นางร้ายสายลับ

 “คัต!”

สิ้นเสียงสั่งของผู้กำกับ นักแสดงและทีมงานต่างไชโยโห่ร้องกันถ้วนหน้า ด้วย

วิบากกรรมการทำงานแบบถ่ายวันนี้พรุ่งนี้ออกอากาศสิ้นสุดลงสักที จะมีก็แต่...

โซ่ สุรีกานต์ นางร้ายอันดับหนึ่ง ณ พ.ศ. นี้ที่ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ใบหน้าที่เปื้อน

ยิ้มขณะร่วมแสดงความยินดีกับทีมงานเมื่อครู่เลือนหาย เปลี่ยนเป็นเฉยเมย นัยน์ตา

สีดำสนิทภายในกรอบตาเรียวยาวกวาดไปทั่วบริเวณเสมือนจะบันทึกเอาไว้ในความ

ทรงจำก่อนกล่าวคำรํ่าลา

“พี่โซ่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือทานกลางวันก่อนคะ” สาวในกองถ่ายคนหนึ่งเดิน

เข้ามาถามไถ่ หลังจากสังเกตนางร้ายอันดับหนึ่งอยู่สักพัก

“พี่ไม่หิว จะเปลี่ยนชุดแล้วกลับเลย”

สุรีกานต์โกหก อันที่จริงเธอรวมถึงนักแสดงหลักคนอื่นๆ ปักหลักอยู่ในกอง

ถ่ายละครตั้งแต่สองวันก่อน เรื่องอาหารการกินไม่ต้องห่วง สมบูรณ์เพียบพร้อมทั้ง

คาวหวานอาหารแห้ง แต่คนพักผ่อนน้อยพานเบื่อทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่ของโปรด

หญิงสาวตั้งใจทำงานเพี่อให้ทุกฉากผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเวลานี้มาถึง ความหิว

ก็แล่นจุกคอหอย

“ค่ะ แต่อย่าลืมงานเลี้ยงปิดกล้องคืนนี้นะคะ มีคนกระซิบบอกว่าพี่ติ๋มเตรียม

ของขวัญไวให้ทีมงานกับนักแสดงทุกคนด้วยค่ะ” เจ้าหล่อนยิ้มแย้มราวกับสิ่งนั้นคือ

เงิน ทอง บ้านพร้อมที่ดิน หรือสิ่งของราคาแพง

ยายคนนี้เพิ่งเข้ามาทำงานกับกองถ่ายเป็นเรื่องแรก คงไม่รู้ฤทธิ์อุจจาระเป็น

ตังเมของผู้จัดละครคนดัง เรื่องที่แล้วแจกดินสอหัวเป็ดฝรั่งคนละสองแท่งสองสี

รางวัลใหญ่สุดคือเสื้อยืดพิมพ์ชื่อละครตัวเบ้อเริ่ม...นางร้ายเบอร์หนึ่งถอนหายใจยาว

ก่อนถอดเครื่องประดับส่งให้อีกฝ่าย

“ถ้าไม่ติดธุระนะ” สุรีกานต์แบ่งรับแบ่งสู้

อยู่ในวงการปีนี้ย่างเข้าปีที่เจ็ดแล้ว สิ่งสำคัญที่จำเป็นต้องตระหนักอยู่เสมอคือ

การวางตัว ไม่จำเป็นต้องสร้างภาพให้ดูดีตลอดเวลา แต่ไม่ควรสร้างความไม่พอใจให้

ใคร ไม่ว่าจะเป็นเด็กยกน้ำจนกระทั่งถึงผู้กำกับ เพราะ ‘ข่าว' ที่เล็ดลอดออกจาก

กองถ่ายถือเป็นขนมหวานราคาแพงสำหรับบรรดานักข่าวบันเทิงเป็นอย่างยิ่ง นอก

เหนือไปจากภาพจากปาปาราชซีที่ถูกตั้งราคาค่างวดไว้ตามระดับความนิยมของบุคคล

ในภาพ ได้ยืนมาว่าข่าวซุบซิบในกองถ่ายถูกให้ราคาสูงมาก เน้นเฉพาะข่าวด้านมืด

ของดาราเท่านั้น ประเภทช่วยสิ่งมีชีวิต มีกุศลจิตเข้าวัดเข้าวา หรืออาสาแผ้วถาง

หญ้าปา...เขาว่าขายไม่ออก เพราะคนอ่านนำไปใช้เป็นหัวข้อสนทนาไม่ได้

ออกจากกองถ่ายก็เที่ยงกว่า สุรีกานต์ดื่มน้ำเปล่าหมดไปแล้วสองขวด อากาศ

ช่วงหน้าหนาวเย็นสบายเฉพาะเข้าตรู่และเย็นย่ำ ส่วนกลางวันเมฆถูกลมพัดหาย

เกลี้ยงจึงไม่มีที่บดบังแสงแดด สิ่งมีชีวิตจำต้องรับความร้อนโดยตรง หญิงสาวปรับ

อุณหภูมิในรถแวนให้ลดลงอีก คงเกือบสองชั่วโมงกว่าจะถึงกรุงเทพฯ

ความเศร้าหมองเข้าครอบคลุมเมื่อคิดว่าจะต้องเผชิญกับอะไรในการกลับบ้าน

ครั้งนี้

สุรีกานต์เป็นนางร้ายเบอร์หนึ่งก็จริง แต่ตำแหน่งนี้อาจจะกลายเป็นอดีต

พร้อมๆ กับละครที่เพิ่งปิดกล้องเมื่อครู่ อย่างน้อย ‘บทร้ายสนับสนุน' สามเรื่องที่ผู้จัด

เสนอบทมาให้หมายความว่าเธอต้องเล่นบทร้ายตัวรองไม่ใช่นางร้ายเบอร์หนึ่งอีกต่อไป

หญิงสาวจำได้ว่าทางช่องกำลังดันนางร้ายหน้าใหม่ขึ้นมา และเพื่อให้ความตั้งใจไม่สูญ

เปล่า จึงจำต้องเพิ่มบทนางร้ายสนับสนุนเพื่อผลักดันนักแสดงหน้าใหม่ให้กลายเป็น

นางร้ายสมบูรณ์แบบ

แน่นอนว่าสุรีกานต์ปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด แต่แทนที่ละครเรื่องต่อมาจะเสนอ

บทเด่นกว่าให้ กลับกลายเป็นบทรองจนเกือบจะเป็นแค่ตัวประกอบเท่านั้น แน่นอนว่า

หญิงสาวปฏิเสธอีก กลับไปคราวนี้สมาคมคนว่างงานคงได้รับสมาชิกใหม่ขึ้นอีกคน คิดมากก็รังแต่จะปวดหัวเปล่าๆ...

วิวข้างหน้าไม่มีอะไรน่ามอง มีเพียงถนนลูกรังกับต้นไม้รกๆ สองข้างทาง ถนนกว้างพอรถสวนกันได้ แต่เชื่อเถอะว่าไม่ใช่หนทางที่ยวดยานพาหนะชอบนัก

“อยู่ไหนๆ” สุรีกานต์ควานเข้าไปในช่องเก็บซีดีใต้เบาะคนขับ ในภาวะถนนโล่ง ว่าง เท้าของเธอยังคงทำหน้าที่ไม่ต่างจากตาชั่ง เธอเหยียบคันเร่งสมํ่าเสมอและคงที่ ในเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงมาตั้งแต่ออกจากกองถ่ายแล้ว “อยู่นี่เอง”

สุรีกานต์ร้องตามด้วยเสียงแตรดังสนั่น หญิงสาวจ้องมองไปเบื้องหน้า สติ บอกให้เธอหักหลบก่อนจะพุ่งชนรถที่ออกมาจากทางเล็กข้างหน้า เอี๊ยด!

เสียงห้ามล้อดังก้องถนน รถออกมาจากข้างทางโผล่มาเกือบครึ่งคันและห่าง

จากประตูด้านข้างคนขับชองรถแวนราคาแพงไม่ถึงคืบ

หญิงสาวเงยหน้าจากพวงมาลัย รู้สึกเหมือนเท้าถูกชองแข็งหับจนถอนออก

จากเบรกไม่ได้ หัวใจกับดนตรีที่เปิดอยู่กำลังบรรเลงแช่งกัน เสียงหายใจหอบดังกว่า

เสียงเครื่องปรับอากาศเบอร์สูงสุด

“นี่คุณ...คุณ!” คนเรียกเคาะกระจกฝั่งที่ขวางทางรถชองเขา

หญิงสาวมองผ่านแว่นตากันแดดเอียงกระเท่เร่เห็นผู้ชายหน้ายาว นั่นเพราะ

คางชองเขาเต็มไปด้วยไรเคราเชียวๆ ดวงตานั้นกลืนหายไปกับหมวกสีเชียวเข้ม

ข้อนิ้วอย่างน้อยก็สองข้อละที่ด้านด่างขณะเคาะกระจกหน้าต่างรถชองเธอ สุรีกานต์

หายใจกระชั้นเมื่อชายคนนั้นพาร่างสวมเสื้อยืดสีมอกับกางเกงยีนเก่าขาดเป็นริ้วตรง

หน้าแข้งเดินอ้อมรถมาหา

“แย่แล้ว!”

โชคดีที่รถล็อก นั่นไง.. .เขาถือวิสาสะเปิดประตูรถของเธอ ลักษณะแบบนี้ต้อง

ไม่ประสงค์ดีแน่ๆ!

สุรีกานต์กดโทรศัพท์หมายเลขสามตัวถึงผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ แต่คลื่นความถี่

เพียงขีดสั้นๆ ไม่อาจส่งไปถึงคอลเซ็นเตอร์ของหน่วยงานรัฐนั้นได้

“คุณ! เปิดประตูลงมาคุยได้โหม” คนนอกรถชักหงุดหงิด ทั้งเคาะกระจก ทั้ง

พยายามเปิดประตูวุ่นวายไปหมด

สุรีกานต์ปีนข้ามไปอีกเบาะแล้วเปิดกระจกรถ ตะโกนออกไป “ถอยห่างจากรถ

ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันโทร. เรียกตำรวจแล้ว เดี๋ยวคงมา''

คนฟังหัวเสียไม่น้อย เสียงสบถลอยข้ามหลังคารถกระทบโสตประสาทของ

หญิงสาว สุรีกานต์ทำหน้าเบ้แล้วดันแว่นกันแดดชิดดั้งจมูกเพื่ออำพรางใบหน้า ถ้า

เกิดเขารู้ว่าเธอเป็นนางร้ายอันดับหนึ่ง พรีเซนเตอร์คนดังของโรลออนนำเข้าจากญี่ปุ่น

ทั้งยังมีข่าวครึกโครมพาดหัวหนังสือพิมพ์บันเทิงว่าเธอได้รับค่าตัวเกือบแปดหลัก มัน

อาจเป็นเหตุทำให้เขาเรียกร้องจากเธอมากขึ้น แต่หารูโม่ว่าเช็คนั่นมีแต่ตัวเลข กำหนด

วันจ่ายอีกเกือบหกเดือนข้างหน้าโน่น และมีงวดต่อๆ ไปอีก กินเวลาเกือบสองปีกว่า

จะได้เงินครบ

“โธ่เว้ย! ลงมาจากรถเดี๋ยวนี้' ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มเดินอ้อมมาที่หน้ารถ แต่

ติดตรงหน้ารถกระบะเก่าๆ ของเขาขวางไว้ จึงได้แต่ตะโกนใส่กัน

“ลงไปนายจะได้จับฉันเรียกค่าไถ่น่ะสิ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอก''

“คุณจะบ้าหรือไง ไอ้แว่นที่สวมอยู่มันทึบหรือสมองคุณทึบ ถึงได้มองใครๆ ว่า

เป็นโจรผู้ร้ายไปหมด''

สุรีกานต์ของขึ้น

‘สมองทึบ' หรืออีกนัยหนึ่งคือไร้สมอง เป็นคุณสมบัติของนางร้ายในสายตา

ของแฟนละครไปแล้ว มันไม่ใช่เรื่องจริง...หญิงสาวเถียงคอเป็นเอ็น เธอจบปริญญา

ตรีจากมหาวิทยาลัยเปิดในประเทศ จบปริญญาโทจากอังกฤษ จะสมองทึบได้อย่างไร

แต่การติฆ้องร้องปาวจะมีประโยชน์อะไร ตราบเท่าที่ผู้จัดยังคงไว้วางใจมอบหมายบท

สวยร้ายและไร้สมองมาให้อย่างต่อเนื่อง มันเป็นโลโก้ประจ่าตัวเธอไปแล้ว

“จะไปรู้ได้ไง ตาฉันไม่ใช่เครื่องเอกซเรย์นี่ มองปุ๊บก็รู้ปับว่าไส้โครขดกี่วง''

หญิงสาวรีบผลุบเข้ามาในรถแล้วเลื่อนกระจกปิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ ปีนกลับไปนั่ง

ประจำที่คนขับเมื่ออีกฝ่ายพยายามปีนข้ามหน้ารถกระบะคันเก่ามา “ตกลงจะเอายังไง''

ทำทางทุบกระจกของเขาคุกคามนัก สุรีกานต์อกสั่นก็จริงแต่ไม่ยอมแพ้ ควานหากุญแจรถที่เผอิญกระแทกถูกขณะ ปีนข้ามไปนั่งอีกเบาะหนึ่ง

“ถอยไปจากรถฉัน ไม่งั้นนายเสียใจแน่'' หญิงสาวยกนิ้วขึ้นทำทำปาดคอ ประกอบ ทำทางอีกฝ่ายขยาดพิกล เขาขี้หน้าเดินกลับไปที่รถตัวเอง เปิดประตูเข้าไป นั่งและปิดประตูโครมใหญ่

สุรีกานต์รู้ว่าควรทำอะไร เพียงวินาทีเดียวที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์กระหึ่ม

เธอก็บิดกุญแจสตาร์ตเครื่องแล้วเหยียบคันเร่งจนมิด

“ฉันต้องการความเงียบสงบ ต้องการความซึมเศร้า บรรยากาศฮึมครึมบน

ถนนสายเปลี่ยว...ฉันไม่ต้องการเพื่อนร่วมทางแบบนี้!”

สุรีกานต์คร่ำครวญต่อสวรรค์ภายใต้แสงอาทิตย์แผดจ้า แว่นกันแดดราคา

แพงลิ่วช่วยป้องกันรังสียูวิเอและยูวิบิได้มากทีเดียว ขณะมองไปที่กระจกมองหลัง

เงาบางอย่างกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ ตีคู่ และเคลื่อนผ่าน ก่อนจะปาดหน้า

เป็นอีกครั้งแล้วที่เท้าของสุรีกานต์ไวกว่าเสียงและเร็วกว่าแสง คราวนี้รถของเธอถูกรถ

กระบะคันเก่าขวางทางไว้

“ลงมา!”

เสียงคำรามดังขึ้นเหนือศีรษะ แล้วประตูรถถูกกระชากออก หญิงสาวตกใจ

คว้าจับประตูไว้แค่เพียงปลายนิ้วเท่านั้น เพราะเข็มขัดนิรภัยทำงานดีเยี่ยมรั้งผู้สวม

มันไมให้ขยับเขยื้อนเกินความจำเป็น

“ฉันโทร. เรียกตำรวจแล้ว ถ้าฉลาดก็รีบไปซะ” หญิงสาวขู่

“แน่นอนว่าผมฉลาดอยู่แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นคงใช้วิธีโง่ๆ ด้วยการขังตัวเองไว้

ในรถและตะโกนขี้หน้าด่าคนอื่นทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ยิน” เขาทำปากขมุบ'ขมิบบิดเบี้ยว

เลียนแบบทำทางของหญิงสาว

ไอ้กลัวมันก็กลัว แต่คติของนางร้ายเบอร์หนึ่งคือฆ่าไม่ได้ หยามยิ่งไม่ได้

ดังนั้นสุธีกานต์จึงสลัดความกลัว ความคิด และทุกสิ่งทุกอย่างอันหญิงสาวทุกคน

พึงระวังในการพบปะชายแปลกหน้าบนถนนสายเปลี่ยวด้วยอุบัติเหตุเล็กน้อยทันที

เธอกระชากเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว ก้าวออกจากรถ แม้จะค่อนข้างมั่นใจ

ในความสูงของตน แต่พอยืนเทียบกับ ‘ทรชน' หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองลีบเล็กลง

เฉก ‘ความดีเล็กเท่าถั่วงา หาเทียบกับความชั่วใหญ่ยิ่งดุจขุนเขาไม่' ใจขึ้นขึ้นเล็กน้อย

เมื่อชายตัวสูงกว่าถอยหลังหลายก้าว กอดอกมองเธออย่างประเมิน...แน่ละ ก็เธอ

สวยนี่

“ฉันออกมาแล้ว ว่าไง มิปัญหาอะไร”

ปัญหาที่ว่าคงไม่พ้นการคำนวณค่าตัวที่จะเรียกจากฉันละสี ไอ้โจรท้าร้อย!

“ปัญหา? คุณต่างหากที่มิปัญหา”

“อะไร ฉันมีปัญหาอะไร''

“ปัญหาทางประสาทการรับรู!ง ทั้งสายตา การได้ยิน และสัญชาตญาณ''

“นี่นายอย่าอ้างเรื่องกลบเกลื่อนเลยดีกว่า มุกเห¹ยๆ ฉันเจอมาเยอะแล้ว''

จากละคร...บทโจรผู้ร้าย ถ้าไม่ฉกชิงวิ่งราวหรือบอกจุดประสงค์ตรงๆ ว่า

ต้องการเรียกค่าไถ่หรือเพราะถูกจ้างวาน พวกมันจะใช้วิธีแกล้งทำเป็นชนรถของเหยื่อ

แล้วกล่าวหาว่าเหยื่อเป็นคนชน จากนั้นก็เรียกค่าเสียหายเยอะแยะ ถ้ายังตกลงกัน

ไม่ได้ มันก็จะปล้นทั้งชองทั้งรถ ถ้าเหยื่อเป็นหญิงสาวก็อาจกลายเป็นชองหวาน

ติดปลายลิ้นแถมไปด้วย

เขายังยินนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่ทำไมเธอจึงรู้สึกว่ากำลังถูกขุ่มขู่ มันอาจจะเป็น

รังสีชองเหล่าทรชน ใช่! ความชั่วร้ายไงล่ะ สัญชาตญาณนางร้ายเบอร์หนึ่งบอก

อาศัยเล่นละครจนซึมซับอารมณ์ทำให้เช้าใจแม้กระทั่งอีกฝ่ายกะพริบตา เธอก็รู้ว่าจะ

มาไม้ไหน

“บ้าหรือไง คุณน่ะขับรถประสาอะไร รถผมออกมาครึ่งคันแล้วยังไม่เห็น ถ้า

ไม่บีบแตรมีหวังทั้งรถทั้งคนได้ชาดสองท่อน''

สุรีกานต์นึกทบทวน จำได้ว่ากำลังง่วนกับการหาซีดีเพลง เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อ

ได้ยินเสียงแตรซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่เธอเหยียบคันเร่งหวังว่าจะขับผ่านไป แต่ที่ไหน

ได้ คู่กรณีไม่ยอมให้เธอทำภารกิจยอดหญิงได้สำเร็จ รถกระบะคันเก่ากลับพุ่งมาขวาง

ถนน เธอจึงต้องเบรก

“นายจะพูดยังไงก็ได้ เพราะมีฉันกับนายแค่สองคน ถ้านายบอกว่าไม่ผิด

งั้นฉันก็เป็นคนผิด แต่ฉันยินยันว่าฉันซับรถทางเอก คนผิดคือรถที่ออกมาจากซอย

ถามจริงๆ เหอะ ถนนว่างโล่งขนาดนี้มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่าที่จู่ๆ นายก็ตัดสินใจ

ซับออกมาขวางรถ...ราคาแพง''

ปากหยักปกคลุมด้วยหนวดเคราอ้าออกเหม่อนกำลังจะพูดบางอย่าง แต่แล้ว

ก็เปลี่ยนใจ คลายมือออกจากอก เดินตรงมา

“แหม มันเร็วเกินไปหรือเปล่า พูดไม่กี่ประโยคก็แสดงธาตุแห้ออกมาเชียว

...อย่าเช้ามานะ! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร'' หญิงสาวถอยหลายก้าวจนกระทั่งพาตัวเองไป

พบกับดัก หลังติดประตูรถและเขาตามมายืนประจันหน้า

“เฮ้อ! เบื่อจังเลยเว้ย เมื่อไหร่จะมีกฎหมายควบคุมการซับรถชองพวก

ผู้หญิงบ้างวะ โดยเฉพาะพวกที่'จำ'ไม่'ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง''

“ไอ้ๆๆ...”

“อย่าหลุดมาแม้แต่คำเดียวนะครับ ไม่งั้นผมจะแจ้งคุณข้อหาหมิ่นประมาท

และพยายามฆ่า” เขาชี้ไปยังหมัดเล็กๆ ซึ่งกำค้างไว้ และเตรียมจะปล่อยออกไปได้

ทุกเมื่อถ้าหากเขาเข้าใกล้อาณาเขตที่เธอขีดเอาไว้

“เหอะ! นี่โลกมันกลับตาลปัตรไปหมดแล้วหรือไง สงสัยข่าวลือเรื่องโลกจะ

แตกคงเป็นจริง อะไรๆ มันถึงไค้กลับตาลปัตรกันไปหมด ผีบ้านจะเข้าสู่เมือง ผีเมือง

จะออกไปอยู่ไพร พวกโจรก็เลยกลายเป็นผู้พิทักษ์กฎหมาย แล้วอย่างนี้ตำรวจ

ไม่กลายเป็นโจรกันหมดเหรอ”

แสงสะท้อนบางอย่างเป็นประกายออกมาภายใต้หมวกสีทึม สุรีกานต์คิดไปถึง

ดวงตาของสมิงร้ายเฝ้าจ้องดูเหยื่อในเวลากลางคืน ใช่สิ ผู้ชายตรงหน้าไม่ต่างจากสัตว์

กระหายชีวิตชนิดนั้น แล้วนี่เธอกล้าดีอย่างไรถึงยืนประจันหน้าด้วยมือเปล่า

จะบ้าหรือไงสุรีกานต์ นี่หล่อนไม่ได้สวมบทนางร้ายจารชนอยู่นะยะ ละคร

เรื่องนั้นมันจบไปตั้งแต่ปีระกาโน่นแล้ว และนายคนนี้ก็ไม่ใช่สแตนด์อินที่พอผู้กำกับ

สั่งคัตแล้วหยุด ดีไม่ดีพอเห็นท่าทำกร่างไม่กลัวใครของเธอแล้ว อาจจะยิ่งเพิ่มความ

หมั่นไล้จนเป็นเหตุนำไปสู่การขอคำตัวเพิ่มก็ได้

“ตกลงนายจะเอาไง” ไม่ได้อยากท่าเสียงอ่อยหรอก แต่เวลานี้เหมาะแก่การ

งัดมารยาหญิงมาใช้มากที่สุด

หลังจากเขาชั่งใจอยู่นาน จึงตอบอย่างเนือยๆ แบบอ่อนอกอ่อนใจ

“ยอมรับว่าตัวเองผิด และขอโทษ”

“หา! ให้ฉันขอโทษนายงั้นเหรอ”

นี่มันยิ่งกว่าการปล้นเงินทองของนอกกาย การกล่าวคำว่าขอโทษในกรณีที่

ไม่ผิดถือเป็นการถูกปล้นศักดิ์ศรีไปต่อหน้าต่อตา มีหรือคนอย่างสุรีกานต์จะยอม

“คุณขับรถโดยประมาทจนเกือบชนรถผม แล้วยังท่าหน่วงเหนี่ยวให้ผมเสีย

เวลา ไม่เรียกคำเสียหายก็บุญแล้ว”

“ทุเรศที่สุด อย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะกลบเกลื่อนความเป็นโจรห้าร้อยของ

นายได้นะ ฉันรู้จักคนอย่างพวกนายดียิ่งกว่าหมาแมวข้างบ้านเสียอีก”

“ผมไม่ใช่โจร”

“เหอะ! คนบ้าที่ไหนจะบอกว่าเป็นบ้า นับประสาอะไรกับโจร ถ้าเที่ยวประกาศ

ว่าเป็นโจร คง'โม่มี¹ใครกล้าเข้าใกล้ยกเว้นตำรวจ”