สะใภ้ไฮเทค (ชลาลัย) (EBOOK)

1

“อะไรนะนพรุจ!” เสียงของคุณหญิงสรีวัลย์ราวกับจะดังลั่นไปทั่วทั้งห้องรับประทานอาหารนั้น ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองคุณหญิงมารดาเป็นตาเดียว ใบหน้าของคุณหญิงซีดจนเกือบจะเขียว

“อะไรกันนะตารุจแก... แกว่าอะไรของแก แก... แก...แก!”

เสียงคุณหญิงละล่ำละลักลูกชายสุดรักสุดหวง แม้จะมีลูกถึงหกคน เพราะเสียชีวิตไปหนึ่งคน คุณหญิงสรีวัลย์ก็ไม่รักใครเท่าลูกคนที่สี่

นายแพทย์นพรุจ จุฑาธัช เป็นลูกที่คุณหญิงหวงแหนเหมือนนางจงอางหวงไข่ไม่มีผิด

ประคบประหงมดูแลมาตลอด ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม เพราะเป็นลูกคนเดียวที่สามารถสอบติดแพทย์และเรียนดีระดับเกียรตินิยมมาโดยตลอด เป็นแพทย์ที่มีความสามารถมากมายในหลายด้าน

คุณหญิงวางแผนเกี่ยวแก่ลูกคนนี้ไว้อย่างดี เพราะเป็นคนที่ทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลขจรขจายในทางที่ดีขึ้น หลังจากที่ล้มเหลวไปจากหลายสิ่งหลายอย่าง หากทว่าในวินาทีนี้ คุณหญิงกำลังจะเป็นลม

เพราะมูลเหตุแห่งข่าวสารที่นพรุจโทรทางไกลจากต่างประเทศมาบอกกล่าวในเรื่องที่นางเกือบจะช็อก ใบหน้าอันซีดของนางทำให้นิพนธ์ลูกชายคนเล็กที่อาศัยอยู่ด้วยและยังเป็นโสดเพียงคนเดียวต้องลุกขึ้นมาประคองมารดา

“คุณแม่!”

นางวางสาย ปากคอสั่นระริก และทำให้สามีต้องลุกมาอีกคน “คุณ คุณเป็นอะไรไปน่ะคุณหญิง”

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด”

“อะไรเป็นไปไม่ได้?” เสียงถาม “คุณหญิงพูดอะไรครับ”

“คุณแม่ คุณแม่” นิพนธ์เขย่าตัวมารดา “คุณแม่ครับ”

“นิพนธ์แกเอายาหอมมาละลายให้แม่แกหน่อย โธ่เอ๊ยคุณหญิงมันอะไรกันแค่รับโทรศัพท์ก็ทำท่าเหมือนจะเป็นลม”

คุณหญิงทรุดลงนั่งเหมือนหมดเรี่ยวแรงและเริ่มต้นร้องไห้

“อะไรกันเนี่ย มันเป็นไปได้ไงตารุจ แม่ไม่เชื่อ”

“อะไรกันคุณหญิง” สามีพลอยตกใจไปด้วย “ตารุจเป็นอะไรอย่างนั้นหรือ หรือว่าแผ่นดินไหวแล้วเกิด...”

“มันยิ่งกว่าแผ่นดินไหวเสียอีก”

“คุณหญิง”

“โธ่ลูกแม่ ตารุจ ทำไมถึงได้คิดอะไรสั้นๆถึงเพียงนั้น”

“คุณหญิง ตารุจเป็นอะไร บอกพ่อหน่อยสิว่าตารุจเป็นอะไร?”

“นั่นสิครับคุณแม่” นิพนธ์พลอยตกใจตัวสั่นไปด้วย “พี่รุจเป็นอะไรไปอย่างนั้นหรือครับ?”

“ตารุจ ตารุจ โฮ!” นางร้องไห้ “เป็นไปไม่ได้ แกไม่ใช่คนชนิดนั้นแกไม่มีวันจะทำอย่างนั้น ไหนแกบอกว่าเมื่อแกกลับจากดูงาน แกก็จะทำตามที่แม่บอกแม่สอนโธ่ตารุจ แกหนีแม่ไปมีเมียเสียแล้ว!”

“ฮ้า!” คราวนี้เป็นเสียงร้องของเจ้าสัวซ้ง หรือประสงค์ศิริ จุฑาธัช มหาเศรษฐีเจ้าของกิจการหลายหลาก

ซึ่งกำลังเหงื่อตกหน้าซีดพอๆกันกับภรรยา

“คุณหญิงพูดอะไรนะ ประสาทเสียหรือเปล่าคุณหญิง?”

“โอ๊ยตายแล้ว รับไม่ได้ รับไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้เลย ทนไม่ได้อีกแล้ว ไม่อาจจะทนได้”

เสียงร้องเต็มไปด้วยความตกอกตกใจและเจ็บปวด

“ทนไม่ได้!”

“คุณหญิงเจ้ารุจมันทำอะไร เมื่อกี้คุณหญิงบอกว่ามันมีเมียงั้นรึ มันเป็นไปไม่ได้”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้ซี มันเป็นไปแล้ว โธ่ลูกแม่ แม่อกจะแตกตาย!”

 

เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันครับคุณแม่ บอกผมหน่อยเถอะครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่ามันยังไงพี่รุจแต่งงานหรือครับ แต่งยังไง แล้วอะไรมันเป็นยังไง ผมไม่เข้าใจเลย”

นิพนธ์ได้แต่ทำหน้าเหลอหลาเพราะเมื่ออยู่เมืองไทยพี่ชายไม่ค่อยจะได้ใส่ใจต่อผู้หญิง มีแต่ผู้หญิงที่วิ่งไล่เข้าใส่เขา

ราวกับสิ่งที่มารดาพูดออกมานั้นคือสิ่งมหัศจรรย์อย่างเหลือเชื่อ เขาเองยังไม่คิดว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นคือความจริง อาจหูฝาดหรือได้ยินผิดแต่หากมารดาก็ฟูมฟายเป็นลมแล้วเป็นลมอีก ขณะที่บิดานั่งกัดกรามกอดอกแน่นด้วยความเคร่งขรึม

“คุณแม่”

“พี่ของแกทำให้แม่อยากจะตาย”

“พี่รุจทำอะไรครับ?”

“แต่งงาน!”

“แต่งงาน อ๋อ แต่งแล้วยังไงครับ?”

“แต่งแบบหวือหวามาก แม่รับไม่ได้ รับไม่ได้ทุกอย่าง”

เสียงอันแหลมปรี๊ดของคุณนายนั้นราวกับจะแผดเข้าไปเต็มสองหูของนิพนธ์เสียจนต้องยกมือขึ้นไชหู ถอยห่างออกมานิดหนึ่ง ก่อนที่แก้วหูอาจจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆในเวลานั้น

“รับไม่ได้! แม่ไม่ยอม”

“ไม่ยอมยังไงกัน มันแต่งยังไงของมันแล้วนี่มันอะไร ผมไม่เข้าใจ นพรุจไม่เคยเหลวไหลเรื่องนี้ อยู่ๆมาบอกว่าแต่งงานแล้ว จะเอาเมียมากราบพ่อแม่ ให้ตาย พ่อไม่เชื่อ”

“นี่ถ้าหากว่าพี่ๆน้องๆเรียงๆกันนี่รู้เข้าจะทำยังไง ตายแล้ว แม่ไม่ยอมแล้วก็ยอมไม่ได้”

“ยอมไม่ได้แล้วทำยังไงครับคุณหญิงแม่?”

บางครั้งนั้นนิพนธ์ก็ย้อนยอกเช่นนั้นเหมือนกัน ก็จะให้พูดอะไรกัน พูดไม่ออก เขายังไม่คิดด้วยซ้ำว่าสิ่งที่มารดาโวยวายนั้นจะเป็นไปได้ เพราะโดยนิสัยของมารดาแล้ว คนที่โวยวายเหมือนกระต่ายตื่นตูมที่สุดนั้นไม่ใช่ใครเลย

ก็นางนั่นแหละ คุณหญิงผู้ตั้งกฎระเบียบอะไรเอาไว้เยอะแยะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนั้นเวลานี้หากพี่ชายคนที่สี่ของเขาแหกคอกออกไปจริงๆ คุณหญิงนอกจากจะรับไม่ได้แล้ว อาจจะเกิดกลียุคเกิดขึ้นในบ้าน

บ้านเขาไม่ใช่บ้านเล็กๆ พี่ๆน้องๆหลายคน แม้จะแยกเรือนกันไปแล้ว ก็ยังมักจะกลับมาเกาะกลุ่มรวมกันอยู่ในบ้านในวันหยุด

คฤหาสน์หลังใหญ่นี้ เนื้อที่นั้นกว้างขวางมากมาย แบ่งส่วนไปปลูกเป็นเรือนบริวารได้หลายหลัง แต่ส่วนใหญ่ทุกคนก็มารวมกันอยู่ในบ้านหลังเดียว

บ้านหลังเดียวหลังใหญ่ที่คุณพ่อและคุณแม่อาศัย คุณหญิงสรีวัลย์และเจ้าซ้งนั้น ปลดตัวเองจากกิจการทั้งปวง เหลือเพียงเงินฝากในธนาคาร หุ้นส่วนกิจการต่างๆมากมายหลายต่อหลายล้านหุ้น

แค่นี้ก็กินกันไม่หมดไม่สิ้นแล้ว!

แต่กระนั้น คุณหญิงก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคน ‘งก’สุดๆ

งกเสียจนเกือบจะได้เหรียญตราในหมู่เพื่อนฝูงญาติสนิททีเดียว

“ฉันเคยจนมาก่อนย่ะ แล้วไอ้ความจนของฉัน! รู้ค่าของเงิน ไอ้พวกปากมากทั้งหลายมันไม่รู้เรื่องรู้ความหรอก!”

“นิพนธ์เองก็เป็นลูกชายคนเล็ก! ยังไม่มีแนวทางที่จะคิดมีครอบครัว เพราะฉะนั้นเขาจึงได้ไม่รู้สึกว่าการที่พี่ชายจะแต่งงานหรือมีครอบครัวนั้นเป็นเรื่องแปลกประหลาดอันใด เพราะนายแพทย์นพรุจก็มีอาชีพและทำงานเลี้ยงตัวเองได้แล้ว

หรืออาจจะเพราะว่าบิดาและมารดานั้นชื่นชมรักใคร่พี่ชายคนที่สี่อย่างที่สุด เพราะเมื่อนายแพทย์นพรุจเกิดมานั้น ก็บังเกิดความเจริญรุ่งเรืองในครอบครัวใหญ่หลวงหลายสิ่งหลายอย่าง ทำให้บิดาและมารดาของเขาซึ่งเป็นนักการค้าเชื้อสายจีนมากจากเมืองจีนชนิดเสื่อผืนหมอนใบมาก่อนนี่เองที่ทำให้ลูกชายคนที่สี่อันหมายถึงนายแพทย์นพรุจนั้นคือที่คาดหวังที่สุดของครอบครัว

“แกก็เหมือนกัน” นางเช็ดน้ำตา “แกไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของแม่ของคนเป็นแม่ กว่าจะเลี้ยงลูกมาจนโต ลำบากแค่ไหน สาหัสแค่ไหนกับการฟูมฟัก!  แกจะไม่เข้าใจ”

“แต่มันก็คนละเรื่องกับที่พี่รุจจะแต่งงานมีเมียน่ะครับ!”

“ตาเล็ก”

“หรือผมพูดผิด” เขาทำหน้าจ๋อย “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ไปดูงานแค่หกเดือน วันที่ใกล้วันจะกลับ โทรมาหาแม่บอกมีเมียมาด้วย แต่งงานเรียบร้อย อย่างนี้จะให้แม่ทำยังไง ได้ยินแว่วๆว่าเมียตารุจเป็นคนทางภูทงภูไทอะไรโน่น แม่รับไม่ได้ ทนไม่ได้หรอก ใครที่ไหนไม่มีหัวนอน ไม่มีปลายเท้า”

นางร่ำไห้ไม่หยุดหย่อนเหมือนเรื่องนี้คือเรื่องคอขาดบาดตายเสียจนไม่อาจจะทนได้สักนิด

“แม่ไม่ยอม กลับมาแม่ก็ไม่รับเป็นสะใภ้ แม่ไม่รับ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ตารุจต้องได้เมียดีกว่านั้น ผู้หญิงอะไร เจอะผู้ชายสักกี่วันเชียวจะหอบเสื่อหอบหมอนตามเขามาเสียแล้ว”

“เขาอาจจะดีก็ได้นะครับ”

“ตาเล็ก!”

“เอ้อ!”

“นี่แกเห็นคนอื่นดีกว่าแม่ของแกรึ แม่คิดว่านายรุจจะต้องถูกหลอกแน่ๆ ผู้หญิงดีๆเขาไม่ใจง่ายขนาดนี้หรอก นี่ก็คงจะคิดมาจับเกาะน่ะซิ แม่น่ะรู้ทัน”

“โธ่คุณแม่ คุณแม่ยังไม่ได้รู้จักเขาเลย”

“ไม่จำเป็นที่แม่จะต้องรู้จักเขาหรอก”

“คุณแม่...”

“ตาเล็ก” มารดาทำตาโพลง “แม่น่ะเลี้ยงแกมานะ อาบน้ำร้อนมาก่อนแกทำไมจะไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แม่รู้ทุกอย่าง”

เขาก็เลยพูดไม่ออกแล้วก็พูดอะไรไม่ได้ ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดอีกแล้ว เพราะคำของมารดาก็คือข้อสรุปของที่สุดแล้ว

ว่า ไม่ยอมรับ การไม่ยอมรับของมารดาก็คือปัญหาอันใหญ่หลวงของสะใภ้คนใหม่ของครอบครัว

นิพนธ์เองก็ค่อนข้างจะหนักใจเอาการ หนักใจแทนพี่ชายและผู้หญิงที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ เขานึกหน้าไม่ออก แม่เขาดูถูกว่าเป็นลาวสาวลาวเวียงจันทร์สวยๆก็เยอะแยะ!

เอาน่า หากไม่ดีเพียงพอพี่ชายของเขาก็คงจะไม่ยอมแต่งงานด้วยอย่างแน่นอน

คิดเอาไว้อย่างนั้นเขาก็สบายใจมากกว่า สบายกว่าจะมาคิดกดดันว่าอะไรจะเป็นยังไง

ตัวเขาเองกับพี่ชายคนที่สี่ก็สนิทกันที่สุด มีอะไรคนที่รู้ก่อนคือเขาแต่นี่ไม่มีเค้าเลย พี่ชายเขาอาจจะมีผู้หญิงหลายคนเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยแสดงออกว่าจะสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ!

เคยรักใคร่! เคยติดต่อพัวพันกับดาหลามาก่อน แต่ดาหลาก็แต่งงานไปแล้วกับเศรษฐีร้อยล้าน ตั้งแต่นั้นนพรุจก็เข็ดผู้หญิง

วันหนึ่งเขาถูกส่งวันนั้นใครจะคิดว่าเมื่อเขากลับมาเขาจะไม่ได้มาคนเดียว

“คอยดูเหอะ กลับมาจะเล่นงานให้เข็ด คนอะไรใจเร็วด่วนได้เสียจริงๆจะหา แม่ทั้งทีไม่รู้ไปควักมาจากอ่างกะปิที่ไหน กลับมาปุ๊บแม่จะซักฟอกให้ขาวสะอาดด้วย แต่งได้มันก็เลิกได้”

“คุณแม่”

“ไอ้ของพรรค์นี้ความแน่นอนมันไม่มีหรอก ฉาบฉวยเดี๋ยวด๋าวเท่านั้นเองแหละน่า”

 

 

นิพนธ์ลุกออกจากโต๊ะประชุมขนาดใหญ่ยาวเหยียดของครอบครัวที่มีพี่น้องหกคนตายไปตั้งแต่เด็กหนึ่งคน เหลือห้าคน เขาเป็นคนสุดท้อง ผู้ชายสี่คนแต่งงานไปแล้วไม่รวมนพรุจก็คนเดียว

สะใภ้คนเดียวเป็นสะใภ้คนที่พ่อแม่เลือกให้!

จะมีแต่เพียงหมอนพรุจที่พ่อแม่คาดหวังมากที่สุดก็กลับจะมาทำพิเรน! พิเรนในสายตาพี่น้อง

แต่ก็กลับน่าสะใจสำหรับเขา!

“ตาเล็ก”

เขาหันหลับมามองเห็นพี่สาวเพียงคนเดียวซึ่งพิการมาแต่เกิด หมุนล้อเลื่อนรถเคลื่อนมาตรงหน้า

“พี่หญิง!”

“แกคิดยังไงเรื่องตารุจ”

“ไม่”

“ไม่น่ะหมายความว่ายังไง”

“หมายความว่าคิดไงฮะ ง่ายๆเท่านั้นเอง”

“คุณพ่อกับคุณแม่ดูจะไม่ง่ายด้วยเลย”

“พี่หญิง!”

“พี่น่ะนะ ไม่อยากคิดอะไรเหมือนกันแต่มันก็ต้องคิด ทำไมตารุจทำเหมือนไม่มีพ่อมีแม่ ทำไมตารุจถึงได้ทำราวกับว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่มีความหมาย”

“พี่รุจก็คงจะมีเหตุผลของเขา”

“สะใภ้รุ่นไหน? รักกันไม่ถึงหกเดือนดีหอบผ้าหนีตามกันมาแล้วใครจะยอมรับ คุณพ่อกับคุณแม่ก็ไม่มีทางจะยอมรับอยู่แล้ว”

“ไม่ยอมรับแล้วจะทำยังไง”

“พี่ก็ไม่รู้”

“ผมว่าโบราณว่าปลูกเรือนตามใจผู้อยู่น่ะครับ ผูกอู่ก็ต้องตามใจผู้นอน มันไม่น่าจะมีอะไรเลย หากพวกเรายอมรับอิสรภาพและสิทธิส่วนบุคคล”

“แกพูดง่ายจัง”

“แล้วจะพูดยากเพื่ออะไร”

“ตาเล็ก พี่รู้หรอกนะว่าแกน่ะมันเข้าข้างพี่ชาย”

“ถ้าหากไม่ให้ผมเข้าข้างพี่ชายแล้วจะให้ผมเข้าข้างใครล่ะครับ ไหนลองบอกมาสักหน่อยได้ไหม”

“ก็ไม่ต้องเข้าข้างใครเลย”

“พี่พูดได้!”

“คอยดูเถอะตารุจกลับมาคราวนี้โดนหนักแน่ สะใภ้นอกกฎหมาย ใครเขาจะไปยอมรับ”

“อะไรได้ เขาจดทะเบียนกันเรียบร้อยโรงเรียนอเมริกาไปแล้วล่ะครับ”

“หา”

“เห็นไหมล่ะครับว่าชัวร์ปึ้กเลยเชียวล่ะ เข้าท่าเบ็ดเสร็จ พี่ชายผมนี่แน่จริงๆเลยนะครับ”