Into the Dark หากฉันตายจะรักนายไปตลอดกาล

บทนำ

อิซซาเบลล่า หยางก็เหมือนคนทั่วๆ ไปบนโลกใบนี้...เธอไม่เคยลืมวันที่อาม่าของเธอจากไปเลย

แต่ที่ไม่เหมือนคนทั่วไปคือการจากไปของอาม่าในครั้งนั้นได้ทำให้ชีวิตของเธอไม่เป็นสุขนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...

‘ฟังนี้อี้ชา ลื้อจะต้องหาผู้ชายดีๆ สักคนแล้วรีบแต่งด้วยให้ได้ก่อนที่ลื้อจะอายุยี่สิบสี่ปี’ อาม่าที่นอนแบ็บอยู่บนเตียงกุมมือเธอแล้วสั่งเสียเหมือนอย่างที่ทำกับญาติคนอื่นๆ ก่อนหน้านั้น ‘ถ้าจะให้ดี ผู้ชายคนนั้นอีจะต้องเป็นคนที่อยู่ไกล เกิดในประเทศที่เป็นเกาะ หล่อ ฉลาด ตัวสูง กำยำ ล่ำซำ พ่อรวย...’

โห ให้หนูถูกหวยง่ายกว่ามั้ยม่า

อิซซาเบลล่าหรืออิซซ่าค่อนในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรในขณะที่ฟังสิงห์ใหญ่วัยชราแห่งบ้านตระกูลหยางพูดต่อไป

‘ที่สำคัญที่สุดอีจะต้องมีปานรูปหัวใจครึ่งดวงที่อกซ้าย...’

‘หา! ปานแบบของหนูน่ะเหรอคะ’

‘ใช่...’ ผู้เป็นย่าตอบพร้อมไอโขลกๆ อีกสามสี่ครั้ง ‘ตอนที่สวรรค์สร้างพวกลื้อขึ้นมามีบัญชาให้แบ่งหัวใจออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งอยู่ที่ลื้อ อีกส่วนอยู่ที่ผู้ชายคนนั้น อีมีปานเหมือนกับลื้อนั่นแหละ เพียงแต่โชคร้ายหน่อยที่อีแบกภาระของการมีหัวใจแค่ครึ่งดวงแทนในส่วนของลื้อด้วย อีจะอายุสั้น ถ้าลื้อหาอีไม่เจอก่อนที่อีจะอายุยี่สิบสี่ปี อีจะตายอย่างน่าสงสาร...’

‘ฮะ แล้วหนูทำไงอ่ะม่า’

‘ลื้อก็จะไม่มีเนื้อคู่ เป็นอีแก่ขึ้นคานไม่มีใครเอา เป็นกาลกิณีต่อครอบครัว ต้องถูกเฉดหัวออกจากตระกูล!’

ฉิบ XXX น่ากลัวโคตร!

อิซซ่าคิดในใจพลางตกใจและสับสน ‘ดะ...เดี๋ยว แล้วม่าจะไปรู้เรื่องนี้มาได้ยังไง แล้วหนูจะหาเขาได้จากไหน หน้าตาของเขาจะเป็นยังไง แล้ว...แล้ว...’

อาม่าไม่มีโอกาสได้ตอบ หญิงชราไอโขลกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนตั่วเฮีย อาแปะ อาซ้อที่ยืนอยู่ข้างเตียงหน้าซีดสลดไปตามๆ กัน อาโซ้ยตี๋ของบ้านวิ่งออกไปเรียกหมอ มือเหี่ยวย่นที่กุมมือของอิซซ่าแน่นเริ่มคลายออก ประโยคสุดท้ายที่อาม่าสั่งเสียไว้ก่อนตายคือ

‘แค่ก...แค่ก...ลื้อจะต้องตามหาอีให้เจอ มีทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ลื้อหลุดจากชะตากรรมสาวแก่ขึ้นคานตกอับทั้งชาติ!’

คำพูดนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในหัว ดังสะท้อนอยู่ในหูทุกวัน ทุกคนที่อิซซ่าเข้านอนธอจะต้องหลอนได้ยินเสียงอาม่าลอยมาถามว่า ‘หาคู่ได้รึยัง!’ แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เพราะว่าวันนี้อาม่าไม่อยู่แล้ว แต่คำประกาศิตสุดท้ายของนางพญาแห่งตระกูลหยางก็ยังศักดิ์สิทธิ์มิเสื่อมคลาย

มันคงจะดีหากครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวธรรมดา ไม่ได้มีประวัติความเป็นมาอะไรพิเศษ คนที่บ้านอาจจะสรุปเอาได้ง่ายๆ ว่าอาม่าเมายาแก้ปวดที่หมอให้จึงพูดอะไรเป็นตุเป็นตะแบบนั้นขึ้นมา แต่ไม่ใช่...

ตระกูลหยางเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ดำรงอยู่มาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฉาง เป็นหนึ่งในตระกูลแรกๆ ที่ทำงานรับใช้ฮ่องเต้และแผ่นดินจีนด้วยซ้ำ ประวัติของตระกูลหยางยาวนานกว่าสามพันปี ยังมีกระดูกทำนายทายทักที่บรรพบุรุษของตระกูลเป็นคนแกะสลักโชว์ที่บริติชมิวเซียมอยู่เลย

ตระกูลของเธอล้มลุกคลุกคลานมาไม่น้อยไปกว่าความยุ่งเหยิงของประวัติศาสตร์ชาติจีน คงไม่ได้รอดพ้นมาจนถึงทุกวันนี้หากไม่ใช่เพราะตระกูลหยางนั้น...มีพลังพิเศษ

ใครๆ ก็รู้ว่าพวกตระกูลหยางเป็นนักปราบผีที่เก่งกาจที่สุดตระกูลหนึ่ง

ดังนั้นคำพูดของหัวหน้าตระกูลคนก่อนอย่างอาม่าจึงสำคัญไม่แพ้บัญชาจากสวรรค์ และแทบจะทุกคนในครอบครัวเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าการทำตามที่อาม่าพูดคือสิ่งที่ถูกต้อง และการที่ครอบครัวตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ของเธออพยพมาอยู่ในประเทศเสรีอย่างสหรัฐอเมริกาก็ไม่ได้ทำให้ความเชื่อนั้นสร่างสลายหายไปเลยแม้แต่น้อย ความกดดันจึงตกมาอยู่ที่เธอ...อิซซาเบลล่าคนนี้ ให้ต้องตามหาผู้ชายจากแดนไกล เกิดในประเทศที่เป็นเกาะ หล่อ ฉลาด ตัวสูง กำยำ ล่ำซำ พ่อรวย และมีปานรูปหัวใจครึ่งดวงที่อกซ้ายคนนั้นมาให้จงได้!

กว่าสามปีที่ผ่านมานี้ไม่มีวันใดเลยที่อิซซ่าไม่ถูกถามจากญาติๆ ว่าเธอได้เจอผู้ชายคนนั้นหรือยัง

และไม่มีวันใดเลยที่อิซซ่าจะได้ตอบไปว่า...เจอแล้ว!

ไม่ว่าอิซซ่าจะตามหาแค่ไหนเธอก็ไม่เจอใครที่มีปานแบบเดียวกับเธอเลย

มันติดตัวเธอดมาตั้งแต่เกิด...เจ้าปานเล็กๆ บนเนินอกซ้ายของเธอ ทีแรกเธอก็ไม่เคยรู้หรือสนใจไยดีอะไรมันหรอก ก็แค่ปานรูปร่างประหลาดที่ไม่มีใครในตระกูลของเธอมีเลย ทว่าตั้งแต่ที่อาม่าได้เห็นมั้นครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบห้า (วัยกำลังแอ่นแด๊ะแอ่นแด๋ ใส่เสื้อคอคว้านลึกจนอาม่าสังเกตเห็นและเรียกมาด่า) เธอก็ไม่คิดว่ามันเป็นปานธรรมดาๆ อีกต่อไป

เพียงแต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันมีความสำคัญถึงขนาดนี้!

“อาม่านะอาม่า...จะบอกก่อนหน้านี้สักสิบปีก็ไม่ได้ ดูซิ ปีนี้หนูก็จะเข้ายี่สิบสี่อยู่แล้ว จะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเขาเจอหา”

หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปดกับตัวเองขณะที่เดินลากกระเป๋าเดินทางใบโตเข้าไปในท่าเรือเล็กๆ ในเมืองเวนิส ประเทศอิตาลี เธอเพิ่งจบทริปทัวร์เกาะในยุโรปแบบเร่งรัดสิบห้าประเทศในสามสิบวันที่เหล่าญาติๆ ของเธอแบ่งเงินในกงสีมาให้เป็นทุนสนับสนุน เป้าหมายนั้นใครๆ ก็รู้ดีว่าคือการตามหาอีตาเนื้อคู่ที่ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ไหนนั่น แม้เธอจะไล่เปิดผ้าผู้ชายมาเป็นพันคนเพื่อตามหาเนื้อคู่ผู้มีปานรูปหัวใจครึ่งดวงที่อกซ้ายคนนั้น เขาคนนั้นก็ยังไม่ปรากฏตัวเสียที

เล่นตัวเหรอ เล่นตัวมากใช่มั้ย เดี๋ยวแม่ก็ปล่อยให้อายุสั้นตายไปอย่างนั้นแหละ!

“จับมันไว้ที! ใครก็ได้จับมันไว้ที!”

มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นทำให้หญิงสาวต้องหันหลังกลับไปดู พบว่าฝูงชนที่เบียดเสียดกำลังแหวกทางหลบใครสักคนที่วิ่งมา ชายหนุ่มในชุดสูทลำลองหน้าตาหล่อเหลาเหมือนพระเอกหนังกำลังถูกไล่ตามโดยชายอีกสองคนที่ตะโกนไม่หยุดอยู่ไกลๆ

“จับไว้! จับไว้ที!!! เขาเป็นคนร้าย!!!”

เสียงตะโกนเป็นภาษาอังกฤษนั่นไม่ได้รับการตอบรับที่ดีนักแม้ว่าอิซซ่าจะค่อนข้างมั่นใจว่ามีคนฟังเข้าใจ อาจจะเพราะความช็อกตกตะลึงอยู่ก็ได้ที่ทำให้ไม่มีใครขยับตัวไล่ตามไป ในจังหวะที่ทุกอย่างชุลมุนนั้นเอง ชายหนุ่มคนนั้นก็เข้ามาใกล้แล้วชนเธอเข้าโครมใหญ่

โครม!

“โอ๊ย!”

หญิงสาวร้องลั่นเมื่อตัวเองกำลังเซล้มไปกองกับพื้นพร้อมกับกระเป๋าใบบักเอ้กของตัวเอง ในวินาทีที่เธอคิดว่าหัวเธอต้องกระแทกพื้นแน่ๆ แขนแกร่งก็คว้าตัวเธอเอาไว้ราวกับเป็นสัญชาตญาณของเขาเหมือนกัน

ในวินาทีที่เธอสบตากับหัวขโมยคนนั้น เธอรู้สึกได้ถึงกระแสอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจเต้นผิดแปลกไป ดวงตาสีน้ำตาลอมเทาของเขาทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนไปชั่วขณะ แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอกลับมายืนได้เป็นปกติและเขาก็วิ่งต่อไป

“จับคนร้ายไว้ที!!!”

เสียงตะโกนที่ดังตามมาทำให้เธอได้สติว่าผู้ชายที่ชนเธอนั้นคือขโมย ด้วยความที่เป็นสาวนักบู๊อยู่แล้ว ทำให้เธอถลกกระโปรงและสาวเท้าเตรียมจะทำตัวเป็นพลเมืองดี ทว่าเสียงหวูดเรือก็ดังขึ้นมาในจังหวะนั้นพอดี ส่งผลให้เธอต้องรามือไป สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในใจอิซซ่ายามที่เธอลากกระเป๋าใบยักษ์ไปขึ่นเรือสำราญนั่นก็คือ

คนอะไรไร้มารยาท! ชนแล้วไม่ขอโทษแบบนี้อย่าให้เจออีกนะ...มีเรื่องแน่!

-Part I-

Love of mine some day you will die,

but I’ll be close behind. I’ll follow you into the dark.

ที่รักของฉัน สักวันเธอคงตาย

แต่ไม่เป็นไร ฉันจะตามหลังไป ฉันจะตามเธอไปในความมืดมน

1

หยี่โกวไม่แต่งงาน ซาโกวกับตั่วอี๊ก็ด้วย

พวกสาวแก่เหล่านั้นมักจะไปรวมกลุ่มกับพวกป้าแม่ม่ายเวียดนามที่ร้านซาลอน ก่อนจะผลัดกันไปเที่ยวบ้านของกันและกัน ซุบซิบนินทาชาวบ้าน ดื่มน้ำชา และเล่นไพ่อย่างสนุกสนาน เป็นกิจวัตรประจำวันที่น่าเอือมระอาในสายตาของพวกญาติๆ รวมถึงแม่ของฉันด้วย แม่ของฉันเรียกคนพวกนี้ว่า ‘พวกที่ไม่มีใครรักเลยเอาแต่รักตัวเองจนไม่มีความรักเผื่อแผ่ไปให้คนอื่น’

ฉันก็เลยมีทัศนคติว่าการเป็นสาวแก่ไม่แต่งงานนั้นเป็นเรื่องที่แย่ที่สุด มันฝังหัวของฉันมาตั้งแต่เด็ก และฉันเองก็ต้องพยายามทำทุกวิธีเพื่อที่จะหลุดพ้นสถานะแบบนั้นให้ได้

แต่แหม...ทำไมมันยากเย็นแบบนี้นะ

“คุณผู้หญิงครับ ผมเกรงว่าสัมภาระของคุณจะน้ำหนักเกินนะครับ”

ตาพนักงานต้อนรับของเรือสำราญไทเทเนียมเอ่ยบอกฉันพร้อมกับทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม ฉันจึงต้องชะงักเท้าที่กำลังก้าวผ่านด่านตรวจเพื่อเตรียมไปพักผ่อนอย่างสบายที่โรงแรมด้านในตัวเรือแล้วหันกลับไปมอง

“คะ ว่าไงนะ”

“สัมภาระของคุณน้ำหนักเกินครับ ผมเกรงว่าเราจะไม่สามารถทำการเช็กอินกระเป๋าสัมภาระของคุณได้” เขาพยายามอธิบายอย่างกล้าๆ กลัวๆ “หากคุณจะเช็กอินกระเป๋าใบนี้ ผมขอแนะนำให้ทำน้ำหนักกระเป๋าให้ลดลงครับ”

“ทำน้ำหนักกระเป๋าให้ลดลง? จะให้ฉันทิ้งของเรอะ” ฉันทวนคำพูดอย่างตกอกตกใจตามประสาสาวขวัญอ่อน “ฉันทิ้งของในนั้นไม่ได้นะ”

แหงแหละ ก็นี่มันกระเป๋าสั่งทำพิเศษเฉพาะสมาชิกตระกูลหยางเท่านั้น มันเป็นกระเป๋าใหญ่ไซส์เท่าโอ่งราชวงศ์ชิง (ได้รับแรงบันดาลใจมาจากที่นั่นแหละ) ซึ่งข้างในนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ในการปราบผี เช่น ผ้ายันต์ต่างๆ ตำราคาถา กระถางธูป แท่นบูชา และดาบศักดิ์สิทธืประจำกายของฉัน รวมถึงตุ๊กตาวูดูต่างๆ

และแมว...

“และผมก็ต้องขอเรียนว่าทางเราไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงขึ้นเรือเช่นกันครับ”

อุ๊ยตาย ฉันลืม ‘มัน’ ไปซะสนิทเลย

ฉันโบกมือไวๆ หนึ่งทีพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับพนักงานคนนั้น

“ไหน แมวอะไรคะ ไม่เห็นมี ไม่ใช่ของฉันซะล่ะมั้ง”

พนักงานต้อนรับคนนั้นพยายามชะเง้อชะแง้มองด้านหลังฉันเพื่อหา ‘เจ้าคาเฟย์’ อีกครั้ง แต่มันก็หายไปซะแล้ว ฉันรู้สึกอยากหัวเราะนิดๆ เมื่อเห็นหน้าตาเหลอหลาของเขา

“เอ่อ ถ้างั้น...ผมคงตาฝาดไปเอง” เขาเกาหัวแกรกๆ ท่าทางเหมือนมึนๆ “ถ้าอย่างนั้น...เรามาจัดการกับสัมภาระของคุณต่อดีกว่า...”

กว่าฉันจะเคลียร์กับอีตาขี้สงสัยที่ด่านเช็กอินได้นั้นก็เสียเวลาไปเกือบชั่วโมง แถมฉันยังต้องใช้เวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงในการเดินทางตามหาห้องพักของตัวเอง เพราะถึงแม้ว่าตระกูลหยางของเราจะถูกรางวัลลอตเตอรี่พาวเวอร์บอลมาเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่เราก็ต้องประหยัดเข้าไว้ เพราะจำนวนคนในครอบครัวนั้นมีมากจนจำกันแทบไม่หมด ด้วยเหตุนี้ห้องนอนของฉันจึงอยู่ในหลืบสุดของเรือ ไม่มีหน้าต่าง แถมยังมีกลิ่นอับนิดๆ

แต่เอาเหอะ ได้มานั่งเรือสำราญก็หรูแค่ไหนแล้ว

“เอ้า ออกมาได้แล้วคาเฟย์ เลิกด่าฉันซะที”

ฉันนั่งลงที่เตียงแล้วเปิดกระเป๋าถือเป็นอย่างแรก หยิบเอาตุ๊กตาแมวดำออกมาเขย่าๆ นิดหน่อยแล้วเจ้าแมวดำหน้าตากรัมปี้ของฉันก็ลอยออกมา

มันบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้าน หาวยาวๆ หนึ่งทีแล้วสะบัดหาง อารมณ์แบบว่าฉันไม่แคร์เท่าไหร่หรอกนะ จากนั้นก็เดินไปยังโซฟาที่มุมห้อง มันดมกลิ่นฟุดฟิดๆ นิดหน่อยแล้วจึงกระโดดขึ้นไปนอนขดอย่างสงบไม่สนใจฉันอีกเลย

คาเฟย์เป็นแมวเวทของฉัน ฉันเลี้ยงมันมาตั้งแต่หกขวบ นับเป็นสิ่งที่ฉันภูมิใจมากในฐานะของคนตระกูลหยาง เพราะมันคือสัญลักษณ์ว่าฉันได้สอบผ่านการเป็นนักปราบผีขั้นต้นแล้ว แต่ก็นั่นแหละ ยังมีอีกหลายด่านที่ฉันต้องผ่าน เอาเป็นว่าเราจะไม่พูดถึงมันตอนนี้แล้วกัน

นี่มันคือการพักผ่อน วู้ฮู้ ฉันจะเที่ยวให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย!

ว่าแล้วฉันก็เริ่มใช้ชีวิตที่สนุกสุดเหวี่ยงของตัวเอง ทางโรงแรมให้กำไลเก๋ๆ ที่ดูคล้ายนาฬิกาข้อมือมาคนละวงเพื่อใช้กำไลนั้นในการจับจ่ายใช้สอยในเรือ และเป็นการแบ่งแยกความแตกต่างระหว่างผู้โดยสารกับพนักงานในเรือ เนื่องจากมีพวกที่ใส่สูทมาเที่ยวด้วย ดูไกลๆ อาจจะคิดว่าเป็นพนักงานได้น่ะ

ฉันเลิกสนใจทุกอย่างในห้องแล้วออกไปเดินลั้ลลาบริเวณโดยรอบ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)