วิวาห์ล้อมรัก

วิวาห์ฟ้าแลบ

 

 

                ปันตาเคยวาดฝันถึงวันแต่งงานที่แสนหวานและอบอุ่นตาม

ประสาหญิงสาว ได้ใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวดีไซน์เปรี้ยวเก๋เซ็กซี่เล็กๆ ในงาน

เลี้ยงฉลองมงคลสมรสในธีมงานปาร์ตี้ริมหาด พร้อมกับแขกมากหน้า

หลายตา ทั้งครอบครัว บรรดาเพื่อนๆ คนรู้จัก และญาติผู้ใหญ่ที่นับถือ

แต่ในความเป็นจริงนั้น นอกจากเธอจะไม่ได้ใส่ชุดที่วาดฝันไว้ ปันตายัง

ได้ใส่แค่เดรสสีเรียบๆ หลวมโพรกเพราะตั้งครรภ์ได้สี่เดือน พิธีการไม่

ได้มีอะไรนอกจากการทำบุญเลี้ยงพระ รับพรจากญาติผู้ใหญ่ จบลงด้วย

การจดทะเบียนสมรส

ซ้ำร้ายกว่านั้น เจ้าบ่าวของเธอมีสีหน้าเรียบนิ่ง ติดจะเย็นชาอย่าง

ไม่ปิดบัง เขาไม่จำเป็นต้องฝืนยิ้ม เพราะคนที่มาร่วมงานก็มีแค่คนใน

ครอบครัวกับเพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น

กระทั่งพิธีส่งตัวเข้าหอเพื่อเป็นสิริมงคลกับชีวิตคู่ มารดาของเขา

ที่เธอรู้จักคุ้นเคยและรักนับถือไม่ต่างจากมารดาคนหนึ่งมาตั้งแต่เด็ก ได้

อวยพรด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้บ่อน้ำตาเธอแตก

“หนักนิดเบาหน่อยต้องรู้จักอภัยให้กันนะ ปันน่ะเป็นแม่คนแล้ว

ต้องใจเย็นๆ อย่าเอาแต่ใจตัวเองมากนะลูก” มาลีจบคำอวยพรด้วยการ

กล่าวเตือนในเรื่องนิสัยใจคอที่ค่อนข้างใจร้อนและเอาแต่ใจของเธอ

“ค่ะ” เธอรับำสั้นๆ แล้วก้มลงกราบที่ตักมารดาของติณณ์ ที่ตอน

นี้กลายเป็นแม่สามีของเธอไปแล้ว

“ติณณ์ก็เหมือนกัน จะเป็นพ่อคนแล้ว เรื่องอื่นๆ อย่าไปคิดถึงมัน

คิดถึงลูกให้มากๆ และต้องรับผิดชอบชีวิตครอบครัวตัวเองให้ดีที่สุด”

“ครับแม่” ชายหนุ่มรับคำแล้วก้มลงกราบเท้าของมารดา

“ต้องอดทนนะปัน ห้ามใจร้อน เอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน ทำอะไร

คิดถึงลูกให้มากๆ” ปรเมศเอ่ยประโยคที่ไม่ต่างจากมารดาของติณณ์ด้วย

สีหน้าขรึมๆ เขาเองก็ยังทำใจรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ทว่าก็ไม่ได้โทษเพื่อน

สนิท เพราะอีกฝ่ายเมามายไร้สติ แต่จะพูดเต็มปากเต็มคำว่าโทษน้องสาว

 ตนเองก็ไม่ได้อีก คงต้องโทษตัวเองที่ดันเปิดโอกาสให้ปันตาซึ่งหลงรัก

ติณณ์มานานเข้าไปดูแลขณะที่เพื่อนสนิทยังอยู่ในสภาพไม่ปกติ แต่จะทำ

อย่างไรได้ คืนนั้นเขาต้องรีบออกไปหาคนรักที่เกิดอุบัติเหตุรถชน

มอเตอร์ไซค์และอยู่กับเธอถึงเช้า

“ค่ะ พี่ปอ” ปันตาขยับเข้าไปกอดพี่ชาย น้ำตายังคงไหลริน

“ฝากน้องฉันด้วยนะติณณ์ แกก็รู้ฉันมีแต่น้องสาวคนเดียวเท่านั้น”

ปรเมศหันไปกำชับกับเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงเครียดๆ เพราะรู้ว่าติณณ์

รู้สึกเช่นไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น

บิดามารดาของเขาเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน ปรเมศ

อยู่กับน้องสาวตามลำพัง ดูแลปันตาดีเท่าที่พี่ชายคนหนึ่งจะดูแลน้องสาว

คนเดียวได้ แต่มาพลาดเพราะความสะเพร่าของตัวเองที่รีบร้อนออกไป

หาคนรัก โดยไม่ฉุกคิดว่าการไหว้วานน้องสาวให้ดูแลคนเมามายไร้สติ

นั้นมันอันตรายแค่ไหน

“แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกปอ ฉันจะดูแลปันกับลูกอย่างดี” ติณณ์

 รับปากเพื่อนรักเสียงหนักแน่น เพราะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันกระทบใจของ

ปรเมศไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

เขาสูญเสียคนรักที่คบหากันมาเจ็ดปี แต่ปรเมศสูญเสียความหวัง

ที่จะเห็นน้องสาวก้าวเดินไปบนถนนชีวิตอย่างถูกต้องและดีงาม ส่วนปัน-

ตานั้นก็คงรู้สึกไม่ต่างจากพี่ชาย เพราะเธอยังเด็ก ถึงแม้ปันตาจะเคยรัก

หรือยังรักเขาอยู่ แต่ติณณ์ไม่คิดว่าเธออยากจะตั้งท้องก่อนแต่ง ทั้งที่อายุ

แค่ยี่สิบสองปีเท่านั้น ยังโชคดีที่ปันตาเรียนจบพอดีก่อนครรภ์จะใหญ่จน

คนมองเห็นได้อย่างชัดเจน

สุดท้ายทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเขาแก้ปัญหาตัวเองด้วยน้ำเมา ตอนนี้

เขาก็ได้รับผลของการกระทำของตัวเองอยู่ สูญเสียคนรัก และได้ใช้ชีวิต

คู่กับผู้หญิงที่ไม่เคยคิดจะผูกพันด้วยในฐานะสามีภรรยา

“ฉันไว้ใจแก” แม้ปรเมศจะรู้ดีว่าติณณ์รักปันตาเหมือนน้องสาว

คนหนึ่ง ตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง หรืออาจจะเปลี่ยนไปบ้างเพราะ

ความโกรธและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ถึงเขาจะเจ็บปวดเสียใจอย่างไร

ธาตุแท้ของติณณ์ก็ยังเป็นคนดีมีความรับผิดชอบ

ปรเมศเชื่อมั่นว่าเพื่อนรักของเขาจะทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับสิ่งที่

เกิดขึ้นกับปันตา อย่างน้อยเธอก็คืออีกหนึ่งความรักความผูกพันที่ติณณ์

เคยมีให้เสมอมา ไม่ต่างจากเขาและคนอื่นๆ ที่ติณณ์รู้จักคุ้นเคยกันมา

ตั้งแต่เด็ก

เมื่อมารดาของติณณ์กับปรเมศออกจากห้องหอไปแล้ว ทั้งสองก็

ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นห้อง ปันตายังปล่อยน้ำตาริน ในขณะที่ติณณ์ยัง

ครุ่นคิดถึงอดีตคนรัก และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่เขาจะลืมเธอได้ หรือไม่

ก็คงไม่มีวันนั้น

เขารักกับนิรัญญามานาน วาดหวังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่

สุดท้ายจบลงเพียงสั้นๆ ในวันที่เขารับรู้ว่าปันตาตั้งครรภ์ได้สี่เดือน งานแต่ง

ภายในครอบครัวจึงจัดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ต่อมา

วันที่ติณณ์ไปบอกสิ่งที่เกิดขึ้นกับนิรัญญา เขาเหมือนแบกก้อนหิน

ที่กดทับทั้งตัวและหัวใจจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเอื้อนเอ่ย นิรัญญา

เสียอีกที่มองเห็นความผิดปกติของเขา เธอจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

‘ติณณ์เป็นอะไร บอกรัญมาเถอะ อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้สิ รัญใจ

ไม่ดีเลย’

‘รัญ ผมขอโทษ’

‘ขอโทษเรื่องอะไร บอกรัญมาสิ’ เธอถามขึ้นด้วยสีหน้าร้อนรน

‘ผมทำปันตาท้อง’

‘ติณณ์!’ เธอร้องขึ้น ใบหน้าซีดเผือด ก่อนน้ำใสๆ จะคลอเบ้า แล้ว

รินไหลอาบใบหน้า

‘ผมขอโทษรัญ ผมขอโทษ’ เขาทำท่าจะผวาเข้าไปกอดเธอ แต่

หญิงสาวกลับถอยออกห่าง

‘รัญเข้าใจแล้ว’ เธอพูดสั้นๆ แค่นั้น

‘รัญ ผมอยากอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่เพราะผมนอกใจรัญ

หรือเพราะผมไม่รักรัญนะ’

“ติณณ์จะมาพูดเรื่องความรักที่มีต่อรัญในตอนนี้เพื่ออะไร เพื่อรั้ง

ให้รัญอยู่กับติณณ์ หรือเพื่อรักษาจิตใจของรัญ แต่รัญไม่ต้องการหรอก

นะ เพราะท้ายที่สุดแล้ว เราก็คบกันต่อไปไม่ได้อยู่ดี จบแค่นี้ก็ดีแล้ว”

เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหลรินง่ายๆ แม้

ดวงตาจะมีรอยรื้น

‘แต่ผมยังรักรัญ รักมากเหมือนเดิม’ เขาร้องไห้ออกมาอย่างสุด

กลั้น พยายามที่จะเข้าไปกอดเธอ แต่หญิงสาวกลับผลักไส

‘ถ้าติณณ์รักรัญจริงๆ ก็ปล่อยรัญไปดีกว่า อย่าฉุดรั้งกันด้วยคำ

ว่ารักอีกเลย ติณณ์กำลังจะมีลูกมีครอบครัวนะ ซึ่งติณณ์ก็ต้องการจะ

สร้างครอบครัวไม่ใช่เหรอ นี่ไง ติณณ์มีแล้ว ติณณ์ก็ต้องกลับไปดูแล

ครอบครัวของติณณ์ให้ดีที่สุด เพราะความรักของเราไม่สำคัญอีกต่อไป

แล้ว ความรับผิดชอบของติณณ์ที่มีต่อปันตากับลูกสำคัญที่สุดในเวลานี้’

‘รัญก็รู้ว่าผมอยากสร้างครอบครัวกับรัญ’ เขาพูดออกมาอย่างคน

ที่ไม่อยากยอมรับความจริง ว่าความฝันนั้นพังทลายลงแล้วด้วยน้ำมือ

ของเขาเอง

                ‘ก็ในเมื่อติณณ์รอรัญไม่ได้ ติณณ์ก็ต้องกลับไปรับผิดชอบในสิ่งที่

เกิดขึ้นกับปันตาให้ดีที่สุด ระหว่างเราก็ให้มันจบแค่นี้’ พูดจบนิรัญญาก็

เดินเข้าบ้าน ขณะที่เขายังนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมในสวนหลังบ้านของเธอ

กระทั่งแน่ใจแล้วว่านิรัญญาไม่ออกมาอีกแล้ว เขาก็กลับบ้านด้วยหัวใจที่

แหลกสลาย

ติณณ์ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไร กระทั่ง

มารดาทนไม่ไหวต้องมาเตือนสติให้รู้สำนึกว่า ตอนนี้เขาควรจะทำอย่างไร

กับชีวิตของตัวเองกับปันตาและลูกที่กำลังจะเกิดมา ลูกที่ถึงแม้เขากับ

ปันตาจะไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิด แต่เขาก็ปัดความรับผิดชอบนั้นด้วยการ

กล่าวโทษตัวเอง ปันตา หรือโชคชะตาใดๆ ไม่ได้

“โอ๊ย!”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดค่อนข้างดังนั้น ทำให้ติณณ์หลุดจาก

ภวังค์ เขาหันขวับมามองคนที่เพิ่งตระหนักว่ายังนั่งอยู่ข้างๆ พร้อมเอ่ย

ถามอย่างห่วงใย

“เป็นอะไร”

“เหน็บกินน่ะสิ” เธอตอบเสียงขุ่น โมโหที่เขาเอาแต่ทำหน้าเศร้า

ท่าทีเหม่อลอย เฮอะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขากำลังคิดถึงคนรักอยู่

“งั้นพี่จะนวดขาให้” ติณณ์ขยับตัวทำท่าจะเอื้อมมือมาจับที่ข้อเท้า

ของเธอ “ไม่ต้องมาจับนะ” ปันตาแหวใส่ทันที ว่าจะใจเย็นอย่างที่มารดา

ของเขากับพี่ชายของเธอบอก แต่มันก็ปรี๊ดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะ

วันนี้เธอต้องทนมองหน้าที่เหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบของเขาไม่พอ ติณณ์

ยังทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน ไม่พูดไม่จา ไม่เหลือบแลทั้งที่นั่งและยืนอยู่

ข้างๆ เขาเกือบตลอดเวลา

“แล้วมันจะหายได้ยังไงล่ะ”

“เป็นได้ก็หายได้” เธอบอกอย่างถือดี

“ตามใจ” แล้วเขาก็ลุกเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นหญิงสาว

นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในมุมพักผ่อน ชายหนุ่มจึงเดินเข้าห้องแต่งตัวและเดิน

มานั่งข้างๆ บอกด้วยเสียงเรียบๆ

“ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้นอนพัก”

ทว่าปันตาก็ยังไม่ยอมขานรับหรือลุกไปอาบน้ำ ติณณ์หันไปมอง

หน้างอหงิกที่ยังจดจ้องจอโทรทัศน์

“ได้ยินที่พี่บอกไหมปัน” เขาเอ่ยเสียงเข้มทั้งที่พยายามกดความ

โมโหไว้

“ไม่ได้หูหนวก” เธอกลับตอบเสียงเย็นชา และไม่ยอมหันมามองเขา

“แล้วทำไมไม่ทำตามที่พี่บอกล่ะ”

“ก็ไม่อยากอาบ มีไรไหม”

“พี่เห็นเหนื่อยกับงานมาตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่ง่วงหรือยังไง” ถ้าไม่คิด

ว่าท้องไส้อยู่นะ เขาคงจับร่างบางมาเขย่าให้หัวสั่นหัวคลอน

“เรื่องของปัน”

“ตามใจ” ติณณ์โมโหเลยกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะเดินไปที่เตียง

แล้วเอนกายลงพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งเพราะใจก็ยังห่วงหาอดีตคนรัก

ความรักที่บ่มเพาะมาตั้งเจ็ดปี ทลายลงเพราะความเมามายไร้สติ

ของเขาล้วนๆ นี่คือบทลงโทษของโชคชะตา หรือเพราะเขากับนิรัญญา

ไม่ได้ทำบุญร่วมกันมาถึงไม่อาจได้ครองคู่อย่างที่คาดหวังไว้

แล้วเขากับปันตาทำบุญร่วมกันมาหรืออย่างไร เขากับเธอถึงต้อง

มาลงเอยแบบนี้ สุดท้ายติณณ์ก็ได้แต่แค่นยิ้มโทษการกระทำของตัวเอง

ในคืนนั้น ทำให้มีสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ว่าปันตายินยอมพร้อมใจหรือไม่

อย่างไร เขาก็ไม่มีสิทธิ์โยนความผิดให้เธอ สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะความเมา

ขาดสติของเขาล้วนๆ

ความคิดนั้นทำให้ติณณ์คลายความรู้สึกโมโหปันตาที่เธอดื้อดึงกับ

เขาลงได้บ้าง ชายหนุ่มลุกจากเตียงเดินไปยังมุมพักผ่อน ชะงักไปชั่วครู่

เมื่อเห็นร่างบางนั้นหลับพิงพนักโซฟาไปเรียบร้อยแล้ว เขาช้อนร่างเธอ

ไว้ในวงแขน อุ้มมาวางบนเตียง เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจากตู้เสื้อผ้า

ชุบน้ำอุ่นเช็ดใบหน้า ลำคอ และแขนขาให้ ก่อนจะคลุมด้วยผ้านวม แล้ว

เอนกายลงนอนเคียงข้าง

แม้จะเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ แต่ความเจ็บปวดที่ต้องพรากจาก

คนรักทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับลงง่ายๆ ติณณ์ตะแคงตัวมองคนตัวเล็ก

ที่หลับใหลอยู่ข้างๆ ที่ตอนนี้เธออุ้มท้องลูกของเขาได้สี่เดือนกว่าๆ แล้ว

‘ปันตา...ผู้หญิงคนนี้คือโชคชะตาของเขาอย่างนั้นหรือ คือคนที่เคย

ร่วมทำบุญด้วยกันมาแต่ชาติปางก่อนสินะ’ เขาแค่นยิ้ม ขณะตั้งคำถาม

ในใจอย่างเจ็บร้าว

ในความทรงจำของเขาทั้งหมดที่มีให้ปันตามาตลอดนับตั้งแต่

เขาอายุได้เพียงหกขวบ ในขณะที่เธออายุเพียงสองขวบเท่านั้น เขารู้จัก

คุ้นเคยกับเธอราวกับคนในครอบครัว สนิทกันไม่ต่างจากพี่น้อง แน่นอน

ว่าเขารักปันตาเหมือนอย่างที่ปรเมศรัก ตามใจเธอไม่น้อยกว่าปรเมศ

เคยตามใจ แต่เขาไม่เคยคิดกับเธอเกินเลยความเป็นพี่น้อง แม้จะรู้ตอน

ปันตาอายุได้สิบสองขวบ ที่เธอเคยมาสารภาพรักแบบเด็กๆ ด้วยการให้

ดอกไม้และบอกความในใจแบบตรงไปตรงมา

ตอนนั้นเขาอยู่ชั้นมัธยมปลาย เริ่มชอบผู้หญิงเป็นครั้งแรก คือ

เพื่อนร่วมชั้น ติณณ์คิดมาตลอดว่าปันตาไม่ได้รักเขาจริงๆ เธอแค่สนิท

และคุ้นเคยกับเขามากกว่าผู้ชายคนอื่นๆ เท่านั้น แต่เวลาผ่านไปหลายปี

เขาก็ยังได้ยินคำรักจากเธอ ส่วนตัวเขาเองก็รักๆ เลิกๆ กับเพื่อนผู้หญิง

หลายคนที่โรงเรียน กระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ได้เริ่มต้นคบหากับ

นิรัญญาอย่างจริงจัง ปันตาก็ไม่เคยบอกรักเขาอีกเลย เท่านั้นยังไม่พอ

เธอยังทำตัวห่างเหิน ไม่ค่อยพูดจาหรืออยากไปไหนมาไหนกับเขาเหมือน

ตอนเธอยังเป็นเด็ก

ซึ่งติณณ์คิดว่าเธอเลิกรักเขาไปแล้วจริงๆ คิดว่าการที่เธอห่างกับ

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)