มีไว้ให้ดิ้นรน

“อีกนิดเดียวเอง”

          มันเป็นแรงถีบให้ชัยทะลึ่งตัวลุกจากที่นอนยับยู่ยี่  รีบพับผ้าห่มลวกๆ  ขยี้ตาไล่ขี้ตาที่จับเกรอะกรัง  มองลอดมุ้งลวดออกไปนอกหน้าต่าง  ข้างนอกยังสลัวเลือน ลมหนาวส่งท้ายปีกระโชกมาปะทะร่างชายหนุ่มจนต้องกระชับเสื้อกันหนาวให้แนบตัวอีกนิด 

วันนี้ก็เหมือนวันวาน เหมือนวันก่อนๆ ที่เขาตื่นนอนตั้งแต่ตีสี่   ตื่นด้วยความเคยชิน  แต่เห็นว่าเป็นวันเสาร์  ตอนเช้ามืดจะมีขาประจำน้อยกว่าวันธรรมดา  ไม่จำเป็นต้องรีบออกจากบ้านตั้งแต่ไก่โห่  เลยนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย  เรื่องที่ผุดขึ้นในห้วงคิดไม่พ้นเรื่องของตัวเอง  เรื่องของแม่ 

ปีนี้แม่ดูชราลงไปมาก หลังค้อมต่ำลง  ความป่วยไข้แวะเวียนมาเยี่ยมเยือนถี่ขึ้น  บางทีถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อ แต่แกไม่ยอมอยู่เฉยๆ  พอลุกเดินเหินได้ก็รีบออกไปล้างจานที่ร้านหมูย่างเกาหลีปากซอย   แลกกับค่าเหนื่อยล้าวันละสองร้อย  กว่าจะกลับบ้านก็ห้าทุ่มเที่ยงคืน

ความจริงเขาเองเป็นต้นเหตุให้แม่ต้องเหน็ดต้องเหนื่อยขนาดนี้  ดันปากไม่ดี  ไปเปรยกับแกว่าอยากมีบ้านมีช่องเป็นของตัวเอง ไม่อยากอุดอู้อยู่ในห้องเช่าเก่าคับแคบไปตลอดชีวิต แกเห็นดีเห็นงามตามลูก  พยายามช่วยหาเงินอีกแรง  เขาห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง  แกว่ายังมีแรงอยู่ก็ต้องช่วยกันทำงาน จะให้งอมืองอเท้าอยู่ได้ยังไง  เดี๋ยวเป็นง่อยตาย  อย่างน้อยเงินที่ได้มาจะได้เอาไปจ่ายค่าข้าวค่าน้ำค่าไฟ  ช่วยลดภาระค่าใช้จ่ายในบ้านลง  เขาจะได้มีเงินเหลือเก็บมากๆ  จะได้ไปจากที่นี่เร็วๆ

ห้องเช่าชั้นเดียวครึ่งปูนครึ่งไม้คุ้มกะลาหัวชัยกับแม่มาสิบกว่าปีแล้ว  นับตั้งพ่อทิ้งสองแม่ลูกไปมีเมียใหม่  สภาพของมันตอนนี้ไม่น่าดูเอาเสียเลย  ฝาไม้ถูกมอดไชหลุดเป็นแผ่นๆ  ชัยต้องซื้อไม้อัดมาตีปิดไว้ปุๆปะๆ  ฝ้าเพดานก็แตกหักห้อย  กลายเป็นรังของหนู  กลางคืน  พวกมันพากันวิ่งตึงตัง ไม่เกรงใจคนที่อาศัยอยู่ข้างล่างเลย  คงคิดว่ากำลังวิ่งเล่นอยู่ในบ้านของตัวเองกระมัง 

หลังจากปิดไฟนอนไปสักชั่วโมงก็เป็นเวลาของแมลงสาบ  น่าจะเรียกว่าแมลงแสบเสียมากกว่า  พวกมันยกโขยงมาเดินหาของกินที่ตกค้างอยู่ตามพื้น  บางทียังเหิมเกริมขึ้นมาไต่ตามตัวตามหน้าตาจนต้องผวาตื่นลุกขึ้นมาปัดไล่เป็นพัลวัน

ส่วนแถวๆคลองหลังบ้านก็เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ยุง ทั้งตัวดำ ตัวลาย ตัวเล็ก ตัวใหญ่ มีแทบทุกชนิด  ยิ่งในช่วงปลายฝนจะชุกชุมเป็นพิเศษ  เผลอไม่ได้จะถูกพวกมันรุมกัดจนแขนขาแดงเป็นจ้ำเป็นตุ่ม  แต่ที่น่ากังวลใจกว่าเป็นเรื่องไข้เลือดออกนั่นแหละ  สองอาทิตย์ก่อนลุงชมที่บ้านอยู่ตรงปากซอยต้องตายไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์  คิดว่าตัวเองเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา  แต่ที่ไหนได้เป็นไข้เลือดออก  กว่าจะรู้ก็สายเสียแล้ว  แกเสียเลือดจนช็อกตายก่อนถึงมือหมอ

แม้ในช่วงวันเพ็ญเดือนสิบสองคนสนุกสนานกับงานลอยกระทง  แต่บางปีน้ำเอ่อล้นคลองเข้ามาท่วมบ้านเช่าถึงครึ่งขา  ต้องขนของหนีน้ำกันทุลักทุเล  เวลานอนต้องผูกเปลนอน  หลับได้เพียงครึ่งตา  ต้องหวาดผวาหวาดระแวง  ไม่รู้ว่างูเห่างูเหลือมจะโผล่มาสร้างความอกสั่นขวัญแขวนเอาตอนไหน

มีเสียงไอโขลกๆ ดังมาจากที่นอนของแม่  ตามมาด้วยเสียงบ่นอู้อี้  ชัยเหลียวไปมอง  เขารู้สึกไม่สบายใจ หากแม่ไปอยู่ในที่โปร่งโล่งกว่านี้หน่อย  ชีวิตแม่น่าจะดีขึ้น  แต่การแปรความหวังให้เป็นความจริงก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ในชั่วแล่น  เขาจะต้องกัดฟันหาเงินเพิ่มอีกหลายหมื่นถึงจะพอไปดาวน์ทาวน์เฮาส์สองชั้นยี่สิบตารางวาที่ไปเมียงมองไว้แถวๆไทรน้อย  ซึ่งที่นั่นอากาศดี  ตื่นเช้าขึ้นมายังได้เห็นทุ่งข้าวล้อลมไสว  สบายตามากกว่าอุดอู้อยู่ที่นี่