หัวใจเรือพ่วง

ธันยธรณ์ตื่นเช้าตาม'วิสัยปกติ หญิงสาวจัดแจงเตรียมอาหาร

เช้าสำหรับเด็กชายธนัท พลางสั่งให้ลูกชายรีบกินเพราะรถโรงเรียนใกล้จะ

มาถึงเต็มที

รัญธิดาเข้านอนดึก วันนี้จึงตื่นสายกว่าปกติ ผู้เป็นน้าไม่ได้สนใจขึ้น

ไปปลุก เพราะยังเคืองๆ จากการปะทะคารมเมือคืนที่ผ่านมา

เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นที่หน้าประตู บ้านหลังนี้ค่อนข้างกว้าง แยกออก

เป็นสองส่วน คือที่พักส่วนตัว กับห้องกระจกที่เพิ่งต่อเติมออกจากตัวบ้าน ภายหลังสำหรับเป็นห้องเรียนภาษา

ธันยธรณ์มีความสามารถด้านภาษา คล่องแคล่วทั้งอังกฤษและ

ฝรั่งเศส เพราะใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกมาตั้งแต่เจ็ดขวบจนถึงยี่สิบสองปี เมื่อ

กลับมาเมืองไทย หลังจากรับเอาหลานสาวมาเลี้ยงแล้ว เธอก็ร่วมหุ้นกับ

เพื่อนที่สนิทกัน เปิดโรงเรียนภาษาเล็กๆ และแบ่งคอร์สกันรับผิดชอบ

ธันยธรณ์ละมือจากการใช้กระดาษทิชชูเช็ดปากให้ลูกชาย แล้วเดิน

ออกมาดูหน้าบ้าน หญิงสาวตีหน้าเคร่งขรึมทันทีที่พบหน้าแขก ปกติเธอ

เป็นมิตร เข้ากับคนง่าย อัธยาศัยตี แต่แขกคนนี้เห็นทีจะปันหน้ายิ้มแย้ม

ได้ลำบาก เพราะเขาคือสาเหตุหลักที่ทำให้เธอกับรัญธิดาเปิดศึกทะเลาะ

กันกลายๆ เมื่อคืนนี้

“สวัสดีครับคุณธร” พิรภพยิ้มกว้างทักทาย เขาไม่ได้ยกมือไหว้ แม้

อีกฝ่ายถือตัวว่าเป็นผู้ปกครองของรัญธิดาก็ตาม เพราะถึงอย่างไรธันยธรณ์

ก็อายุน้อยกว่าเขาอยู่หลายปี

“สวัสดีค่ะ”

เจ้าของรึสอรัตชื่อดังในละแวกอำเภอปากช่องสะดุดหูเล็กน้อยกับ

คำทักทายแกนๆ และสีหน้ามึนตึงของคนพูด แต่ยังทำใจดีสู้เสือ ฉีกยิ้ม

หวานต่อไป “ผมมารับรันครับ”

“รันยังไม่เสร็จเลยค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้”

“เชิญข้างในก่อนสิคะ” ธันยธรณ์ผายมือเชิญตามมารยาท พิรภพ

ก้าวเข้ามานั่ง เมื่อเจ้าบ้านนั่งตาม เขาจึงถือโอกาสเสียบๆ เคียงๆ เรื่อง

สำคัญ

“ไม่แน่ใจว่ารันบอกเรื่องของผมกับเขาให้คุณธรทราบรึยัง”

“บอกเมื่อคืนแล้วค่ะ” ธันยธรณ์ตอบเสียงต่ำ

แย่ที่อีกฝ่ายอายุมากกว่าเธอ มิหน่ำซ้ำยังดูคล่องแคล่วและมั่นใจ

ในตัวเองอยู่พอตัว จากที่คิดว่าจะข่มเขา ธันยธรณ์ก็ทำไม่สำเร็จ พิรภพ

ยังมีท่าทีสบายๆ ไม่ได้เกรงกลัวเธอเลยสักนิด

“สัปดาห์หน้าผมจะไปรับน้าสาวมาเจรจากับคุณธรให้เป็นเรื่องเป็น

ราวนะครับ ถ้าคุณธรไม่ติดธุระอะไร”

“ดิฉันว่า อย่าเพิ่งรบกวนผู้ใหญ่จะตีกว่าค่ะ”

เขาเลิกคิ้ว ธันยธรณ์จึงขยายความ

“คุณกับยายรันเพิ่งจะรู้จักกันไม่เท่าไหร่ ดิฉันอยากให้ศึกษาดูใจกัน

ให้นานกว่านี้ ถ้าเข้ากันได้จริง ถึงเวลานั้นค่อยให้ผู้ใหญ่มาคุยแล้วกันนะคะ

แต่ตอนนี้ขอให้ลองศึกษาซึ่งกันและกันไปก่อน ฉันอยากแน่ใจให้มากกว่านี้”

“แต่...”

“ดิฉันมีหลานคนเดียว เลี้ยงมาหลายปี หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ”

ธันยธรณ์ดักปิดทางรุกทุกประตู

“ครับ ผมก็พอรู้ตัวว่าใจร้อนไปหน่อย เอาเป็นว่า ผมกับรันจะคบกัน

ไปเรื่อยๆ ภายใต้สายตาของคุณธร ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเองว่าผมจริงใจ

กับรัน” ชายหนุ่มยอมอะลุ้มอล่วยในที่สุด

ที่จริงเขาก็ออกจะเห็นใจธันยธรณ์อยู่เหมือนกัน เพราะเขากับรัญธิดา

รู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน ทั้งฝ่ายหญิงอายุเพียงยี่สิบสอง เพิ่งจะเรียนจบมา

แท้ๆ ไม่แปลกที่ผู้เป็นน้าจะเป็นห่วงเรื่องการด่วนใจเลือกคู่ครอง

“แม่ค้าบ” เสียงเล็กๆ ตังลิ่วมาก่อนตัว

ผู้ใหญ่ทั้งสองในห้องรับแขกหยุดการสนทนาตึงเครียดไว้แต่เพียง เท่านั้น ธันยธรณ์อ้าแขนรับร่างเล็ก¹ไว้ “ว่าไงครับ”

“อะตอมทานข้าวหมดแล้วตับ หมดเกลี้ยงเลย” เด็กชายยิ้มยิงฟันอวด “เก่งมากลูก” ธันยธรณ์ลูบศีรษะเล็กๆ อย่างเบามือ พลางนึกได้ว่า

ไม่ไค้อยู่กันตามลำพังแม่ลูก

“สวัสดีแขกก่อนสิครับ นี่คุณพีท เจ้านายของพี่รัน”

อะตอมหันไปจ้องหน้าแขกตาแป้ว จำไค้ว่าเคยเห็นผู้ชายตัวโตคนนี้

มากับพี่รัน คุยด้วยอยู่หลายครั้ง แต่หนูน้อยลืมชื่อไปนานแล้ว เพราะไม่ได้

พบกันบ่อย

“สวัสดีตับลุงพีท” อะตอมเรียกชื่อแขกตามที่มารดาบอก

“ไม่ใช่ลุงจ้ะ ต้องเรียกคุณพีท” ธันยธรณ์แก้

“ไม่เป็นไรครับ คนกันเองแท้ๆ” พีรภพบอกอย่างใจดี มองเด็กชาย

ด้วยแววตาเอ็นดู

“เรียกลุงน่ะถูกแล้วครับอะตอม เพราะลุงอายุมากกว่าคุณแม่ของ อะตอม”

ธันยธรณ์นิ่วหน้าเล็กน้อยเมือเขาพาดพิงคล้ายกับว่ารู้รายละเอียด

ส่วนตัวของเธอเกินจำเป็น แต่ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจอันใด

“เตรียมกระเป้า'รึยังลูก เดี๋ยวรถโรงเรียนคงมาแล้ว”

“อะตอมลืม” นักเรียนคนเก่งตีหน้ายุ่งยกใหญ่ ตั้งท่าจะวิ่งขึ้นบันได

ไปเอากระเป้าบนห้อง แต่ผู้เป็นแม่คว้าเอวไว้ได้ทัน

“ไม่ต้องไปเลยจ้ะ เดี๋ยวเถลไถลอีก อะตอมรอฟังเสียงรถอยู่ข้างล่าง

แม่จะรีบขึ้นไปเอาให้”

“คับพ้ม” เจ้าหนุ่มน้อยตะเบ๊ะเหมือนทหารทำความเคารพผู้บังคับ

บัญชา

ธันยธรณ์ส่ายหน้า ก่อนขอตัวกับแขกขึ้นไปเอากระเป้านักเรียนให้

ลูกชาย

พิรภพหันมาสำรวจเด็กชายหน้าตาน่ารัก แต่คงชนเอาเรื่องพอดูแล้ว

อมยิ้ม

“เมื่อวานวันเกิดอะตอมเหรอครับ” ชายหนุ่มชวนคุย

“ใช่คับลุงพีท” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ ติดต่อกันหลายทีเป็นการ

ยืนยัน

“พี่รันบอกลุงว่า อะตอมหกขวบแล้ว”

“คับ”

“ลุงไม่รู้ เลยไม่ได้ชื้อของขวัญมาให้”

“ไม่เป็นไรคับ แม่บอกว่าวันเกิดไม่ต้องมีของขวัญ ไม่ต้องมีอาหาร

กับขนมอร่อยๆ ก็ได้ แต่เป็นวันที่อะตอมต้องคิดถึงแม่ เพราะวันเกิดของ

อะตอมแม่เจ็บมาก อะตอมต้องนึกถึงบุญคุณแม่มากกว่าอยากได้ของขวัญ” อะตอมว่าไปเจื้อยแจ้ว เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้ฟัง

“ดีแล้วครับ แต่ยังไงลุงก็อยากให้ เอาอย่างนี้ไหม วันหยุดไหนที่

อะตอมว่าง บอกให้พี่รันพาไปเที่ยวรีสอร์ตลุงสิครับ ไปว่ายน้ำเล่นก็ได้ ที่

บ้านลุงมีสระน้ำใหญ่ๆ ด้วยนะ”

“อ๋อ ที่ทำงานพี่รันเหรอคับ อะตอมเคยไปครั้งนึง กว้างมาก อะตอม

เล่นไม่ทั่วเลย แต่ยังไม่เคยว่ายน้ำคับ” อะตอมเล่าเสียงใส

“งั้นวันหลังไปว่าย'นาสิครับ ว่ายทีบ้านลุงเลย ไม่ต้องไปแย่งเล่นกับ

แขก” พิรภพกำลังจะชวนคุยต่อ เจ้าหนูอะตอมก็เสียสมาธิ เพราะเสียงแตร

รถดังมาจากหน้าบ้านติดต่อกันสามที เด็กน้อยลุกขึ้นกระโดดเหยงๆ ป้อง

ปากตะโกนบอกคนข้างบนเสียงดังลั่นบ้าน

“รถมาแล้วค้าบ แม่ดับ เร็วๆ ค้าบ รถมาแล้ว”

มุมปากหยักของชายหนุ่มเผยรอยยิ้มขณะมองภาพความโกลาหล

ยามเข้าของสองแม่ลูกที่พยายามดับปลํ้ากันออกจากบ้านไปขึ้นรถโรงเรียน

ธันยธรณ์ก็มัวแต่สนใจลูก จนลืมไปว่าในบ้านมีแขกของรัญธิดานั่งอยู่ด้วย

อีกคน เธอไม่รู้เลยว่า มีคนจ้องมองทุกอิริยาบถของเธอกับอะตอมและนึก

ชื่นชมความน่ารักของสองแม่ลูกอยู่ในใจเสียด้วย

เมื่อรัญธิดาแต่งตัวลงมาเรียบร้อย พิรภพจึงพาคนรักเข้ามาที่

รีสอรัตฟ้าเคียงดิน เขาเป็นเจ้าของที่นี่ ส่วนรัญธิดาเข้ามาเป็นลูกจ้าง

ตำแหน่งพนักงานบัญชีได้เกือบปีแล้ว พิรภพดีใจที่เขาตัดสินใจเปิดรับ

พนักงานเพิ่ม ในขณะที่รัญธิดาเรียนจบพอดิบพอดี ไม่เช่นนั้นคงไม่มีโอกาส

ได้พบกัน ชายหนุ่มยิ้มย่อง คิดว่านี่คงเป็นบุพเพลันนิวาสโดยแท้

ทุกคนในรีสอรัตรับรู้โดยทั่วกันว่าเจ้านายหนุ่มกับพนักงานสาว

คบหาดูใจกันอยู่ ไม่มีใครว่าอะไร เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย ทั้ง

ตัวรัญธิดาเองก็เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนร่วมงาน มีแต่คนคอยลุ้นคอยเชียร์ให้

พิรภพจีบรัญธิดา สาวสวยที่สุดในรีสอรัตเสียด้วยซ้ำ

ปกติพิรภพไม่ได้ไปรับไปส่งรัญธิดาทุกวัน เพราะเจ้าหล่อนเกรงใจที่

เขาต้องเทียวไปเทียวมา มีเพียงบางวันที่เขาเสนอตัวเป็นครั้งคราวเท่านั้น

วันนี้ก็เช่นกัน เขารู้สึกอยากเห็นหน้าและอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับคู่หมั้น

สดๆ ร้อนๆ ก่อนเข้าทำงานเสียหน่อย รัญธิดาเลยตกลงให้เขาไปรับถึงบ้าน

แต่เข้า

เจ้าของรีสอรัตฟ้าเคียงดินปล่อยให้คู่หมั้นสาวไปทำงานของเธอ

ส่วนเขานั่งทำงานอยู่ในห้องอย่างสบายอารมณ์ ระหว่างนั้นมีเสียงโทรศัพท์

ดังขึ้น เขาจึงเอื้อมมือออกไปยกหูโทรศัพท์มารับสาย “ฮัลโหล” พิรภพกรอกเสียงลงไปก่อน

“หวัดดีพี่”

“อ้าว ธาริศเหรอ” พิรภพเดาชื่อคู่สายได้ทันที

“ถ้าเป็นหญิงผมรักตาย จำได้แม้กระทงเสียง” เจ้าของชื่อธาริศ ซึ่งมี

ศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาหัวเราะร่วน

“ว่ายังไง หายไปนาน”

“ยุ่งๆ พี่”

“ทักษ์เป็นยังไงบ้าง” พิรภพถามถึงน้องสะใภ้ ภรรยาขี้โรคของธาริศ

“เพิ่งออกจากโรงพยาบาล”

“อีกแล้วเหรอ”

“เดือนนี้สองรอบแล้วครับ”

“พี่เอาใจช่วยนะ ขอให้แข็งแรงเร็วๆ”

อีกฝ่ายปล่อยเสียงถอนใจกลับมา ก่อนจะเอ่ย “ผมจะปรึกษาพี่เรื่อง

ทักษ์นี่แหละ”

“ว่ามาเลย”

“คือหมอบอกว่าอยากให้ผมพาทักษ์ไปพักผ่อนในที่อากาศดีๆ อยู่ กรุงเทพฯ มีแต่มลพิษ ไม่เหมาะกับการพักฟื้น”

“อ้าว แล้วงานเราล่ะ”

“นั่นแหละพี่ ผมก็ห่วงหน้าพะวงหลัง ตอนแรกผมว่าจะพาไปอยู่บ้าน

พักที่หัวหิน แล้วฝากทักษ์ไว้กับแม่”

“จะดีเหรอ น้ารวีก็อายุมาก เอาคนป่วยกับคนแก่ไปอยู่ด้วยกัน

น่าเป็นห่วง” เขาแสดงความเป็นห่วงมารดาของธาริศ ผู้มีศักดิ์เป็นน้าสาว

แท้ๆ ของเขา

รุจรวีได้สามีฐานะดี จึงพลอยสุขสบายในช่วงบั้นปลายชีวิต แม้ว่า

สามีของหล่อนจะเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ก็มีธาริศสานต่อกิจการส่งออก

ของครอบครัว ตระกูลนี้มีทุกข์อยู่อย่างเดียวคือสะใภ้ที่ต้องเข้าออก

โรงพยาบาลเป็นประจำราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง

“นั่นแหละพี่ ผมก็เลยคิดถึงพี่ขึ้นมา ผมว่าอยากจะขอบ้านพักพี่

ชักหลังให้ทักษ์อยู่ ผมจะจ้างพยาบาลพิเศษไว้ ส่วนผมจะไปๆ มาๆ อยู่

รีสอร์ตพี่ ผมยังหายห่วง เพราะยังไงก็มีพี่ช่วยดูบ้าง”

“ได้สิ ไม่มีปัญหาเลย จะมาเมื่อไหร่” พิรภพพร้อมให้ความช่วยเหลือ

โดยไม่เกี่ยงงอน

“คงอีกสองสามวัน ยัง¹ไม่¹ได้คุยกับทักษ์เลยครับ ไม่รู้เขาอยากไป

ไหม”

“บอกทักษ์ว่าพี่ยินดีต้อนรับนะ มาอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ดี อากาศบริสุทธิ์

จะได้ฟื้นตัวเร็วๆ” เจ้าของฟ้าเคียงดินฝากความไปถึงน้องสะใภ้ หวังจะคลาย ความเกรงใจของอีกฝ่าย

“ครับ ผมขอบคุณมากนะพี่”

ธาริศวางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าคลายความกังวล ขณะนั้นทักษอร

เดินเรื่อยๆ เข้ามาถึงตัวเขาพอดี ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้ภรรยา

“คุยกับใครอยู่คะ”

“ทักษ์ ออกมาทำไมครับ” เขาถามเป็นเชิงบ่น ทักษอรเพิ่งออกมา

จากโรงพยาบาลเมื่อเช้าวาน วันนี้เขาจึงลางานเพี่อดูแลเธอที่บ้าน

 “นอนทังวัน เบื่อจะแย่แล้วค่ะ”

“หมอบอกให้นอนเยอะๆ”

“ขอเดินเล่นสักพักนะคะ”

“ผมพาไป” ชายหนุ่มลุกขึ้น จูงมือภรรยาออกเดินไปรอบๆ สวนหย่อม

ของบ้านหลังใหญ่ใจกลางกรุง

“เมื่อกี้ผมคุยกับพี่พีท” เขาเริ่มเรื่อง

“พี่พีทเป็นยัง¹ไงบ้างคะ ไม่ได้พบนานแล้ว”

“สบายดี พี่พีทชวนทักษ์ไปพักฟืนที่รีสอร์ต ทักษ์สนใจไหม”

“ดีสิคะ ฟ้าเคียงดินสวย อากาศดี ทักษ์ชอบ แต่คุณมีงาน” สีหน้า

สดชื่นตอนด้นหมองลงไปนิด เมื่อนึกถึงงานรัดตัวของสามี

    (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)