ลวงปรารถนา (กัลวาร์)

“ไม่...ฉันต้องไม่ตาย...” หญิงสาวบอกกับตัวเองขณะสมองสั่งการให้เร่งฝีเท้าไปตามถนนสายยาวที่เบื้องหน้าเป็นเทือกเขาสูงตระหง่าน ชั้นบรรยากาศรอบกายปกคลุมไปด้วยความมืดสลัว เพราะถูกบดบังด้วยเมฆสีขาวขุ่นเต็มท้องฟ้า พร้อมกับสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมาไม่ขาดสายและทำท่าจะหนักขึ้น แม้ว่าเป็นเวลาช่วงบ่ายแต่ก็แทบมองไม่เห็นทางเบื้องหน้า

ความเย็นจากน้ำฝนทำให้ร่างกายอ่อนแรงฮึดสู้ ถึงจะเหนื่อยแทบขาดใจก็ไม่อาจหยุดพักได้ เท้าหยุดเมื่อไหร่ก็เท่ากับว่าลมหายใจของเธอต้องหยุดตาม ใบหน้างามเปียกชุ่มจนผมยาวดัดลอนลู่ลงแนบสองแก้มซีดขาว เจ้าตัวหันซ้ายขวาอย่างชั่งใจเมื่อถึงทางแยก พอมองเห็นแสงไฟที่สาดส่องออกมาจากม่านฝนก็เผยอยิ้มอย่างมีความหวัง

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย...” เธอรีบโบกมือขอความช่วยเหลือ แต่แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อรถยนต์คันนั้นพุ่งเข้าหา และชนเข้ากับลำตัวของเธอเต็มแรงจนร่างลอยละลิ่ว ก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นอย่างจัง

คนเจ็บนอนหายใจรวยริน ความเจ็บปวดรวดร้า     วทั่วสรรพางค์กาย ถาโถมทวีสุดเกินบรรยาย

“ยะ อย่าทำอะไรฉันเลย...” เสียงแผ่วเบาอ้อนวอนขอชีวิต ดวงตาริบหรี่พร่าเลือนฝ่าหยดเลือด เพ่งมองคนที่ก้าวลงจากรถยนต์ ก่อนที่ม่านตาสวยจะเบิกกว้างขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ แต่ฉันขาดเขาไม่ได้จริงๆ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ” น้ำเสียงสั่นเครือนั้นฟังดูสำนึกผิด หากแต่แววตากลับเหี้ยมเกรียม ความน่ากลัวยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเอ่ยคำสั่ง “จัดการให้เรียบร้อย”

หญิงสาวกัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวดที่ทวีแผ่กระจายไปทั่วกาย ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจถี่กระชั้น ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะขาดสะบั้นลง ชายฉกรรจ์สองคนก็ตรงเข้ามาช้อนร่างที่เปียกโชก โยนลงสู่เหวลึกเบื้องหน้าราวกับตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต

 “กรี๊ด!” เจ้าของร่างบางสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจกับเสียงกรีดร้องของตัวเอง ดวงตาเบิกกว้างมองอากาศอันเงียบวังเวงตรงหน้า รู้สึกตื่นกลัวและหวาดผวาจนต้องชันเข่าขึ้นมากอด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มใบหน้า ไหลย้อยลงมาตามขมับจนถึงรอยแผลเป็นบนแก้มซีดขาวสองข้าง

หญิงสาวกรอกตามองรอบกายด้วยความหวาดกลัว เมื่อทุกอย่างเป็นปกติ ไม่มีคนร้ายเหมือนในความฝัน ก็สูดลมหายใจหอบกระชั้นเข้าปอด

“ฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนฟูกหนาภายในห้องเล็ก แม้จะยังรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์ในความฝัน แต่หัวใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด เมื่อได้ซุกกายอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่เธอพักพิงอาศัยมาร่วมหกเดือน

อากาศเย็นของสายฝนที่หล่นกระทบหลังคาไม่หยุด ทำให้มือบางสั่นเทาดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมถึงคอ ก่อนจะนอนมองเพดานท่ามกลางความมืด ฟังเสียงจนกระทั่งหลับลงอีกครั้ง ได้ยินลุงกับป้าบอกว่าเธอความจำเสื่อม

เธอชื่ออะไร?

เธอเป็นใคร?

เธอมาจากไหน?

ไม่มีใครรู้...แม้แต่ตัวของเธอเอง แต่ปัจจุบันเธอชื่อหนูดี เป็นหลานสาวลุงเสริมกับป้าอ้วน หัวหน้าคนงานของฟาร์มชื่นสุขใจ