หนังสือชุด หิมวันต์รัญจวน : มักกะลีที่รัก

           แม่เนื้อหอม (จอมวุ่น)

                บ้านไม้สักทองสองชั้นตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ของรีสอร์ต

เคียงตะวัน อาจารย์หนุ่มยกสำรับอาหารออกมา มองตรงไปยังทุ่งหญ้า

กว้างด้านล่างอันเป็นโซนบ้านพักสำหรับลูกค้าซึ่งมีอยู่ทั้งสิ้นสิบหกหลัง

แต่ละหลังสร้างจากท่อนซุงสีน้ำตาลเข้มเหมือนกัน ส่วนรอบๆ ทุ่งหญ้า

กว้างเป็นแนวต้นไม้เขียวขจี ดูร่มรื่นสบายตาด้วยบรรยากาศผืนป่า

 แทนคุณก้าวตรงไปยังบ้านไม้ซุงหลังแรกที่สุริยนต์มีน้ำใจให้เป็น

ที่พักชั่วคราวแก่สาวเนื้อหอม แต่พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้น เขาก็ต้อง

นิ่งงันเมื่อพบว่าหล่อนตื่นแล้ว

ร่างแน่งน้อยสวมชุดนอนสีขาวแขนตุ๊กตานั่งอยู่บนเตียงขนาดสาม

ฟุตครึ่ง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้องอย่างสงสัยใคร่รู้ ก่อนจะหัน

มาประสานสายตาเขา

                ไร้เดียงสา...เป็นคำแรกที่ปรากฏขึ้นในหัวใจเมื่อได้สบตาหล่อน

แทนคุณไม่อยากเชื่อเลยว่าหล่อนจะมีแววตาเหมือน ‘เด็กทารก’

มากขนาดนี้ และเพียงแค่บังเอิญเหลือบตาลงมองริมฝีปากอิ่มครู่เดียว

ภาพหล่อนนอนเปลือยบริเวณริมน้ำตกเมื่อวานก็วนเวียนกลับมาโดย

อัตโนมัติ

ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปกับความเย้ายวนของหล่อนราวต้อง

คำสาป

แล้วกัน! แทนคุณหลบสายตาสาวนิรนาม หูทั้งสองข้างแดงก่ำ

เพราะอายตัวเองที่เผลอคิดอกุศลกับเด็กง่ายๆ ทั้งยังหวั่นเกรงว่าเด็กจะคิด

ว่าเขาเป็นคนทำมิดีมิร้าย เนื่องจากเขาในตอนนี้ไม่ได้โกนหนวดโกนเครา

ให้เรียบร้อย มองเผินๆ อาจดูน่ากลัวไปหน่อย แต่การที่เด็กยังไม่มีทีท่า

ระแคะระคายหรือสงสัยใดๆ ก็ทำให้แทนคุณลดความเกร็งลงได้บ้าง

“ตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มทักทายแล้วแนะนำตัว “ผมชื่อแทนคุณ

เป็นคนช่วยคุณออกจากป่า นี่ผมเอาโจ๊กมาให้”

ขับไล่ความคิดสกปรกออกไปแล้ว แทนคุณก็ตรงไปนั่งบนเก้าอี้ข้าง

เตียงสี่เสาขนาดสามฟุตครึ่ง แล้ววางสำรับอาหารไว้บนโต๊ะวางโคมไฟเล็กๆ

“เรียกผมว่าแทนก็ได้ คุณชื่ออะไร”

เป็นเวลานานที่หล่อนเอาแต่มองเขานิ่งๆ โดยไม่พูดไม่จา แทนจึง

คุณอดกังวลไม่ได้ว่าแม่เนื้อหอมเริ่มระแวงเขาขึ้นมาแล้วหรือเปล่า

“ว่าไง...ชื่ออะไรล่ะเรา” ชายหนุ่มพยายามแสดงความเป็นกันเอง

ด้วยการยิ้มให้น้อยๆ และใช้ภาษาที่ดูเป็นทางการน้อยลงกว่าเมื่อครู่

นาทีนั้นเองที่เจ้าหล่อนกะพริบตาปริบๆ เหมือนไม่รู้ว่าจะตอบ

คำถามนี้อย่างไร

“อ้าว...เอาแต่เงียบ เป็นใบ้เหรอ” ยอมรับว่าด้วยหน้าที่การงาน

ทำให้อาจารย์แทนคุณ ดรัณภัทร ไม่ชอบคนอ้ำๆ อึ้งๆ แต่การที่หล่อนยัง

เอาแต่ทำหน้างงก็ทำให้เขาเริ่มประหลาดใจ

หรือจะเป็นใบ้จริงๆ กันนะ...ตั้งคำถามกับตัวเองได้ไม่ทันไร สาว

นิรนามก็เริ่มขยับปากพูด

“เป็นใบ้”

“เฮ้ย!” แทนคุณอุทาน ทำเอาเจ้าหล่อนสะดุ้ง “เป็นใบ้แล้วพูดได้

ยังไง”

“เป็นใบ้...แล้วพูด...ได้ยังไง” หล่อนกะพริบตาปริบๆ ขยับปากตาม

เขาแบบกลัวๆ กล้าๆ

คนอายุมากกว่าถึงกับนิ่งอึ้ง แวบแรกเขาคิดว่าหล่อนกวนโมโหจึง

เผลอขบกรามแน่น แต่ดวงตาแป๋วแหววคู่นั้นกลับดูไร้เดียงสาราวกับเด็ก

น้อยในวัยเริ่มหัดพูดมากกว่า

ไม่หรอกน่า...ชายหนุ่มไม่อยากคิดในแง่ร้าย แต่ผ้าก๊อซที่ยังแปะอยู่

ใต้เรือนผมด้านขวาก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าสมองหล่อนอาจได้รับการ

กระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

“เธอ...” เขาชี้ไปยังหล่อนอย่างไม่มั่นใจนัก “ไม่ได้แกล้งใช่ไหม”

“เธอ...” หล่อนชี้มาที่เขา กลอกตาไปมาเล็กน้อยราวกับทบทวนว่า

เมื่อครู่เขาถามอะไร พอนึกออกได้ก็ยิ้มกว้าง “ไม่ได้แกล้งใช่ไหม”

เวร! รอยยิ้มพิมพ์ใจและสายตาที่หล่อนมองเขาดูใสซื่อเกินกว่าจะ

เสแสร้ง แต่เพราะแทนคุณไม่ได้เตรียมตัวมารับมือกับสถานการณ์แบบนี้

เขาจึงเลือกตัดปัญหา

“กินโจ๊กก่อนแล้วกัน” บางทีเขาอาจต้องลองไปปรึกษาสุริยนต์ใน

ภายหลังว่าจะจัดการกับหล่อนอย่างไร แต่เมื่อยกชามโจ๊กขึ้นมาส่งให้

เจ้าหล่อนกลับเหลือบตามองโจ๊กในชามสลับกับสบตาเขาอย่างงงงัน “อย่า

บอกนะว่าไม่เคยกินโจ๊ก”

“ยะ...”

“อะๆๆ” ชายหนุ่มรีบดักคอด้วยการชี้ปากหล่อนเสียก่อนที่จะพูด

ตามเขาทั้งหมดอีกรอบ หญิงสาวจึงชะงักไปชั่วขณะ สายตางุนงงสงสัย

ในท่าทางของเขา

แทนคุณถอนหายใจยาว หยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กเป่าเบาๆ แล้วเอา

ไปป้อน นึกไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะยังคงมองหน้าเขาเหมือนไม่รู้ว่ากำลังทำ

อะไร

“อ้าปาก” แทนคุณสั่งอย่างกลุ้มๆ ส่วนหญิงสาวทำหน้างง

“อ้าปาก?” หล่อนขมวดคิ้วน้อยๆ จนเขาแน่ใจทีเดียวว่าถ้าไม่ได้ถือ

ชามอยู่มือหนึ่งและถือช้อนอยู่อีกมือหนึ่ง เขาคงได้กุมขมับเพราะอากัป-

กิริยาเหมือนเด็กเพิ่งหัดพูดของหล่อนเป็นแน่แท้

“อ้าปากน่ะ ไม่รู้จักเหรอ อ้าปากแบบนี้...อ้า...”

ชายหนุ่มทำให้ดูเป็นตัวอย่าง สาวนิรนามนิ่งงงไปครู่หนึ่งก็ค่อยๆ

อ้าปากตาม

“อ้า...”

“นั่นละ” เขาไม่รอช้าเอาช้อนใส่ปากหล่อนทันที

“อ๊ะ!” หล่อนตกใจทำท่าจะคายทุกอย่างออก แทนคุณจึงรีบเอา

ช้อนกลับมาใส่ในชามแล้วปิดปากหล่อนไว้อย่างรวดเร็ว

หญิงสาวร้องประท้วงในลำคอ สีหน้าแหยๆ เหมือนคนถูกรังแกจน

ดูน่าสงสาร แต่หลังจากสัญชาตญาณบังคับหล่อนให้กลืนมันลงไป ดวงตา

ที่คล้ายกำลังทุกข์ทรมานก็พลันแวววาวขึ้นอย่างมีความสุข

เด็ก! แทนคุณแอบขำท่าทางของแม่เทพธิดาทารก แต่พอเอามือ

ออกแล้วเห็นริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้าง ดวงตาเหลือบมองชามโจ๊กสลับกับมอง

เขาราวกับเห็นเป็นเทวดาที่เนรมิตความสุขให้ได้ ความรู้สึกขำก็กลับกลาย

 เป็นเอ็นดู

“อร่อยละสิ” ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าหล่อนรู้เรื่องหรือเปล่า แต่เมื่อตัก

โจ๊กคำที่สองขึ้นมาเป่าเพื่อเอาไปป้อน แม่สาวทารกก็อ้าปากกินอย่างแสน

เต็มใจยิ่ง

น่ารักดีเหมือนกันแฮะ...แทนคุณเผลอยิ้มตอนที่หล่อนกลืนโจ๊ก

เป็นเวลานานกระทั่งเห็นหล่อนเม้มริมฝีปาก มองโจ๊กในชามตาแป๋ว

เหมือนอยากกินอีก เขาจึงสะดุ้งเล็กๆ ก่อนจะนึกได้ว่ามัวเพลิดเพลินกับ

กิริยาน่าเอ็นดูของหล่อนจนลืมทำหน้าที่ของตัวเองไปเสียสนิท

ชายหนุ่มรีบตักโจ๊กในชามขึ้นมาเป่าอีกครั้งแล้วป้อนให้ พร้อมกับ

สงสัยว่าทำไมหล่อนถึงมีท่าทางเหมือนเด็กเพิ่งหัดพูดหัดกินขนาดนี้ และ

นั่นก็หมายความว่าหล่อนคงไม่สามารถบอกอะไรเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นชื่อ

นามสกุล หรือที่มาที่ไปเกี่ยวกับตัวเอง

ให้ตายสิ! ดูเหมือนว่า ‘ความวุ่นวาย’ ที่เขาพยายามหลีกหนีจะวิ่ง

เข้าชนเขาโครมใหญ่เสียแล้ว

หลังจากป้อนอาหารคำสุดท้ายและสอนวิธีดื่มน้ำเปล่าจากแก้ว

เรียบร้อย ชายหนุ่มก็คิดว่าเขาควรพาสาวเนื้อหอมไปให้หมอตรวจอาการ

ทางสมองดูอย่างละเอียด แน่นอน...เขาต้องแจ้งความเพื่อให้ตำรวจช่วย

ประสานงานตามหาญาติหล่อน และป้องกันความเดือดร้อนที่อาจมีใคร

เข้าใจผิดว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้หล่อนมีสภาพแบบนี้ด้วย

“เดี๋ยวนั่งรอฉันอยู่ที่นี่ อย่าออกไปไหนเด็ดขาด เข้าใจไหม” ชายหนุ่ม

กำชับ ทว่าการที่หล่อนไม่ตอบอะไรนอกจากมองเขาอย่างมีความสุขที่

ทำให้ค้นพบความรู้สึก ‘อิ่ม’ เป็นครั้งแรกในชีวิต ก็ทำให้แทนคุณไม่วางใจ

ที่จะทิ้งแม่เทพธิดาทารกไว้ในห้องพักเพียงลำพังเลยสักนิด

แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยากข้องเกี่ยวกับหล่อนมากมายนัก แต่คำว่า

‘มนุษยธรรม’ ก็ทำให้เขาตัดสินใจลุกไปยังเฉลียงหน้าบ้าน หยิบโทรศัพท์

ในกระเป๋ากางเกงออกมาต่อสายหาสุริยนต์

“ดูเหมือนว่าแม่เนื้อหอมของแกจะมีปัญหาแล้วว่ะ”

แม่เนื้อหอม...มองตามหลังชายหนุ่มที่มาป้อนอาหารหล่อน กระทั่ง

เห็นเขายืนหันหลังคุยกับวัตถุสี่เหลี่ยมแบนๆ ที่มนุษย์ทั่วไปเรียกกันว่า

‘โทรศัพท์มือถือ’ อยู่ที่เฉลียง ไม่ได้ไปไหน ดวงตากลมโตก็เริ่มกวาดมอง

สำรวจรอบห้องอีกครั้ง

เฟอร์นิเจอร์ไม้และข้าวของต่างๆ ที่ประดับตกแต่งในนี้ดูแปลกตา

ไปหมด หล่อนไม่รู้ว่ามันคืออะไร มีเอาไว้ทำอะไร กระทั่งลมพัดผ่านโมไบล์

ที่แขวนอยู่ตรงหน้าต่างจนเกิดเสียงกรุ๊งกริ๊ง หญิงสาวก็หันไปมองต้นเสียง

ริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้าง หล่อนก้าวลงจากเตียงพลางยกมือขึ้นจับ

 โมไบล์เซรามิกรูปลีลาวดีมามองอย่างชื่นชม ขณะเดียวกันก็งุนงงสงสัย

เรื่องเสียงอันไพเราะที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นเพียงเพราะกระแสลมพัดผ่าน แต่แล้ว

กลิ่นหญ้าอ่อนๆ หอมสดชื่นที่ลอยมาตามลมก็ทำให้แม่เนื้อหอมละความ

สนใจจากของประดับตกแต่งในมือไปเสีย

หล่อนทอดสายตามองไปนอกหน้าต่าง ทุ่งหญ้ากว้างที่มีทิวเขาเป็น

ฉากหลังใต้ท้องฟ้าสดใสทำให้หล่อนเบิกตาโต นึกไม่ถึงเลยว่า ‘โลก’ จะ

ยิ่งใหญ่กว่าห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่หล่อนตื่นมาเห็นในครั้งแรก

หล่อนอยากลงไปวิ่งเล่นบนสนามหญ้า!

สาวทารกก้มลงสำรวจดูกรอบหน้าต่างที่ขวางทางเอาไว้ ความ

ซุกซนเหมือนเด็กๆ ทำให้หล่อนแทบจะปีนออกไปแล้ว แต่พลันก็นึกถึง

ชายหนุ่มที่มาทำให้ท้องอิ่มเสียก่อน

หล่อนปรารถนาจะชักชวนเขาไปดู ‘โลกกว้าง’ ด้วยกัน

เป็นความรู้สึกใสซื่อที่ทำให้เจ้าตัวหันกลับไปด้านหลัง แต่ขณะ

กำลังจะก้าวไปหาคนตัวโตซึ่งยังคงยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่เฉลียง หญิงสาวก็

เหลือบเห็นใครอีกคนหนึ่งทางขวามือของตัวเองเข้าเสียก่อน

เท้าทั้งสองข้างชะงักกึก ความไม่แน่ใจว่าตาฝาดไปหรือเปล่าทำให้

หล่อนขมวดคิ้วมุ่น แล้วค่อยๆ หันไปทางกระจกเงาบานสูงแบบติดผนัง

เพื่อมอง ‘ใครคนนั้น’ ชัดๆ

ความงามของเงาในกระจกทำเอาหญิงสาวที่แทนคุณแอบเรียกว่า

‘เทพธิดาทารก’ ถึงกับตะลึงไปนานร่วมอึดใจ

หล่อนยิ้ม...แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอย่างดีใจที่เงาในกระจกยิ้มตอบ

ด้วยความรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นมิตร แม่เทพธิดาทารกจึงวิ่งเข้าไปหา

แล้วก็...โป๊ก!

“อ๊าย...!” ร่างแน่งน้อยในชุดนอนกระโปรงสีขาวเซถอยมาพลาง

ยกมือขึ้นกุมขมับ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นของเหลวสีแดงข้นเหนียวหนึบ

ติดมากับมือตัวเอง

ดวงตาของแทนคุณเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงนั้น เขาหันมาและเห็น

หล่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“เวรแล้วไอ้สุ! แกทำคลอดเสร็จแล้วรีบมาเดี๋ยวนี้เลย แม่เนื้อหอม

ของแกซนจนได้เลือดแล้ว!” แทนคุณตัดบทแล้ววางสายหลังจากเพิ่ง

ปรึกษาอาการผิดปกติของหญิงสาวเสร็จหมาดๆ และได้ข้อสรุปว่าสุริยนต์

จะนำรถมารับหน้าบ้านเพื่อพาหล่อนไปโรงพยาบาลด้วยกัน แต่หล่อนกลับ

ก่อเรื่องขึ้นเสียก่อน

“เป็นยังไงบ้าง” แทนคุณเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเดิน

กลับเข้ามาถามไถ่อาการหญิงสาว เขาแหวกผมที่ปรกใบหน้างามไปทัดหู

เพื่อตรวจดูหน้าผากให้ชัดๆ

รอยปูดเล็กๆ กับแผลถลอกปอกเปิกทำให้เขาถอนหายใจเฮือก ก่อน

จะจูงหล่อนไปนั่งลงบนเตียง แล้วหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้านที่แก้วตา

วางทิ้งไว้ เพื่อจัดการกับคราบเลือดในเบื้องต้น

เขาชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าการที่ร่างกายหล่อนไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ

นอกจากศีรษะซีกขวาแตก เป็นเพราะหล่อนถูกลากเข้าป่าไปตีหัวจนเสีย

สติ หรือหล่อนเสียสติอยู่แล้วจนหลงเข้าไปเอาหัวกระแทกต้นไม้เองเหมือน

ที่วิ่งชนกระจกเมื่อครู่

“โอ๊ย...” หญิงสาวครวญเมื่อเขาใช้สำลีก้อนชุบน้ำเกลือมาซับเลือด

หล่อน

“อยู่เฉยๆ สิ” แทนคุณจับแก้มหญิงสาวที่สะดุ้งหลบเพื่อให้หันหน้า

กลับมาทำแผล

แน่นอนว่าคนถูกบังคับมีสีหน้าเหยเก ทว่าความอ่อนโยนจากการ

กระทำของเขากลับค่อยๆ ซึมซาบเข้าสู่หัวใจดวงน้อย

แม้จะเจ็บแผลอยู่นิดๆ แสบอยู่หน่อยๆ ทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเอา

ของเหลวสีแดงในขวดมาทาหน้าผากหล่อนทำไม แต่สาวเนื้อหอมก็รู้สึก

ได้ถึงความปรารถนาดีจากแววตาเขา

กระทั่งตัดผ้าก๊อซมาปิดแผลเรียบร้อย แทนคุณก็ก้มลงยิ้มให้

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)