ไฟรักมารร้าย (ตะวันเปรมปรีดิ์)

บ้านภิรมย์วงศ์

 

            "บุญรักษาเถอะนะ ตาใหญ่ กลับมาแล้วก็อยู่บ้านเราซะ อย่าทิ้งย่าทิ้งน้องไปไหนไกลๆ อีก เข้าใจไหม"

            หญิงวัยชราวัยใกล้เจ็ดสิบประมุขของบ้านภิรมย์วงศ์ให้ศีลให้พรรับขวัญหลานชายสุดที่รัก ที่เพิ่งเหินฟ้ากลับมาตุภูมิบ้านเกิดเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี

            "พี่ใหญ่กลับมาอยู่บ้านเราแล้วใช่ไหมครับ แบบนี้ผมกับคุณย่าก็ไม่ต้องเหงาอีกแล้ว" พิเชษฐ์ถามด้วยความดีใจ เขาก็เป็นอีกคนที่ปรารถนาจะให้พี่ชายสุดที่รักกลับมาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่

            "ขอดูก่อนนะนายเล็ก ถ้าไม่มีอะไรทำให้อยากไปอยู่ไกลๆ อีก พี่ก็คงกลับมาอยู่กับนายและคุณย่าเป็นการถาวรเลย" ว่าแล้วพิภพก็โผเข้ากอดคุณย่าอีกครั้งด้วยความรักและคิดถึง

            สองพี่น้องพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาโดยมีหญิงชราร่วมสนทนาด้วย เสียงหัวเราะที่ครื้นเครงจบลงเมื่อร่างเล็กเข้ามาในห้องรับแขก รอยยิ้มที่มีความสุขและสดใสของพิภพเลือนหายไปจากใบหน้า คงเหลือไว้แค่ความบึ้งตึงเย็นชาที่ใช้แทนการทักทายคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่

            "น้องพายมาพอดีเลย พี่ใหญ่จำน้องพายได้ไหมครับ ไม่ได้เห็นกันตั้งห้าปีเลยเชียวนะ" พิเชษฐ์กวักมือเรียกน้องน้อยสุดของบ้าน ซึ่งเข้ามาอยู่ภายใต้ชายคาภิรมย์วงศ์ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว

            "หนูพายมานั่งใกล้ๆ ย่า ลูก จำพี่ใหญ่ได้ไหม ห้าปีคงไม่ลืมกันหรอกนะ"

            "สวัสดีค่ะ พี่ใหญ่" ร่างบางนั่งลงใกล้ๆ หญิงชรา พนมมือไหว้ทักทายพิภพอย่างนอบน้อม

            หัวใจเธอตื่นเต้นที่ได้มีโอกาสพบหน้าเขาอีกครั้ง ห้าปีแล้วซินะ ภาริตาแอบมองพิภพเพื่อสำรวจดูความเปลี่ยนไปของชายหนุ่ม เขาแลดูภูมิฐานขึ้นความหล่อเหลายังคงไม่เปลี่ยน และที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนั่นก็คือ สายตาเย็นชาที่สัมผัสได้ทุกครั้งว่า ไม่เคยอยู่ในความคิดคำนึงของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่นี้ใบหน้าหวานก็ก้มลงมองพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อทักทายหรือพูดคุยเฉกเช่นคนอื่น และขอตัวไปจัดการเรื่องของว่างในครัวแทน

            "ทำไมพ่อใหญ่ไม่ทักน้องหน่อยล่ะลูก ยังไงเราสองคนก็ต้องลงเอยเป็นครอบครัวกันอยู่แล้ว" คุณหญิงพิจิตราพูดคล้ายตำหนิหลายชายในที หลังจากที่ภาริตาขอตัวออกไปดูของว่างในครัว แทนการอยู่คุยกับคู่หมั้นหนุ่มที่เพิ่งจะกลับมา

            เวลาผ่านมาถึงห้าปีเต็มแล้ว ทุกคนที่เกี่ยวข้องต่างก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่กันหมด หลานชายคนโตน่าจะเข้าใจเหตุผลของเรื่องที่เกิดขึ้น และทำใจให้ยอมรับมันได้แล้ว

            แต่เท่าที่ดูจากเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าพิภพยังคงตั้งแง่และปฏิเสธผู้หญิงที่ย่าเลือกให้อย่างไม่ไยดีเหมือนเมื่อห้าปีก่อนอย่างไรอย่างนั้น

            "นั่นซิครับ ทำเย็นชาแบบนี้น้องพายเสียใจหมด พี่รู้อะไรไหม พอรู้ว่าพี่ใหญ่จะกลับมา น้องพายก็อาสาเป็นแม่งานทำโน่นนี่เพื่อเตรียมต้อนรับการกลับมาของพี่เองเลยนะ งานคืนนี้ก็เหมือนกันน้องพายตั้งใจมากนะครับ" พิเชษฐ์ช่วยพูดอีกแรง

            "เหรอ ฉันกลับมาบ้านก็เพื่อมาหานายกับคุณย่าเท่านั้น คนอื่นฉันไม่ได้สนใจว่าใครจะอยู่หรือจะไป"

            พิภพชำเลืองมองไปที่ประตูห้องโถงอีกด้าน เห็นร่างเล็กสั่งการให้เด็กรับใช้ยกขนมของว่างเข้ามาวางตรงหน้า เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาเป็นเรื่องใหม่ ชวนน้องชายและคุณย่าพูดคุยเรื่องอื่นต่อ

            แต่กระนั้นก็อดที่จะสอดส่ายสายตามองไม่ได้ว่า ผู้หญิงที่ปากพูดว่าไม่สนจะอยู่หรือไปก็ช่าง อยู่ตรงส่วนไหนของบ้านและทำอะไรอยู่ในเวลานี้

 

            ภาริตาหนีบรรยากาศที่หน้าอึดอัดในห้องรับแขกมาอยู่ในครัว สาวใช้ขอให้เธอไปตรวจความเรียบร้อยห้องนอนของพิภพที่จัดเสร็จเมื่อครู่นี้ หญิงสาวจึงรีบขึ้นไปดูว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องอีกไหม

            ห้องนอนของพิภพถูกจัดให้คงสภาพเดิมทุกอย่างไม่เปลี่ยน ตลอดห้าปีที่เจ้าของห้องไปใช้ชีวิตยังต่างแดน ภาริตารับหน้าที่ดูแลทำความสะอาดห้องนี้ และเมื่อทราบข่าวว่าชายหนุ่มจะกลับมา เธอก็จัดการเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้บางอย่างให้ทันสมัยและดูน่าอยู่มากขึ้น

            "อุ๊ย ขอโทษค่ะ" ภาริตาสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหันมาเห็นพิภพยืนอยู่ในห้องแล้ว เธอไม่ทันสังเกตว่าเขาเข้ามาตอนไหน

            "มาทำอะไรที่นี่" เขาเอ่ยถามคำแรก

            พิภพย่างเท้าเดินเข้ามาหาหญิงสาว หยุดยืนพิจารณาเจ้าหล่อนใกล้ๆ รูปร่างอวบอิ่มผิดกับภาริตาคนก่อนที่ผอมแห้งติดกระดูก ใบหน้ารูปไข่ผิวพรรณสะอาดสะอ้านบ่งบอกถึงการดูแลตนเองเป็นอย่างดี

            เวลาผ่านไปถึงห้าปีเต็มเด็กผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้ ซึมเศร้า ไม่พูดไม่จากับใคร กลายเป็นสาวน้อยน่าตาน่ารักน่าเอ็นดูสร้างความชื่นตาชื่นใจให้กับผู้พบเห็นหรือคนที่อยู่ใกล้ได้เป็นอย่างดี

            "ทาแป้งอะไร หอมเชียว" เขาถามพลางก้มลงมาดอมดมที่บ่าบาง ถือวิสาสะใช้ปลายจมูกดอมดมมาใกล้ข้างแก้มสาว ลมหายใจร้อนที่พัดผ่านเนื้อเนียน ทำให้ภาริตาสะดุ้งและรู้สึกปั่นป่วนทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

            "โตเป็นสาวแล้ว รู้จักดูแลตัวเองก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เหมือนผีตายซากเดินได้แบบเหมือนก่อน"

            วาจาที่เชือดเชือนต่างกับความรู้สึกที่แท้จริงภายในจิตใจคนละเรื่อง พิภพอยากจะบ้าตายเมื่อกลิ่นกายสาวที่เพิ่งดอมดมเมื่อครู่ สัมผัสปลุกความรู้สึกในกายให้ตื่นขึ้นอย่างฉับพลัน ห่างกันแค่ก้าวเดียวแต่สามารถทำให้เขารู้สึกอยากค้นหาและปรารถนาจะสัมผัสเรือนร่างนี้ได้

            ภาริตาใช้เสน่ห์อาคมใดๆ ยั่วยวนให้ผู้ชายที่อยู่ใกล้ รู้สึกเช่นนี้ทุกคนหรือเปล่า

            "ต้องการอะไรอีกไหมคะ งานเลี้ยงต้อนรับพี่ใหญ่คืนนี้จะเริ่มตอนทุ่มตรง ถ้าไม่มีอะไรแล้วพายขอตัวไปเตรียมงานต่อก่อน" ภาริตาหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเขา

            เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพิภพไม่ได้สนิทเสน่หาในตัวเธอมากเท่าไรนัก ออกจะเกลียดขี้หน้าไม่อยากจะเห็นกันเสียด้วยซ้ำไป ภาริตาเป็นต้นเหตุของการจากบ้านไปนานถึงห้าปีเต็มของชายหนุ่ม และต้นเหตุนี้ก็คือความอึดอัดใจที่หาทางออกไม่ได้เสียทีมาตลอดชีวิตของหญิงสาว

            "เธอควรเรียกฉันว่าคุณใหญ่ไม่ใช่พี่ใหญ่ สำหรับเราไม่ใช่พี่น้องกันลืมแล้วหรือไง" ใบหน้าคมก้มลงมาใกล้ๆ คล้ายกับจะยั่วให้สาวน้อยตรงหน้าตกใจเล่น

            "ค่ะ คุณใหญ่ ต้องการอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่มีแล้วพายขอตัวก่อน" หญิงสาวรับคำเบาๆ แล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

            "เดี๋ยว เธอควรเรียกแทนตัวเองว่าดิฉันไม่ใช่ใช้ชื่อเล่นมาแทนตัวแบบนี้"

            "ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะคุณใหญ่" ภาริตารับคำอีกครั้ง แล้วก้มหน้าค้อมตัวลงต่ำประหนึ่งว่าเป็นสาวใช้ที่กำลังอยู่ต่อหน้าเจ้านาย

            "นี่ ใจคอเธอจะไม่เถียงไม่แย้งอะไรสักคำเลยหรือไง หรือว่าทั้งชีวิตเป็นแต่ผู้รับคำสั่งอย่างเดียว" จู่ๆ พิภพก็ฮึดฮัดขึ้นมาอีก และถือวิสาสะดึงแขนของหญิงสาวไว้

            "ปะ ปล่อยค่ะ " สาวน้อยเอามือดันอกแกร่งที่ตนถูกรั้งให้มาแนบชิดแบบไม่ทันตั้งตัว ลมหายใจอุ่นๆ จากปลายจมูกเฉียดไปเฉียดมาที่ข้างแก้ม มันทำให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก

            "ถ้าไม่ปล่อยจะมีอะไรไหม" พิภพแสยะยิ้มเล็กน้อย เขาช่างไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนทั้งหวาดกลัวและหวั่นไหวแค่ไหน

            "ดิฉันมีงานรออีกมาก คุณใหญ่ได้โปรดปล่อยเถอะนะคะ"

            ท่าทีหวาดกลัวที่เห็นได้ชัดจากสีหน้าและท่าทางของหญิงสาว ยิ่งทำให้พิภพได้ใจมากขึ้นไปอีก เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าเจ้าหล่อนจะกล้าขัดใจไปถึงเมื่อไร

            "งานพวกนั้นให้คนอื่นทำก็ได้ ฉันมีงานอื่นให้ทำและต้องเป็นเธอเท่านั้นที่ทำให้"

            "คุณใหญ่จะให้ดิฉันทำอะไรคะ" ภาริตาถามเสียงสั่น เมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย

            "ไปเตรียมน้ำให้หน่อย ฉันอยากอาบน้ำ"

            เธอรีบทำตามความต้องการของเขาให้เรียบร้อย น้ำอุ่นในอ่างพร้อมที่จะให้พิภพลงมาแช่ แต่เมื่อภาริตาออกมาจากห้องน้ำเพื่อบอกให้รู้ว่าทุกอย่างพร้อม ชายหนุ่มกลับทำในสิ่งที่น่าตกใจมากขึ้นไปอีก

            "คุณใหญ่ปล่อยนะคะ จะทำอะไร" หญิงสาวร้องลั่น เมื่อร่างสูงดันตัวเธอให้เดินเข้าไปในห้องน้ำ

            พิภพไม่สนใจฟังเสียงร้องห้ามและตั้งใจดันตัวสาวน้อยเข้าไปในห้องน้ำกับตน เมื่อได้สมใจแล้วเขาก็กดล็อกประตูเพื่อกันไม่ให้ภาริตาหนีออกไปได้

            "ถอดเสื้อผ้า"

            "คุณใหญ่ จะทำอะไร อย่าทำบ้าๆ นะ" ภาริตาหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินคำสั่งที่ชวนให้หัวใจหวิว เธอหันหน้าหนีคิดหาหนทางที่จะออกไปจากห้องนี้

            "ฉันจะอาบน้ำ ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วจะอาบยังไง" พิภพพูดหน้าตาเฉยยกมือขึ้นคล้ายกับจะส่งสัญญาณให้รู้ว่าภาริตาต้องทำหน้าที่นี้

            "คุณใหญ่ถอดเองก็ได้นี่คะ แล้วนี่มันในห้องน้ำ ธุระส่วนตัวพวกนี้ควรทำเองมากกว่าจะให้คนอื่นมาวุ่นวายด้วย"

            หัวใจของภาริตาเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พยายามห้ามไม่ให้หัวสมองจินตนาการถึง เรือนร่างที่อยู่ใต้เสื้อผ้าราคาแพงที่พิภพสวมใส่อยู่

            แต่มันก็สุดจะห้ามได้ สาวน้อยแก้มแดงก่ำรู้สึกคอแห้งผากราวกับกระหายน้ำ สองมือเย็นเฉียบเพราะความตื่นเต้น แต่ก็ต้องเก็บทุกความรู้สึกไว้ไม่ให้ใครรู้

            "เธออยู่ในฐานะคู่หมั้น และอีกไม่นานเราก็จะต้องแต่งงานกันตามคำสั่งคุณย่า ห้าปีที่ผ่านมาฉันอุตส่าห์ไปอยู่ไกลๆ ไม่ให้เธอต้องลำบาก ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วเธอก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะคู่หมั้นบ้างซิ"

            พิภพก้าวไปหาภาริตาอย่างช้าๆ สายตาจังจ้องมองสาวน้อยที่เดินถอยหนี ดวงตาราชสีห์กำลังจะตะครุบเหยื่อตัวเล็กๆ ให้อยู่ในอุ้งมืออีกไม่ช้า

            "ตะ แต่ว่า เรา..."

            ภาริตาไม่กล้า ขอเรียกว่ากลัวก็ได้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าคำสั่งที่พิภพบอกให้ถอดเสื้อผ้าให้นั้น เขาต้องการการดูแลเช่นนั้นจริงหรือ หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นกันแน่

            ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะอยู่ในฐานะคู่หมั้นมายาวนานถึงห้าปีก็จริง แต่ทั้งคู่ไม่เคยใกล้ชิด ไม่เคยต้องการกันและกันเฉกเช่นคู่รักคู่อื่น แล้วจู่ๆ ก็จะมาบอกว่าต้องดูแลงั้นหรือ ไม่อยากจะเชื่อ

            "จะทำหรือไม่ทำ" เขาเอ่ยถามอีกครั้ง

            "หรือว่าอยากให้ฉันพูดอย่างอื่นมากกว่าถอดเสื้อ"

            ภาริตาเบือนหน้าหนีสายตาคู่นั้น สายตาที่จับจ้องมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจของเธอ ในที่สุดมือเล็กปลดกระดุมเม็ดแรกด้วยอาการสั่นเทา ค่อยๆ ไล่ลงจนเม็ดสุดท้ายและถอดเสื้อเชิ้ตของพิภพออก

            "กางเกงด้วย"

            เรือนร่างกำยำที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หัวใจของภาริตาสั่นไหว แก้มสาวแดงก่ำร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งใบหน้าและร่างกาย พยายามเมินหนีไม่มองสรีระงดงามปานเทพบุตรที่อยู่ตรงหน้า รีบทำหน้าที่ของตนเองให้เสร็จเพื่อจะได้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

            หัวเข็ดขัดราคาแพงถูกปลดออก ตามด้วยกางเกงสแลกสีดำค่อยเลื่อนลงไปที่พื้น เกิดมาในชีวิตภาริตาไม่เคยตื่นเต้นอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน เธอก้มหน้ายืนนิ่งเมื่อทำตามคำสั่งเรียบร้อยแล้ว

            "ทีนี้ก็มาอาบน้ำให้ฉัน" พิภพก้าวเดินนำไปที่อ่างอาบน้ำ แล้วหันมาร้องเรียกอีกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่

            "เร็วซิ ไหนบอกว่ามีงานอื่นรออีกมากไม่ใช่เหรอ"

            "ดิฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อมแล้ว คุณใหญ่จัดการตัวเองแล้วกันนะคะ" ภาริตาอาศัยจังหวะจะเปิดประตูออกไป แต่ช้ากว่าพิภพที่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงตัวเธอแล้ว

            "ฉันไม่ได้สั่งให้ออกไป แล้วจะออกไปทำไม" เขาแกล้งทำเสียงเข้ม

            "ปล่อยนะคะ" สาวน้อยพยายามดิ้นแต่สู้แรงของชายหนุ่มไม่ได้

            "มานี่เลย"

            พิภพอุ้มคนดื้อตัวลอยเดินมาที่อ่างอาบน้ำ ภาริตาตกใจไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวว่าเขาจะเสียหลักหรือล้มลงเกิดอุบัติเหตุได้ เป็นโอกาสให้ชายหนุ่มอุ้มตัวเธอลงไปแช่ในอ่างด้วยกันได้สำเร็จ

            "ไม่นะคะ" ภาริตาร้องลั่น พยายามจะลุกขึ้นให้ได้

            "ถ้าไม่อยู่เฉยๆ ฉันจะทำมากกว่าอาบน้ำ"

            คำขู่นี่ได้ผล ภาริตาชะงักไม่กล้าทำอะไรทั้งสิ้น รู้ตัวว่าตกเป็นรองเขาอย่างสิ้นเชิง และคงไม่ดีแน่หากว่าเธอวิ่งหนีออกจากห้องไปในสภาพนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าถ้าเปิดประตูออกไปจะเจอใครบ้าง และไม่มีคำอธิบายใดกับเรื่องนี้ได้

            "ถูหลัง ถูตัวให้ฉัน ตั้งใจทำให้ดีถ้าอยากขึ้นจากน้ำไปทำอย่างอื่น ไม่งั้นเธอก็ต้องอยู่ในอ่างกับฉันจนกว่าฉันจะพอใจ" ชายหนุ่มยื่นฟองน้ำให้

            ภาริตาจำใจต้องรับฟองน้ำนั้นมาถือไว้ในมือ พิภพยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วนอนลงในอ่างอย่างสบายอารมณ์ รอคอยให้คนหน้างอมาดูแลตนเองตามคำสั่ง