หน้าแรก > หนังสือ > แย้มบานในยามเช้า (ฉมังฉาย)
แย้มบานในยามเช้า (ฉมังฉาย)

แย้มบานในยามเช้า (ฉมังฉาย)

0 รีวิว  0 รีวิว    
รหัสสินค้า: แย้มบานในยามเช้า
ของหมด (ต้องการสินค้า)
ราคา: 150.00 บาท 37.50 บาท
ประหยัด: 112.50 บาท ( 75.00% )
ยังไม่มีสินค้ามือสองขาย
เพิ่มในรายการโปรด มีสินค้าชิ้นนี้ ต้องการขาย?

เนื้อหาบางส่วน

บทที่ 1
ผมผละจากเตียงนอนตอนแสงเช้าส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา
ภายในห้องนอน แต่ถึงกระนั้นก่อนลุกผมยังนอนมองแสงสว่างนั้นอยู่อีก
นานครัน ไม่บ่อยนักที่ผมจะตื่นเร็วแบบนี้ ด้วยอายุเยอะพอสมควรแล้ว
ผสมกับวิถีชีวิตของผมที่ชอบทำงานในตอนกลางคืน ทุกวันจึงไม่
จำเป็นต้องรีบร้อนลุกขึ้นจากเตียงนอนในตอนเช้าอย่างชาวบ้านเขา ผม
ดันผ้าห่มลงไปที่ปลายเท้า ลากตัวเองออกมา ยันกายนั่งห้อยขาตรงขอบ
เตียงนอน หนังสือนวนิยาย Norwegian Wood ของ Haruki Murakami
วางอยู่ข้างหมอน ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา ใช้นิ้วกรีดเบาๆ พบที่คั่น
หนังสือซ่อนตัวอยู่ตรงบทที่แปด เหลืออีกไม่มากแล้วจะจบเล่ม ก่อนนอน
ทุกคืน แม้จะทำงานหนักหนาอย่างไรก็ตาม ผมก็ต้องอ่านหนังสือไม่ว่า
ประเภทไหนหนึ่งถึงสองบทเป็นประจำ
ผมวางนวนิยายเล่มนั้นไว้บนหัวเตียง ไม่นำติดตัวไปด้วย เพราะมี
หนังสือเล่มอื่น คือรวมเรื่องสั้น After The Quake กับ A Slow Boat To
China ของนักเขียนคนเดียวกันแล้ว ในการเดินทางแทบทุกครั้ง ผมมักนำ
หนังสือรวมเรื่องสั้นติดตัวไปเสมอ ผมว่ามันอ่านง่ายและสะดวกกว่านว
นิยายมาก อ่านจบแต่ละเรื่องก็สามารถปิดหนังสือผ่อนคลายสายตาได้เลย
ไม่มีอะไรรบกวนจิตใจให้ขวนขวาย เพราะเนื้อหาของนวนิยายมักชวนให้
ติดตามอ่านต่อในบทต่อไปอย่างไม่รู้จบ ความจริงแล้วหนังสือสองเล่มนั้น
ผมอ่านจบไปแล้วสองหน แต่ถึงอย่างไรยังอยากอ่านอีกรอบอยู่ดี
นอกเหนือจากหนังสือที่ผมต้องติดตัวไปอ่านในระหว่างทาง ผม
ยังนำ ก้อนหินบนผิวน้ำ ซึ่งเป็นนวนิยายเล่มล่าสุดของผมเองติดไปด้วย
หลายเล่ม ตั้งใจเอาไปฝากเพื่อนฝูงบางคน ที่เป็นนักอ่านที่โน่น ผมอาบน้ำ
อย่างเร่งรีบ ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที แต่งกายด้วยชุดง่ายๆ คือสวมเสื้อยืด
กางเกงยีน รองเท้าหนัง แต่สวมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตสีน้ำตาลเข้ม เพื่อกัน
หนาว ซ้ำยังแลดูสุภาพเรียบร้อยอีกด้วย
กระเป๋าเดินทางถูกหิ้วไปวางไว้หลังรถอเนกประสงค์ขับเคลื่อนสี่
ล้อมือสอง และก่อนออกจากบ้าน ผมไม่ลืมบอกลาแมวของผม
“ผักกาด ฝากดูแลบ้านด้วยนะ พ่อไปไม่กี่วันเอง แล้วเธอก็ต้อง
ดูแลตัวเองให้ดีนะ” ผมลูบหัวแมวอย่างนิ่มนวล มันยกหัวขึ้นดันมือผม
เบาๆ ส่วนอาหารแมวนั้น ผมตักอาหารเม็ดใส่จานทิ้งไว้ น้ำก็เช่นกัน แต่ถึง
อย่างไรก็ได้ไหว้วานลุงธม เพื่อนบ้านคนหนึ่งให้แวะมาดูอาหาร และน้ำ
อย่าให้ขาดตกบกพร่อง
ผมมาถึงสนามบินเชียงใหม่เกือบเก้าโมงเช้า จอดรถทิ้งไว้บนลาน
ปูนหน้าสนามบิน ผมจะมารับรถคืนก็ในวันที่เดินทางกลับมาถึงที่นี่นั่น
แย้มบานในยามเช้า 5 ฉมังฉาย
นั่นแหละที่ทิ้งมันไว้บนลานจอดต้องเสียค่าบริการเป็นรายวัน แต่ถึง
อย่างไรก็คุ้มค่า และสะดวกกว่าเรียกใช้บริการรถแท็กซี่เป็นไหนๆ
ผู้คนในสนามบินค่อนข้างหนาแน่น ช่วงนี้เป็นฤดูกาลท่องเที่ยว มี
นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและต่างประเทศล้นหลามเดินทางมาที่นี่ ผมก้าว
เข้าไปต่อแถวเพื่อจะเช็คอิน แถวนั้นยาวน่าดูเลย
ผมได้รับโทรศัพท์จากเต็มลักษณ์เมื่อสองวันก่อน ขณะเธอแจ้ง
ข่าวมาว่า แม่ของเธอเสียชีวิตแล้ว เธอก็ร้องไห้กระซิกๆ ผมตกใจ แม่ของ
เธอด่วนจากไปเร็วขนาดนี้เชียวหรือ ผมกล่าวปลอบใจเธอไปด้วยน้ำเสียง
สั่นว่า ขอให้เธอเข้มแข็งเอาไว้ให้มากๆ
ผมตั้งใจจะออกเดินทางเลยในวันนั้น แต่ไม่สามารถซื้อตั๋ว
เครื่องบินได้ เพราะบริษัทการบินไทยมีเที่ยวบินซึ่งบินตรงไปยังสนามบิน
จังหวัดภูเก็ต เพียงวันละเที่ยวเดียว ผมคิดเปลี่ยนแผนการโดยซื้อตั๋วไปลงที่
สนามบินดอนเมือง หรือสุวรรณภูมิ จากนั้นทำการต่อเครื่องไปยัง
สนามบินภูเก็ต แต่ปรากฏว่าทุกสายการบินที่นั่งเต็มหมด เจ้าหน้าที่บอก
กับผมว่าหากต้องการเดินทางจริงๆ ก็ให้มานั่งรอที่สนามบิน เผื่อมี
ผู้โดยสารสักคนยกเลิกการเดินทาง ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องกระทำเช่นที่เขา
แนะนำหรอก ผมจึงสอบถามบริษัทการบินไทยว่า เที่ยวบินที่บินตรงไปยัง
ภูเก็ตมีที่ว่างวันไหนบ้าง และในที่สุดผมก็ได้เดินทางในวันนี้
ผมวางกระเป๋าลงบนสายพานลำเลียง ยื่นตั๋วพร้อมกับบัตร
ประจำตัวประชาชนให้กับพนักงานสาวสวย
แย้มบานในยามเช้า 6 ฉมังฉาย
“มีกระเป๋ากี่ใบคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงสุภาพและอ่อนหวาน
“ใบเดียว ครับ”
เธอก้มหน้าทำงานอย่างรวดเร็ว เธอยื่นบัตรประจำตัวและตั๋วคืน
ให้กับผม สายพานลำเลียงกระชากกระเป๋าของผมไปสู่สายพานอีกเส้น
หนึ่งตรงด้านหลัง
“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส
“ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มพยักหน้า จากนั้นหมุนตัวกลับ
ออกจากเคาน์เตอร์เช็คอินแห่งนั้น
ผมก้าวตรงไปที่บันไดเลื่อน และขึ้นไปนั่งรอขึ้นเครื่องบนชั้นสอง
ของอาคารผู้โดยสารฝั่งขาออกภายในประเทศ
เครื่องบินลำที่ผมโดยสารทะยานขึ้นจากสนามบินเชียงใหม่ ผมนั่ง
อ่านหนังสือฆ่าเวลา สลับกับการมองปุยเมฆสีขาว และพื้นดินเบื้องล่าง
หลังจากลอยอยู่บนท้องฟ้าได้ราวสี่สิบนาที ผมละสายตาจากหนังสือ ก้ม
มองผ่านช่องหน้าต่างลงสู่เบื้องล่าง พื้นดินกำลังหายจากไปดวงตา เส้น
ขอบชายทะเลตีโค้งจากด้านหนึ่งไปสู่อีกด้านหนึ่งซึ่งยาวเหยียดสุดสายตา
ผืนน้ำทะเลกำลังเข้ามาทดแทนแผ่นดินแล้ว นี่ผมกำลังบินอยู่เหนือเมือง
หลวง
ผมยังคงจับจ้องผืนน้ำทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลด้วยความรู้สึก
บางอย่าง.

 

อ่านต่อ »

 

รีวิว (0)

เขียนรีวิว

สินค้าที่ใกล้เคียง (76 รายการ)

www.batorastore.com © 2024