเธอคงเป็นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ

ทว่าอย่างน้อยเธอก็ควรดีใจที่เขาได้พบกับคนที่สมบูรณ์แบบและ

เหมาะสมกัน

เพียงฟ้าเดินเคียงคู่กับติณภพมาจนถึงบ้านพัก ซึ่งส่วนนี้ไม่ใช่ที่สำหรับ

ให้ลูกค้ามาพัก แต่เป็นส่วนที่มีทางเดินเชื่อมต่อไปถึงบ้านของติณภพ เมื่อใด

ที่ครอบครัวของเพียงฟ้ามาเที่ยวไร่แห่งนี้ ก็ต้องมาพักในส่วนนี้ทุกครั้งไป

ซึ่งครอบครัวของติณภพจะเปิดให้พักสำหรับญาติพี่น้องหรือคนสนิทที่มา

เยี่ยมเยียนกันเท่านั้น

พศุต นิธิไพศาล บิดาของเพียงฟ้าสนิทสนมกับ ระริน นวแสงอรุณ

ในฐานะเพื่อนมานานแล้ว อันที่จริงก็เรียกว่าสนิทกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ ผู้ใหญ่

ของทั้งสองฝั่งเคยทาบทามระรินให้มาเป็นเจ้าสาวของพศุตด้วยซ้ำ แต่ทั้งคู่

ก็เป็นได้มากที่สุดคือมิตรแท้ที่หวังดีต่อกัน

ระรินยังคงต่อยอดธุรกิจของครอบครัวอยู่ที่จังหวัดราชบุรี แต่ครอบครัว

ของพศุตซึ่งส่วนใหญ่จะรับราชการกันมาตั้งแต่ต้นตระกูล ในรุ่นของพศุต

นั้นได้ย้ายไปอาศัยอยู่ในจังหวัดที่เป็นเมืองหลวงของประเทศ ขายที่ดินที่

ต่างจังหวัดจำนวนมากแล้วไปลงทุนซื้อที่ดินใหม่ ย่านการค้าซึ่งไม่ไกล

จากบ้านของเขา โดยการสร้างเป็นตลาดและหอพักให้เช่า รวมไปถึง

อาคารพาณิชย์อีกสองสามแห่ง ปัจจุบันพศุตก็ยังทำงานโดยดำรงตำแหน่ง

ผู้อำนวยการเขต ในขณะที่ยังต้องคอยดูแลกิจการของครอบครัว และนับ

ตั้งแต่เพียงฟ้าจำความได้ พศุตก็มักจะหาเวลาว่างพาครอบครัวมาเที่ยวที่ไร่

แสงอรุณอยู่เป็นประจำ อย่างน้อยก็ปีละหนึ่งครั้ง

เพียงฟ้าค่อนข้างสนิทสนมกับติณภพมากกว่าพลอยไพลินผู้เป็นน้องสาว

ช่วงหลังมานี้พลอยไพลินที่มีหน้าตาสะสวยหมดจด ก็ได้เข้าไปโลดแล่น

อยู่ในวงการบันเทิงในฐานะนางแบบและนักแสดงหน้าใหม่ จึงไม่ค่อยได้มี

โอกาสมาที่ไร่แห่งนี้นัก ผิดกับเพียงฟ้าที่มาพร้อมกับบิดาทุกครั้งไป แต่ท้าย

ที่สุดแล้วติณภพกับพลอยไพลินก็ได้คบหาดูใจกันจนเลื่อนขั้นไปใช้คำว่า

คนรักเมื่อไม่นานมานี้

“ออกไปเดินเล่นกันมาเหรอ” ทับทิมที่นั่งจิบชาอยู่ตรงระเบียงหน้า

บ้านพักเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกเลี้ยงเดินมาพร้อมกับคนรักของลูกสาว

“ผมเห็นเพียงเข้าพอดีก็เลยชวนเดินกลับมาด้วยกัน เดี๋ยวก็ได้เวลานัด

ไปทานข้าวนอกบ้านกันแล้ว”

อันที่จริงที่บ้านของติณภพก็สามารถทำอาหารรับรองแขกได้อย่างสบาย

แต่มารดาของเขาอยากพาครอบครัวของเพื่อนสนิทไปเปลี่ยนบรรยากาศ

ที่อื่นบ้าง

“อีกสักประเดี๋ยวพวกเราจะตามไปที่บ้านของเธอนะ ขอเวลาให้สาวๆ

แต่งตัวกันสักนิด” ทับทิมพูดขึ้นก่อนจะวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ

“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน” ติณภพยิ้มให้ผู้อาวุโสกว่าก่อน

จะเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง

“จะแต่งตัวใหม่หรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรีบหน่อย พลอยคงใกล้

เสร็จแล้ว” ทับทิมบอกพลางปรายตามองไปที่ลูกเลี้ยง

ไม่รู้ว่าคิดมากไปหรือเปล่า แต่ราวกับเพียงฟ้าจะรู้สึกได้ว่าแววตาคู่นั้น

กำลังแสดงออกถึงความสมเพช

บิดาของเพียงฟ้าแต่งงานใหม่กับทับทิมตามที่ผู้ใหญ่แนะนำตั้งแต่

เธออายุได้ขวบเศษ และหลังแต่งงานไม่กี่เดือนทับทิมก็ตั้งท้องพลอยไพลิน

เท่าที่เพียงฟ้าจำความได้ แม่เลี้ยงก็ไม่ได้โหดร้ายกับเธอเหมือนอย่าง

ในละคร แต่แน่นอนว่าทับทิมก็ย่อมรักลูกของตัวเองมากกว่า ตั้งแต่เด็ก

เพียงฟ้าจึงอยู่ในความดูแลของย่ากับแม่บ้าน สิ่งที่เพียงฟ้าสัมผัสได้จากแม่เลี้ยง

แทบจะตลอดชีวิตของเธอก็คือความเย็นชา...ทั้งท่าทางและน้ำเสียง

“เพียงไม่เปลี่ยนหรอกค่ะ แต่ขอเข้าไปนั่งพักในห้องสักหน่อยดีกว่า”

ทันทีที่อีกฝ่ายพยักหน้า เพียงฟ้าก็เดินตรงไปยังห้องพักของตัวเอง

 

                                โอกาสที่หมดลง

หลังกลับมาจากไปรับประทานอาหารข้างนอก ทุกคนต่างก็แยกย้ายกัน

กลับห้องพัก ผิดกับเพียงฟ้าที่ออกมาเดินเล่นรับลมยามค่ำคืนภายในสวนที่อยู่

ในเขตบ้านของติณภพ บรรยากาศรอบตัวชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อย

ก็มีอานุภาพพอที่จะปกปิดความอ้างว้างที่ซ่อนลึกอยู่ภายในใจ

หลายเดือนมานี้นับตั้งแต่ติณภพได้ตกลงใจคบหากับพลอยไพลิน

แม้จะบอกกับตัวเองว่าควรยินดีไปกับพวกเขา เพราะทั้งคู่ต่างก็เป็นคนสำคัญ

สำหรับเธอ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจของเธอยังเจ็บ เพราะเธอไม่ใช่คนที่เขาเลือก

หลายปีที่ผ่านมา แม้จะสนิทสนมกับเขาเพียงใด แต่ก็ไม่อาจเป็นได้เกิน

กว่าคำว่าน้องสาว ผิดกับเธอที่มั่นใจขึ้นทุกวันว่าความรู้สึกในหัวใจมิใช่แค่

ความประทับใจในวัยเยาว์เพียงอย่างเดียว แต่ความประทับใจนั้นได้บ่มเพาะ

ความรู้สึกดีๆ ให้ก่อเกิดขึ้นมา

การได้พบเขาในแต่ละครั้งทำให้เธอมีความสุข เหมือนว่าหัวใจจะพองโต

กว่าที่เคย อยากรู้ทุกความเป็นไปของเขา ซึ่งเขาก็ให้ความสนิทสนมเป็นกันเอง

กับเธอเสมอมา จนเธออดแอบฝันลมๆ แล้งๆ ไม่ได้ ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ปักใจ

เสียทีเดียว ยังคิดฝันว่าเขาอาจมองเธอในแง่มุมอื่นบ้าง แม้หลายปีที่ผ่านมา

เขาจะไม่แสดงออกไปมากกว่าที่เคยเป็นในอดีต บางครั้งเขาก็ยังมาปรึกษา

เรื่องผู้หญิงที่ชอบตามประสาวัยรุ่น ใครจะรู้ว่าจนแล้วจนรอดเธอก็เป็นได้แค่

เพียงที่ปรึกษาที่ดี จนต่างฝ่ายต่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีบางช่วงเวลาที่ได้ห่างหาย

กันไป กระทั่งติณภพมาบอกว่าชอบพลอยไพลิน วินาทีนั้นเองที่เพียงฟ้ารู้สึก

ว่าโอกาสของเธอคงหมดไปแล้ว

สำหรับพลอยไพลิน แม้ว่าจะเห็นติณภพมาตั้งแต่เด็กไม่ต่างจากเธอ

แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้แสดงออกว่าสนิทสนมกันมากมาย ทว่าเมื่อไม่นานมานี้พลอย-

ไพลินได้มีโอกาสมาขอคำปรึกษาเกี่ยวกับวิชาการเกษตรที่ติณภพเรียนจบ

มาโดยตรง เนื่องจากตอนนั้นน้องสาวต่างมารดาได้แสดงละครที่ต้องเรียนจบ

ทางด้านเกษตร โดยตรง ติณภพจึงมีข้อมูลหลายอย่างที่จะเสนอแนะเธอได้

เพื่อให้เข้าใจถึงอารมณ์ของตัวละครมากขึ้น

ช่วงเวลาเพียงไม่นานที่พลอยไพลินได้ติดต่อและไปมาหาสู่กับติณภพ

กลับทำให้ทั้งคู่สนิทสนมจนพัฒนาไปสู่ความสัมพันธ์ฉันคนรักได้อย่างง่ายดาย

เพียงฟ้ามองว่าการที่ติณภพชอบพลอยไพลินก็คงไม่แปลก เพราะน้องสาว

ต่างมารดาเรียกได้ว่าทั้งสวยและสมบูรณ์แบบ แต่ไม่คิดว่าพลอยไพลินเอง

ก็จะสนใจติณภพเช่นกัน แม้ว่าเธอจะอายุยังน้อยและเพิ่งโลดแล่นในวงการ

บันเทิง ทว่าพลอยไพลินก็ไม่คิดปิดโอกาสเรื่องการมีความรัก

“มายืนทำอะไรคนเดียวมืดๆ แบบนี้ ไม่กลัวผีแล้วหรือไง” เสียงทัก

ของใครคนหนึ่งฉุดให้เพียงฟ้าออกจากภวังค์ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นติณภพก็เผยยิ้ม

ให้เหมือนอย่างเคย “เพียงโตแล้วนะ ไม่ได้ขี้กลัวเหมือนตอนเด็กๆ แล้ว”

 “อ้าวเหรอ ก็เห็นตอนเด็กๆ ออกจะขี้กลัว แค่ออกมาเดินเล่นตอนมืดๆ

ยังต้องเรียกพี่มาเป็นเพื่อนเลยนี่ ไม่คิดว่าโตแล้วจะหายได้แฮะ” ติณภพเอ่ย

แซวเหมือนอย่างเคย การหยอกเธอเล่นก็พลอยทำให้เขาอารมณ์ดีไปด้วย

“ทำไมพี่ชอบพูดเหมือนเพียงยังเป็นเด็กตลอดเลย นี่มันตั้งกี่ปีมาแล้ว

เพียงโตจนเรียนจบมีงานทำแล้วนะ”

“ไม่รู้สิ ขนาดเพื่อนบางคนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี พอมีโอกาสได้เห็น

อีกที พี่ก็รู้สึกว่าทุกคนเปลี่ยนไปจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไมพอเป็นเพียง พี่ถึงรู้สึกว่า

ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม”

“พี่พูดยังกับว่าเพียงไม่รู้จักโตอย่างนั้นละ แต่จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้ว

กันนะ” เพียงฟ้ารู้ตัวดีว่าที่อีกฝ่ายพูดมานั้นไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ทว่ามันก็ตอกย้ำ

ให้รู้ว่า อย่างเธอก็เป็นเพียงเด็กน้อยที่เขามองว่าเป็นแค่น้องสาว แม้จะมีความ

ผูกพันสนิทสนม แต่กลับไม่ใช่ในแง่ของความรัก

ติณภพยิ้มให้เพียงฟ้าพลางเดินนำเธอมานั่งที่ม้านั่งหินอ่อน การได้

พูดคุยกับคนคุ้นเคย บางครั้งก็ทำให้ย้อนรำลึกไปถึงอดีต ซึ่งมีความทรงจำที่

ทั้งสุขและเศร้า แต่ก็เป็นประสบการณ์ชีวิตที่เราได้ผ่านพ้นมาแล้ว หลายปีที่

ล่วงผ่าน ไม่ว่าจะเพื่อนหรือคนรู้จัก แต่ละคนต่างก็เติบโตและดำเนินวิถีชีวิต

ไปในแบบของตัวเอง สำหรับเพียงฟ้า เขากลับไม่ได้รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปเลย

แม้จะไม่ได้มีโอกาสเจอกันทุกวัน แต่เมื่อได้เจอกันครั้งใด ก็ไม่ได้รู้สึกว่าความ

สัมพันธ์จะสะดุดลงไป จนเขาคิดเอาเองว่าเธอก็ไม่ต่างจากคนในครอบครัว

“ระหว่างพี่ติณกับพลอยเป็นยังไงบ้างคะ” เพียงฟ้าเอ่ยถาม แม้สถานะ

ปัจจุบันของพวกเขาจะทำให้เธอต้องเจ็บปวดอยู่ลึกๆ และคงไม่มีใครอยากจะนั่ง

ฟังคนที่ตัวเองชอบพูดถึงคนอื่นด้วยความรู้สึกที่พิเศษ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังได้

พูดคุยกับเขา ได้รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไร มีความสุขดีหรือไม่ การที่เธอยังได้

เห็นรอยยิ้มของเขา ก็ช่วยให้หัวใจที่เหี่ยวเฉาเบิกบานได้บ้าง ความสุขเล็กๆ

น้อยๆ ที่ยังสัมผัสได้ แม้จะไม่ได้คนที่รักมาครอบครองก็ตามที

“ก็ดีนะ ใครจะรู้ว่าพลอยก็มีมุมที่น่ารักมากขนาดนี้ เอาจริงๆ นะ

เมื่อก่อนพี่ก็ยังคิดเอาเองว่าพลอยค่อนข้างจะไว้ตัว คงเป็นเพราะเขาไม่ได้มา

พูดคุยกับพี่เท่าไหร่ พี่ก็เลยคิดไปแบบนั้น ยิ่งตอนที่พลอยเริ่มเข้าวงการบันเทิง

เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันอีก ไม่เหมือนกับเพียงที่มาที่ไร่พร้อมกับพ่อตลอด ใคร

จะไปรู้ว่าวันหนึ่งเราจะมีโอกาสได้มาคบกันเพราะการแสดงของพลอย และ

มันก็ทำให้พี่เห็นว่าพลอยเป็นคนที่มีความตั้งใจมากคนหนึ่งเลยทีเดียว”

ติณภพเผยยิ้มออกมาเมื่อพูดถึงคนที่ตนเองรู้สึกพิเศษด้วย ก็ต้องยอม

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)