One & Only เธอคือที่หนึ่งของหัวใจ เล่ม 01 (Lim Eun Hee)

1 รีวิว

รหัสสินค้า: 9789747552393
ของหมด (ต้องการสินค้า)

ราคา: 139.00 บาท 34.75 บาท
ประหยัด: 104.25 บาท ( 75.00% )

ยังไม่มีสินค้ามือสองขาย

เพิ่มในรายการโปรด มีสินค้าชิ้นนี้ ต้องการขาย?

แลกสินค้านี้เป็น points
ขายสินค้ามือสอง

เนื้อหาบางส่วน

การพบกันครั้งแรกที่แปลกประหลาด

ถ้าคนที่รักมีความสุขก็คงจะดีสินะ fi

ฉันภาวนาให้คนที่ฉันรักทุกคนมีความสุข fi

ถ้าทุกคนมีความสุข ฉันก็มีความสุขเช่นกัน fi

หลังจากที่ความพยายามอันน่าเบื่อสิ้นสุดลง ฉันก็สอบติดวิทยาลัย อาชีวะ ฉันได้ก้าวเท้าเข้าไปในสถานที่ที่เรียกว่าวิทยาลัยแล้ว ความจริง ฉันเก่งวิชาคณิตศาสตร์มาก แต่นอกจากคณิตศาสตร์แล้วฉันก็ไม่สนใจวิชา อื่นอีกเลย มันจึงทำให้ฉันประสบปัญหา หลังจากที่ฉันสอบเข้าวิทยาลัย อาชีวะได้แล้ว แม่ก็เข้ามาหยิกฉันที่กำลังนอนอยู่ในห้องบ่อยๆ เซ็งแม่จัง เลย วิทยาลัยอาชีวะน่ะเท่จะตายไป...

"แจยอง! ยูนแจยอง!"

"อือๆ ซังฮี"

"เฮ้อ! มันเขี้ยว'จริงๆ เลย"

ซังฮี เพื่อนของฉันสูงกว่าฉันมาก ซังฮีสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ เซนติเมตร ไม่รู้ว่ากินอะไรเข้าไปถึงได้สูงขนาดนี้ สงสัยจริงๆ พอเห็น ซังฮีแล้วฉันก็รู้สึกเซ็งแม่ตัวเองจริงๆ "วันนี้ไม่มีเรียน ไปเที่ยวกันมั้ย"

"อือๆ ดีๆ"

สถานที่ที่ฉันกับซังฮีไปก็ไม่ใช่ที่ไหน อินเตอร์เน็ตคาเฟ่นั่นเอง ทันที ที่หาที่นั่งได้ซังฮีก็เริ่มแชท เธอใส่รูปสวยๆ ไว้บนหน้าจอของตัวเองด้วย ว้าว! สวยจังเลยซังฮี

แต่แล้วคู่ๆ ดวงตาที่เคยสดใสร่าเริงของซังฮีก็เป็นประกายแปลกๆ เธอคงหาฟ้าหมายเจอแล้วสินะ

"เอาล่ะ วันนี้ฉันต้องจับนายให้ได้!"

พอพูดจบซังฮีก็เริ่มพิมพ์อย่างบ้าคลั่ง เรื่องของเรื่องคือว่าเมื่อ หลายวันก่อนซังฮีถูกเพื่อนในห้องที่ซื่อมินกยองแย่งผู้ชายที่ชอบไป ตอนนี้ เธอจึงอยู่ในช่วงหาผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่าผู้ชายคนนั่น

หลังจากมองดูซังฮีอยู่นาน ฉันก็หันกลับมามองจอคอมพิวเตอร์ที่ อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ไม่มีอะไรทำ ไม่มีอะไรทำเลย! ฉันเล่นเกมก็ไม่เป็น ใช้คอมพิวเตอร์ ก็ไม่เก่ง แล้วก็ไม่อยากเล่นเว็บแคมด้วย เฮ้อ- ทันใดนั่นเองสิ่งที่ปรากฏ สู่สายตาของฉันก็คือบัดดี้บัดดี้*

ใช่แล้ว! ฉันไม่กล้าเล่นเว็บแคม แต่ถ้าเป็นบัดดี้บัดดี้^,ล่ะก็คง¹ไม่เป็นไร หรอก อืม ลองหาผู้ชายหล่อๆ แบบซังฮีบ้างลักครั้งจะเป็นไร¹ไป

ทันทีที่กดเช้าบัดดี้บัดดี้^, ใครบางคนก็เช้ามาทักฉัน ว้าว! จันทร์ เจ้าขา วันนี้ประทานหนุ่มหล่อให้หนูลักคนนะคะ หนูอยากมีแฟนกับเด้า บ้าง ขอให้ท่านโปรดเมตตาหนูด้วยนะคะ (เป็นเพื่อนกันมั้ย)

(ยินดี!)

(อยู่ที่ไหนเหรอ)

ว้าว- ยอดไปเลย รู้สึกดีจัง แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่ฉันก็รีบ ตอบไปทันที การแชทมันสนุกอย่างนี้นี่เอง

ขณะที่ฉันกำลังปลดปล่อยอารมณ์ไปกับการแชทนั้น (ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ)

"เฮอก!"

อะไรกัน ใครกันนี่ ฉันรู้สึกกลัวจนขนลุกซู่ มือของฉันซุ่มไปด้วยเหงื่อ พอตั้งสติได้ฉันก็ตอบกลับอย่างกลัวๆ (คุณเป็นใครคะ)

หลังจากส่งไปห้าวินาที ฝ่ายนั้นก็ตอบกลับมาว่า (อยากรู้เหรอว่าฉันเป็นใคร)

ถามอะไรโง่ๆ ถ้าไม่อยากรู้แล้วจะถามเหรอ (ค่ะ อยากรู้สิคะ)

(งั้นประมาณสามโมงให้มาที่หน้าโรงละครกลางตรงนัมมุน ถ้า ไม่มาล่ะก็ ฉันไม่รับผิดชอบเรื่องที่จะเกิดขึ้นกับเธอภายหลังนะ เด็กน้อย โอป้าเป็นคนน่ากลัวนะ)

อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที ฉันจะจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไงดี คำว่า 'เด็กน้อย โอน้าเป็นคนน่ากลัวนะ^, ที่อยู่บนจอคอมพิวเตอร์นั้น ช่างน่ากลัวมาก "ซัง'อี! แง-"

"แจยอง ร้องไห้ทำไม เป็นอะไรไป"

ฉันกลัวจนร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว พระจันทร์คงลงโทษที่ฉัน ริอ่านเล่นบัดดี้บัดดี้เพื่อหาผู้ชาย แม้ว่านี่จะไมใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ แต่ฉันก็ร้องไห้พร้อมกับบอกให้ซังฮีอ่านข้อความแปลกๆ ที่ได้รับ "อะไรกันไอ้น้านี่!? พวกโรคจิตแน่ๆ"

"ซังฮี ฉันจะทำยังไงดี^,,

"จะทำยังไงล่ะ! ก็ไปนัมมุนสิ"

ซังฮีกล้าหาญชาญชัยแตกต่างกับฉันอย่างสิ้นเซิง คนอย่างซังฮี เหมาะจะเป็นความหวังของชาติ แต่คนอย่างฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอที่

เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"เฮอก! ซังฮี ไม่เอานะ ไม่เอา ฉันกลัว"

"หยุดเลย ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่ทั้งคน"

ดูทำทางซังฮีจะสนุกกับเรื่องนี้ "ซังฮี"

ขณะที่ฉันกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของซังฮี คนคนนั้นก็ส่ง ข้อความมาอีก

(พอไปถึงหน้าโรงละครกลางแล้วก็ตะโกนว่า 'คิมอีนกยอม^, เสียง ด้งๆ ต้องเรียกให้ดังๆ นะ ไม่งั้นฉันไม่ขอรับรองนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้ว เดี๋ยวเจอกันนะ ยูนแจยอง)

"อ๊าก! ไม่อยากจะเชื่อเลย"

ตั้งแต่เกิดมาจนมีอายุยี่สิบปี ฉันไม่เคยรู้สึกแย่อะไรอย่างนี้เลย ต่อให้แม่หยิกแก้มฉันเรื่องที่ฉันสอบติดวิทยาลัยอาชีวะ ฉันก็ยังทนได้ ต่อ ให้แม่ไม่หุงข้าวให้กิน ฉันก็ยังทนได้ แต่การที่คนคนนั้นรู้ชื่อจริงของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกแย่และหวาดกลัวมาก "บอกว่าอย่ากลัวไง"

"ไม่นะๆ คนคนนี้รู้จักฉันด้วย!"

"ในบัดดี้บัดดี้ก็มีล้อเล่นกันแบบนี้แหละ"

"ไม่นะ! ถ้าล้อเล่นแล้วทำไมเขาถึงรู้ชื่อจริงฉันล่ะ"

"ยัยโง่! อยากตายเหรอไง"

ซังฮีให้ฉันดูข้อมูลของฉันเองที่ขึ้นอยู่ในบัดดี้บัดดี้^, ในนั้นเขียนว่า 'ยูนแจยอง^, ซัง'อียิ้ม'ให้ ฉันจึงสบายใจขึ้นมาบ้าง เฮ้อ- ตกใจหมดเลย แต่ยังไงฉันก็ยังกลัวอยู่ดี

"เพราะฉะนี้นอย่ากลัว เข้าใจมั้ย^,,

"ค่ะ"

"ดีมาก!"

ฉันกับซังฮีพากันออกมาจากอินเตอร์เน็ตคาเฟ่แล้วขึ้นรถเมล์เพื่อ เดินทางไปยังนัมมึน ระหว่างทางฉันรู้สึกกลัวมากจนอยากเข้าห้องน้ำ แม้

ซังฮจะบอกว่าอย่ากลัว แต่ฉันก็ทำไม่ได้ หัวใจของฉันเต้นรัวเป็นจังหวะกลอง ถึงยังไงฉันก็กำลังเดินทางไปนัมมุนอย่างหลีกเลี่ยง¹ไม่ได้

จะตะโกนเรียกซื่อเสียงดังได้ยังไงล่ะ ซื่อ...คิมอึนกยอม'ใช่มั้ย คิมอึนกยอม... คิมอึนกยอม! ต้องตะโกนจริงๆ เหรอ ต้องตะโกนว่า คิมอึนกยอมหน้าโรงละครกลางเนี่ยนะ ไม่นะ! ฉันทำไม่ได้หรอก

ฉันส่ายหัวไปมาพร้อมกับครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดี ประโยคที่ว่า 'โอปาเป็นคนน่ากลัวนะ^, ยังคงหลอกหลอนอยู่ในหัวของฉัน แปลกจัง เหมือนมีใครกำลังกระซิบอยู่ข้างหูฉันว่า 'ยูนแจยอง โอปาเป็นคนน่ากลัว นะ^, ตรงหน้าโรงละครเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก ทำไมวันนี้คนถึง ได้เยอะอย่างนี้นะ เหมือนกับว่าทุกคนมาที่นี่เพื่อดูฉัน "ว่าแต่แจยอง เธอกล้าตะโกนเสียงดังด้วยเหรอ"

พอได้ฟังคำถามของซังฮี ปากของฉันก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย ให้ตายสิ! ฉันเกลียดปากตัวเองที่สุด แต่ดูเหมือนว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่น "คิมอึน-นกยอม!"

ซังฮีหัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ

คุณคิมอึนกยอม ฉันกำลังเรียกซื่อคุณอยู่ อย่ามาหลอกมาหลอน ฉันอีกเลยนะ

"คิมอึ-นกยอม!"

"ฮ่าๆๆ"

เด็กวัยรุ่นประมาณสิบคนที่ยืนอยู่ตรงบันไดของโรงละครกำลัง หัวเราะดังสนั่น พวกเขาใส่ชุดนักเรียนด้วย เฮอก! อะไรเนี่ย พวกนั้นมี กี่คนกัน แล้วมาหัวเราะฉันทำไม

เสียงหัวเราะของเด็กนักเรียนกลุ่มนั่นทำให้ฉันอยากจะแทรกแผ่นดิน หนี

"แจยอง ฉันว่านะ...นายคิมอึนกยอมอะไรนั่นต้องอยู่ในกลุ่มนั้นแน่ๆ"

คำพูดของซังฮีทำให้เลือดสูบฉีดบนใบหน้าของฉัน

"งั้นก็หมายความว่าฉันกลัวนักเรียน ม.ปลาย น่ะสิ จริงเหรอเนี่ย!?"

"อือ คงจริงแหละ ฉันบอกแล้วไงล่ะว่าอย่ากลัว"

ฉันอายมาก ฉันต้องมาเครียดและวิตกกังวลเพราะการล้อเล่นของ เด็ก ม.ปลาย สิบคนนี้น่ะเหรอ ฉันต้องกลัวแทบตายเพราะประโยคที่ว่า 'เด็กน้อย โอปาเป็นคนน่ากลัวนะ^, นี่น่ะเหรอ ให้ตายสิ! ฉันอายุยี่สิบแล้วนะ ฉัน...อายุยี่สิบปีแล้ว!! ความโกรธเริ่มพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย

คิกๆ นักเรียน ม.ปลาย สิบคนกำลังหัวเราะฉัน มันไม่ใช่แค่การ หัวเราะธรรมดา แต่มันเป็นการหัวเราะเยาะ ให้ตายสิ! ทันใดนั้นเองฉัน ก็คิดว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ใช่ยูนแจยอง ฉัน... ฉันเป็นดังโอดง!* ฉันเป็นผู้ชายบึกบึน! ฉันไม่ใช่ยูนแจยองที่เป็นผู้หญิงอ่อนแอ "เฮ้ย! ไอ้เด็กนรก"

ฉันกำหมัดแน่นแล้วตะโกนเรียกพวกนั้นด้วยคำที่ถือว่ารุนแรง สำหรับฉัน คำคำนี้น่าจะทำให้เด็กพวกนั้นสำนึกผิดได้นะ

(ผลจากการกระทำอันรุนแรงของกลุ่มนักเรียน ม.ปลาย สิบคน ทำให้นักเรียนจำนวนมากไม่กล้าไปโรงเรียน)

(เด็กสิบคนนี้ทำให้เกิดความหวาดกลัวไปทั่วเมือง...)

อยู่ๆ เสียงของผู้ประกาศข่าวก็ดังขึ้น โอย ฉันอยากจะน้าตาย ทำไมถึงมาประกาศเอาป่านนี้ล่ะ ทำยังไงดี เด็กพวกนั้นได้ยินที่ฉันด่าแล้ว หวังว่าเด็กพวกนั้นคงจะไม่ใช่แก๊งอันธพาลจอมโหดที่ถูกพูดถึงในข่าว หรอกนะ อืม... คงจะไมใช่หรอก ฉันพยายามคิดว่าไมใช่ แต่มันก็ไม่ได้เป็น อย่างนั้น เอาล่ะ! เป็นไงเป็นกัน ถ้าเด็กพวกนั้นจะฆ่าฉันล่ะก็ ฉันจะตาย ในสภาพศพสวยที่สุด

แต่เด็กพวกนั้นกลับลงไปนั่งหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ที่พื้น อะไร

กันเนี่ย

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)

อ่านต่อ »

รีวิว (1)

เขียนรีวิว

ภัทราพร | 1 รีวิว

10/07/2014

One & Only เธอคือที่หนึ่งของหัวใจ เรื่องนี้เขียนโดยนักเขียนชาวเกาหลี Lim Eun Hee แปลโดย โบ ยัมจอน เรื่องราวในเล่มนี้เป็นนิยายแปลค่ะตอนแรกเลยที่ซื้อมาอ่านเพราะโบ ยัมจอนแปลเนี่ยแหละเพราะได้มีโอกาสอ่านนิยายที่โบ ยัมจอน แปลมาหลายเรื่องมากๆและก็มีความรู้สึกว่าชอบทุกเรื่องไม่ผิดหวังที่ซื้อมาอ่านนิยายเล่มนี้ออกมานานมากแล้วเพราะปกติเมื่อก่อนเราก็อ่านแต่นิยายแปลเหมือนกันเพราะรู้สึกว่ามันสนุกแล้วเนื้อหาก็ดูโรแมนติกมากๆถ้าเป็นเรื่องราวที่ซึ้งๆก็ซึ้งมากๆแถมเรื่องนี้ยังมีเรื่องราวที่โรแมนติกมากมี3เล่มจบค่ะเรามีความรู้สึกว่าชอบพล็อตเล่มนี้มันเป็นนิยายที่โรแมนติกดีชอบตรงที่พระเอกแสดงความรักกับนางเอกเนี่ยแหละเพราะเขาเปรียบนางเอกเป็นเจ้าหญิงของเขาแถมยังโดนครอบครัวกีดกันความรักด้วยเนื้อหาในเล่มนี้อาจจะยาวแต่อ่านแล้วซาบซึ้งในความรักของทั้งสองคนแถมนางเอกก็จะถูกจับแต่งงานกับอีกคนชอบนิยายแปลก็ตรงที่เนื้อเรื่องยาวแล้วก็น่าสนใจถึงเนื้อเรื่องยาวแต่ก็มีความรู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เบื่อหรือวางนิยายลงซะก่อนเพราะนิยายแปลมีเสน่ห์ตรงเนื้อหาเนี่ยอ่านเรื่องนี้แล้วมีความรู้สึกว่าเนื้อหาสมจริงมากคืออ่านแล้วรู้สึกเหมือนมันเป้นเรื่องจริงอ่ะค่ะแถมสำนวนในการบรรยายก็ดีมากๆอ่านแล้วเข้าถึงอารมณ์ของเนื้อหาดีชอบตัวละครในเรื่องนี้ทุกตัวละครอ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนอารมณ์แบบรักที่ถูกกีดกันพระเอกในเรื่องบุคคลิกตรงใจมากแต่อ่านแล้วก็สงสารทั้งสองคนเลยการดำเนินเรื่องในเล่มนี้รวมทั้งเล่มสองแล้วก็เล่มสามด้วยน่าสนใจมากๆอ่านแล้วไม่เบื่อเลยเนื้อหามีจุดสนใจทำให้อยากอ่านต่อแล้วก็อยากรู้เรื่องราวในฉากต่อๆไปอันที่จริงตอนแรกที่ซื้อเล่มนี้มาอ่านชอบตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วเพราะชื่อเรื่องโรแมนติกมากบ่งบอกถึงเรื่องรักที่เป็นรักโรแมนติกแถมเนื้อหาในเรื่องก็สื่อเนื้อหาของเรื่องออกมาดีมากๆอ่านแล้วซึ้งดีค่ะโบ ยัมจอนแปลสนุกมากคือที่บอกว่าแปลสนุกคือมีความรู้สึกว่าเขาแปลรู้เรื่องอ่ะค่ะเพราะคนอ่านๆแล้วก็เข้าถึงอารมณ์ตัวละครไม่ได้แปลวกไปวนมาแถมอ่านแล้วเรายังรู้สึกไปกับสถานการณ์ภายในเรื่องด้วยเรียกได้ว่าคนแปลค่อนข้างที่จะชำนาญมากๆเสน่ห์ของนิยายแปลเกาหลีเรามีความรู้สึกว่ามันอยู่ตรงที่แปลยังไงให้สนุกแล้วคนอ่านติดตามมากกว่าเล่มสองกับเล่มสามก็ยังเป้นอะไรที่น่าติดตามอ่านมากๆอ่านเรื่องนี้แล้วชอบตอนจบเพราะกว่าจะจบนี่ลุ้นแทบตายโดยรวมถือว่าสนุกดีค่ะ