คืนเคาท์ดาวน์ (Mrs.Lily)

“โอว... ซี้ด... โอววว... ซี้ด... ดี... โอว... เยี่ยมสุดๆ โอวววว... แรงอีกค่ะ แรงอีก โอว... ซี้ด...”

          พับ! พับ! พับ!

          นั่นคือเสียงครางกระเส่าที่สอดประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อเป็นจังหวะรัวเร็ว จะว่าเบาก็เบา จะว่าดังชัดก็อาจใช่ เพราะในบริเวณที่กลางเต้นท์หน้ารีสอร์ทนี้เงียบสงัดไร้เสียงแมลงกลางคืน จะมีก็เพียงเสียงไม้ฟืนจากกองไฟที่แตกดัง ‘เปรี๊ยะเปรี๊ยะ’ เนื่องจากฟืนถูกความร้อนเผาไหม้

          ใช่... ตอนนี้เธอนอนอยู่ในเต้นท์หน้ารีสอร์ทแห่งหนึ่งของสถานที่ท่องเที่ยวสุดฮิตของภาคเหนือ ที่เลือกนอนเต้นท์แม้จะเป็นช่วงเดือนธันวาคมที่อากาศหนาวจัด ก็เพราะตอนจองนั้นเธอมีคู่ คู่ที่เคยเป็น คู่รัก คู่ครอง คู่หมั้นคู่หมายจนถึงกำหนดวันแต่งงานไว้แล้ว

          ’14 กุมภา วันวาเลนไทน์’

          เสียงเพลงลูกทุ่งแว่วหวานของนักร้องชายผู้วายชนม์ดังแว่วมาในความคิด ก่อนที่เสียงจากนักร้องหญิงสาวสวยจะดังแทรกขึ้นมา

          ‘ไม่อยากให้ถึงวันวาเลนไทน์ 14 กุมภา คราใด หัวใจร้องไห้ทุกครั้ง’

          เพราะนั่นคือความรู้สึกที่แท้จริงในเวลานี้ ยามนี้แค่ต้องมานอนเต้นท์คนเดียวกลางลมหนาว เธอก็บอบช้ำมากที่สุดแล้ว หากให้ถึงวันวิวาห์ตามที่ผู้ใหญ่พูดคุยและตามที่เธอบอกเพื่อนๆ ไป เธอจะไม่ยิ่งช้ำใจจนตายหรอกหรือ

          เพราะสถานภาพของเธอตอนนี้ก็คือ ‘โสดสนิท’ ชนิดที่ใครๆ ก็ส่ายหน้าด้วยความสงสาร หรือเวทนาเธอก็ไม่รู้ได้ ที่รู้แน่ๆ ไม่แช่แป้งก็คือ ตอนนี้เธอนอนคนเดียวในเต้นท์ขนาดกว้างสำหรับนอนได้ 4 คน

          ‘อาร์ตซื้อเต้นท์ใหญ่ไปเลยเถอะ พื้นที่เหลือเราจะได้ไว้เก็บของไง ถ้าอาร์ตซื้อแบบนอนได้สองคน มันก็จะเบียดนะ’

          ‘เบียดน่ะสิดี อาร์ตจะได้กอดเหมี่ยวไง จะกอดแน่นๆ ไม่ปล่อยเลยล่ะ อากาศจะหนาวแค่ไหนก็ทำอะไรอาร์ตไม่ได้หรอก เพราะอาร์ตมีเหมี่ยวให้ไออุ่น’ สายตาสื่อความหมายของอาร์ตในเวลานั้นทำให้เธออายจนต้องทุบปึกที่อกของอาร์ต

          “อุ่นควายน่ะสิ สุดท้ายก็เหลือกูอยู่คนเดียว”

          น้ำเสียงเคืองๆ ปนหงุดหงิดพูดกับตัวเอง เพราะทั้งตั้งขนาดใหญ่จุคนได้ 4 คนนี้ มีเธออยู่คนเดียวจริงๆ นอนคนเดียวก็แห้วพอทนแล้ว ดันต้องมานอนฟังเสียงคน... กันอีก

          ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมกับเธอเลย ในคืนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ หรือที่เรียกว่า ‘คืนเคาท์ดาวน์’ ในขณะที่ใครหลายๆ คนมีคู่ พาคู่มาจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันบนดอยแต่เธอกลับต้องซุกตัวอยู่ในเต้นท์เพราะไม่อยากออกไปเจอภาพบาดตาบาดใจ

          แต่เธอคิดผิด เพราะถึงไม่เห็นภาพแต่ก็ได้ยินเสียง และเธอจะข่มตาข่มใจให้หลับได้ยังไงกัน แต่จะโทษใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ตัวเธอเอง

          ‘แกจะไปทำไมเหมี่ยว ไปให้มันเจ็บเหรอ’

          ‘ก็เพราะมันเจ็บไง ฉันก็เลยต้องไป’

          ‘นี่แกอย่าบอกนะว่า แกตัดใจจากไอ้อาร์ตมันไม่ได้จริงๆ อ่ะ’

          นั่นคือคำถามจากเพื่อนเมื่อรู้ว่าเธอจะขึ้นเหนือมาที่นี่ตามแพลนเดิมที่วางไว้ ก่อนที่จะรู้ว่า ‘อาร์ต’ คู่รักของเธอไปทำผู้หญิงในที่ทำงานของท้อง และนั่นก็ทำให้แพลนงานวิวาห์ของเธอต้องล่มไม่เป็นท่า

          แม้ว่าอาร์ตจะยังมาร้องขอโอกาส บอกว่าจะรับผิดชอบแต่เด็ก แต่ไม่เอาแม่เด็ก เพราะแค่เล่นสนุกกันชั่วครั้งชั่วคราวไม่คิดว่าผู้หญิงจะท้อง แต่เธอก็รับไม่ได้หรอก

          ผู้ชายที่ไม่ซื่อสัตย์ ขนาดยังไม่แต่งงานยังทำได้ขนาดนี้ ถ้าแต่งกันไปแล้วจริงๆ คงไม่มีใครจะการันตีให้เธอได้ว่า วันหนึ่งคนจะไม่กลายเป็น ‘สัตว์’ ไปจริงๆ ถึงตอนนั้นเธออยากกลายเป็นคนฆ่าสัตว์ก็ได้

          ‘ก็นี่ไง ฉันจะพิสูจน์ว่าตัดใจได้จริงๆ เพราะถ้าฉันหายเจ็บก็แปลว่าอาร์ตไม่มีความหมายกับฉันอีก ดีไม่ดี บรรยากาศเป็นใจ ฉันอาจมีแฟนใหม่มาอวดแกก็ได้นะโว้ย’

          ระหว่างคิดเพื่อให้ลืมเสียงเร่งเร้า แต่เสียงคู่รักเต้นท์ข้างเคียงก็ทำให้อากาศหนาวรอบกายของเธอกลายเป็นอุ่นวาบซาบซ่านขึ้นมาอีก

          “โอว... ซี้ด... พี่จักรคะ แรงอีก ซี้ด... โอว... แรงอีกค่ะ พี่จักรขา... น้องดาเสียว... โอว... โอว...”

          “อูย... พี่ก็เสียว ซี้ด... น้องดาจ๋า... สุดยอด โอว... โอว...”