HANG (Gentle) MAN สงครามประลองใจนายสุภาพบุรุษ

บทนำ

 

“นี่...เคยได้ยินข่าวลือนั่นมั้ย...”

“...”

“ที่เขาลือกันว่าไฟไหม้อินเตอร์ไฮครั้งก่อนเป็นฝีมือของหัวหน้าปกขาวน่ะ...จริงหรือเปล่า...”

เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงในชุดยูนิฟอร์มสีขาวกลุ่มหนึ่ง พวกเธอรวมตัวกันอยู่ตรงโต๊ะม้าหินหรูหราบริเวณทางเดินปีกขวาของจัตุรัสน้ำพุ...สถาปัตยกรรมที่ตั้งตระหง่านเป็นสัญลักษณ์ของถิ่นปกขาวมาหลายต่อหลายรุ่น

ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น

ทุกสรรพสิ่งในอินเตอร์ไฮดูเงียบสงบ...

นักเรียนส่วนใหญ่ที่เลิกเรียนแล้วพากันกลับที่พักของตัวเอง มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ยังคงจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน

“นี่เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ!”

หนึ่งในกลุ่มนักเรียนหญิงมีสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่คนอื่นๆ ก็เริ่มมีปฏิกิริยาในทางลบกับคำถามประเด็นอันตรายของหญิงสาวรูปร่าวบางราวกับนางแบบเจ้าของเรือนผมสีชมพูดัดลอนที่ยาวสยายจนเกือบถึงบั้นเอวเหมือนตุ๊กตา ดวงตาคู่กลมสีน้ำผึ้งยังคงมองคนอื่นๆ อย่างไร้เดียงสา ส่วนริมฝีปากสีชมพูก็ยังคงพูดต่ออย่างไม่สนสายตาที่มองมาด้วยความไม่พอใจ

“ก็มันน่าคิดนี่นา พวกเธอไม่สงสัยเรื่องนี้กันบ้างเหรอ”

“หยุดพูดเรื่องแบบนี้นะ เธอกำลังพูดถึงท่านแจ็กในทางที่ไม่ดีรู้มั้ย”

ชื่อของผู้มีอำนาจสูงสุดในปกขาวถูกเอ่ยออกมาด้วยความเคารพและปกป้อง แต่คนจุดประเด็นกลับหาได้เกรงกลัวหรือสนใจเสียงเตือนจากอีกคนไม่ เสียงใสยังคงเอ่ยคำพูดตามใจตัวเองไปเรื่อยแม้จะไม่มีผู้ฟังคนไหนอยากฟังต่อเลยก็ตาม

“แหม อย่าเพิ่งโกรธกันสิจ๊ะ ฉันรู้ว่าเรื่องไฟไห้มที่ปกขาวเรามันเป็นเรื่องอันตรายที่ไม่มีใครกล้าพูด แต่เรื่องนี้ฉันก็พูดกับพวกเธอเท่านั้นนะ ถ้าฉันไม่พูด พวกเธอไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเราคุยกันเรื่องอะไร...จริงมั้ย!”

“ก็จริงนะ”

เสียงซุบซิบจากคนที่นั่งรายล้อม เธอจับใจความได้แบบนั้น

รอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้งปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสวย ในที่สุดเธอก็สามารถโน้มน้าวใจคนพวกนี้ได้สำเร็จ

“งะ...งั้นก็ได้ เธอคิดว่าที่ไฟไหม้ปกขาวเรามันเป็นฝีมือของ...เอ่อ...ของท่านแจ็กจริงๆ เหรอ”

หน่วยกล้าตายคนหนึ่งถามออกมาเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบ

เมื่อความอยากรู้อยากเห็นถูกปลุกให้ทำงาน คนทำหน้าที่กระตุ้นมันจึงกลับมาพูดเรื่องที่ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นที่สนใจของทุกคนไปเสียแล้ว

“ฉันเคยแอบได้ยินคนเขาพูดกันนะว่าที่ไฟไหม้ตึกนั่นน่ะ สาเหตุก็มาจากหัวหน้าปกขาวนั่นแหละ”

“แต่...แต่ท่านแจ็กเป็นหัวหน้าของพวกเรานะ”

“เขาน่ะรักปกขาวออกจะตาย...เขาจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร”

“ใช่! ตอนเกิดเรื่องเขาก็วิ่งวุ่นช่วยทุกคนไปทั่ว แถมยังวิ่งฝ่ากองไฟเข้าไปช่วยคนที่ติดอยู่ในอาคารอีกด้วย ทุกคนก็เห็นกับตานี่”

เสียงคัดค้านจากผู้จงรักภักดีที่มาพร้อมกันถึงสามเสียงทำให้คนจุดประเด็นเริ่มหงุดหงิด

“ก็ใช่...เขาเป็นหัวหน้าของพวกเรา นั่นคือความจริงที่ไม่เถียง”

“...”

“เขารักปกขาว อันนี้ฉันก็เห็นด้วยอีกเหมือนกัน”

“...”

“แต่ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะความไม่ตั้งใจของเขาล่ะ”

“เอ๋? นี่เธอกำลังหมายถึง...”

“ถ้าไฟไหม้ครั้งที่ผ่านมามันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะคงจงใจแต่เป็นเพราะความผิดพลาดที่หัวหน้าปกขาวควบคุมไม่ได้ล่ะ...”

“...”

“พวกเธอไม่คิดเหรอว่าท่านแจ็กคนนั้นอาจจะยังเด็กเกินไปสำหรับตำแหน่งหัวหน้าสูงสุดของปกขาว!”

เกิดเสียงฮือฮอาขึ้นทันทีหลังจบประโยค ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจของทุกคนช่างเป็นปฏิกิริยาที่ดีที่บ่งบอกว่าเธอควระจะใช้โอกาสนี้สร้างความไขว้เขวให้มันฝังไว้ในใจของพวกเขา...ทิ่ย่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!

“เขาน่ะยังอยู่แค่เกรดสิบ พวกเธอไม่เคยคิดเลยเหรอว่าเด็กเกรดสิบอย่างเขาจะทำงานในตำแหน่งหัวหน้าปกขาวได้สมบูรณ์แค่ไหนกัน...”

“...”

“ดูอย่างปกแดงกับปกดำสิ หัวหน้าของพวกเขาล้วนแต่เป็นนักเรียนเกรดสิบสองที่โตกว่า มีประสบการณ์มากกว่า...”

“...”

“ท่านแจ็กของเราน่ะจะสู้พวกเขาได้ยังไง”

ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาอีกเลยนับตั้งแต่ประโยคดังกล่าวถูกส่งออกไป มีเพียงความไม่แน่ใจที่บังเกิดขึ้นในดวงตาของคนฟังทุกคนให้พูดได้ลอบยิ้มกับตัวเองอย่างสมใจ

นั่นแหละ...แค่นั้นที่เธอต้องการ!

ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยไปซะหมด ไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นต่อต้านให้เป็นที่จับตา...

แค่ความไม่แน่ใจ...ไขว้เขว และหวั่นไหว...

แค่ความไม่มั่นใจในหัวหน้าของตัวเองเท่านั้นก็เพียงพอ!

ช่วงที่ทุกคนกำลังสับสนและให้ความสนใจกับประเด็นที่เธอทิ้งไว้ เป็นโอกาสให้ร่างเพรียวเดินออกมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงพวกนั้นโดยไม่มีใครสนใจ เธอใช้ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งกวาดมองไปรอบตัวอย่างช้าๆ

อา...ถิ่นปกขาว...

สถานที่ที่น่าอยู่ที่สุดในสถาบันอินเตอร์ไฮ...

จะดีแค่ไหนกันนะถ้า ‘เขาคนนั้น’ ได้ครอบครองอำนาจสูงสุดของที่นี่ในตำแหน่ง ‘หัวหน้า’ แม้ว่าก่อนจะเดินไปถึงจุดหมายปลายทางอันยิ่งใหญ่นั้นจะต้องผ่านอุปสรรคชิ้นโตอย่าง ‘หัวหน้าปกขาวคนปัจจุบัน’ ไปก็ตาม

“หึๆ...”

รอก่อนเถอะ...อีกไม่นานนี้หรอก...

ที่ตำแหน่งหัวหน้าของถิ่นปกขาวจะต้องเปลี่ยนมือ!

 

1

งานตัดริบบิ้น

 

“รีบไปเร็ว...หัวหน้าปกดำกับปกแดงมาถึงตึกวิทยาศาสตร์ของเราแล้ว!”

“กรี๊ดดด...จริงเหรอ จะได้เห็นผู้นำทั้งสามอยู่พร้อมหน้ากันอีกแล้วใช่มั้ย”

“ใช่! รีบไปกันเถอะน่า ชักช้าเดี๋ยว ‘งาน’ ก็จบก่อนหรอก”

ฉันปิดหนังสือเล่มหนาที่นั่งอ่านมันมาครึ่งชั่วโมงลงอย่างหงุดหงิดกับความวุ่นวายที่ห่างหายไปนาน และความตื่นเต้นที่มีมากจนกลายเป็นอาการกระดี๊กระด๊าของบรรดานักเรียนหญิงในชุดยูนิฟอร์มของปกขาวบังเกิดขึ้นอยู่ทุกหนทุกแห่งในถิ่น Western รวมถึงการตื่นตัวกับเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นของพวกนักเรียนชาย...ทั้งหมดนี่ทำให้ฉันไม่สามารถหลงเหลือสมาธิในการอ่านหนังสือเรื่อง ‘ปรัชญาแห่งอริสโตเติล’ ได้อีกต่อไป

น่าเบื่อชะมัด!

ทำไมจะต้องดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนั้น...กะอีแค่หัวหน้าปกแดงและปกดำมาร่วมงาน ‘ตัดริบบิ้น’ ฉลองเปิดอาคารวิทยาศาสตร์ที่เพิ่งซ่อมเสร็จหลังถูกไฟไหม้เมื่อไม่นานมานี้เอง ไม่เห็นต้องทำราวกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เหมือนกับข่าวการหายไปลึกลับของเครื่องบินเลย

“อ๊ายยย...พวกที่ไปเฝ้าท่านแจ็กเขาบอกต่อๆ กันมาว่าตอนนี้ท่านแจ็กของเราออกมาจากห้องทำงานแล้วนะ อ๊ะ! ตอนนี้อาจจะเดินมาถึงจัตุรัสน้ำพุแล้วด้วย กรี๊ดดด...”

“จริงเหรอ ฉันอยากไปตามท่านแจ็กบ้างจัง แต่ก็อยากไปจองที่ดีๆ เพื่อจะได้มองบูรพากับหัวหน้าปกแดงชัดๆ เหมือนกันอ่ะ เอาไงดีเนี่ย”

สารพัดคำพูดที่ดูเหมือนจะหาสาระไม่ได้พวกนี้อบอวลไปทั่วพื้นที่ที่อยู่รอบตัวฉัน อย่างกับเรื่องทอล์ฟออฟเดอะทาวน์!

ใช่! มันเป็นเรื่องเด่นที่ทำให้เย็นวันนี้มีแต่ความวุ่นวายอย่างที่ฉันเกลียดที่สุด!

ผู้คนมากมายที่เดินขวักไขว่ไปมาทำให้ดูราวกับว่าที่นี่จะมีการก่อความไม่สงบเกิดขึ้น ทั่วบริเวณของปกขาวเริ่มเต็มไปด้วยนักเรียนจากปกอื่นที่ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ เพื่อให้กำลังใจหัวหน้าของตัวเอง

“พวกสีอื่นมากันแล้ว พวกเรารีบไปเร็ว!”

“นี่มันถิ่นของปกขาว...พวกเรารีบไปจองที่ด้านหน้าเพื่อเป็นแบ็กอัพให้ท่านแจ็กกันเถอะ!”

นักเรียนของปกขาวเริ่มปลุกระดมกันอย่างหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี และนั่นก็ทำให้ความกระตือรือร้นที่มีมากจนล้นอยู่แล้วเหมือนจะยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก จากที่เดินกันด้วยความเร่งรีบมากกว่าปกติ ตอนนี้สิ่งมีชีวิตที่สวมยูนิฟอร์มสีขาวทุกคนกำลังเร่งฝีเท้าจนก้าวเข้าสู่กิริยาที่เรียกว่า ‘วิ่งตับแลบ’ กันถ้วนหน้า

 

(ประกาศ!!!...)

ในขณะที่เหตุการณ์กำลังเต็มไปด้วยความชุลมุนวุ่นวาย เสียงจากเครื่องกระจายเสียงของอินเตอร์ไฮก็ถูกเปิดใช้งานโดย ‘คนที่คุณก็รู้ว่าใคร’

(นี่คือประกาศจากหัวหน้าปกขาว โปรดฟังอีกครั้ง..นี่คือประกาศสำคัญจากหัวหน้าปกขาว...)

“...”

(เนื่องจากขณะนี้เป็นเวลาสิบห้านาฬิกาห้าสิบนาที...ตามกำหนดการของงานเฉลิมฉลองเปิดอาคารวิทยาศาสตร์ของปกขาวที่ซ่อมแซมเสร็จจะมีพิธีตัดริบบิ้นเปิดอาคารในอีกสิบนาทีข้างหน้า ดังนั้นผมจึงขอแจ้งให้ทราบว่า...นักเรียนคนใดที่สนใจเข้าร่วมงานกรุณาไปรวมตัวกันหน้าลานอาคารวิทยาศาสตร์ภายในสิบนาทีนี้ และโปรดรักษาความสงบของสถานที่จนกว่าพิธีจะเริ่มอย่างเป็นทางการ...ขอบคุณครับ...)

สุภาพ...

ดูดี...

ฟังแล้วน่าเลื่อมใสมาก...

นั่นคือคุณสมบัติของ ‘ท่านแจ็ก’ เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มนวลน่าฟังที่ออกประกาศผ่านเครื่องกระจายเสียงไปเมื่อครู่ บุคคลที่ชาวปกขาวให้ความเคารพยกย่องอย่างสูงสุด หากสิ่งใดเป็นความต้องการของผู้ชายคนนั้นล่ะก็ไม่มีทางซะหรอกที่คนในปกขาวจะไม่ปฏิบัติตาม

“ตอนนี้ท่านแจ็กไปถึงอาคารวิทยาศาสตร์แล้ว!!”

ครืน

ฟ้าจะถล่ม กระจกจะทลาย...

มวลมหาประชาชนหลายร้อยคนที่กำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายเดียวกันนั้นทำให้ฉันที่อยู่บริเวณนี้ติดร่างแหไปด้วย สองขาของฉันจำต้องเคลื่อนไปตามน้ำเมื่อไม่อาจปลีกตัวหนีไปทางอื่นได้ทัน พอสังเกตรอบตัวอีกที ตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่ที่ลานอาคารวิทยาศาสตร์ไปแล้ว

“กรี๊ดดดด...ท่านแจ็ก”

เสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงที่รายล้อมอยู่ข้างตัวทำให้ขี้หูฉันแทบออกมาเต้นระบำ

ร่างสูงสง่าในชุดยูนิฟอร์มสีขาวที่ยืนเด่นเห็นแต่ไกลนั่นคือต้นเหตุที่ทำให้สาวๆ คลุ้มคลั่ง ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ดูอ่อนโยนเป็นสุภาพบุรุษเสียจนน่าหมั่นไส้ ทั้งเส้นผมสีทองเป็นประกายระต้นคอและผิวพรรณที่ขาวเหมือนชาวยุโรป คุณสมบัติที่ฉันว่ามาทั้งหมดเมื่ออยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเย็นที่ส่องลงมากระทบร่างก็ทำให้ท่านแจ็กของทุกคนเปล่งประกายไม่ต่างอะไรกับอัญมณีที่สูงค่า

อ่า...ถึงจะเจ็บใจแต่ก็ต้องยอมรับเลยล่ะว่า...เขาน่ะเป็นคนที่มีออร่ารุนแรงที่สุดในโลก!

“สวัสดีตอนเย็น...”

ยังไม่ทันที่ฉันจะละสายตาไปจากหัวหน้าตัวเอง เสียงคุ้นหูของผู้ชายอีกคนก็ขโมยความสนใจจากทุกคนไปจนหมด

ก่อนจะตามด้วยเสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่ดังระงมไปทั่ว เพราะนี่คือการปรากฏตัวของบูรพา...หัวหน้าปกดำที่มาร่วมงานตัดริบบิ้นด้วยชุดยูนิฟอร์มเต็มยศของปกดำ เสื้อคลุมตัวยาวสีดำอันเป็นเครื่องหมายแสดงถึงฐานะของหัวหน้าโบกสะบัดไปตามแรงลม ใบหน้าหล่อเหลาแฝงไปด้วยความเย็นชากระตุกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ดวงตาสีเทาราวกับปีศาจของเขาจับจ้องไปที่ท่านแจ็กตลอดเวลาที่เดินเข้ามาในบริเวณงาน

บูรพาหล่อ...ใช่ เขาเพอร์เฟ็กต์มาก...

และมันจะดีกับหัวใจของสาวๆ ทั้งอินเตอร์ไฮมากกว่านี้...ถ้าหากเขาจะมาที่นี่เพียงคนเดียว

“ยินดีต้อนรับครับบูรพา...และสวัสดีตอนเย็นเช่นกันครับดวงใจบูรพาคนปัจจุบัน”

“ดวงใจบูรพาอะไรนั่น...ตำแหน่งนั้นมันถูกทำให้หายไปจากอินเตอร์ไฮ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)