Black Boy แกล้งร้ายเพราะหัวใจแอบรัก (หัวสมองตีบตัน) (ชุด Valentine's design of love)

ฉันมีคู่หมั้นแล้ว...

นิ้วนางข้างซ้ายของฉันมีแหวนแล้ว...

แต่เชื่อไหมฉันยังไม่เคยมีแฟน!!!

บทนำ

เหตุการณ์เมื่อหกเดือนก่อน...

บรรยากาศที่สดชื่นในตอนสายๆ ของวันเสาร์ เสียงดนตรีดังขึ้นเบาๆ ด้วยทำนองเพลงรักอันแสนโรแมนติก ฉันยื่นใบหน้านอกหน้าต่างเพื่อชะเง้อมองผู้คนที่ยืนอยู่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน... นั่น... ป้าแป้น ป้าชะม้อยกับฝาแฝดป้าชะม้วย ลุงสม ลุงม่าน ลุงสว่าน และลุงติ่ง อ๊ะ นั่น! คุณสมพล ญาติที่หายตัวไปเมื่อห้าปีก่อนยังมาด้วยแฮะ เอฟวี่บอดี้! บรรดาญาติพี่น้องและผองเพื่อของฉันต่างมารวมตัวกันอย่างคับคั่ง! ไหนแม่ว่าจะไม่บอกใครไง YOY!!! นี่มันแค่งานหมั้นนะ ใช่แล้ว แค่งั้นหมั้นของฉันเท่าน้านนน!!!

‘กรี้ด...กรี้ด... ลุ้นเนอะยัยหมิงไช่ คู่หมั้นแกจะหน้าตาเป็นแบบไหนกันนะ >_<’ ยัยจ๊ะโอ๋เพื่อนสุดติ่งเข้ามาระริกระรี้ข้างๆ ฉัน ขณะนี้พวกเรายังอยู่ในห้องชั้นสองของบ้าน

‘เฮ้อ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ฉันกำลังจะหมั้นกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอเนี่ย นี่มันนรกชังหรือสวรรค์สาปกับแน่ฟะ นิยายแนวนี้มันเอาต์ไปร้อยชาติแล้วนะแก!!!’

‘เออน่า! ไม่รู้จักนักเขียนบ้าหรือไงแก คำว่าเอาต์น่ะตัดออกจากสารบบไปเลย! ท่องไว้ในใจตอนนี้ดีกว่าว่า..ง หล่อคือฟลุก เบสิกคือเท่าทุน แต่ถ้า...’

‘แว้กกกกกกก!!! ถ้า...ถ้าออกมาแบบในจินตนาการฉันตอนนี้ล่ะแก ฉันจะดึงหัวตุ๊กตาโดราเอมอนขว้างใส่หน้าหมอนั่นเลย!’

‘บ้าเรอะ! หายใจเข้าออกดีๆ คิดไว้ว่าทำเพื่อแม่~ ทำเพื่อแม่~’

‘ฉันเป็นลูกกตัญญูอันดับหนึ่งของทวีปเอเชียใช่มั้ย’

‘แหม เอาซะยิ่งใหญ่ ยัยเว่อร์เกินมนุษย์’

เต๊ง! เต๊ง! เต๊ง!

ฉันยังคุยกับยัยจ๊ะโอ๋ไม่เสร็จ คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเสียงคนตีระฆัง สาบานซิว่าคงไม่มีใครเอาระฆังมาแขวนไว้หน้าบ้านฉันจริงๆ หรอกนะ ให้ตายเถอะ นี่มันงานหมั้นหรืองานทอดผ้าป่ากันแน่ แม่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย

‘หมิงช่ายยย หมิงไช่!!! คู่หมั้นลูกมาแล้ว’

แม่ตะโกนด้วยน้ำเสียงดีใจและกระตือรือร้นมากมายอย่างบอกไม่ถูก ว่าแล้วยัยจะโอ๋ก็รีบลากตัวฉันออกจากห้อง ก่อนจะลงบันไดแล้ววิ่งตรงไปยังประตูหน้าบ้านทันที!

ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน...

ทุกคนในความสนใจไปที่พุ่มไม้บริเวณริมรั้ว พุ่มไม้ค่อยๆ ไหวเอนราวกับเป็นการต้อนรับผู้ที่กำลังจะมาถึง ทุกคนกลืนน้ำลายของตัวเองคนละอึกสองอึกเมื่อใบหน้าของบุรุษผู้เป็นคู่หมั้นของฉันกำลังจะเลื่อนเข้ามาให้เห็นกันอย่างเต็มตา และคนที่ดูเหมือนจะหายไม่ออกมากที่สุดตอนนี้เห็นทีจะเป็นฉัน หากตัวเองต้องหมั้นกับคนที่มีเกลื้อนเต็มตัวจริงๆ จะทำยังไงดีล่ะ แว้กกกก ฉันต้องบ้าไปแล้ว ฉันคิดเรื่องเลวร้ายในช่วงเวลาแบบนี้ได้ยังไงกัน อย่างน้อยขอให้เท่าทุนทีเถอะ เท่าทุนก็ยอมฟะ!!! TOT

‘เอ่อ...สวัสดีครับทุกคน’

O_O

OoO

แว้กกกกกกกกกก!!!

ม่ายยยยยยย!

‘อ๊ากกกก คุณป้าคะ! ยัยหมิงไช่จะเป็นลมแล้ว ช่วยหน่อยค่ะ’ ยัยจ๊ะโอ๋ตะโกนเสียงดัง ทันทีที่มีบุรุษคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน เรี่ยวแรงที่ตัวเองมีอยู่แทบจะหมดลงทันทีเมื่อเห็นใบหน้าชัดๆ ของเขา...

ดังนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง... แกล้งทรมาน... ให้ฉันได้เจอ...

‘ไม่นะ ม่ายยยยยยยยย!!!’ ฉันทรุดตัวนั่งลงยกมือขึ้นมาปิดตาตัวเองเพราะไม่อยากเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ว่าแล้วยัยจ๊ะโอ๋ก็รีบปรี่เข้ามานั่งข้างๆ และโอบฉันเอาไว้

‘หมิงไช่ TOT! ใจเย็นๆ ก่อนนะเพื่อน ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะ!’

‘แกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นใช่มั้ยยัยจ๊ะโอ๋ แกเห็นมนุษย์ต่างดาวพูดได้นั่นใช่ม้ายยยยยย TOT’

‘ขะ...เขามีเกลื้อนเต็มตัวอย่างที่แกคิดไว้เมื่อสองวันก่อนเลยอ่ะ แหม! แกนี่เดาเก่งกว่าหมอดูเยอะเลย!’

‘ม่ายยยยยยยย!!! ฉันยอมเนรคุณ YOY’

‘เอางั้นเลยเรอะ แกลุกขึ้นมาปฏิเสธเขาอย่างเป็นทางการก่อนดีกว่าน่า ทุกปัญหามันย่อมมีทางแก้เสมอ!’

‘ใช่! ฉันต้องกล้าปฏิเสธเค้าเท่านั้น T^T’

ฉันเลิกเอามือปิดตาตัวเองแล้วยกแขนขึ้นมาปาดน้ำตา ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับบุรุษผู้เป็นู่หมั้นของฉัน ดูสิ! แม้แต่ในวันหมั้นของเรา เขายังแต่งตัวเหมือนบุรุษไปรษณียืได้อีก ฮึก เสียความรู้สึก YOY

‘บ้านของ...คุณหมิงไช่ใช่มั้ยครับ’

‘คะ...ค่ะ!’

‘เอ่อ...ผม...’

‘ไม่ค่ะ! คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น TOT ฉันรู้ดีว่าคุณจะพูดอะไร เพราะฉะนั้นได้โปรดฟังฉันก่อนนะคะ ฟังช้านนน!’

‘ครับ!’

‘ฉันไม่สามารถหมั้นกับคุณได้จริงๆ นะคะ... คุณหมอเพิ่งตรวจพบว่า... ฮึกๆ ฉันป่วยเป็นโรคร้ายแรงชนิดหนึ่งเพราติดเชื้อไวรัสสายพันธุ์ใหม่ที่เกิดจากการรวมตัวกันระหว่างเชื้อ HIV กับ ABC ฮือๆ ฉันกำลังจะตายภายในสองวันนี้แล้ว ใครที่มาแตะเนื้อต้องตัวฉันจะต้องติดเชื้อไวรัส HIVABC และตายภายในสามวันเจ็ดวันอย่างแน่นอนค่ะ!!!’

‘(-_-;;)’

‘ยังไม่พอค่ะ ต้องขอสารภาพตรงๆ เลยว่าฉันเป็นหิดที่มือ เป็นฝีที่ก้น แถมยังเป็นหมันอีกต่างหาก เพราะว่ามดลูกของฉันหายไปตอนเดินป่าสมัยอยู่ ม.ต้น ที่สำคัญ...ฉันไม่มีรังไข่แล้วค่ะ มันฝ่อตอนที่เล่นดอกไม้ไฟกับคุณพ่อที่ศรีลังกาเมื่อสิบปีที่แล้ว’

‘เอ่อ... (-_-;;)’

‘ฉันหมั้นกับคุณไม่ได้จริงๆ นะคะ ได้โปรดเข้าใจฉันด้วย พลีสสส YOY~’

‘เอ่อ...ผะ...ผมแค่มา...ส่งพัสดุไปรษณีย์น่ะครับ’

‘...’

‘โปรดเซ็นรับด้วยเถอะครับ T^T’

‘...’

$@$*@^*$)*&(*)_

นักเขียนมันบ้าอะไรของมันเนี่ย ส่งบุรุษไปรษณีย์มาในยามคับขันแบบนี้เพื่อทำให้ฉันหน้าแตกเหรอไงฮะ YOY กรี๊ดดดด!!!

‘ดูจากจ่าหน้าของกล่องพัสดุใบนี้ รู้สึกว่าจะมาจากคู่หมั้นที่คุณพูดถึงนะครับ (^_^)’ ฉันส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับบุรษไปรษณียืคนนั้น ก่อนจะรับกล่องพัสดุจากมือเขา

‘ผู้รับ คุณคู่หมั้น

ผู้ส่ง คู่หมั้นของเธอ 4/4 ห้องหัวใจ หมู่บ้านหน้าตาดี ต.น่ารัก อ.จริงใจ จ.รักเดียวใจเดียว รหัสไปรษณีย์ L.O.V.E.’

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน -_-^^ แล้วนี่มันงานหมั้นของเรา ทำไมหมอนั่นต้องส่งกล่องพัสดุใบนี้มาให้ฉันด้วย

คิดไปก็ป่วยการเปล่า พอเงยหน้าขึ้นมาจากกล่องพัสดุที่อยู่ในมือก็พบว่าบรรดาญาติพี่น้องและผองเพื่อนต่างพากันมองหน้าฉันอย่างเฝ้ารอคอยความหวังในความคืบหน้าของงานหมั้น นั่นทำให้ฉันต้องก้มหน้ามองกล่องพัสดุในมืออีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรนอกจากจ่าหน้าด้วยความทุเรศๆ นี่ -_-; กับใบเรียกเก็บค่าจัดส่งพัสดุใบนี้ดูเพราะเห็นแก่บรรดาญาติพี่น้องและผองเพื่อนอันเป็นที่รักยิ่งหรอกนะ TOT

แถ่น แทน แท้นนนน!

กระดาษหนึ่งแผ่นกับกล่องผ้ากำมะหยี่ขนาดเล็กหนึ่งกล่อง...

เมื่อเปิดกล่องผ้ากำมะหยี่กล่องนี้แล้ว ทุกคนต่างพากันส่งเสียงพึมพำ ภายในนั้นมีแหวนเพชรสำหรับใช้ประกอบในพิธีหมั้นอยู่ ฉันรีบหยิบกระดาษแผ่นขึ้นมาอ่านออกเสียงให้ทุกคนในงานได้รับทราบโดยทั่วกัน...

‘ถึงคู่หมั้นของผม... เออนะ... เค้าเขียนจดหมายกันยังไงลืมไปแล้ว @$@^*(@%^( แว้กกกกกก ไอ้บ้า! ไอ้บ้า! แกจะบ้าไปแล้วหรือไงฮะ’ TOT ฉันขาดสติไปชั่ววูบขณะที่กำลังอ่านจดหมายกวนประสาทองหมอนั่น YOY

‘แว้กกกกก หมิงไช่! ใจเย็นๆ สิ อย่าเพิ่งมาอาละวาดตอนนี้ อ่านจดหมายต่อเถอะ!’

ฉันหรี่ตามองใบหน้าของยัยจ๊ะโอ๋ที่ดูเหมือนอยากรู้เต็มที่ ออร่าเจือกเต็มแก่ ว่าแล้วฉันก็เริ่มอ่านจดหมายฉบับนี้ต่อ...

‘จะยังไงก็ตาม ฉันส่งแหวนหมั้นมาให้แล้ว ขออภัยที่ไม่ได้มาหมั้นด้วยตัวเอง เล่นเกมอยู่... โชคดี’

‘...’

‘ป.ล. ฝากจ่ายค่าพัสดุด้วย เงินไม่พอน่ะ’

‘...’

ทุกคนเงียบ...

‘...’

‘ละ...หมิงไช่...’

‘แม่คะ...แม้! TOT’

‘คู่หมั้นลูก...เป็นคนอารมณ์ดีเนอะ แม่ชอบ >_<!!!!’

‘=____=;’ พระเจ้าช่วยสาปให้ฉันหูตึงทีเถอะ

ไดอารี่

‘วันเสาร์ที่ 9 พฤษภาคม 2009

ในพิธีหมั้น... คู่หมั้นของฉันคนนั้น เขาหมั้นกับฉันด้วยวิธีการส่งแหวนหมั้นมาให้ทางพัสดุไปรษณีย์! พร้อมกับเรียกเก็บค่าส่งพัสดุอีกยี่สิบแปดบาท! เพราะเขาคนนั้นไม่สามารถเดินทางมาหมั้นด้วยตัวเอง ด้วยเหตุที่ว่า... เล่นเกมอยู่!!!’

กรี๊ดดดดดดด!!!! T^T

นี่มันวันหมั้นของเราสองคนนะ ทำไมฉันไม่เห็นแม้แต่เงาเฮดของหมอนั่นล่ะ!!!

แล้วจดหมายกวนประสาทฉบับนั้นมันหมายความว่ายังไงกัน คิดว่าล้อเล่นกับใครอยู่ฮะ TOT!!!

1

จดหมายอีกฉบับ

สวัสดีค่ะเอฟวรี่บอดี้! ฉันชื่อหมิงไช่ กำลังอยู่ในวัยน่ารักสดใสอาโนเนะเคะเมะโอรีโอ =_=* เมื่อหกเดือนก่อนฉันเพิ่งเข้าพิธีหมั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นทำให้ฉันกลายเป็นคนประสาทหลอน ชอบเพ้อ และมีอาการบางอย่างที่เรียกว่าไม่ปกติ =_=^ ที่ฉันยอมหมั้นนั่นเป็นเพราะคำขอร้องของแม่ที่ป่วยอยู่ตอนนี้ แม่ตัดพ้อขอแค่ให้ฉันเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนที่ท่านจะจากไป ฉันถึงได้ใจอ่อนอย่างไร้คำโต้แย้ง และตั้งแต่วันนั้น...วันที่สวมแหวนของคู่หมั้นนิรนาม ชีวิตฉันก็อาภัพเรื่อยมา YOY~ ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ ของฉันออกไปเดตกับแฟนวันเว้นวัน ฉันกลับมีความรักกับใครไม่ได้เลย เพราะไอ้แหวนบ้าวงนี้!

กริ๊งงงงงงง!!!

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“ว่าไงยัยจ๊ะโอ๋”

(ยัยหมิงไช่! อยู่บ้านเป็นตุ่มอยุ่ได้ ออกมาสลาตันกับพวกฉันบ้างสิยะ!)

“ใครจะไปสลาตันกับพวกแกลงฟะ”

(เออ ลืมไป ไม่โสดแล้ว)

“ไม่ฮานะยัยบ้า! ฉันแอบโสดนะโว้ย! T^T!!!”

(หลอกตัวเองน่ายัยหมิงไช่ ไปตามหาคู่หมั้นปริศนาของแกให้เจอก่อนเถอะ)

“นี่ตั้งใจโทรมาตอกย้ำกันเรอะ!”

(เอ้า...ก็มีซะที่ไหนกันล่ะ หมั้นกันมาครึ่งปีแล้วยังไม่รู้จักตัวจริงกันเลย พิลึกคนจริงๆ)

“แกควรไปปล่อยนกปล่อยปลาบ้างนะยัยจ๊ะโอ๋ ชาติหน้าฉันจะได้ไม่ตามราวีแก T^T”

(ฮ่าๆ! เอาเป็นว่าฉันไปสลาตันกับคนอื่นๆ ก่อนนะ ไว้ตอนเย็นๆ จะแวะไปหาที่บ้านนะยะ)

“รู้แล้วน่า!!!! จุดประสงค์หลักของแกคือมาหาข้าวเย็นกินฟรีต่างหาก ยัยงกเว่อร์!”

(อ๊าย >_< หยาบคาย รู้อะไรไม่ต้องพูดก็ได้ย่ะ ยัยจี๊ดมาแล้ว เอาเป็นว่าเย็นๆ ค่อยเจอกันนะจ๊ะ!)

“เออ!!!”

ฉันวางสายจากยัยจ๊ะโอ๋ เพื่อนสนิทร่วมห้องเรียนและร่วมชีวิตขณะที่ตัวเองกำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง วันนี้เป็นวันเสาร์ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงช่วงเวลาของการสอบปลายภาค หลังจากนั้น...จะได้ปิดเทอมสักที ^O^!!! แต่คิดไปคิดมาไม่รู้ว่าจะเป็นช่วงเวลาของความเงียบเหงาในชีวิตหรือเปล่า ฮึก ฉันจะต้องตามหาตัวไอ้คู่หมั้นนิสัยพิลึกนั่นให้ได้เลยคอยดูสิ T^T

ติ๊งต่อง... ติ๊งต่อง...

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ฉันชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งมืยนอยู่หน้าประตูบ้าน เอ... (-_-a) ช่างมันเถอะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่ละกัน

“หมิงไช่!!! ไปดูซิ ใครมากดออดหน้าบ้านน่ะ!!!”

เสียงตะโกนของแม่ดังขึ้น ฉันชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งมายืนอยู่หน้าประตูบ้าน เอ... (-_-a) ช่างมันเถอะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่ละกัน ^O^

“หมิงไช่!!! ไปดูซิ ใครมากดออดหน้าบ้านน่ะ!!!”

เสียงตะโกนของแม่ดังขึ้น ทว่าฉัน...ยังแกล้งหลับ

“หมิงไช่!!! ไปดูหน้าบ้านซิ เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์อยู่เลย!!!”

ฉัน...พลิกตัวหนึ่งรอบ

“เออ งั้นช่างมัน! อาทิตย์หน้าแม่จะได้เอาค่าขนมของลูกไปซื้ออาหารหมา”

“แม่อ๊า TOT!”

“หน้าบ้าน!!!”

“ค่า! TOT!”

ฮึ่ย...ทำไมต้องเรื่องเงินๆ ทองๆ มาขู่ด้วยนะ เก่งจริงนะแม่ ไอ้เรื่องทำร้ายจิตใจกันเนี่ย YOY!

ฉันนั่งบิดตัวอยู่บนเตียงไปมาก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องและลงบันไดตรงไปยังประตูหน้าบ้าน อ้อ...บุรุษไปรษณีญ์น่ะเอง หน้าตาดี๊ดีอย่างกับพระเอกหนังแน่ะ

“มีจดหมายเหรอคะ”

“ครับ...ขอโทษที่ต้องกดออดนะครับ แต่เห็นว่าตู้จดหมายมันเปียกน้ำน่ะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าจะออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะพอดีเลยค่ะ ^.,^”

“อ้อ นี่ครับ จดหมาย... เดี๋ยวผมขอตัวเลยนะครับ”

“ไว้เจอกันอีกนะคะ ^_^” แล้วอย่าลืมมาส่งจดหมายบ่อยๆ น้า...อยากพูดประโยคนี้มากๆ เลยอ่า TOT!!!

ฉันมองตามหลังบุรุษไปรษณีย์คนนั้นก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับจดหมายที่อยู่ในมือ เมื่อพลิกดูจ่าหน้าซองเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับผงะและทำจดหมายฉบับนี้ร่วงลงทื่พื้น

“...!!!”

ด้วยมือที่สั่นระริก ฉันค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง

‘ผู้รับ คุณคู่หมั้น

ผู้ส่ง คู่หมั้นของเธอ 4/4 ห้องหัวใจ หมู่บ้านหน้าตาดี ต.น่ารัก อ.จริงใจ จ.รักเดียวใจเดียว รหัสไปรษณีย์ L.O.V.E’

จะ...จ่าหน้าซองแบบนี้เหมือนเมื่อหกเดือนก่อนไม่มีผิดเพี้ยนเลย!!! อะ...อีตาคู่หมั้นบ้านั่นมันตามมาหลอกหลอนฉันอีกแล้ว TOT

‘ถึง...เอ่อ เธอชื่ออะไรนะ

เอาใหม่ๆ (ไม่ต้องอ่านข้างบนนั่นแล้ว)

ถึงคุณคู่หมั้น... ที่ผมไม่เคยเห็น อิๆ

ตอนนี้เซ็งมากมาย แบบมากๆ เซ็งเว่อร์ๆ เลยอ่ะ... ชักอยากเจอเธอแล้วแฮะ

ป.ล. อยากมีลูก แค่นี้ จบ’

อะ...ไอ้โรคจิตนี่มันเป็นใครกันฮะ! TOT มันเป็นคร้ายยยย! คิดจะมาล้อเล่นกับฉันงั้นเรอะ TOT! ฉันโกรธใครยากนะโว้ย! แต่แกกลับทำให้ฉันโกรธได้ตลอด ฉันเกลียดแก! ย้ากกกกกกก!

“ม่ายยยยย! ไม่นะหมิงไช่ TOT! แกจะทำอะไรต้นโป๊ยเซียนของแม่น่ะ หา?”

“ไม่ไหวแล้วแม่!”

“ปล่อยมันลงนะยัยตกมัน TOT!”

“แม่! อีตาคู่หมั้นบ้านั่นฟื้นคืนชีพอีกแล้วอ่ะ TOT” ฉันวางกระถางต้นโป๊ยเซียนแล้วชูจดหมายที่ขยำอยู่ในมือขี้นมา

“จริงเหรอ O_O กรี๊ดๆ แล้วเค้าส่งข่าวมาว่ายังไงเหรอคะคุณลูก ไหนดูซิ! แม่ตื่นเต้นจัง ข่าวความคืบหน้าของว่าที่ลูกเขยเนี่ย” แม่ว่าพลางแย่งจดหมายในมือฉันไปอ่านทันที

แม่ฉันยังสติดีอยู่เปล่าเนี่ย ดูท่าทางท่านจะปลาบปลื้มว่าที่ลูกเขยซึ่งไม่เคยเห็นหน้าคนนั้นเอามากๆ เลยด้วย ต้องมีอะไรบางอย่างที่แม่ไม่ได้บอกฉันทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องหมั้นในครั้งนี้ นอกจากจะดูไว้ใจคู่หมั้นกวนประสาทคนนั้นสุดๆ แล้ว ต่อให้เขาไม่มาเจอฉันอีกเลยในชาตินี้ ท่านก็ดูเหมือนจะไม่โกรธ แล้วมันเรื่องบ้าอะไรกันล่ะ ทุกคนเห็นฉันเป้นอะไร T_T?

“ทำไมต้องเห็นหมอนั่นดีกว่าลูกสาวตัวเองด้วย TOT”

“ดีกว่าลูกสาวตัวเอง? ฉันบอกแกตั้งกี่หนแล้ว เขาคนนั้นจะเป็นคนดูแลแกในอนาคต ฉันถึงอยากจะรักเขาให้เท่าแกยังไงล่ะ”

“ดูแล? ไหนล่ะที่บอกจะดูแล! แม้แต่หน้าตาเขาเป็นยังไงหนูยังไม่คยเห็นด้วยซ้ำ!!!”

“เมื่อถึงเวลาที่สมควรน่า เขาจะต้องมาดูแลแกแน่...”

“ไม่เข้าใจแม่เลย! หนูทำตามที่แม่ต้องการทุกอย่าง แต่ทำไมไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นเลย!:

“หมิงไช่! หมิงไช่!”

แม่ตะโกนตามหลังแม้ว่าฉันจะเดินหนีเข้าบ้านไปแล้วก็ตาม... ใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจแม่นะ แต่ท่านทนเห็นผู้หญิงวัยอย่างฉันต้องโดดเดี่ยวและอ้างว้างแบบนี้ได้ยังไง แม้ไม่คิดถึงตอนที่ตัวเองเป็นวัยรุ่นบ้างเลยเรอะ T^T ฉันก็เหงาเป็นเหมือนกันนะ !

ฉันนอนพลิกตัวไปมาหลังจากตื่นขึ้นมาในตอนเย้น เมื่อบ่ายคงแซ้ดหนักเลยผล็อยหลับไปเลย T_T ที่ทะเลาะกับแม่ตอนนั้น ไม่รู้ว่าท่านจะยังโกรธอยู่ไหม ไม่น่าทำตัวแบบนั้นเลยแฮะ ฉันเองก็รู้ว่าแม่ป่วยอยู่แท้ๆ แม้ว่าท่านจะมีอาการลั้ลลาไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิดก็ตามเหอะ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)