Alternate Lover ภารกิจสลับรัก ป่วนหัวใจ

บทนำ

                 ตึกๆ! เสียงฝีเท้าของคนไม่กี่คนดังก้องอยู่บริเวณรอบๆ ตัวฉัน

                ตอนนี้คงจะใกล้หนึ่งทุ่มตรงเต็มที

                “จับตัวมันไปสิวะ!”

                “กรี๊ดดด ปล่อยฉันไอ้บ้า!”

                “อย่าดิ้นสิวะ!”

                “กรี๊ดดดด อุ๊บส์” ฉันโดนพวกมันปิดปากแล้วลากไปหลังห้องน้ำของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

                ไม่นะ พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย ฮือๆๆ ลูกเค้กเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดปี ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นสาวแรกแย้ม ไม่อยากจะมาโดนฆ่าข่มขืนตรงนี้นะ โฮๆๆ ใครก็ได้ช่วยฉันที!

                ตุบ! พวกมันสามสี่คนโยนฉันลงบนพื้น ก่อนจะนั่งล้อมเป็นวงกลมแล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง

                “พะ...พวกแกจับฉันมาทำไม!” ฉันถามออกไปทั้งที่กลัวแทบตายจนแทบจะร้องไห้ออกมา

                “ไปตามมันมา”

                “ตาม...ตามอะไร”

                “ไปตามไอ้พวก Black Mokney มา!” พวกมันตะโกนสุดเสียงจนฉันสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

                “ฉะ...ฉันไม่รู้เรื่องนะ”

                “อย่ามาโกหก! เธอเป็นแฟนของไอ้หัวหน้า Black Monkey นี่ว ถ้าเธอไม่ไปตามมันมาให้ฉัน ฉันจะทำอะไรเธอแน่!” ไอ้หน้าปลากระโห้คนหนึ่งเข้ามาล็อกคอฉันไว้แน่น

                ฮือๆ ช่วยฉันด้ยค่า

                “ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ ฉันไม่ใช่แฟนใครในกลุ่มนั้นทั้งนั้นนะ!”

                “ฉันไม่เชื่อเธอหรอก! ฉันให้เวลาเธอหกสิบวินาที โทรตามไอ้พวก Black Monkey มาเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นเธอเสร็จแน่!”

                Black Monkey Black Monkey Black Monkey!

                ฉันล่ะเกลียดชื่อนี้จริงๆ! ฮือๆ ไอ้ลิงดำ!

                เพราะนาย...เพราะฉันมาเจอกับคนแบบนาย! ฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ ฮืๆ

                ทุกๆ คนคะ อยากรู้ใช่มั้ยล่ะคะว่าทำไมฉันถึงมานั่งประสบเคราะห์ร้ายอยู่คนเดียวแบบนี้

                ฉันจะเล่าให้ฟังค่ะ...

                กระซิก

Chapter 1

                ตื้อดึ๊ง

                “ซีโร่ นี่ใคร”

                “อะไรอีกล่ะ”

                “อย่ามาอะไร บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ใครส่งไลน์มาหานาย”

                ปัง! ฉันตบโต๊ะดังปังแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที

                เอ้อ...ก่อนจะโมโหต่อ ฉันขอแนะนำตัวก่อนละกันค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเค้กค่ะ อายุสิบเจ็ดปี เรียนอยู่โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าฉันอยู่ ม.5 แล้ว และตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งเค้นความจริงอะไรบางอย่างจากแฟนสุกที่รักของฉัน หึๆ

                “ไหนอีกล่ะ” ซีโร่ แฟนสุดที่รักของฉัน (ประชด!) เดินเข้ามากใกล้พลางก้มลงมองโทรศัพท์มือถือของเขาที่ฉันถือไว้อยู่ “อ๋อ เด็กฝั่งซานี่ดริฟท์น่ะ”

                ซีโร่พูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แล้วฉวยโทรศัพท์ไปจากมือฉัน ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะเรียนของตัวเอง

                และเพราะไอ้อาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขาแบบนั้น มันยิ่งทำให้อารมณ์ของฉันพุ่งขึ้นถึงห้าร้อยหกสิบองศาเซลเซียส

                หึ! เอาล่ะ...ฉันจะลำดับเหตุการณ์ให้ฟังใหม่

                ฉันเอาโทรศัพท์มือถือซีโร่มาเล่น อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งไลน์มาหา แถมยังเรียกเขาว่าที่รัก เขาเลยเดินมาดูก่อนจะเดินถือโทรศัพท์กลับไปแบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรทั้งสิ้น! มันน่าโมโหมั้ยล่ะ!

                “รู้สึกนายจะรู้จักเด็กฝั่งนั้นหลายคนเลยนะ”

                “เรื่องปกติน่ะ” ฉันพยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเองและไม่มองหน้าเขา เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับเขาไปมากกว่านี้

                โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเอกชนที่หรูหราและมีขนาดใหญ่มากๆ เลยล่ะ แต่ความจริงมันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้นหรอก เพราะว่าภายในรั้วเดียวกันกลับถูกแบ่งอาณาเขตออกเป็นสองโรงเรียนโดยมีกำแพงหนาๆ กั้นกลางเอาไว้เท่านั้น ถ้าพังมันออกไป ฉันว่าก็คงจะกลายเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่อย่างที่คนกล่าวถึงกันได้อยู่ล่ะ นอกจากนี้ชุดนักเรียนที่พวกเราทั้งสองฝั่งสวมใส่แตกต่างกัน็เพียงแค่ตัวอักษรที่ปักอยู่บนอกเสื้อด้านขวาเท่านั้น

                แน่นอนว่าซานี่ดริฟท์ที่ซีโร่พูดถึงคือชื่อของโรงเรียนอีกฝั่งหนึ่ง ส่วนฝั่งที่ฉันเรียนอยู่ถูกเรียกว่าฝั่งแองโกล่า

                “นายควรจะเกรงใจฉันบ้างนะซีโร่” ฉันทำใจเย็นแล้วเดินเข้าไปหาเขา ตอนนี้เป็นเวลาหลังเลิกเรียนแล้ว ในห้องเรียนจึงเหลือเพียงแค่ฉันกับเขาอยู่สองคน

                “ฉันทำอะไรผิดเหรอเค้ก”

                “นายควรจะบอกผู้หญิงพวกนั้นไปว่านายมีแฟนแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับนายอีก”

                “...” เขาจ้องหน้าฉันนิ่งก่อนจะหันกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าลายกระต่ายน้อยอย่างหน้าตาเฉย

                “...” ฉันจะระเบิดแล้วนะ

                “เธอน่าจะรู้ดีว่าคนที่เป็นแฟนฉันควรจะทำตัวยังไง”

                “ใช่สิ อันนั้นฉันรู้!” นายมันดัง นายมันป็อปปูล่าร์ นายมันเป็นเทพบุตรที่สาวๆ ต้องการ และนายก็เป็นหัวหน้ากลุ่ม White Rabbit อีกต่างหาก!

                White Rabbit ที่ฉันพูดถึง เป็นฉายาของกลุ่มนักเรียนชายที่สาวๆ ในแองโกล่าตั้งให้ พวกเขาเป็นพวกหน้าตาดี (ขั้นเทพ) เรียนเก่ง กีฬาเด่น ชอบทำกิจกรรม เป็นสุภาพบุรุษ ร่ำรวยมหาศาล เป็นที่หมาปองของสาวๆ และการที่พวกเธอตั้งชื่อกลุ่มให้พวกเขาแบบนั้นก็เป็นเพราะซีดร่ หัวหน้ากลุ่มชอบใช้สิ่งของต่างๆ เป็นรูปกระต่ายน้อยน่ารัก (ฟังดูแปลกดีนะ) ส่วนคำว่าสีขาวก็มาจากการที่พวกเขาดูเป็นคนดี สะอาดบริสุทธิ์ เป็นเทพบุตรลงมาเกิดอะไรประมาณนั้น

                ฟังเหมือนฉันจะโชคดีนะที่ได้เป็นแฟนถึงหัวหน้ากลุ่ม White Rabbit! หึๆ หลอกลวงกันชัดๆ

                เขามันก็แค่ผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่งที่ไม่เคยคิดถึงจิตใจผู้หญิงเลยเท่านั้นล่ะ

                ฉันต้องมานั่งระทมทุกข์กับการที่เขาไปมีคนอื่นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เตือนก็แล้ว ว่าก็แล้ว แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทำยังไงได้ล่ะ เขาเป็นถึงหัวหน้ากลุ่ม White Rabbit มีสาวๆ ต้องการเขาเยอะแยะ

                เพราะรักหรอกนะ ถึงได้ทน

                ซีโร่เอากระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง

                “อย่าคิดอะไรให้มันมากเลย ยังไงคนที่ฉันรักจริงๆ ก็มีแค่เธอคนเดียว” เขายื่นมือมาขยี้หัวฉันเบาๆ

                เฮอะ ฉันเกลียดผมสีน้ำตาลเข้ม เกลียดดวงตากลมโตประกายสดใส เกลียดจมูกโด่งๆ และเกลียดริมฝีปากบางๆ ที่กำลังยิ้มของนาย! เพราะมันทำให้ฉันใจอ่อนกับนายทุกทีเลย...ให้ตายเถอะ

                “ฉันไปก่อนนะ วันนี้นัดพวกไอ้ราล์ฟไว้ เธออย่ากลับบ้านเย็นนักล่ะ” ซีโร่ยิ้มน้อยๆ ให้ฉัน ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป ทิ้งให้ฉันยืนหงอยอยู่คนเดียว

                ฉันจะเชื่อใจนายละกันนะซีโร่

                ฉันยืนถอนหายใจเงียบๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกจากห้องเรียน บรรยากาศในโรงเรียนตอนเย็นๆ นี่มันวังเวงพิลึก แต่ฉันก็ชินกับมันแล้วล่ะ ไม่มีวันไหนหรอกที่ฉันจะกลับบ้านก่อนหกโมงเย็นน่ะ

                ครืด ครืด

                โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋าสะพายทำให้ฉันต้องหยุดภารกิจเรียกรถแท็กซี่อย่างช่วยไม่ได้ ฉันรีบหยิบมันออกมาดูก่อนจะพบว่าเป็นเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา

                ใครโทรมากันล่ะเนี่ย

                “ฮัลโหล”

                (ฮัลโหล เค้กเหรอลูก)

                “ใครคะ” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย ปลายสายที่เรียกฉันว่าลูกมันไม่ใช่เสียงของแม่ฉัน

                (น้าหม่อนเองลูก) คนที่โทรมาแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ ฉันจึงรู้แจ้งกระจ่างใจในทันทีทันใด น้าหม่อนคือน้าที่อยูข้างบ้านของฉันเอง

                “อ๋อค่ะ น้าหม่อนมีอะไรเหรอคะ”

                (เค้ก น้ำชาอยู่กับเค้กรึเปล่าลูก น้าติดต่อน้ำเขาไม่ได้เลย) ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอีกรอบ เมื่อน้าหม่อนกำลังถามหาลูกสาวของตัวเองกับฉัน

                น้ำชาเป็นลูกของน้าหม่อน น้ำชากับฉันเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านเราอยู่ติดกัน แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันซะทีเดียวหรอกนะ เพราะพอเริ่มโตขึ้นต่างคนก็ต่างสนิทกับเพื่อนที่โรงเรียนตัวเองซะมากกว่า แต่ทุกวันนี้ฉันกับน้ำชาก็ยังไปโรงเรียนพร้อมกันอยู่ เราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอกนะคะ โรงเรียนเราแค่รั้วติดกันก็เท่านั้นเอง

                หรือถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ น้ำชาก็คือเด็กนักเรียนฝั่งซานี่ดริฟท์นั่นล่ะค่ะ

                “เปล่านะคะ น้ำไปไหนกับเพื่อนรึเปล่าคะน้าหม่อน”

                (น้ำติดต่อน้ำชาไม่ได้เลย ที่จริงวันนี้น้าบอกให้น้ำกลับบ้านตั้งแต่สี่โมงแล้ว เพราะว่าจะมีญาติๆ มาเยี่ยมที่บ้าน น้ำก็รับปากแล้วด้วย) เสียงของน้าหม่อนฟังดูร้อนรนเอาซะมากๆ

                “อะ...เอ๋ น้าหม่อนลองโทรหาเพื่อนน้ำชาคนอื่นๆ ดูรึยังคะ”

                (โทรหมดแล้วจ้ะ) ฉันเริ่มจิตตกเมื่อน้าหม่อนเริ่มเสียงสั่น

                “เดี๋ยวยังไงเค้กจะลองพยายามโทรหาน้ำให้อีกแรงนะคะ”

                (จ้ะ ขอบคุณมากนะ ได้เรื่องยังไงโทรบอกน้าด้วยนะเค้ก)

                “ค่ะ ได้ค่ะ” ฉันวางสายแล้วกดหาเบอร์น้ำชาทันที

                (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...)

                ปิดเครื่องจริงๆ ด้วย...

                น้ำชาไม่ใช่คนเหลวไหลอะไรขนาดนั้นนะ ยัยนั่นจะไปไหนมาไหนยังไงก็จะต้องโทรไปรายงานที่บ้านก่อนเสมอ ยกเว้นก็แต่...ไปกับแฟนนั่นล่ะ

                น้ำชามีแฟนอยู่โรงเรียนเดียวกัน เห็นเคยบอกว่าแฟนเป็นหัวหน้ากลุ่ม Black Monkey ด้วยล่ะ ฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเด็กฝั่งซานี่ดริฟท์มากนักหรอก แต่เท่าที่ฉันรู้มา ในขณะที่เด็กฝั่งแองโกล่าจะชอบผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ ดี และเพียบพร้อมทุกอย่าง เด็กฝั่งซานี่ดริฟท์ก็จะชอบพวกผู้ชายดิบเถื่อน อันธพาล หรือมีอิทธิพลอะไรทำนองนั้น

                ฉันรู้ว่ากลุ่ม Black Monkey ที่น้ำชาพูดถึงอยู่บ่อยๆ ก็คือกลุ่มคนที่มีอิทธิพลในซานี่ดริฟท์ที่นักเรียนหญิงส่วนใหญ่พากันยกย่องเทิดทูนบูชาราวกับเห็นว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้า! ฉันรู้แค่นั้นล่ะค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องของอีกฝ่ายสักเท่าไหร่ เพราะอย่างที่บอก เราไม่ได้สนิทกันเหมือนตอนเด็กๆ จะมีโอกาสได้คุยกันก็แค่ตอนไปโรงเรียนด้วยกันตอนเช้า หน้าตาแฟนของน้ำชาฉันเองก็ยังไม่เคยเห็นเลย

                ฉันว่าบางทีตอนนี้น้ำชาอาจจะไปสวีตหวานแหววอยู่กับแฟนที่ไหนสักแห่งในโลกใบนี้นั่นล่ะ อาจจะลืมโทรไปโกหกแม่ (น้าหม่อนไม่รู้ว่าน้ำชามีแฟน) แล้วแบตฯ โทรศัพท์หมดพอดีอะไรแบบนั้นล่ะมั้ง บางทีกว่าฉันจะกลับถึงบ้าน น้ำชาอาจจะถึงบ้านก่อนฉันก็ได้

                ตึ๊ง ตึ๊ง ตึ๊ง

                นาฬิกาเรือนใหญ่ของบ้านฉันส่งเสียงดังสนั่นลั่นบ้านเมื่อเข็มยาววนชี้ไปเลขสิบสองอีกครั้ง

                นี่มันสามทุ่มแล้ว แต่ฉันยังคงนั่งกดโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาห้องรับแขก!

                จนป่านนี้น้ำชาก็ยังไม่กลับบ้านและไม่มีใครติดต่อยัยนั่นได้สักคน น้าหม่อนวิ่งเข้าวิ่งออกบ้านฉันจะร้อยรอบได้แล้ว ส่วนฉันก็นั่งกดโทรศัพท์มือถือจนมือหงิก แต่ปลายสายก็ยังไม่เปิดเครื่องอยู่เหมือนเดิม!

                โอย ฉันอยากจะบ้า...ปกติยัยนี่ไม่เป็นแบบนี้นี่นา ต่อให้จะไปไหนกับแฟนก็เหอะ

                ฉันไม่อยากจะคิดไปในทางไม่ดีหรอกนะ ว่าน้ำชาอาจจะโดนฉุดไปฆ่าอะไรแบบนั้นน่ะ

                ครืด ครืด

                ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งจะวางลงไปเมื่อกี้ขึ้นมาดูในทันที! น้ำชาอาจจะโทรกลับมาก็ได้

                ...แต่มันกลับปรากฏชื่อแฟนของฉันเอง โทรมาไม่ถูกเวลาเอาซะเลยนะซีโร่

                “ฮัลโหล”

                (ฮัลโหล เธออยู่ไหนเนี่ย)

                “นี่มันกี่ทุ่มแล้วล่ะ นายถามแปลกๆ นะซีโร่”

                (หือ? อารมณ์ไม่ดีเหรอ)

                “นิดหน่อยน่ะ เพื่อนฉันหายไปไหนไม่รู้ ฉันตามหาเพื่อนอยู่ ไว้ค่อยคุยกันนะซีโร่ ตอนนี้ฉันไม่ว่าง”

                (ฮะ? ใครหาย! ดะ...) ฉันวางสายเขาไปโดยไม่ทันได้ฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ ฉันเอาโทรศัพท์มือถือวางไว้ที่เดิมและกะว่าจะออกไปหาน้าหม่อน

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)