Dovey Sister แผนรักสยบหัวใจ(พี่)สาวจอมเชิด (may112)

บทนำ

มันเป็นแผน...

ผมบอกเลยก็ได้...ว่าตั้งแต่ผมเจอหน้าเธอครั้งแรกตอนอยู่ประถมหก

ผมก็รู้เลยว่าพี่สาวคนนี้แหละจะต้องเป็นแฟนผมในอนาคต!

เธอชื่อกุ๊กไก่ครับ เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายผมเอง ขอเล่าก่อนว่าพ่อกับแม่ของผมท่านหย่าขาดจากกัน พวกท่านรู้สึกดีที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่าคนรัก (เพิ่งนึกได้เอาตอนลูกสองคนไปแล้วครับ ผมอยู่กับแม่ ส่วนพี่ก้องพี่ชายผมอยู่กับพ่อ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกขาดความอบอุ่นแต่อย่างใด เพราะเราไปมาหาสู่กันเสมอ พ่อกับแม่ผมก็พูดคุยกันได้ราบรื่นกว่าตอนเป็นสามีภรรยา -_-๐ (เสือสองตัวอยู่ถํ้าเดียวกันไม่ได้ มันเป็นแบบนี้เองครับ)

กระทั่งวันหนึ่งที่ผมต้องไปค้างบ้านพ่อกะทันหัน เพราะแม่เดินทางไปทำธุระที่ต่างประเทศและไม่สามารถพาผมไปด้วยได้ ผมก็เจอเพื่อนพี่อีกเพียบทั้งชายและหญิง (ซึ่งต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันเมื่อเห็นผมว่า ‘ไอ้ก้อง! น้องแกน่ารักจัง’ แต่บังเอิญผมเป็นเด็กผู้ชายนะเฟัย! ไม่ใช่เด็กผู้หญิง = _=) พวกพี่ๆ เขามาทำโครงงานวิทยาศาสตร์กันไปตามเรื่องตามราวเด็กมัธยมปลาย แต่มีหนึ่งคน... หนึ่งเดียวที่โดดเด่นในหมู่ชุดนักเรียนขาวโพลน หัวเกรียน ผมติ่ง ใส่แว่น หน้าเครียด สิวเขรอะ เธอเป็นคนเดียวที่แตกต่างจากชาวบ้าน

ผมเธอสีน้ำตาลสว่างจ้า (ทุกคนหัวดำ!) ชายเสื้อนักเรียนปล่อยหลุดลุ่ย กระโปรงนักเรียนสั้นเลยเข่าขึ้นมาอย่างพวกสาวแสบซ่าส์ ในมือถืออมยิ้มแล้วก็นอนคว่ำตัวอยู่บนโซฟา ในขณะที่ชาวบ้านเขานั่งทำงานกันขะมักเขม้น (แต่พี่ชายผมก็นั่งเล่นเกมเพลย์อยู่นะ) ขนาดผมเป็นแค่เด็กเล็กๆ ก็ยังรู้เลยว่าพี่สาวคนนี้น่าเกรงขามขนาดไหน เธอคงไม่ใช่ประเภทเด็กเรียนนั่งหน้า ทำตัวตามระเบียบร้อยข้อของโรงเรียน เธอจะต้องเป็นประเภทแหกทุกกฎที่มีแหงๆ อยากรู้จังว่ายัยตัวแสบจอมเฮ้วนี่จะหน้าตาเป็นยังไง

ผมแกล้งทำเป็นเดินไปหาพี่ก้องที่กำลังขะมักเขม้นกับเกมฟุตบอลอยู่ แล้วก็แอบเหลือบไปดูหน้าของพี่สาวคนนั้น...โอ้ เธอสวยกว่านางรำประจำโรงเรียนผมเยอะเลย 0_0 ดวงตาของเธอคมกริบแฝงแววร้ายกาจ เหมือนจะบอกว่าเธอไม่กลัวใครหน้าไหนในโลก จมูก ปาก ทุกอย่างดูลงตัว ผมสาบานได้เลยว่าอีกไม่กี่ปี... เธอคงจะสวยหมดจด แล้วก็โดดเด่นเหนือสาวคนไหนๆ ในโลกแน่

วูบหนึ่งผมรู้สึกโกรธตัวเอง... โกรธที่ผมเกิดช้ากว่าเธอ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ กว่าผมจะโตพอ... เธอก็ต้องเป็นผู้หญิงของคนอื่นไปแล้ว...ผมคงไม่มีโอกาสนั่นใช่มั้ย

รู้สึกว่าโลกไม่ยุติธรรม ทำไมคนอายุเท่าผมถึงไม่สวยไม่เท่แบบนี้

'จ้องอะไรน้องไอ้ก้อง 0_0'

'=๐='

เธอหันมาคุยกับผมพร้อมกับยื่นหน้าสวยๆ นั่นเข้ามาใกล้ นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกัน...

หัวใจผมเต้นราวกับเพิ่งออกกำลังกายในชั่วโมงพละเสร็จมาหมาดๆ

'อยากกินอมยิ้มเหรอ ฉันไม่ให้หรอกนะ’

'เปล่าสักหน่อย!

'ทำไมเด็กคนนี้ตาสวยจัง น่าควักออกมาดูเล่น 0_0'

'จ้องอะไรนักหนา ชอบพี่หรือไงไอ้น้อง!'

'-๐-'

'ถ้าเป็นแบบนั้นน่ะ ก็เสียใจด้วยนะ'

'ทำไมสะฮะ'

'ฉันเกลียดเด็ก! ชิ่วๆๆ'

ผมยังคงจ้องเธอตาไม่กะพริบ และร่างคำปฏิญาณขึ้นในใจเลยว่า...

เมื่อถึงวันที่ผมเรียนจบ วันที่ผมมีงานทำ

วันที่ผมรู้ว่าตัวเองเหมาะสมมากพอและไม่น้อยหน้าผู้ชายคนไหน

และถ้าหากพี่สาวคนนี้ยังไม่แต่งงาน หากเธอยังไม่มีใคร

ผมขอสาบานว่าจะทำทุกอย่างเพี่อให้เธอมาเป็นของผมให้ได้

และแผนของผม... ก็จะเริ่มตั้งแต่วินาทีนี้

1

Wonder Kookkai

Take me to the place where the white boys dance!!!~

ผับนี้เปิดเพลงโดนใจเจ๊จ้งว่ะ แอร๊ยยย >_< ฉันปีนขึ้นไปยืนบนโซฟาด้วยส้นสูงห้านิ้วแล้วก็กำลังร่ายมนตร์โยกย้ายส่ายสะโพกอย่างเมามัน มันต้องสูงๆ แบบนี้เซ่ >.< ทุกคนพากันมองฉันประหนึ่งไม่เคยพบเห็นมาก่อน

“วู้วว”

เจ้าของโซฟาตัวที่ฉันขึ้นมายืนเต้นระบำอยู่แหงนหน้ามองก่อนจะทำ ปากหวอ

"ใครวะ"

"ไม่รู้ว่ะ -0-"

"มาเต้นด้วยกันเร้ววว มัวแต่มองอยู่ได้ >0<

ฉันบอกพลางดึงหัวผู้ชายที่อยู่ใกล้ที่สุดให้ลุกขึ้นมายืนบนโซฟาแล้วเต้นด้วยกัน จากนั้นฉันก็เอามือโอบรอบคอเขาแล้วส่งยิ้มหวานให้ ให้ตายเหอะ! นี่ถ้าเป็นที่อเมริกานะ ป่านนี้ได้เต้นพลิ้วกันกลางฟลอร์ไปแล้วจ้า ไม่ต้องมาคอยนำแบบนี้หรอก เซ็ง! ผู้ชายไทยมัวแต่อายอะไรอยู่ได้ สาวสวยมาเกยถึงที่แล้ว

แล้วดูสิ! เต้นอย่างกับเสาไฟฟัาขยับได้ ทื่อซะไม่มี =_=

"เฮ้ย! กุ๊กไก่!"

"อ้าววว บอส >0<"

"แกมาทำอะไรตรงนี้ =_= กลับไปที่โต๊ะเราได้แล้ว! ขอเพื่อนผมคืนด้วยนะครับ"

"โอเคๆ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย >0<"

ฉันผละจากเสาไฟฟัาแล้วก็โดดลงจากโซฟามาหาบอสเพื่อนเลิฟของฉันอย่างว่าง่าย

"ทำไมแกมาเต้นที่โต๊ะคนอื่นแบบนี้วะ แกรู้จักผู้ชายพวกนั้นงั้นเหรอ"

"ไม่อ่ะ >0< แต่ขอบใจแกมากที่มาทันเวลาพอดี เอิ้กกก ฉันเกือบจะต้องเต้นกับเสาไฟฟ้าทั้งเพลงแล้ว ฮ่าๆ >0<~"

บอสทำหน้าเอือมๆ แล้วก็เดินหิ้วปีกฉันกลับไปที่โต๊ะ สารภาพว่าหลังจากซดยินไปสิบชอตรวด ขาของฉันก็เริ่มพันกัน เหมือนเลขแปดแล้ว +_+

"โอ้มายก็อด!!"

"อะไรของแกอีก"

บอสถามเมื่อฉันขืนตัวไม่ยอมให้เขาลากกลับไปที่โต๊ะมุมอับๆ ไร้รัศมีนั่น ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นเลย ไม่เด่นไม่เก๋สักนิด ต้องตรงนั้นสิ แท่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ สูงๆ ที่อยู่ข้างเวทีนั้น...เฮือกกก 0_0 โอ้มายก็อดดด

"ฉันอยากไปเต้นตรงนั้น"

"บ้าเรอะ! นั้นมันโต๊ะเอาไว้ให้โคโยตี้ขึ้นเฟ้ยยย^,,

"เยสสส! ก็ฉันนี่ไงโคโยตี้"

ฉันสะบัดแขนออกจากมือเพื่อนแล้วก็พุ่งตัวไปที่แท่นอันว่างเปล่านั้น แฮ่ +0+ จากนั้นก็ปีนขึ้นไปแดนซ์ให้โลกตะลึง

"ไอ้กุ๊ก! ลงมาโว้ยยย TOT!"

"ทามมายฮะ!"

ฉันแว้ดใส่ ขัดขวางกันจริง นี่ฉันกำลังจะร่ายมนตร์อยู่เนี่ย อยู่ดีๆ จะมาดึงฉันลงได้ใง ฉันสะบัดแขนออกจากมือของมัน แล้วก็เอาเท้าถีบให้มันออกไปห่างๆ

"ถอยปายยย^,,

"โว้ย! อยากทำไรก็ทำ =_= สาบานเลยว่าฉันจะไม่มีวันพาแกมาผับอีกแล้ว"

"อายดอนต์แคร์ แอะแอะแออออ >0<"

"เออ! อยากจะเต้นบนนี้ก็เชิญตามสบาย อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะกลับแล้วนะ

"โอ๊ย อยากเต้นๆๆ อยากเด้งๆๆ"

ฉันบอกแล้วขยับตัวโยกย้ายส่ายสะดือต่อ ใครจะสนล่ะ อยากกลับก็กลับไปเซ่! โอ้เย้! ปู้ชายขาวๆ จงเดินเข้ามาหาฉันเร็วเข้า ฉันกระดึ๊บๆ ยึกยักตามจังหวะเพลงอย่างมีชั้นเชิงและประสบการณ์ คัมมอนเบบี๋ มารวมเป็นหนึ่งเดียวกันสิจ๊ะ เราจะร้อนแรงซู่ร่าท้าแสงสปอตไลต์ ฮูเล ฮี้ฮ่า!

ตีสอง

"ฉันจะขับกลับเอง"

"ไม่ได้ แกเมาขนาดนี้จะขับกลับเองไดีใงวะ"

"ฉันคือใครยะ วันเดอร์กุ๊กไก่นะ"

มี Wonder Girls ที่เกาหลี ก็ต้องมี Wonder Kookkai ที่ไทยนะยะ

"วันเดอร์กุ๊กไก่ขับรถคว่ำแล้วไม่ตายหรือไง =_="

"ไม่ตายยย! พลีสสส บีมายเบเบ้ บีมายฮัสแบนด์ อุ๊บบบ ฮ่าๆๆ ฉันขำหน้าแกว่ะบอส”

มันตลกจริงๆ ดูหมอนี่มองหน้าฉันสิ เป็นหน้าแบบว่างเปล่าหมดคำอธิบายอ่ะ ฉันเลยยิ้มหวานแล้วก็ดึงมันเข้ามาจุ๊บหนึ่งที >3< ปากเพื่อนฉันรสชาติเหมือนฉลามบุกเลยอ่ะ สู้ชีวิตหน่อยเร็วเข้า!

"เฮ้ย! พอๆ ฉันว่าแกจะกินปากฉันแทนที่จะจูบฉันแล้วว่ะ”

"จ๊วบบบบบบ -3-"

บอสผลักหน้าฉันสุดแขนแล้วก็ทำหน้าเหมือนขยะแขยง TOT

"พอน่าไอ้กุ๊ก! ขึ้นรถได้แล้ว แกจะค้างที่บ้านฉันหรือว่า..."

"โนววว My Boss! ฉันจะขับเอง ฉันต้องกลับบ้าน"

ด้วยความสัตย์จริง ถ้าวันนี้ฉันไม่กลับบ้านแล้วไปค้างที่อื่น คุณแม่คงได้เฉ่งฉันตายแน่ หลังจากจัดการเรื่องสตูดิโอใหม่เพราะที่เก่าไหม้เกรียมจากฝีมือไอ้ลูกนักการเมืองจอมสอพลอ พอหมดภาระฉันก็เลยคลั่งปาร์ตี้สุดชีวิต ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยู่บ้านไม่ได้ มันร้อนไปทั้งตัวอ่ะ อย่างกับฉันเป็นผีที่หลงมาอยู่ในวัดงั้นล่ะ อีกอย่างตอนนี้ฉันบอกเลิกแฟนที่อยู่คนละทวีปไปหมดแล้ว (ฉันเคยอยู่อเมริกามาแปดปี เพิ่งกลับไทยไม่นานนี่ล่ะ) พวกมันงี่เง่าเกินเยียวยาจริงๆ ชอบโทรมาตอนที่ฉันเที่ยวมั่ง นอนแล้วมั่ง ไม่เคยคำนึงเลยหรือไงว่าคนอีกซีกโลกเขาทำเวรอะไรกันอยู่ ใจคอจะโทรมันลูกเดียว โทรมาก็หาสาระไม่มี ถามว่ากินข้าวหรือยัง วันนี้ฉันคิดถึงมันบ้างหรือเปล่า แอ๊กกก ไม่คิดถึงหรอกเว้ย ไอ้พวกง้องแง้งปัญญาอ่อน =_=

แต่พอเลิกกับพวกนั้นขึ้นมาจริงๆ มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกเหงาๆ ไงไม่รู้ บางคนฉันก็คบมาทั้งแต่ยังเรียนมหา^,ลัยเลยนะ เพราะฉะนั้นฉันต้องปฏิวัติฮาเร็มใหม่ ฉันต้องการหนุ่มเอเชีย ผิวขาว หน้าตาน่าร้ากกกเข้ามาอยู่ในคลังเจ๊กุ๊กไก่นะจ๊ะ >_<

"แกเมาแบบนี้จะขับได้ไงฟะ^,,

"ขอบอกว่ากินแค่นั้นไม่ทำให้ฉันสะเทือนหรอก เอางี้ ให้ฉันท่องสูตรคูณให้ฟังมะ"

บอสทำหน้าชั่งใจยกใหญ่ เฮ้ย! พูดเล่นนะ T_T อย่าให้ท่องเชียวนะยะ ฉันท่องไม่จบว่ะ ฉันชอบกดเครื่องคิดเลขมากกว่านี่นา TOT

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)