เมียรักเมียร้าย (เกตุวดี)

เมียรัก..เมียร้าย บทที่ 1

เสียงดังที่ได้ยินเต็มสองหูนั้นเป็นเสียงเหมือนกระเป๋าใบใหญ่สักใบหรือสองใบถูกกระแทกลงไปอย่างแรก

“คุณจะไปไหนน่ะคุณ..?”

“ถามทำไม หา..!”

เสียงนั้นดังแว้ดกลับมา “จะถามทำไม..ถามเพื่อให้มันได้อะไรขึ้นมา ไอ้คนอย่างคุณมันเคยเห็นหัวใจฉันไหม?”

“โธ่..คุณ ผมไม่เข้าใจนะ ผมไม่รู้นะว่าทำอะไรผิด..ผมทำดีที่สุดแล้ว”

“อ๋อ..ดีที่สุดแล้วด้วยการมีเมียน้อยน่ะหรือที่เรียกว่าดีที่สุดแล้วน่ะ”

“คุณ..”

“คุณประกอบ..ฉันทนคุณมานานมากแล้ว ทนความเจ้าชู้ประตูดินมานานมากแล้ว!”

“คุณผกา..”

“ความอดทนของฉันมันหมดแล้ว”

“อย่าเพิ่งหมดเลยคุณ”

“หมด..มันหมด”

“โธ่..”

“มันหมดแล้วจริงๆ”

“คุณผกาจ๋า..เมียจ๋า”

คุณประกอบทรุดลงไปนั่งกับพื้น “คุณไปแล้วลูกผัวจะทำยังไง..จะอยู่ยังไง?”

“ก็อยู่กันไปซี้..หรือไม่ก็ไปหาเมียใหม่มา เอาอีเมียหมอนวดนั่นมาเป็นเมียก็ได้นี่”

“คุณ..โธ่..ผมไม่เคยคิดแบบนั้น”

คุณประกอบว่า “เพื่อนมันพาไป..ผมถูกบังคับ แต่ผมก็แค่นวด..ไม่ได้นาบ!”

“ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไงว่าไม่นาบ อ่อนเปลี้ยเพลียแรงมาหาเมียแบบนั้นน่ะ..เฮอะ!”

คุณผกาท้าวสะเอว “หมดน้ำยามาเลย..มีหรือจะไม่ได้นาบ แล้วป้องกันหรือเปล่า? ฉันน่ะไม่อยากตายเพราะเอดส์”

“โธ่ไม่มีหรอกที่รักจ๋า..เมียจ๋า..นี่คุณอย่าคิดขนาดนั้น ต่อไปจะไม่ให้มีแบบนี้อีกเลยครับ..ผมสัญญา..ให้ฟ้าผ่าตายเลยเอ้า!”

“คนอย่างคุณฟ้าไม่ผ่าให้เสียศักดิ์ศรีหรอก”

คุณผการ่ำไห้ “ดูซิ..ฉันเสียสละขนาดไหน? ลาออกจากการเป็นสาวประชาสัมพันธ์โรงแรมมาเป็นเมีย..เป็นแม่ของลูกคุณ แล้วคุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?”

“โถคุณ..ผมยังรักคุณอยู่นะ ผมรับรองว่าต่อไปนี้จะไม่ไปไหนหลังเลิกงาน จะตรงดิ่งกลับบ้าน”

“คุณแน่ใจหรือที่พูดแบบนี้?”

“ร้อยเปอร์เซ็นต์”

คุณผกาทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง ที่จริงก็ไม่ได้คิดจะไปไหน

แต่งงานจนมีลูกตั้งสองคนแล้ว..

จะทิ้งลูกไปไหน อายุอานามของเธอก็ล่วงเลยไปจนถึงเลขสี่..แม้จะยังสาวยังสวยแต่มันก็เหี่ยวก็ยานไปตามสภาพ

แม้หลายครั้งจะเคยคิดไปยกเครื่องเพื่อให้สามีคิดว่าได้เมียใหม่ แต่หากก็ไม่อยากจะต้องเจ็บตัว!

เผลอๆ เกิดผลข้างเคียงขึ้นมา จะกลายเป็นความทุกข์ยากเสียเปล่าๆ ปลี้ๆ

แต่เพราะว่าถ้าไม่ทำแบบนี้เสียบ้าง สามีก็จะคิดว่าอยากจะทำอะไรก็ทำได้..เธอเองก็กลัวเหมือนกัน

กลัวว่าวันหนึ่งสามีเกิดปล่อยไปขึ้นมาแล้วไม่ยอมไปตามกลับ

เธอจะทำยังไง?

“คุณบอกว่าสัญญาว่ายังไงนะ?”

“สัญญาว่า..”

“มานี่”

“เอ้อ..”

“ไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ด้วยกัน”

“ปะ..ไปทำอะไรน่ะคุณ!”

 

 

“เปิดเครื่องแล้วพิมพ์ลงไป..สร้างโฟลเดอร์ทำสัญญาให้เรียบร้อยเลยว่า ต่อไปนี้คุณจะเป็นสามีที่ดี กลับบ้านตรงเวลา เงินทองทุกบาท จะไม่ให้กระเด็นกระดอนไปไหน”

“เอ้อ..”

                “พิมพ์ลงไป..ทุกอย่างที่พิมพ์ลงไปในนี้ เมื่อไหร่คิดจะลืมก็ให้มาเปิดดู”

“คุณผกา..ทำไมจะต้องทำขนาดนี้?”

“คุณจะทำหรือไม่ทำคุณกอบ?”

“จ้า..ทำจ้าทำ”

อีกฝ่ายทำราวกับกลัวเมียนักหนาแต่หากพยายามกัดฟันเอาไว้..

เอาเหอะน่า ตอนนี้ยอมไปก่อน ขืนไม่ยอมหนีไปใครจะทำกับข้าวเลี้ยงลูกให้ล่ะ มีหวังต้องหอบเอาไปให้แม่ยายเลี้ยงจะได้โดนด่าสำทับกลับมาอีกปะไร

“อ่านทวนอีกรอบสิ..คุณต้องทำตามนี้!”

คุณผกาสั่ง “จะไม่มีใครมาทำให้ฉันกลับบ้านนี้อีก หากคุณละเมิดสัญญาของเรา!”

“จ้า อ่านแล้วจ้าแล้วยินดีจะทำตามคำสั่งและคำสัญญาที่ให้ไว้กับเมียทุกอย่าง..เอิ๊ก!”

“คุณเป็นอะไรน่ะคุณกอบ?”

“เป็นลม..!”

 

 

“พี่จะตาย..!”

“ทำไมไม่ตายเสียล่ะคะ?”

“นก..ทำไม..แช่งพี่อย่างนี้ล่ะ?”

“น้ำใบบัวบกไหมคะ? เดี๋ยวนกไปเอามาให้ คุณแม่ทำเอาไว้เป็นถังเลยค่ะ!”

คุณประกอบมองหน้าน้องสาวที่อีกไม่นานจะเข้าพิธีวิวาห์กับเพื่อนรุ่นน้องที่เคยทำงานร่วมกันมา

และปัจจุบัน..เพื่อนรุ่นน้องที่ว่ามีตำแหน่งเป็นกรรมการผู้จัดการบริษัทที่เขาทำงานอยู่!

“อย่าแกล้งกันน่านก..พี่ทุกข์ร้อนนะ เกิดมีอะไรผิดพลาดอีกทีพี่สะใภ้ของนกเขาไม่ฟังพี่อีก จะทำยังไง?”

“โก้กับเก๋ก็กำพร้าพ่อแน่!”

“หา..?”

ประกอบทำตาโตเกือบจะหลุดออกมานอกเบ้าเลยทีเดียว

“คิดเหรอคะว่าคนอย่างพี่ผกาเขาจะปล่อยให้พี่กอบลอยนวล..แต่งงานกันมาเป็นสิบปี”

“สิบที่ไหน..เพิ่งจะหกปี”

ประกอบแต่งงานกับผกาตอนหล่อนอายุสามสิบสี่..!

เกือบจะต้องปีนขึ้นไปดึงหล่อนลงมาจากคานแล้ว!

พอแต่งปุ๊บท้องปั๊บเพราะว่าท้องก่อนจะแต่งไปแล้วหนึ่งเดือน

ใครๆ เขาก็ว่าประกอบเก่ง แต่งงานปุ๊บเมียท้องปั๊บต่างพยายามจะนับนิ้วเมื่อผกาคลอดก่อนกำหนดไปสองเดือน

แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะว่าถึงยังไงก็แต่งแล้ว

ประกอบกับผกาทะเลาะกันจนคนอื่นๆ รู้สึกชิน

เดี๋ยวผกาก็หอบลูกหนีไปอยู่กับแม่ตัวเอง..บางทีก็มาอยู่กับแม่ผัวที่เข้าข้างลูกสะใภ้..

มารดาของประกอบกับกนกเนตรนั้นเป็นคนใจดี

รักลูกด้วย รักสะใภ้ด้วย ยิ่งกับว่าที่ลูกเขยล่ะยิ่งรักเสียยิ่งกว่าลูก

ปกติแล้วเขาว่าแม่ผัวกับลูกสะใภ้นั้นมักจะไม่ค่อยลงรอยกัน แต่หากสำหรับแม่ผัวอย่างคุณนายบัวแก้ว ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น

ทุกอย่างกลับตาลปัตรเพราะมารดาของหล่อนจะยืนอยู่ข้างพี่สะใภ้เสมอ

เอะอะอะไรลงที่ลูกชายเอาไว้ก่อน เพราะประกอบนั้นเจ้าชู้เอาเรื่อง แต่ต่อหน้าเมียจะหงอๆ เหมือนแมวเชื่องๆ..

ลับหลังเรียกผกาแบบตั้งฉายาเสียสะใจ “อีแก่ที่บ้าน”

กนกเนตรเคยได้ยินแว่วๆ ยังคิดว่าหูไม่ดีเสียอีก

“เมื่อไหร่พี่กอบจะเลิกเจ้าชู้เสียที..โก้กับเก๋น่ะก็โตแล้วนะคะ”

“หกขวบกับสามขวบยังไม่โตหรอก”

“ก็นั่นแหละ ยิ่งไม่โตก็ยิ่งต้องดูแล..”

“เอาอีกคน นี่พี่หลบมาพักผ่อนหย่อนใจสักสองชั่วโมงนะ เข้าข้างพี่มั่งไม่ได้หรือ?”

“ไม่หรอกค่ะ”

“โธ่นก”

“พี่แวะมาที่นี่มีธุระอะไรคะหรือว่าจะมาระบาย”

“สองอย่าง”

“อย่างแรก..”

“ก็..อยากจะระบายบ้างอีกอย่างก็..พี่เอ้อ..อยากจะยืมเงินนกสักห้าหมื่น..!”

“ห้าหมื่น..?”

“แค่ห้าหมื่น..!”

“ตั้ง..ตั้งห้าหมื่น ไม่ใช่แค่..”

อีกฝ่ายบอก “พี่กอบเอาเงินนกไปสามแสนแล้วนะคะ ครั้งละห้าหมื่นแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะได้คืนเลย”

“นกก็..พี่ยังไม่มี..เงินเดือนทุกบาททุกสตางค์ส่งให้ยายแก่ที่บ้านหมดเกลี้ยงเลยนะ เวลาจะใช้เขาให้วันละร้อย..รวมค่าน้ำมันกับอาหารเที่ยง..!”

“ไม่จริงหรอก”

“อ้าวไม่เชื่อไปถาม”

“พี่กอบโกหกเป็นไฟ”

“ว่าพี่ว่าเชื้อแบบนี้บาปนะนก”

“บาปก็บาปเถอะ พี่กอบอายุมากแล้วนะคะ”

“สี่สิบสองเท่านั้น ชีวิตเพิ่งจะเริ่มต้นเมื่ออายุสี่สิบ..พี่เพิ่งเริ่มได้สองปีเท่านั้น..!”

ประกอบบอก “ให้พี่ยืมเถอะแล้วพี่จะรีบ..ใช้คืน”