A Fairy Promise กาลครั้งหนึ่ง...คำสัญญา

Somewhere the Promise End

A girl and the blue moon

 สนามกีฬากลางแจ้ง

นักเรียนมัธยมต้นห้อง A กำลังเล่นบาสกันอย่างร่าเริง และทั้งๆ ที่มีคนมากมาย แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขากลับเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่ง

ไอแดดทำให้ใบหน้าอ่อนใสของเธออมชมพูเรื่อๆ ผมที่เกล้าขึ้นเป็นหางม้าหลุดเป็นปอยเล็กๆ และมีเหงื่อซึมบางๆ หากดวงตากลมโตคู่นั้นยังคงกระจ่างใสรับกับรอยยิ้มหวานและเสียงหัวเราะของเธอ

“จะมองไปถึงไหนวะไซจิ”

ทาโฮมิตบบ่าเขา สายตากวาดมองไปยังคนที่เขามองอยู่

“บอกแล้วไงว่ารายนี้น่ะนางฟ้าของเซเฮ สุดยอดแห่งความป็อปปูลาร์ คนรุมจีบตั้งกะเพื่อน รุ่นพี่ ยันอาจารย์เลยนะเฟ้ย”

“รู้แล้ว”

“เออ รู้แล้วก็หัดทำใจซะสิวะ เห็นนั่มองอย่างนี้อยู่ได้ทุกวัน ถึงมองไปรินนะจังเขาก็ไม่รู้หรอก”

ไซจิเงยหน้าขึ้นมองระเบียงที่ตัวเองนั่งอยู่...นั่นสินะ ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่กล้าเข้าไปทักเธอซะที ได้แต่มองรอยยิ้มหวานใสอยู่ตรงนี้เงียบๆ

เขากวาดตามองไปยังระเบียงฝั่งตรงข้าม เนื่องจากตึกเรียนเป็นรูปตัวยูจึงมีห้องเรียนที่อยู่แถบกลางและอีกสองฝั่ง ห้องของเธออยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาพอดี เขามักจะเห็นเธอเดินออกมากับกลุ่มเพื่อนบ่อยๆ แต่เธอ...กลับไม่เคยมองมาทางเขาเลยสักครั้ง

“พูดแค่นี้ทำซึม กลับบ้านกันดีกว่าน่า นี่ก็เย็นมากแล้ว”

ไซจิพยักหน้าเมื่อไม่เห็นทางอื่นที่ดีกว่านี้

“นายนี่ก็จริงๆ เล้ย คนที่เขาชอบก็ดันไม่ชอบเขา ฉันว่าเรโอะจังก็น่ารักดีออก”

ทาโฮมิบ่นพึมพำ

“เกี่ยวอะไรกับเรโอะ”

“คนเขารู้กันทั้งโรงเรียน มีนายคนเดียวแหละที่ทำเป็นไม่รู้อยู่ได้ เรโอะจังน่ะแอบชอบนายมาตั้งนานแล้ว”

ไซจิถอนหายใจ

“ก็ฉันเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนนี่นา”

ทาโฮมิโบกมือลาเมื่อถึงบ้านของเขา ไซจิเดินต่ออีกระยะจึงถึงบ้านตัวเอง

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ไซจิก็ขึ้นไปวางกระเป๋าไว้ในห้องนอนชั้นบนก่อนผละไปหาบะหมี่ถ้วยอันเป็นอาหารประจำของเขามากิน ซึ่งนั่นก็เหมาะกับเด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ตัวคนเดียว

พ่อกับแม่ของเขาอยู่ไกลถึงมิเอะ เมื่อเขาย้ายมาเรียนที่โออิตะจึงต้องอาศัยอยู่ที่บ้านซึ่งเป็นมรดกที่สืบทอดมาจากคุณตา

พอกินเสร็จเขาก็ตั้งใจจะอ่านหนังสือ แต่ความอิ่มทำให้เขาเผลอหลับคาโต๊ะโดยไม่รู้ตัว เนิ่นนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ จนเสียงเพลงเพลงหนึ่งแว่วเข้ามาในโสตประสาท

I’m looking out the window

Where we sat to watch the stars

There’s a chill within the air

It makes my heart ling for you touch

You may be miles away

But as I kneel to pray

ไซจิปรือตาขึ้นช้าๆ

 ...เผลอหลับจนได้...

เสียงเพลงนั้นยังแว่วมาตามสายลม

I  see the same side of the moon

That we’ll be looking on when the world turns blue

And know that time and space can’t come between

me and you

We share the same side of the moon

And though you’ll never see all the tears shine through

I know I can’t be that far from you

If we’re both looking on the same side of the moon

..เสียงผู้หญิงร้องเพลง

...เพราะจัง...เพลงอะไรกันนะ...รู้สึกคุ้นหูเหลือเกิน...ดังมาจากที่ไหนกัน...

เขาสะบัดศีรษะก่อนเดินออกมายังระเบียงชั้นสอง คืนนี้ไม่มีดาวสักดวง มีเพียงพระจันทร์เสี้ยวสีนวลที่ส่องสว่างกลางฟากฟ้า

เมื่อไซจิมองไปยังหลังคาชั้นล่างที่ติดกับริมระเบียงก็ต้องกะพริบตา เมื่อเห็นเด็กสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น เธออยู่ในชุดกระโปรงสีขาวยาวกรอมเท้า ผมสีน้ำตาลยาวสลวยทิ้งตัวถึงเอวปลิวไสวไปมาตามสายลม ดวงตาสีฟ้าของเธอกำลังเหม่อมองดวงจันทร์อย่างเศร้าๆ ริมฝีปากก็เอื้อนเอ่ยเพลงเสียงแผ่วเบา

...ตาฝาดแหงๆ ผู้หญิงที่ไหนจะมานั่งอยู่บนหลังคาตอนดึกดื่นแบบนี้ แถมยังสวยราวกับเทพธิดาอีกต่างหาก...

ไซจิทั้งหยิกตัวเองทั้งสะบัดหัวจนมึนไปหมด แต่ก็จนใจที่ภาพตรงหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

...หรือนี่คือความฝัน...

“นี่ เธอ”

เขาตัดสินใจตะโกนทักเด็กปริศนาคนนั้น เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมามองเขาจนเสียงเพลงชะงักไป...ดวงตาของเธอดูเศร้าเหลือเกิน

“เธอ...เรียกฉันเหรอ”

คราวนี้คนถูกถามเป็นฝ่ายงงซะเอง...ความฝัน ทำไมโต้ตอบกับเขาได้ด้วยล่ะ

“เอ่อ ใช่ เธอเป็นใคร แล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

เด็กสาวคนนั้นอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนถามเสียงแผ่ว

“เธอ...มองเห็นฉันจริงๆ เหรอ”

...เอ่อ...

ไซจิอึ้งเป็นรอบที่สอง...ถามแบบนี้หมายความว่าเขาไม่ควรมองเห็นเธองั้นเหรอ

“เห็นน่ะสิ แล้วเธอเป็นใครกันแน่”

ดวงตาสีฟ้าเศร้าสร้อยคู่นั้นมองเขาอย่างชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ

“เธออยากฟังนิทานสักเรื่องไหม”

“นี่ รินนะ สร้อยข้อมือสวยจังเลย ซื้อมาเมื่อไหร่เหรอ”

ริกะถามเมื่อประกายคริสตัลจากข้อมือเพื่อนสาววูบเข้าตา รินนะยกข้อมือขึ้นมองนิดหน่อยก่อนตอบ

“รุ่นพี่เฮย์ซื้อให้น่ะ”

“โห อิจฉาจังเลย อยากสวยแบบรินนะบ้างจัง มีแต่หนุ่มหล่อมาเอาใจเต็มไปหมด”

รินนะยิ้มขำเพื่อนที่ทำหน้าตาเคลิบเคลิ้มซะจนเว่อร์ เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินสวนมา เธอสบตากับเขาแวบหนึ่ง แล้วดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นก็หลบตาเธออย่างรวดเร็ว

 ...คุ้นจัง...เหมือนเคยเห็นดวงตาคู่นี้ที่ไหนมาก่อน...

“รินนะ”

เสียงตะโกนจากริกะทำให้เธอรีบเอามือปิดหู

“อะไรล่ะริกะจัง อยู่ๆ ตะโกนมาได้”

ริกะค้อนทีหนึ่ง

“ก็รินนะนั่นแหละ เหม่ออะไรก็ไม่รู้ เรียกสามครั้งแล้วยังไม่ได้ยิน..เอ...หรือสนใจหนุ่มที่เดินสวนเมื่อกี้นี้”

“บ้า”

เด็กสาวตีแขนเพื่อนเพียะหนึ่ง

“รู้จักซะที่ไหนล่ะ”

ริกะทำหน้าตาภูมิใจก่อนกล่าวเสียงราบเรียบ

“นั่นน่ะไซจิห้อง G ที่อยู่ตรงข้ามกับห้องเราไง ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสี่ น้ำหนักห้าสิบแปด งานอดิเรกเล่นกีตาร์ นิสัยสุขุม ออกแนวขรึมๆ และตอนนี้ยังไม่มีแฟน”

“โห”

รินนะทั้งขำทั้งทึ่ง

“นี่รู้ทุกอย่างเลยเหรอ เธอเป็นหน่วยสืบราชการลับหรือไง”

“แน่นอน โพรไฟล์ของนักเรียนชายหล่อๆ ทุกคนอยู่ในแฟ้มลับในสมองของฉันอยู่แล้ว อยากรู้คนไหนบอกมาได้เลย”

“ยัยบ้า ฉันไม่อยากรู้ไปกับเธอด้วยหรอก”

รินนะหัวเราะที่เพื่อนเป็นไปซะขนาดนั้น

ไซจิถอนหายใจยาวเมื่อเดินพ้นมุมตึก ดวงตาสุกใสคู่นั้นยังวนเวียนอยู่ในสมองไม่จากไปไหน ต่อหน้าเธอ เขาดูจะไม่เป็นตัวของตัวเองซะเลย ทั้งๆ ที่เธอก็เป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน...แต่ไม่รู้ทำไม...เพียงแค่สบตาใจเขาก็สั่นระรัวไปหมด

ไซจิสะบัดศีรษะและพยายามลืมใบหน้าอ่อนใสนั้นโดยที่มันไม่ประสบความสำเร็จสักเท่าไหร่

วันนี้เขามีเรื่องสำคัญต้องทำ เรื่องราวที่เกิดจากเหตุการณ์เหลือเชื่อเมื่อวานนี้

เด็กสาวชุดขาวแสนสวยคนนั้นมีชื่อว่า ‘เซโย’ เธอเล่าให้เขาฟังว่าเธอเป็น ‘Spirit’ หรือวิญญาณที่วนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์เนื่องจากมีข้อผูกพันที่ต้องชดใช้ คนเราเมื่อตายไป วิญญาณส่วนหนึ่งจะไปเกิดใหม่ และอีกส่วนซึ่งเรียกว่า Spirit จะยังคงอยู่จนกว่าจะชดใช้สิ่งที่พันธนาการคนคนนั้นไว้จนหมดสิ้น Spirit จะอยู่ในสภาพที่มนุษย์ไม่สามารถมองเห็น จะมีก็เพียงวิญญาณด้วยกันเท่านั้นที่จะติดต่อสื่อสารกันได้

‘ทำไมเธอถึงกลายเป็น  Spirit ล่ะ’

เขาถามขึ้นหลังจากฟังมาเนิ่นนาน เซโยเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบเสียงเบา

‘ชาติที่แล้วฉันฆ่าตัวตาย บาปนี้ต้องชดใช้ยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์’

ไซจิอึ้งไปเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าๆ ของเธอ

‘แล้วทำไม...ฉันถึงมองเห็นเธอ’

‘ฉัน...ขอพรต้องห้าม...พรที่จะทำให้คนคนหนึ่งมองเห็น Spirit ดวงนั้นเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่หลังจากนั้นวิญญาณของฉันจะดับสลาย’

‘หมายความว่ายังไง...ที่ว่าดับสลายน่ะ’

เซโยยิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้าอ่อนโยน

‘ไม่ต้องห่วง มันไม่เจ็บปวดหรอก หมายถึงวิญญาณของฉันจะไปยังสวรรค์ ไม่มีเกิดดับอีกต่อไป’

 ‘แล้วเธอ...ขอให้ฉันมองเห็นเธอเหรอ’

เด็กสาวพยักหน้า

‘อื้อ ฉันอยากขอความช่วยเหลือจากเธอ’

‘เรื่องอะไรล่ะ’

‘พรต้องห้ามมีกฏว่าคนที่จะมองเห็นผู้ขอจะต้องไม่ใช่คนรักในชาติที่แล้ว ฉันจึงไม่อาจทำให้เขามองเห็นฉันได้’

‘แล้วฉันจะช่วยเธอได้ยังไงเหรอ’

ดวงตาสีฟ้าของเธอหม่นแสงลง

‘ที่ฉันตัดสินใจขอพรต้องห้ามก็เป็นเพราะฉันมีความปรารถนาอย่างหนึ่ง...หลายปีที่เฝ้าวนเวียนอยู่บนโลกมนุษย์ ฉันได้เห็นคนรักของฉันเกิดใหม่และเติบโตขึ้น แต่ในความทรงจำของเขา...กลับไม่มีฉันหลงเหลืออยู่...ฉันแค่...อยากให้เขา...จำฉันได้...แค่สักนิดก็ยังดี’

‘เธอจะให้ฉันช่วยตามหาชายคนรักของเธอเหรอ’

ริมฝีปากบางสวยของเซโยปรากฏรอยยิ้มจางๆ

‘เธอจำไม่ได้จริงๆ เหรอ...เซน’

เซน...พอชื่อนี้เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงของเธอ มันช่างฟังคุ้นหูเหลือเกิน...ราวกับเคยได้ยินมาเมื่อนานแสนนาน

เซโยกล่าวต่อเบาๆ

‘คนรักของฉันชื่อเทคุ ชาติก่อนเราสามคนเป็นเพื่อนรักกัน’

‘เธอกำลังบอกว่าในอดีตชาติ ฉันคือเพื่อนของเธอที่ชื่อเซนเหรอ’

เด็กสาวพยักหน้า

‘พวกเราสนิทกันมาก พอมีเวลาว่างก็มักจะออกไปเที่ยวด้วยกันเสมอ และขาตินี้เทคุก็มาเกิดเป็นเพื่อนของเธอเช่นกัน...เขามีชื่อว่าทาโฮมิ’

เหมือนจิ๊กซอว์ค่อยๆ แปะลงบนภาพ ไซจิเริ่มเข้าใจเรื่องราวต่างๆ

‘เธอก็เลยอยากให้ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำใช่ไหม’

‘ใช่แล้ว ฉันอยากขอให้เธอพาเขาไปยังที่ที่พวกเราเคยมีความทรงจำร่วมกันมา...แต่ฉันไม่ได้ขอร้องเธอฟรีๆ หรอกนะ ถ้าเธอยอมช่วยฉัน ฉันก็จะช่วยเรื่องรินนะเป็นการตอบแทน’

ใบหน้าหล่อเหลาของไซจิแดงทันที

‘เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย’

‘ก็ฉันมองเธอมาตลอดนี่นา’

ไซจิเดินไปหาทาโฮมิซึ่งนั่งอยู่ในห้อง...ไม่ใช่แค่ข้อแลกเปลี่ยนนั่นหรอกที่ทำให้เขาตกลงตามเงื่อนไขประหลาดๆ นั้น แต่คงเป็นเพราะ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)