เรื่องสั้น ธุระอะไรนักหนา (จรัญ ยั่งยืน)

ธุระอะไรนักหนา!

ผู้ที่นั่งอยู่ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง  เมื่อหญิงร่างท้วมในชุดนอนลายดอกเหลืองแดงเดินผมสยายมาหย่อนก้นแหมะลงบนม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้าม  อันเป็นระยะห่างที่ใกล้ที่สุดระหว่างเขากับนาง  แต่ก็เป็นระยะที่เขารู้สึกวูบวาบผิวกายทุกที

ม้าหินอ่อนแวดล้อมด้วยดงกล้วยน้ำว้า หลายต้นออกปลีให้เหล่าผึ้งผีเสื้อดอมดม เหนือศีรษะเป็นมะม่วงน้ำดอกไม้กำลังอวดลูกอยู่หลายพวง บนคาคบใต้ใบดกหนา นกกางเขนคู่หนึ่งกำลังกระโดดหย็องแหย็ง ส่งสายตาหวานใส่กัน ส่งเสียงจุ๊กจิ๊กหยอกล้อกัน บางทีก็หลิ่วตาชำเลืองมองมายังคนที่นั่งอยู่ข้างล่าง

เขานั้นเดินทางมาไกลจากทิวเขาด้านทิศตะวันตก ดินแดนรกชัฎสงัดสงบอยู่ห่างจากที่นี่ไปสองร้อยกว่ากิโลเมตร  เขามาตามเสียงเรียกร้อง  เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากคนที่นั่งตรงข้าม หรือว่าดังมาจากข้างในตัวเขากันแน่ 

“แย่จริงๆ” เสียงทักทายดูเหนื่อยอ่อน

นางเป็นหญิงหม้าย  อายุไม่ถึงห้าสิบ  รูปร่างไม่ถึงกับเจ้าเนื้อ วงหน้ามีรอยยับย่นแทรกแซมเป็นหย่อมๆ  ในดวงตามีแววหม่นเศร้า

“เฮ้อ... ได้แค่เฉียดเอง”

นางสั่นศีรษะไปมา ค่อยๆ คลี่กระดาษแผ่นเล็กๆ ยับยู่ยี่ในมือสามสี่แผ่น  แล้ววางเรียงลงบนโต๊ะหินอ่อนทีละแผ่น 

แผ่นกระดาษพวกนี้ เมื่อวันวานยังบรรจุซึ่งความหวังไว้เต็มเปี่ยม แต่วันนี้กลับไร้ค่า เป็นแค่เศษขยะเกะกะลูกตา

เจ็บใจนัก  ตัวเลขมงคล!  อุตส่าห์ตามมาเป็นปี  ยังไม่มาสักที  เมื่อไรหนอถึงจะมีโอกาสงามๆ บ้าง เฮ้อ...

 “เอ้อ... มีทีเด็ดบ้างหรือยังล่ะ” นางถามจริงจัง

เขาจ้องหน้านางนิ่ง  ความร้อนรุ่มพลุ่งพล่าน 

“เอ้อ... มี... มีสิ  กำลังรอข่าวดีอยู่”

เป็นคำตอบเดิม เหมือนครั้งก่อนๆ