จินไนล์...ใต้ผืนฟ้าดวงดาราแห่งใจ

ประเทศไทย...

ภายในห้องนอนอันแสนหรูของโรงแรมห้าดาวริมทะเล ร่างสูงของชายหนุ่ม ใบหน้าคมคาย กำลังจ้องมองลงไปยังท้องทะเลลึก ดวงตาคมเข้มสีนิลเต็มไปด้วย

ประกายของความเคียดแค้นชิงชัง นานเท่าไรแล้วหนอ ที่เขาต้องพลัดพรากจาก

บ้านเกิดเมืองนอน ต้องลำบากยากไร้ และสูญเสียหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่ง

ความรัก มันนานจนเขาคิดว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว...

เมื่อตอนที่เขาเกิดมา เขาคือเจ้าชายองค์น้อยซึ่งเป็นที่รักยิ่งของ ฮัลซาฟ

ผู้ครองแคว้น ท่านพ่อสอนเขาทุกอย่าง ทั้งการศึกษาในตำราและการต่อสูในชีวิตจริง

แม้เขาจะเป็นบุตรชายที่เกิดจากชายาคนรอง แต่เขาก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริง

และท่านพ่อก็รักท่านแม่ดั่งชีวิต เขาสัมผัสได้จากความอ่อนโยนที่ท่านพ่อแสดงออกมา

ไม่น่าเชื่อเลยว่า ชีวิตจะพลิกผันได้ราวกับสวรรค์กับนรก

สิบสามปีก่อน เขาและท่านแม่ถูกท่านพ่อขับไล่ออกมาจากดินแดน ‘จินไนล์'

ในข้อหาที่ว่า ท่านแม่คบชู้ และเขาก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของชายชู้คนนั้น น่าเสียดายที่

ชายคนนั้นถูกฆ่าตายเสียก่อน เลยไม่มีโอกาสได้พูดความจริง ท่านพ่อท่าเหม่อนไม่

เคยรักแม่และเขาเลย ขับไล่อย่างไร้ความเมตตาปรานี จนท่านแม่ต้องพาเขาร่อนเร่

พเนจรไปตามที่ต่าง ๆ อดมื้อกินมื้อ ถูกทำร้าย ถูกรังแกจากเจ้าถิ่น แล้วยังถูกนักฆ่า

ไล่ล่าเอาชีวิต ชีวิตของท่านแม่และเขาในตอนนั้นไม่ตายก็เหม่อนกับตาย เหม่อนตก

นรกทั้งเป็น ขาดที่พึ่ง สิ้นไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง

จนกระทั่งร่างของเขาและท่านแม่ถูกโยนลงทะเลที่กำลังบ้าคลั่งในคํ่าคืนหนึ่ง... ชีวิตใหม่ของเขาจึงเริ่มต้นนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เศรษฐีจากเมืองไทยที่กำลังล่องทะเลอยู่ในระหว่างการเดินทางท่องเที่ยว ได้ ช่วยชีวิตของเขาและท่านแม่เอาไว้ เศรษฐีคนนั้นรักท่านแม่มาก จึงให้ความช่วยเหลือ และมอบชีวิตใหม่ให้แก่ท่านแม่และเขา ในตอนนั้นเขาคิดว่าชีวิตคงจะมีความสุขเสียที

แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อท่านแม่เริ่มล้มป่วยเพราะตรอมใจ ท่านแม่รักท่านพ่อมาก

จนในที่สุดก็ต้องตายลงไปอย่างทุกข์ทรมานโดยที่ท่านพ่อไม่มีโอกาสได้รู้เลย...

วันนี้เขามีทุกอย่างพร้อมแล้ว ทั้งอำนาจ เงิน และบริวาร เด็กหนุ่มในวันก่อน

ได้เติบโตขึ้น ถึงเวลาแล้วที่ความเจ็บปวดเคียดแค้นชิงชังจะต้องถูกล่งคืนแก่มัน

ทุกคน ! โดยเฉพาะ อินตะกัน พี่ชายต่างสายเลือด คนที่แย่งเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ควร

จะเป็นของเขาไปครอบครอง...แม้แต่ความรัก

“ใจร้ายจัง ทั้งให้หวานตื่นขึ้นมาคนเดียว...ไม่เจอคุณอยู่ข้างๆ'' หญิงสาวโอบ

แขนกอดชายหนุ่มเอาไว้จากด้านหลัง แนบใบหน้าลงบนแผ่นหลังแข็งแรงของเขาด้วย ความรักใคร่

เธอรู้จักกับภัสวานมาหลายเดือนแล้ว เฝ้ามองเขาด้วยความชื่นชมอย่างหมด

หัวใจ จนกระทั่งได้มาเป็นคนพิเศษของเขาแบบนี้ นับวัน เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองจมลง

ไปในความรักที่มีต่อเขาเรื่อย ๆ วินาทีแรกที่พบกันนั้น เหมือนโลกได้หยุดลงชั่วขณะ

เธอจ้องมองเขาราวกับต้องมนต์สะกด เขาเหมือนเจ้าชายไม่มีผิด ร่างสูงสง่า โครงหน้า

ได้รูปงดงาม ดวงตาคมดุ จมูกโด่งเป็นลัน ราวกับไม่ใช่ชายหนุ่มเชื้อชาติเอเชีย

“กลับบ้านเถอะ นี่จะสิบโมงอยู่แล้วนะ ตอนบ่ายผมมีประชุม'' ภัสวานหมุนตัว

มาหาเธอแล้วบอก คนที่ถูกทรยศในความรักอย่างเขา ก็ต้องหาทางเยียวยาหัวใจด้วย

วิธีนี้แหละ เพื่อให้ความเจ็บมันคลายลงได้บ้าง เพราะเขายังไม่อยากตายในตอนนี้

โดยที่ความแค้นยังไม่ได้ชำระ

“งั้น...เดี๋ยวเย็น'นี้หวานไปทานข้าวด้วยนะคะ''

“คงไม่ได้หรอก อาทิตย์หน้าผมต้องเดินทางไปเมืองนอกแล้ว...ไม่รู้ว่าจะมี

ชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า''

“พูดน่ากลัวจัง...เดินทางไปไหน ถึงกับต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเลยเหรอคะ''

“ผมวางเงินไว้บนโต๊ะ...หยิบเงินแล้วไปซะ ต่อไปนี้ ถ้าผมไม่เรียก ก็ไม่ต้องมา

หาอีก...” นํ้าเสียงเย็นชาที่บอกนั้นไม่ได้หมายความว่าเขาล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าคุณมีเรื่องไม่สบายใจ หวานกลับก่อนก็ได้ แต่อย่าตัดรอนกันอย่างนี้

เลย...ไว้อารมณ์ดีจะมาหาใหม่นะคะ”หญิงสาวยังพยายามทำเป็นไม่รับรู้ในความหมาย

ของเขา ก่อนที่จะเดินเข้ามาในฐานะผู้หญิงของภัสวาน เธอเองก็รู้อยู่แล้วว่า เขามี

ผู้หญิงหมายปองมากมาย แตกไม่เคยคิดจริงจังกับใครเลยสักคน มีผู้หญิงที่ต้อง

เสียใจ และหนึ่งในนั้นก็อาจ เป็นเธอ

แม้จะบอกตัวเองอย่างนี้ แต่เธอก็ห้ามตัวห้ามใจไม่ได้ เขาเหมือนมีอำนาจ มี

พลังดึงดูดเธอให้เข้าไปหา และเธอเองก็หวังว่าจะสามารถเปลี่ยนแปลงหัวใจเย็นชา

ดวงนี้ได้

“คุณ...คบกับผมก็เพราะเงินไม่ใช่เหรอ ได้เงินแล้วก็ไปเสียสิ...จะว่าไปแล้ว

คุณก็กอบโกยไปตั้งเยอะแล้วนี่นา ยังจะเอาอะไรอีก”

“หวานอยู่กับคุณเพราะความรักนะคะ ไม่ใช่เพราะเงิน...อย่าเข้าใจผิด”

“ความรักอย่างนั้นเหรอ...ความรักมันคืออะไรผมลืมไปตั้งนานแล้ว...มันตาย

ไปตั้งแต่ตอนที่ผมจมอยู่ใต้น้ำในทะเลที่กำลังบ้าคลั่ง...ความรักสำหรับผมมันตายไปแล้ว

ได้ยินไหม”

“หวานไม่รู้หรอกนะคะ ว่าเมื่อก่อนชีวิตของคุณเป็นมายังไง...แต่ตอนนี้ อยาก

ให้คุณเชื่อว่าหวานรักคุณมาก และจะอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลคุณเอง” หญิงสาวกอดร่างสูง

เอาไว้แน่น แตกถูกผลักอย่างไม่ปรานี

“ไม่จริงหรอก...ลักวันคุณก็ต้องทรยศ” ดวงตาคมเข้มขึ้นมา ผู้หญิงที่ฝานเข้า

มาในชีวิตของเขาก็ล้วนแต่พูดอย่างนี้กันทุกคน “คุณรักผมก็เพราะรูปร่างหน้าตา

เพราะเงินทองที่ผมมีอยู่...ไม่ได้รักผมด้วยหัวใจเลยลักนิด ผู้หญิงอย่างคุณ ผมเจอมา

เยอะแล้ว ไม่ต้องมาเจ้ามารยาหรอกน่า รำคาญ”

“มันจะมากไปแล้วนะ...” หญิงสาวเริ่มอารมณ์เดือดขึ้นมาบ้างแล้ว ถึงเธอจะ

ลุ่มหลงเขามากแค่ไหน แตกยังรักตัวเองมากกว่า “แล้วตัวคุณล่ะ ดีลักแค่ไหน...ใช้

เงินซื้อทุกอย่างแม้กระทั่งความรัก...น่าเสียดายที่มันซื้อไม่ได้ ที่จริง...ฉันก็ชอบคุณอยู่

หรอกนะ แต่ทำตัวร้ายกาจแบบนี้...ฉันก็ขอลาก่อน”

ภัสวานมองตามหลังหญิงสาว เขานึกอยู่แล้วว่าผู้หญิงพวกนี้ก็แค่หลงชื่นชม

เขาเท่านั้น หัวใจแห้จริงของเขาไม่เคยมีใครอยากมาดูแลเลยลักนิด ไม่มีใครเข้าใจและ

อยู่กับเขาด้วยความรัก นอกจากคอยแต่จะกอบโกยเอาเงินทอง อยากได้นั่นได้นี่ไม่มี

จบสิ้น ในเวลาที่เขาเศร้าใจ พวกเธอก็หายหน้าไปเพราะไม่อาจทนกับอารมณ์เกรี้ยว

กราดของเขาได้

ไม่มีใครรู้เลยว่า ในเวลาที่เขาแสดงความร้ายกาจออกมา ในเวลาที่เขาบ้าคลั่ง

โมโหร้าย เป็นช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอมากที่สุด และต้องการเพียงใครสักคนอยู่ข้าง ๆ

ด้วยความรักความเข้าใจ

ทำไมเขาจะไม่อยากรักใครสักคน และอยากไหใครสักคนรักเขา...

ก็ในเมื่อหัวใจยังคงเต้นอยู่แบบนี้

ภายในอ้อมกอดของกำแพงสูงสีขาวนั้น คือคฤหาสน์สไตล์โรมันสีขาว แซม

ด้วยสีครีมอ่อนในบางจุด ตัวบ้านสร้างจากวัสดุราคาแพง และได้รับการออกแบบโดย สถาปนิกผีเมือดี รอบ ๆ บริเวณคือสนามหญ้าและสวนดอกไม้ที่ได้รับการดูแลอย่างดี

ภัสวานขับรถคันหรูเข้ามาในบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งหาย ออกไปจากชีวิตถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาไม่เห็นจะสน ไม่เห็นจะแคร์ พวกผู้หญิงจะ

หาเมื่อไรก็ได้ ก็เหมือนท่านพ่อยังไงล่ะ พ่อผู้ไห้กำเนิดของเขา ก็มีสาวงามผ่านเข้ามา

ในชีวิตไม่น้อยเลย เขาถูกสอนให้ไม่เห็นคุณค่าในความรักมาตลอดระยะเวลาสิบเจ็ดปี

ที่อยู่ภายใต้บ้องฟ้าของจินไนล์ และถูกสอนให้รู้จักความเกลียดชัง การทรยศหักหลัง

นับจากนั้นมาจนถึงวันนี้ ตั้งแต่ก้าวแรกที่ถูกขับไล่ออกจากประตูเมือง เขาไม่เคยหายใจ อย่างมีความสุขอย่างแท้จริงเลยแม้แต่วันเดียว

เมื่อรถคันสวยจอดสนิทแล้วลุงพลก็เข้ามารับของจากภัสวานดังเช่นปกติทุกๆ

วัน แม้ว่าชายหนุ่มไม่ใช่ลูกชายที่แท้จริงของเจ้าของบ้าน แตกได้รับการดูแลอย่างดี

ราวกับเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน

“คุณพ่อออกไปข้างนอกหรือเปล่าวันนี้'

“ท่านนึ่งดูทีวิอยู่ในท้องนึ่งเล่นครับ เห็นว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับคุณ

ลุงพลบอกพร้อมเดินตามมา

“เอาของไปเก็บในท้องผมด้วย...'' ภัสวานบอกกับผู้สูงวัยกว่า เขารู้...มีหลาย

คนไม่เข้าใจ ทั้งเพื่อนร่วมธุรกิจที่อาวุโสกว่าเขาหลายปี มองว่าเขาเป็นชายหนุ่มหัวแข็ง

ไม่เคารพนบนอบใคร เพราะเขาเองแทบจะไม่เคยยกมือไหว้หรือแสดงท่าทางเกรงขาม

ใครมาก่อน หากทุกคนรู้ว่าเขาคือสายเลือดของผู้ครองแคว้น แม้จะเป็นเพียงแคว้น

เล็ก ๆ ต่างดินแดน ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ ที่อยู่เหนือกว่าคนสามัญทั้งปวง

“ได้ครับ” ลุงพลเดินแยกจากไปทางบันไดเพื่อขึ้นไปยังชั้นบน ส่วนภัสวานก็

ตรงไปยังห้องนั่งเล่น เขาพอรู้ว่าเรื่องที่พ่อจะพูดคือเรื่องอะไร

คุณวิทูลมองดูร่างสูงของบุตรชายที่ก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยความไม่

สบายใจ ทำหน้าตาจริงจังมากขนาดนี้ เรื่องที่เขาจะพูดคงสำเร็จได้ยาก

เขาและภรรยาคนแรกหย่าร้างกันไปนานแล้ว ตั้งแต่ลูกสาวอายุเพียงแค่ห้าขวบ จากนั้นจึงแต่งงานใหม่กับโรมีส มารดาของภัสวานนั่นเอง เขารักเธอและลูกชายมาก

ทั้งรักและสงสาร แม้โรมีสจะจากเขาไปแล้วเมื่อสองปีก่อน ถึงอย่างนั้นภัสวานก็ยังคง

เป็นลูกชายที่เขารักอย่างยิ่ง

น่าเสียดายที่ความรักของเขา ไม่สามารถชะล้างอดีตอันเลวร้ายออกจากใจของ

ชายหนุ่มได้เลย

“กลับมาแล้วเหรอภัสวาน”

“ครับคุณพ่อ...” ภัสวานยกมือไหว้ ก่อนจะ ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาใกล้กับผู้ที่มี บุญคุณกับตนเอง “ลุงพลบอกว่าพ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยกับผม...มีอะไรเหรอครับ”

“พ่อได้ยินว่า ลูกกำลังจะกลับไปที่นั่น...ที่จินไนล์”

“อย่ากลับไปที่นั่นอีกเลยนะ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว...ลูกควรลืม แล้วเริ่มต้น

ชีวิตใหม่ อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงอีกเลย คนที่นั่น...ใจคอโหดเหี้ยมมากแค่ไหนลูกก็รู้”

คุณวิทูลเอ่ยขึ้นอย่างกังวล กว่าเขาจะพาโรมีสและลูกมาจนถึงเมืองไทยอย่างปลอดภัย

ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย กว่าที่จะสร้างหลักสร้างฐานขึ้นมาเพื่อให้สองคนมีชีวิตใหม่ ลำบาก

ไม่น้อย เขาไม่อยากให้ภัสวานต้องย้อนกลับไปสู่เรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นอีก ไม่ว่าจะ เหตุผลใดก็ตาม

“อย่าพูดอะไรอีกเลยไม่มีประโยชน์หรอก...ยังไงผมก็ต้องไป”ภัสวานนั่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยต่อ “พ่อรู่ไหมว่าทุกวันนี้ไม่มีวันไหนเลยที่ผมมีความสุขอย่างแห้จริง ผม

ยังฝืนร้ายว่าตัวเองถูกตามล่าทุก ๆ คืน ยังฝืนว่าแม่ร้องไห้และเป็นทุกข์แค่ไหน ผม

ต้องทำให้ทุกอย่างจบลงจริงๆ...ไม่อย่างนั้นผมก็คงฝืนร้ายไปจนตาย”

“มันไม่มีทางที่จะจบหรอก ถ้าลูกยังไม่ให้อภัย...ที่ลูกไม่มีความสุขนั่น เป็น

เพราะความชิงชังอาฆาตในใจของลูก ไม่ใช่เพราะพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ลูกต้องล้างมัน

 

ออกจากใจ ไม่ใช่ตามไปฆ่าพวกเขา”

“ผมปล่อยให้พวกมันเสวยสุขนานเกินไปแล้ว...พวกมันต้องได้รับกรรม”

“บุญกรรมมีจริงเสมอ พวกเขาต้องได้รับกรรมที่ก่อไว้แน่ๆในสักวัน...แต่ลูก

...ถ้าทำร้ายพวกเขา ลูกไม¹คิดบ้างเหรอ ว่ากรรมมันก็จะมาตามสนองลูกบ้าง” ผู้เป็น

บิดายังคงพยายามเกลี้ยกล่อมลูกชาย

“มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมเสียดาย...” ดวงตาคมเปล่งประกายความเจ็บปวดขึ้นมา

“เขาไม่น่าริบชิงตายไปก่อนเลย...ผมยังไม่ได้แก้แค้นก็ดันตายซะแล้ว คงสนุกสะใจ

กว่านี้เยอะ ถ้าทำใบ้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเสียบ้าง”

“ถึงยังไง เขาก็เป็นพ่อของลูก เขาใบ้กำเนิดลูกมา”

“มีพ่อที่ไหนบ้าง ขับไล่เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองออกมาจากแผ่นดิน...มีพ่อ

ที่ไหนสั่งใบ้นักฆ่าตามล่าลูกของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเป็นผู้ครองนครที่มีความ

เมตตาต่อผู้ยากไร้ ต่อประชากรในเมืองนับหมื่นแสน แต่...โหดเหี้ยมอำมหิตกับลูก

เมียตัวเอง”

“พ่ออยากขอร้อง...อย่าไปเลยนะภัสวาน”

“ผมขอโทษที่อาจ...ไม่ได้กลับมาดูแลพ่อ ไม่ได้ตอบแทนบุญคุณไปจนวันตาย

ของผม...”

“คำพูดของพ่อมันไม่มีค่าเลยใช่ไหม” ผู้สูงวัยกว่าทอดถอนลมหายใจอย่าง

ยอมแพ้

“พ่อไม่อยากเห็นแม่นอนตายตาหลับเหรอครับ...พ่อไม่อยากแก้แค้นใบ้แม่หรือไง ถึงคอยห้ามผม”

“พ่อจะไม่มีวันทำสั่งที่ทำใบ้แม่ไม่มีความสุข แม่จะไม่มีวันนอนตายตาหลับ

อย่างสงบ...ตราบใดที่ลูกยังทุกข์ทรมาน และหายใจเข้าออกเป็นการแก้แค้นแบบนี้”

“พ่อไม่ต้องห่วงหรอกนะครับว่าผมจะตาย...เพราะความจริงก็คิอ ผมตายมา

ตั้งนานแล้ว” ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนมาเป็นดวงตาแข็งกร้าวทันที

คนที่ตายไปแล้ว ไม่มีทางจะกลัวความตายอีกหรอก

ประเทศจินเชอร์ฮาล แคว้นมีนชา

ในความ ฝันอันแสนไกลนั้น...

สีเขียวของบ้องทุ่งหญ้าปูลงบนพื้นดินราวกับพรมแสนนุ่ม บ้องฟ้าเบื้องบน

สว่างสดใส มีก้อนเมฆแต่งแต้มเป็นรูปทรงต่าง ๆ ร่างของเด็กหญิงวัยแปดขวบกำลัง

วิ่งไล่จับผีเสื้ออย่างสนุกสนาน สองเท้าเปลือยเปล่ายํ่าลงไปบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม ใน

ขณะที่สองมือไขว่คว้าไล่จับเจ้าผีเสื้อปีกสวยกลางอากาศ

ไม่นานเท่าไรนัก สองเท้าก็ชะงักกึก เมื่อพบว่าเบื้องหน้าของตนนั้นมีหมาป่า

ตัวโตกำลังยืนจ้องมองอยู่ด้วยดวงตาดุร้าย ทำทางมันกำลังหิวโหย

“ตายแน่...ทำยังไงดี'' เด็กน้อยรู้สึกหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เจ้าหมาป่า

ทำท่าว่าจะกระโจนเข้ามาแล้ว เธอต้องเป็นอาหารอันโอชะของมันแน่นอน

“ยืนนิ่ง ๆ อย่าวิ่งหรือขยับไปไหน'' เสียงหนึ่งดังขึ้นมา จากนั้นร่างของเด็กชาย

ผิวขาวหน้าตางดงามจึงเดินเข้ามาใกล้ มือทั้งสองถือดาบไว้แน่น พร้อมที่จะฟาดฟัน

ลงไปได้ทุกเวลา ดวงตาคมตุดั่งดวงตาเหยี่ยวจ้องดวงตาตุร้ายของเจ้าหมาป่าตาแทบ

ไม่กะพริบ

เพียงครู่เดียวเท่านั้น เจ้าหมาปาท่าทางตุร้ายก็ล่าถอยไป ทั้งๆที่เด็กชายไม่ได้

ทำอะไรมันแม้แต่น้อย

“โอ้โห เจ้าท่าได้ยังไง'' เด็กหญิงร้องถามด้วยความตื่นเต้น

“ต้องทำให้มันรู้ว่าเราไม่กลัว...ถ้าแสดงความกลัวออกมา ก็จะถูกมันทำร้าย

แต่ถ้าเราไม่กลัวมัน...มันก็จะไม่กล้าทำอะไรเรา'' เด็กชายว่า “ขอบใจมากนะ''

“เรื่องเล็ก''

“เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป ดูท่าทางเจ้าไมใช่คนแถวนี้...มาจากแคว้นใดเหรอ'' เด็กหญิง เดินตามพร้อมจ้องมองเด็กชายด้วยความสนใจ เด็กคนนี้มีใบหน้างดงาม งามกว่าเธอ มากมายนัก แล้วเขาก็ยังสวมเสื้อผ้าประณีตสวยงาม ไม่เหม่อนเสื้อผ้าที่เธอใส่ ซึ่งทั้ง หยาบกระด้างและเก่า จะทำอย่างไรได้ ก็เธอเป็นเด็กกำพร้านี่นา

“ข้า...มาจาก'' เด็กชายกำลังจะบอก แตกตัดสินใจเก็บเรื่องราวไว้เป็นความลับ จากนั้นจึงเดินมายังริมหน้าผา ก่อนจะทรุดตัวลงนิ่งบนก้อนหิน ดวงตาคมมองออกไป

ยังท้องฟ้ากว้าง

เมื่อมองลงมาจากฟ้า ก็จะเห็นภูเขาสีเทาเรียงรายสลับซับซ้อน บ้านเรือนหลัง

น้อยใหญ่ที่อยู่ภายในอ้อมกอดของขุนเขาเบื้องล่างคือ อาณาเขตของมีนชา ซึ่งไม่กว้าง

ใหญ่เท่าไรนัก แต่อุดมสมบูรณ์และสงบสุข หากพ้นจากภูเขาสิเงินนั้นไปแล้ว ก็จะเป็น แคว้นจินไนล์ ดินแดนที่อยู่เหนือสุดและหนาวเย็นที่สุด ที่ซึ่งเขาเดินทางมานั่นเอง

 

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)