ชุลมุนลุ้นรัก (รุ่งรัตนา)

 

ถ้ากานต์กมลจำไม่ผิด...ความซวยมาเยือนเธอเมื่อสามเดือนก่อน

ในเย็นวันนั้น ขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้วกดรีโมต

โทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปมาด้วยความเบื่อ ลักพักแม่ที่นั่งข้างเธอนานพอ

สมควรก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน แต่ถ้าเธอรู้ล่วงหน้าว่าแม่จะพูดเรื่องอะไร

ละก็ กานต์กมลสาบานว่าวันนั่นเธอจะรีบหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

เลย!

‘แต่งงาน!’

หญิงสาวผุดลุกขึ้นตะโกนดังลั่น ในขณะที่คนเป็นแม่ได้แต่พยักหน้า

หงึกๆ ราวกับไม่รับรู้ว่าตนเองคือต้นเหตุที่ทำให้คนเป็นลูกถึงกับร้อนรนอยู่

ไม่สุข

‘ใช่แล้วยายกานต์ แล้วนี่แกจะยืนคํ้าหัวแม่อีกนาน¹ไหม นั่งลงได้

แล้ว’

กานต์กมลกระแทกตัวลงนั่งตามที่มารดาบอกทันที ใบหน้าสวยของ

เธอบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด นี่มันปีไหน พ.ศ.ไหนกันแล้ว เรื่องคลุมถุงชน

บ้าๆ นี่มันเกิดขึ้นกับเธอได้อย่างไรกัน?

‘ขอถามสักคำนะคะ...แม่คิดยังไงถึงอยากให้หนูแต่งงาน’

หญิงสาวเอ่ยถามออกมาตรงๆ ด้วยความมึนงงกับสิ่งที่มารดาบอก

...โอ๊ย! แค่คิดเธอก็ปวดหัวจี๊ดแล้ว...

‘ก็เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันกับนั้าไปดูดวงของพวกลูกๆ กันมา แล้วแกรู้

ไหมว่าฉันขนลุกขนาดไหนตอนที่หมอดูเขาดูดวงแกกับตาเทวินทร์’ พูดมา

ถึงตรงนี้แม่ของเธอก็ลูบแขนตนเองประกอบคำพูด ‘หมอดูบอกว่าแกกับ

ตาเทวินทร์ดวงเกื้อกูลอุปถัมภ์กัน...เป็นดวงเนื้อคู่ ถ้าได้แต่งงานกันจะเจริญ

ยิ่งขึ้น แล้วนี่!’ คนเป็นแม่เขย่าแขนเธอแล้วพูดอย่างตื่นเต้น ‘ที่สำคัญ...

ตอนนี้หมอดูทายว่าแกจะมีเคราะห์ หากแต่งงานแล้วจะสามารถสะเดาะ

เคราะห์ได้’

‘เทวินทริ?...เนื้อคู่?...สะเดาะเคราะห์?’ หญิงสาวทวนคำมารดาด้วย

ความงุนงงไม่หาย

‘ใช่’

‘นี่แม่จะบ้าเหรอ’ กานต์กมลตะโกนดังลั่นเลยคราวนี้ ‘แม่จะให้หนู

แต่งงานเพราะคำทำนายหมอดูเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว...บ้าไปแล้วแน่ๆ’

‘ฉันไม่ได้บ้า ก็ในเมื่อหมอดูบอกแล้วว่าดวงแกกับตาวินเป็นดวงเนื้อ

คู่กัน พวกแกก็แต่งงานกันเสียเลยสิ ดีชะอีก ไม่ต้องจีบกันให้เสียเวลา แถม

ถูกใจผู้ใหญ่ทุกๆ ฝ่าย’ พูดมาถึงตรงนื้คุณเมษาก็ตาลอยฝันหวาน...ในที่สุด

สิ่งที่หวังก็เป็นจริง เธอและวารีเพื่อนสนิท หรือมารดาของเท'วินทริก็จะได้

มาเป็นญาติกันเสียที

‘นี่แม่บ้าไปแล้วแน่ๆ แม่จะให้หนูแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ!

เกิดอีตาเทวินทรินี่พิการขาเป้ ตาเหล่ น้ำลายยืด แม่จะทำยังไง’ หญิงสาว

ถอนหายใจเสียงดัง หากแต่ในใจนึกอาฆาตหมอดูที่แม่เธอไปหา เหอะ!

ไอ้หมอดูนั่นมันโชคดีที่เธอไม่ได้เป็นคนพาแม่ไป ไม่อย่างนั้นเธอจะเอา

รองเท้ายัดปากหมอดูให้ดู!

‘แกก็พูดเกินไป ตาวินออกจะหล่อเหลา’

‘ก็แหงละสิแม่ เหลาแล้วนี่ถึงได้หล่อน่ะ!’

‘เอ๊ะ! ยายกานต์’ คุณเมษาร้องออกมาอย่างขัดใจ ‘ไม่รู้แหละ ไม่ว่า

ยังไงแกก็ต้องแต่ง ทำเพื่อแม่สักครั้ง¹ไม่¹ได้เลย'รึไง ตอนนี้เรามีกันแค่สอง

แม่ลูก แกอยากให้แม่อกแตกตายรึไง!’

‘แม่...’

กานต์กมลจำได้ว่าตนไม่อาจเถียงมารดาได้เลย แม้จะประท้วงด้วย สารพัดวิธีก็ไม่ได้ผล สุดท้ายเธอจึงจำต้องทำตามสิ่งที่มารดาต้องการ...

แต่ง-งานสะเดาะเคราะห์เนี่ยนะ! แม่เธอเอาส่วนไหนคิดกัน โธ่ เธอละอยาก

จะบ้าตาย แต่เพราะรู้ว่าต่อให้ตายไปจริงๆ แม่เธอต้องบุกนรกแล้วลาก

วิญญาณเธอให้ขึ้นมาแต่งงานให้ได้แน่ๆ กานต์กมลจึงได้แต่ก้มหน้ารับ

ความซวยที่มาเยือน

            แน่นอนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาก่อนจะถึงวันแต่งงานนั้น หญิงสาว

และว่าที่เจ้าบ่าวของเธอต่างไม่เคยเจอหน้ากันเลยสักครั้ง สำหรับตัวเธอนั้น

หลบได้เป็นหลบ...เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง จนมารดาของเธอถึงกับตบอกผางแล้ว

ต่อว่าเธอจะเป็นจะตาย แต่กานต์กมลไม่สนใจ แค่เธอยอมแต่งงานนี่มัน

ก็มากพอแล้ว

จวบจนกำหนดวันงานกระชั้นชิดเข้ามา เธอก็ยังหาทางออกไม่ได้

และในที่สุดก็ถึงวันงาน...กานต์กมลกลุ้มใจมาก เธอไม่ต้องการแต่งงานกับ

คนที่เธอไม่เคยรัก ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า สงสัยผู้ชายคนนั้นต้องสติไม่สม ประกอบแน่ๆ ถึงได้ยอมให้ผู้ใหญ่ทำอะไรแบบนี้โดยไม่คัดด้าน จนสุดท้าย

...ในขณะที่นั่งอยู่คนเดียวรอบรรดาช่างที่จะเข้ามาแต่งตัวให้เธอในตอนเข้า

หญิงสาวตัดสินใจหนีไปตายเอาดาบหน้า ให้งานแต่งในวันนี้ล่มดีกว่าให้

ชีวิตทั้งชีวิตของเธอล่ม! หญิงสาวตัดสินใจเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้มารดา

แล้วหลังจากนี้ค่อยกลับมาง้อท่านทีหลัง ส่วนทางนี้คงต้องหวังพึ่งกัตติกา

ญาติสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันให้ดูแลแม่ของเธอไปพลางๆ ก่อน ในขณะที่

เธอกำลังหนี

“โอ๊ย!”

ความคิดของกานต์กมลสะดุดลง หญิงสาวเซถลาไปข้างหน้าตาม

แรงกระแทก เมื่อตั้งตัวได้เธอก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินชนเธอทันที ทว่า

สิ่งที่เธอเห็นมีเพียงแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อแจ็กเกตยีนเท่านั้น ผู้ชายที่เดิน

ชนเธอไม่มีความคิดที่จะหันมาขอโทษเธอเลยด้วยซ้ำ

กานต์กมลเม้มริม!!ปากแน่น ก่อนจะคลายออกแล้วบ่นอย่างต้องการ

ให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าได้ยินด้วย

“คนอะไรช่างไร้มารยาท ไร้สามัญสำนึก ชนคนอื่นแล้วไม่รู้จักขอโทษ

 ยังงี้แหละน้าคนเราสมัยนี้ แค่คำขอโทษง่ายๆ ก็พูดไม่ได้”

แม่สาวปากดีลอยหน้าบ่นหมายแดกดันคนไร้มารยาทเต็มที่ กระชับ กระเป้าเป้ของตนเองแล้วเดินมาหยุดข้างๆ ผู้ชายที่เดินชนเธอ

ตอนนี้เธอกำลังรอรถแท็กซี่บริเวณป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโบสถ์ ที่ใช้จัดพิธีแต่งงานของเธอนัก เธอชะเง้อมองทางขวามือของตนเองสลับกับ

มองนาฬิกาข้อมือ อีกไม่นานใครๆ ก็จะรู้แล้วว่าเธอหายตัวไป ‘ไอ้รถแท็กซี่บ้า

ก็ไม่ผ่านมาเสียที! แล้วเมือไหร่จะได้ไปให้พ้นๆ จากที่นี่กันล่ะ’ คิดแล้วยิ่ง

หงุดหงิด ‘ทีตอนไม่ต้องการละมาเยอะ ทีต้องการกลับไม่ผ่านมาลักคัน’

เมื่อชะเง้อมองไปทางขวามืออีกครั้ง เห็นร่างสูงๆ ของคนไร้มารยาท

แล้วยิ่งหงุดหงิดยกกำลังสอง คนเรานี่ก็'ช่าง¹ไร้มารยาทและสามัญสำนึก

กันเสียจริง! แทนที่จะสำนึก ยังจะกล้าตีหน้าเฉยอีก

กานต์กมลคิดขณะมองปราดไปทั่วร่างสูงของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อ

เห็นใบหน้านั้นชัดถนัดตาแล้วก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่าเขาดูดีไม่น้อย

‘เหอะ! หน้าตาก็ดี แต่ดันไร้สามัญสำนึก คนอย่างกานต์กมลไม่สนใจหรอก

นะยะ’ แล้วสายตาเธอก็สะดุดกับกระเป้าใบใหญ่ที่อีกฝ่ายหอบหิ้วเหมือนกัน

ก่อนจะตัดใจไม่สนใจคนที่ยืนข้างๆ อีกต่อไป

และแล้วรถแท็กซี่ที่เธอรอคอยก็ผ่านมาเสียที ที่สำคัญยังว่างเสียด้วย

หญิงสาวโบกมือเรียกรถทันที แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันมหาซวยของเธอ

เพราะผู้ชายไร้มารยาทที่ยืนข้างๆ เธอก็โบกมือเรียกรถดันนี้เช่นกัน ทันทีที่

รถจอดเทียบตรงหน้าคนทั้งสอง ชายหนุ่มก็ก้าวตรงไปเปิดประตูรถทันที

หญิงสาวตรงเข้าไปกระชากแขนของเขา แล้วชี้หน้าชายหนุ่มพลาง

พูดด้วยความโมโห “นี่คุณ หัดมีมารยาทชะบ้าง ฉันมารอก่อนก็ต้องมีสิทธิ์

ก่อนสิ!”

เขาปรายตามองใบหน้าของหญิงสาวสลับกับมือที่ยังคงเหนี่ยวแขน

ของเขาอยู่ และกิริยานั้นก็เป็นเหมือนชนวนชั้นดีที่ทำให้แม่สาวขี้โมโหอย่าง กานต์กมลบันดาลโทสะได้

หญิงสาวกระชากแขนชายหนุ่มให้พ้นไปจากประตูรถเต็มแรง

ชายหนุ่มก้าวถอยหลังตามแรงกระชากนั้น เมื่อเขาเสียหลักกำลังจะล้มก็

คว้าเอาร่างของคนกระชากตามมาด้วย

“เฮ้ย!”

เป็นอีกครั้งที่กานต์กมลต้องร้องออกมาด้วยความตกใจที่เขาคว้าเธอ

เป็นหลักยึด และต่อจากนั้นหญิงสาวก็รู้สึกทั้งจุกและเจ็บ จนเมื่อได้สติอีกที

เธอก็พบว่าตัวเองนั้นถูกโอบรัดด้วยวงแขนของชายหนุ่ม และที่สำคัญ

ริมฝีปากของชายหนุ่มยังกระแทกถูกริมฝีปากของเธอเต็มๆ!

ดวงตาของทั้งคู่เบิกโตทันทีด้วยความตกใจ กานต์กมลคันไหล่หนา

ของเขาให้ออกห่าง แม้ระยะเวลาที่เกิดเหตุการณ์นั้นจะผ่านไปไม่กี่วินาที

แต่สำหรับกานต์กมลนั้นมันเหมือนกับยาวนานหลายชั่วโมง ที่สำคัญ แม้

เธอจะขึ้นชื่อว่าปากกล้าและไม่ค่อยเกรงกลัวอะไร แต่การที่ต้องมา ‘แสดง

สด’ อะไรแบบนี้...เธอก็ไม่เคยนึกชอบมันลักที

และแล้วกานต์กมลก็ได้ข้อสรุปสำหรับตัวเองแล้วว่า วันนี้คือวันที่

เธอดวงซวยสุดขีด นอกจากเธอจะโดนคับแต่งงานแล้ว ตอนนี้เธอยังโดน

ไอ้บ้ามารยาททรามที่ไหนก็ไม่รู้มาขโมยจูบด้วย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอุบัติเหตุ

ที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดก็เถอะ!

หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืน ในขณะที่ชายหนุ่มก็ทำเช่นเดียวกัน เธอพ่น ลมหายใจออกมาด้วยความโมโห ใบหน้าสวยแดงก่ำ กำหมัดแน่น ก่อนจะ...

ผัวะ!

เธอชัดไปที่ใบหน้าของไอ้คนมารยาทแย่เต็มๆ แล้วชิ่งกระโดดขึ้นไป

บนรถแท็กซี่ที่เปิดประตูอ้าค้างไว้อย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชายหนุ่มที่โดนหมัด

มองตามด้วยความโมโหและกรุ่นโกรธ

ยายนั่นเป็นคนมาหาเรื่องเราก่อนแท้ๆ แล้วยังจะมาชัดเราแบบนี้ นี่นะ! ‘อย่าให้เจออีกครั้งนะยายบ้า...ฉันจะเอาคืนแบบทบต้นทบดอกเลย!’

กานต์กมลถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อบัดนี้ร่างของ

เธอไค้สัมผัสกับเบาะนุ่มของเก้าอี้บนรถทัวร์ที่จะออกเดินทางไปยังจังหวัด เชียงใหม่เป็นที่เรียบร้อย

หญิงสาวเอนหลังพิงพนักเบาะแล้วหลับตาลง ลักพักก็รู้สึกไค้ว่า

ที่นั่งข้างๆ มีคนมาทรุดลงนั่งเป็นที่เรียบร้อย และนั่นก็ทำให้หญิงสาวลืมตา

ขึ้นเพื่อที่จะดูว่าคนที่มานั่งข้างๆ เธอหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ทันทีที่เห็นหน้า

ผู้มาใหม่ กานต์กมลก็ถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“เฮ้ย!”

“เจอกันอีกแล้วนะ”

‘เขา’ ถามเธอด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มน้อยๆ แต่เป็นยิ้มที่ดู ‘ร้าย’

ในสายตาของกานต์กมลจนเธอแทบอยากจะเอานิ้วจิ้มตาคมๆ คู่นั้นให้มัน

บอดไปเสียเลย จะไค้ไม่ต้องมามองเธอแบบนั้น!

“นี่นายจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน”

รู้ "รู้!

“จองล้างจองผลาญอย่างนั้นเหรอ คนทีสมควรพูดอย่างนั้นควรจะ

เป็นผมมากกว่านะ” ผู้ชายที่นั่งข้างเธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเยาะ ตอนนี้

มุมปากของเขามีรอยซ้ำจนเห็นได้ชัด

“นาย!”

หญิงสาวขึ้นเสียงเรียกอีกฝ่ายด้วยความโมโห หากเขากลับไม่สนใจ

ดูเหมือนชายหนุ่มจะสะใจด้วยซ้ำที่เห็นเธอโมโหจนแทบจะอกแตกตายแต่

ก็ทำอะไรเขาไม่ได้

“แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะเอาคืนเรื่องที่คุณชกหน้าผมแน่ๆ!” เขาพูด

ในขณะที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้กานต์กมลเรื่อยๆ ทำเอาเธอจำต้องถอยกรูด

ชุกตัวกับเบาะจนถึงขนาดที่ว่า ถ้าเบาะมันทะลุลงไปได้ เธอคงหงายหลัง

ไปเรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวกำหมัดแน่น ดวงตากลมโตวาววับด้วยอารมณ์โกรธ แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะหากหาเรื่องเขาตอนนี้เธอเองนั่นแหละที่จะ เสียเปรียบ รู้อย่างนี้เธอไม่น่าเลือกที่นั่งต้านหลังสุดของรถเลย ไอ้ที่คิดว่าจะ ได้อยู่อย่างสงบๆ ก็เห็นจะไม่สงบเพราะมีเพื่อนร่วมทางอย่างอีตาบ้ามารยาท ยอดแย่นี่แหละ!

ทางด้านชายหนุ่มนั้นได้แต่เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่ตอนนี้

เอนกายพิงกระจกหน้าต่างรถหลับไปแล้วด้วยสายตาที่อ่อนลง ก่อนจะมอง ใบหน้าของเธอด้วยความขบขัน

เทวินทร์ละความสนใจจากเพื่อนร่วมทางของเขาเพียงแค่นั้น

ชายหนุ่มไม่ได้คิดจะทำอย่างที่ขู่เธอหรอก แต่ที่พูดอย่างนั้นเพื่อตัดความ

รำคาญและป้องกันเหตุการณ์ในอนาคตที่เธออาจจะก่อขึ้นในภายภาคหน้า

เพราะเขากับเธอยังต้องติดแหง็กอยู่ด้วยกันอีกหลายชั่วโมง ด้วยคิดว่าเธอ

คงจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่น้อย ดูได้จากเหตุการณ์ชิงรถแท็กซี่ที่ผ่านมา

เมื่อครู่ ทั้งที่ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ และ

ที่สำคัญในตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะกับใครแล้วด้วย

เทวินทร์เพิ่งหนีจากงานแต่งงานกับเจ้าสาวงี่เง่าที่ยอมแต่งงานกับ

เขาเพียงเพราะคำสั่งของบรรดาแม่ๆ ที่แสนจะเจ้ากี้เจ้าการ ชายหนุ่มไม่คิด

ว่าเรื่องมันจะล่วงเลยมาถึงขั้นนี้ เพราะนึกว่าการที่เขาไม่ยอมไปเจอหน้า

เธอเลยลักครั้งจะทำให้แม่ของเขาและเธอรู้ตัวว่าเขาไม่ได้อยากแต่งงานกับ

เธอเลยลักนิด

แต่ใครจะคิดว่าการที่เขาเงียบมาตลอดจะทำให้เรื่องมันมาถึงขั้นนี้

ใครมันจะโง่ยอมแต่งงานกับคนที่แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็น!

สุดท้ายเขาเลยตัดสินใจทิ้งงานทั้งหมดมา กอปรกับเมื่อคืนก่อนได้

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)