Devil Kingston สยบร้ายสั่งหัวใจนายให้ต้องรัก (ชุด kingston)

บทนำ

She is a Quenn.

Kingston High School

‘โรงเรียนชั้นนำภายใต้การอุปถัมภ์ของตระกูลคิงส์ตันกำลังจะเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่!!!’

พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์โรงเรียนเรียกความสนใจจากนักเรียนทุกคนได้เป็นอย่างดี แล้วความเปลี่ยนแปลงที่ว่ามันคืออะไรล่ะ

“คุณควีนคะ เรื่องที่หนังสือพิมพ์ประกาศหมายถึงอะไรเหรอคะ พวกเราอยากรู้มากๆ เลยค่ะ”

เด็กสาวรุ่นน้องถูกเพื่อนในกลุ่มดันให้มาขวางทางเดินของกลุ่มหญิงสาวรุ่นพี่ คุณควีนที่เดินนำหน้าสุดมีท่าทางสวยสง่า ใบหน้าเรียวรูปไข่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีทองเป็นลอนระบายรอยยิ้มบางมองพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสมเป็นคุณหนูที่เกิดมาพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล และกิริยามารยาท เธอช่างเพอร์เฟ็กต์ในสายตาของทุกคนที่ห้อมล้อมรอบกาย

“คุณควีนยังไม่ได้อ่านเนื้อความเลยค่ะ”

“เอ๋? แต่ว่านี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับตระกูลคิงส์ตันของพี่ เอ๊ย! ของคุณควีนนะคะ พวกฉันเห็นหนังสือพิมพ์เกริ่นไว้ แต่ข้างในไม่เห็นขยายความอะไรต่อเลยค่ะ”

เด็กสาวถูกสายตาของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนปรามเมื่อได้ยินคำเรียกแทนคุณควีนว่า ‘พี่’ เป็นที่รู้กันดีว่าสำหรับทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลคิงส์ตันอย่างคุณควีนต้องเรียกด้วยคำสุภาพเพื่อแสดงความให้เกียรติ

“งั้นคุณควีนจะถามข่าวเรื่องนี้ให้นะคะ”

พูดตัดจบคุณควีนก็ถูกกันให้ออกจากวงสนทนา รุ่นน้องทั้งหลายที่ยังไม่ได้คำตอบเลยได้แต่มองตามกลุ่มรุ่นพี่ที่เริดเฉิดฉายที่สุดในโรงเรียนไปตาละห้อยพลางซุบซิบกันต่อ

“เฮ้ ฉันเข้าโรงเรียนนี้เพราะเครื่องแบบสวยเลยนะเนี่ย แต่พอได้เข้ามาเรียน ได้ใส่ชุดนักเรียนอันแสนจะเริดนี่แล้วกลับไม่ดูเจิดจรัสอย่างกลุ่มของคุณควีน”

ปุบๆ

เพื่อนในกลุ่มสาวน้อยอีกคนตบบ่าให้กำลังใจพลางบอกเสียงปลอบใจ

“เอาน่า พวกเราเกิดมาก็สู้ออร่ากลุ่มพวกพี่เขาไม่ได้ตั้งแต่หน้าตาแล้ว ไม่ต้องนับเรื่องตระกูลไฮโซเลย ทำใจซะเถอะ แค่เดินเฉียดประทับทางเดินในโรงเรียนนี้ได้ก็มีวาสนาแล้วเพื่อนเอ๋ย”

เครื่องแบบตัวนอกเป็นสูทสีดำ ตรงหน้าอกปักตราสัญลักาณ์รูปมงกุฏสีทองของตระกูลคิงส์ตัน สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวติดโบสีแดง กระโปรงสั้นเหนือเข่าสีเทาลายสก็อต และถุงเท้ายาวครึ่งหน้าแข้งสีดำกับรองเท้าคัชชูเงาวับ นี่คืออิมเมจที่เด็กสาวทุกคนใฝ่ฝัน การมาเรียนที่โรงเรียนนี้ได้ทำให้ภาพลักษณ์ของตัวเองดูดีอย่างแน่นอน

เด็กสาวก้มลงมองชุดนักเรียนด้วยความภูมิใจ ใครๆ ก็อยากเข้ามาเรียนที่นี่เพราะการันตีได้ว่าคนที่เรียนได้ต้องมีดีสักอย่าง เครื่องแบบนี้คืออีกหนึ่งความชื่นชอบของเด็กสาว แถมหนุ่มๆ ต่างโรงเรียนก็พลอยยกให้ว่าที่นี่ติดอันดับเรื่องความไฮโซและน่ารักของเด็กนักเรียนหญิงมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

ทางด้านพวกของคุณควีนที่ได้ยินเสียงกลุ่มรุ่นน้องพูดกันก็เอ่ยความเห็นออกมาบ้าง เริ่มจากอิสซาเบล หญิงสาวผู้ชอบความชัดเจนในการแบ่งชั้นวรรณะกลุ่มคนในโรงเรียน

“ไม่ไหวเลยนะคะ เด็กพวกนั้น ชอบมาทำให้คุณควีนวุ่นวายใจ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พวกเธอก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง”

“คุณควีนก็เป็นแบบนี้ทุกที ชอบให้ท้าย เด็กพวกนั้นเลยชอบลามปาม เดินทะเล่อทะล่าเสียมารยาทต่อหน้าก็ตั้งหลายครั้ง”

“นั่นสิคะคุณควีน ฉันไม่ชอบเลย ทั้งที่พวกเราก็เดินอยู่ด้วยแท้ๆ ยังจะกล้ามาขวางทางอีก”

พาเฟ่ต์คนที่จิกตามองปรามรุ่นน้องไปหยกๆ ตอนเผลอเรียกคุณควีนว่าพี่ทำให้ไม่ถูกใจเธอเสริมขึ้นมาเพื่อเอาหน้าอีกคน คุณควีนหันไปมองด้วยสีหน้าราบเรียบพลางว่า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พวกเธอเข้ามาถามเพราะชื่นชมไม่ได้เกลียดนี่คะ”

“โธ่ คุณควีนล่ะก็ ใครๆ ในโรงเรียนก็ชื่นชมกลุ่มของเราทั้งนั้นแหละค่ะ เราควรจะทำตัวให้เขาถึงยากจะได้ไม่ต้องคอยตีสีหน้าให้เหนื่อยไงล่ะคะ”

เสียงบ่นของพิกกี้สาวสวยจอมเจ้ายศเจ้าอย่างดังขึ้นเพื่อแสดงความเห็น คุณควีนไม่ได้พูดอะไรต่อแต่เดินนำหน้าไป ทิ้งให้กลุ่มเพื่อนต้องขัดใจในท่าทีเฉยเมยกับการวางท่าของพวกเธอ พวกเพื่อนที่เหลืออีกสี่คนซึ่งคอยเป็นไม้ประดับให้อิสซาเบล พาเฟ่ต์ พิกกี้ ที่พวกเธอยอมรับเข้ากลุ่มเพื่อเสริมออร่าให้ตัวเองที่รัศมีต่ำกว่าคุณควีนอีกทีมองด้วยสายตาสะใจนิดๆ ที่ทั้งสามคนถูกเมิน

“หัวเราะอะไรยะพวกหล่อน เดี๋ยวก็ไล่ออกจากกลุ่มซะเลยนี่”

หญิงสาวสี่คนที่แอบขำได้แต่หุบปากเงียบ ไม่วายที่พวกของสามสาวที่ถือดีว่าบ้านรวยขัดใจไม่หาย พวกเธอก็มีดีทั้งหน้าตาและฐานะ ขาดก็แต่ไม่ใช่คนตระกูลคิงส์ตันเลยต้องยอมคอยตามต้อยๆ ขอเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับคุณควีนทั้งที่ไม่อยากเลยสักนิด พวกเธอก็แค่อยากใช้ชื่อคุณควีนทำให้ตัวองมีออร่ากว่าพวกที่เหลือก็เท่านั้นแหละ!

“เชอะ หยิ่งชะมัด สวยตายล่ะ” อิสซาเบลบ่นเสียงฉุน

“แหงสิ เป็นคุณหนูคนเดียวของคิงส์ตัน เป็นฉันคงจะสวย เริด เชิดสะบัดให้หนุ่มๆ มองตามคอหักเลย ฮิๆ” พาเฟ่ต์บอกบ้าง

“แต่นี่ขนาดพวกเราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันก็ยังไม่รู้เรื่องข่าวในหนังสือพิมพ์นั่นเลยนะ คุณควีนไม่เห็นบอกอะไรเลย พวกเธอว่าไง” พิกกี้ย้อนถามกลับเข้าเรื่อง

“หรือว่าคุณควีนปิดบัง” อิสซาเบลว่า

“ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของตระกูลคิงส์ตัน พวกเธอคิดว่าเรื่องนี้จะเกีย่วกับคุณควีนมั้ย” พาเฟ่ต์ถามบ้าง

“อยากรู้ก็ต้องรอติดตามสิยะแต่ไม่ว่าเรื่องอะไร พวกเราก็ต้องรู้ให้ได้!” พิกกี้บอกเสียงมุ่งมั่น

ความสงสัยที่ใครๆ ต่างก็อยากรู้

แล้วเมื่อไหร่จะเฉยลล่ะ...

1

จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

“เฮ้ย นี่ใครเป็นคนอนุมัติให้ลงหัวข้อข่าวเรื่องนี้!”

เสียงดังลั่นของประธานชมรมหนังสือพิมพ์ร้องหาคนต้นเรื่อง ฉันที่นั่งตัวลีบอยู่เลยค่อยๆ ยกมือขึ้นช้าๆ พร้อมกับสบสายตาคุกรุ่นผ่านเลนส์แว่นกรอบบางด้วยสีหน้ายิ้มแหย

“เธอเองเหรอโลมา แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงได้ทำโดยพลการแบบนี้หา! ลงดื้อๆ แถมไม่ส่งให้ฉันตรวจก่อนด้วย ไม่มีข้อเท็จจริงแถมยังเกี่ยวกับตระกูลคิงส์ตัน นี่เธออยากจะให้ชมรมของเราถูกตัดงบประจำปีใช่มั้ย!!!”

อ๊าก! นี่ฉันกำลังฟังประธานบ่นหรือถูกยิงอาก้าใส่หูกันแน่ มาเป็นชุดไม่มีพัก เขาหายใจทางเหงือกหรือไงนะ

“ใจเย็นครับประธาน โลมาทำเพราะมีสปอนเซอร์สั่งมา ขัดไม่ได้”

‘เอช’ รองประธานชมรมผู้แสนสุภาพและฉลาดปราดเปรื่องเป็นอันดับหนึ่งของระดับชั้นรีบบอก ทำเอาประธานทำหน้ามุ่ยถามต่อ

“สปอนเซอร์ ใครกัน”

“ท่าน ผอ. ไง ใบสั่งจากทางตระกูลคิงส์ตัน คงไม่มีใครในชมรมกล้าขัด”

ฉันลอบกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอก่อนจะหันมองใบหน้ายิ้มแย้มของผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดประจำชมรม (ที่ขาดแคลนคนหล่อ) ด้วยอาการใจเต้นนิดๆ หุ่งสูงดูแข็งแรงเหมือนพวกชอบเล่นกีฬา หน้าตาดูดี แต่ไหงถึงมาจมปลักอยู่ชมรมที่ใครๆ ก็คิดภาพว่าคนอยู่ชมรมนี้มีแต่พวกเนิร์ดใส่แว่นได้นะ (ซึ่งมันก็จริง)

ฉันไม่สนิทกับเอชเพราะอยู่คนละห้อง เราอยู่ระดับชั้นปีสามรุ่นเดียวกัน จริงๆ ภาพลักษณ์ใส่แว่นกรอบดำหนาเตอะของเขาก็ดูเนิร์ดเข้าพวกกับประธานดีนะ แต่ฉันรู้สึกว่าบางทีใบหน้าของเขาอาจจะไม่ต้องพึ่งแว่นกลบรัศมีความดูดีก็ได้ แค่ผมสีดาร์กช็อกโกแลตกับไอคิวสอบได้เป็นอันดับที่หนึ่งของระดับชั้นปีมาสองเทอมซ้อนก็ทำให้ใครต่อใครในคิงส์ตันยกให้เขาดูดีมากกว่าเนิร์ด

“ถึงงั้นก็เถอะ ทำไมหัวข้อข่าวมันถึงมีแค่นี้ แล้วจะลงเพื่ออะไร ไม่กระจ่างเลยสักนิด แถมยังให้ยัยนี่มาลงข่าวอีก โลมาไม่ได้มีอำนาจในชมรมหนังสือพิมพ์สักหน่อย”

ประธานบ่มระงมเหมือนคนครุ่นคิดกับตัวเอง ที่บ่นมานี่คือจะหาว่าฉันจุ้นจ้านหรือไงเนี่ย ใช่สิ ทั้งชมรมมีแต่พวกคนแบบประธาน คนที่แตกต่างก็มีแค่เอชที่ถึงจะใส่แว่นแต่ก็ยังดูเจิดที่ฉลาด กับฉันที่เปรียบเหมือนเหาไร้ประโยชน์เนี่ยแหละ (เข้าชมรมหนังสือพิมพ์ด้วยความไม่เต็มใจ แต่เพราะเลือกเข้าชมรมดนตรีสากลไม่ทัน) แง้ สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม

ถึงฉันจะหน้าตาไม่ขี้เหร่แต่ก็ไม่ได้สวยราวนางฟ้าในตำนานอย่างคุณควีน (ใครๆ ก็รู้จักเพราะดังมาก) และเพราะคนที่จะเรียนที่นี่ได้ต้องมีดีสักอย่าง ส่วนฉันคงไม่เข้าข่ายเด็กนักเรียนทุนแน่ (มันสมองมีแค่ปานกลางค่อนทางน้อย) แต่ฉันเข้าเรียนที่คิงส์ตันได้เพราะก่อนหน้านั้นฐานะทางบ้านฉันจัดว่ายังรวยอยู่ (แปลว่านั่นคืออดีต?)

ใช่ค่ะ ฉันคือ ‘โลมา’ ลูกสาวนักธุรกิจฐานะรวยธรรมดาไม่ถึงขั้นมหาเศรษฐี และตอนนี้ทางบ้านก็กำลังเผชิญกับวิกฤต ธุรกิจบ้านฉันกำลังจะเจ๊ง อ๊ากกกก!! (ทึ้งหัวตัวเองในใจ)

ดีที่ฉันอยู่ปีสาม ปีสุดท้ายของการเรียนที่โรงเรียนค่าเทอมแสนแพงขูดเลือดนี่ แต่ทว่าก่อนที่ฉันจะเรียนจบคงได้สิ้นใจเพราะกินแกลบแทนข้าวแน่ๆ (เอาเงินไปจ่ายค่าเทอมหมด) และเพราะเรื่องนี้ทำให้ฉันตัดสินใจแอบไปทำงานพิเศษซึ่งเป็นเรื่องผิดกฏของโรงเรียนขั้นร้ายแรง จนกระทั่งความซวยมาเยือน...

ย้อนภาพไปวันที่แจ็กพ็อตแตก!

เพล้ง!

เสียงแก้วแตกเพราะลูกค้าสองกลุ่มตีกันในผับที่ฉันทำงานอยู่ ฉันทำงานที่นี่ได้เพราะใช้เส้นของเพื่อนพ่อเข้ามาแต่ก็ยังต้องทำแบบลับๆ ล่อๆ เพราะกลัวใครจะมาเจอเข้า

‘ไอ้พวกสวะ แกอยากจะแย่งของของพวกฉันนักหรือไงวะ!’

เสียงโวยวายทำเอาผู้คนทั้งผับแตกตื่น ฉันเพิ่งจะรู้ว่าโลกกลางคืนยังมีพวกไม่บรรลุนิติภาวะแอบใช้เส้นเข้ามาเที่ยวกันให้เพียบ ส่วนมากก็พวกลูกคนมีเงินทั้งนั้น ยังดีที่ฉันไม่ต้องใส่ชุดบันนี่เกิร์ลเพราะคุณลุงเจ้าของผับเห็นใจเลยอนุญาตให้ทำตำแหน่งเด็กเสิร์ฟทั้งที่คนไม่ขาด แถมฉันยังเงอะงะทำโน่นหล่นนี่แตกไม่เว้นแต่ละวัน ละอายใจจริงๆ

‘เห่าอยู่ได้ ผู้หญิงไม่เอาแล้วจะมาเห่าหาพระแสงอะไรวะ’

อีกฝั่งก็โต้กลับด้วยน้ำเสียงเมาๆ แต่ฟังดูเสียงหล่อกว่า แต่เพื่อความแน่ใจ ฉันเลยแอบเดินเข้าไปมุงดูกับเขาบ้าง

เพล้ง!

อ๊าย อีกฝ่ายมีน้ำโหถึงกับใช้เท้าเตะโต๊ะของคนด่าซะคว่ำขวดเหล้าแตกระเนระนาดเลย ผู้จัดการเองก็ยังไม่โผล่มา เหลือเด็กเสิร์ฟอย่างพวกฉันที่ไม่มีปัญญาจะห้ามคนเขาตีกันได้

‘ไอ้ปากหมา แบบนี้คงไม่ต้องคุยให้เสียเวลาแล้ว’

‘หึ ฟังมาก็ได้ยินเสียงบอกจนคนหาเรื่องหน้าหงาย ฉันพยายามเพ่งมองผ่านแสงไฟมืดๆ สลัวๆ เห็นแต่หน้าของนายคนที่หสเรื่อง ก็ดูหน้าตาดีอยู่หรอก แถมกลุ่มเพื่อนก็ดูจะเป็นคนมีเงินทั้งนั้น แต่อีกฝ่ายที่ตอกหน้าเขากลับไปนี่ ฉันเห็นแค่ว่าตัวสูงอย่างกับนายแบบแถมยังแต่งตัวเหมือนเพิ่งหลุดมาจากแคตวอร์กแน่ะ กลุ่มเพื่อนเขาทั้งหมดก็ออร่ารัศมีเปล่งกระจาย เห็นแค่แผ่นหลังยังกินขาด ไม่รู้ว่าหน้าตาจะหล่อขนาดไหนแฮะ’

‘พวกแกขัดตาฉันมานานแล้ว วันนี้ขอชำระให้หายเหม็นขี้หน้าหน่อยเถอะ พวกเราเอามันเลย!’

พลั่ก ตุบ ตับ โครมมมม!!

เย้ย! อีตาคนหาเรื่องทำไมถูกถีบกระเด็นมานอนหมอบตรงเท้าฉันได้เล่า กรี๊ดๆๆ

ฉันรีบยกขาหนีแต่จะไม่ทัน ไอ้บ้านี่มันคว้าข้อเท้าฉันไว้ประหนึ่งจับเสาเพื่อหาหลัก ว้ากกก ฉันไม่เกี่ยวนะเฟ้ย ฉันรีบสะบัดขาออกอย่างแรงจนปลายเท้าเสยจมูกเขาเข้าอย่างไม่ตั้งใจ

‘โอ๊ย!’

แว้ก! หมอนี่เงยหน้ามองฉันอย่างอาฆาตพร้อมเลือดกำเดาไหลโชก ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แง้

‘ปล่อยขาฉันนะ’

ฉันทั้งร้องทั้งสะบัด แล้วเงาร่างหนาของใครสักคนก็มายืนปล่อยลมหายใจคุกกรุ่นร้อนๆ หนาวๆ บนหัวฉัน (ลางสังหรณ์เริ่มเลวร้าย)

‘หลบไปยัยงั่ง’

เสียงทุ้มห้าวบอกและฉันจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของคู่กรณีของไอ้บ้าที่นอนพะงาบจับขาฉันอยู่นี่

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)