เรื่องสั้น ว่าง (จรัญ ยั่งยืน)

ว่าง

1
เช้านี้ก็เหมือนทุกเช้าของวันที่โรงเรียนเปิดเทอม หลังจากชงกาแฟใส่แก้วเคลือบสีแดงส่งกลิ่นฉุยๆ ประสบจะสะพายเป้ใบเขื่องมานั่งบนม้าหินอ่อนหน้าบ้าน รอรถตู้มารับลูกชายคนเดียว ปีนี้เจ้าหนูอยู่ชั้นประถมสี่แล้ว มันเป็นเด็กติดแม่ ชอบทำอะไรขลุกขลักกับแม่ แต่มันก็อยากให้พ่อหิ้วกระเป๋าไปส่งขึ้นรถไปโรงเรียนทุกเช้า เขาหวังจะให้ลูกชายเจริญรอยตามพ่อ อันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวของคนที่คิดว่าอาบน้ำร้อนมาก่อน

แม้ในเวลาทำงาน เขาชอบให้มีถ้วยกาแฟอยู่ข้างกาย ชอบทั้งกรุ่นกลิ่นและกระไอควัน แม้หมอและเพื่อนจะเตือนว่าในยามที่องคาพยพของร่างกายกำลังเสื่อมถอย กาแฟยิ่งเร่งเร้าให้ชิ้นส่วนที่ประกอบกันแยกย้ายจากกันเร็วขึ้น กระดูกอันเป็นอวัยวะสำคัญในการขับเคลื่อนกายจะปรุพรุนและเปราะบางลง จนวันหนึ่งมันอาจเลวร้ายถึงขั้นขยับเขยื้อนเคลื่อนกายไม่ได้ แม้ฟังแล้วเสียวสันหลังแต่เขาก็ไม่เคยไกลห่างกลิ่นกาแฟ มันกลายเป็นเพื่อนชีวิตที่ขาดไม่ได้

พอนั่งลงสองตาของเขาก็เพ่งมองไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม แม้ว่าบ้านหลังนี้จะก่อปูนหยาบๆ ไม่มีการฉาบไล้เรียบลื่น เหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจให้มันเป็นบ้านนัก แต่มันก็มีความโดดเด่นตรงที่หลังคาปกคลุมด้วยเถาเล็บมือนาง ดอกสีขาวดอกสีชมพูแผ่คลุมหลังคา เปลี่ยนความขี้เหร่ให้เป็นความมีเสน่ห์ คุณค่าดอกไม้ฉายฉานความงดงามเสมอ ไม่ว่าจะเป็นดอกหญ้าริมทาง ดอกไม้กลางสายน้ำ หรือดอกไม้บนหลังคา

ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เขาจดจ่อรอคอย มันชอบผลุบๆ โผล่ๆ อยู่กลางดงดอกไม้ เจ้ากระรอกน้อยนั่นเอง เขาไม่รู้ว่าสังคมของมันมีกี่ตัว เขามักเห็นมันเดินบนสายไฟระโยงระยางเพียงตัวเดียว นานทีถึงจะเห็นพวกมันสองตัววิ่งไล่กัน เขาคิดว่านอกจากหนู ยุง แมลงสาบจะปรับตัวอยู่ในเมืองได้ดีแล้ว กระรอกจัดเป็นสัตว์อีกพวกหนึ่งที่ปรับตัวอยู่ในสังคมคนเมืองได้ด้วยการใช้ประโยชน์จากยอดไม้ พุ่มไม้ สายไฟ และหลังคาบ้านเรือน สามารถใช้ชีวิตท่ามกลางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ในวันที่เขาเห็นมันเริงร่า มันทำให้เขามีชีวิตชีวา

2.

พลันที่รถแล่นมาจอดหน้าบ้าน นอกจากมันจะเห่าเสียงระรัวแล้วสองขายังตะกุยจิกขูดลูกกรงไม้จนเป็นรอยตะปุ่มตะป่ำ ยิ่งเข้าไปใกล้ตัวมัน มันจะยิ่งเห่าดังขึ้น แล้วกระโจนเอาขาหน้าตะกายแข้งขาของคนที่มันรอคอย มันไม่เคยรู้เลยว่าเล็บแข็งๆ จากนิ้วเท้าจะขูดเนื้อคนหลุดไปกี่ชิ้น มันตะกุยจนพอใจจึงหยุด

มันเป็นหมาฝรั่งขนยาว รูปร่างเล็กกว่าหมาไทยเล็กน้อย หน้าย่นเหมือนคนแก่ มันมาอยู่ที่นี่ได้หกเจ็ดเดือนแล้ว มันมาโดยเขาไม่คาดคิดมาก่อน

ชะตาชีวิตของมันหักเหจนต้องมาอยู่ที่นี่เพราะเจ้าของเดิมไม่สามารถเลี้ยงมันได้อีกจึงเอามาฝากไว้ เธอบอกว่าต้องย้ายไปอยู่อพาร์ตเมนต์กับสามีใหม่ ที่นั่นไม่มีที่ว่างสำหรับหมา สามเดือนแรกเธอแวะเวียนมาหามันเดือนละสองหน ในวันหยุดจะเห็นมันเกาะลูกกรงเพ่งมองออกไปหน้าบ้าน กระทั่งเธอหายหน้าไป มันจึงเปลี่ยนมารอคอยเจ้านายใหม่

แรกๆ เขาไม่ค่อยชอบมันนัก เขาไม่เคยเลี้ยงหมาบนบ้าน มันทั้งขี้เยี่ยวให้ต้องตามล้างตามเช็ดไปทั่ว แต่ไม่นานสายใยแห่งความผูกพันได้ก่อตัวขึ้น และร้อยรัดแน่นหนาขึ้น มันจะมองตาละห้อยเมื่อเห็นเขาใส่รองเท้าแล้วขับรถออกจากบ้านไป กระทั่งเมื่อเขากลับมาถึงบ้านในตอนค่ำ มันจะเห่าลั่นชนิดบ้านแทบแตก

นับแต่วันที่เธอหอบลูกจากไป เขาเข้าใจแล้วว่าการรอคอยนั้นอ้างว้างและเหงาเศร้าเพียงใด