ข้ามฟ้ามาหารัก

 

                เขาเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษที่อยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กจนเรียนจบปริญญาโทจึงบินกลับมาเมืองไทยเพราะต้องการพักผ่อนแต่เหมือนกับว่าเขามาเพื่อค้นหาความรักที่ขาดหายไปจากหัวใจของเขาอย่างนั้นแหละ…

 

 

 

                                                                ด้วยรัก

                                                                 สุชีรา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1.

                อเล็กซ์   อังดรู หรือซี ก้าวเหยียบผืนดินไทยซึ่งเป็นผืนดินของมารดาด้วยความตื่นเต้นเพราะเขาเคยมาที่เมืองไทยเพียงสองครั้งและแต่ละครั้งมารดากับบิดาก็มาด้วยแต่วันนี้เขามาเพียงลำพังคนเดียว

                อเล็กซ์เรียนจบปริญญาโทแล้ว ขอบิดาซึ่งเป็นชาวอังกฤษมาเที่ยวเมืองไทยเพื่อพักผ่อนสักระยะหนึ่งแล้วจะกลับไปช่วยบิดาทำงานบริษัท มารดาจึงบอกทางคุณยายของเขาให้มารับเขาที่สนามบิน

                “คุณแม่คะ คุณแม่จำหลานได้แน่เหรอคะ”

                “ได้สิ ก็แม่สิรีเขาส่งรูปตาซีมาให้แม่ดู นี่ไง”

                มาลีคุณยายของอเล็กซ์ส่งภาพถ่ายขนาดโปรสการ์ดให้พิมพ์ลูกสาวที่ไม่แต่งงานและอยู่บ้านเป็นเพื่อนมารดาและเป็นป้าของอเล็กซ์ดู พิมพ์เพิ่งกลับจากการสัมมนาที่ต่างจังหวัดจึงไม่รู้ว่าสิรีส่งภาพหลานชายมาให้มารดา

                “แหม.หลานเรานี่หล่อไม่ใช่เล่นนะคะคุณแม่”

                “นั่นสิ มันเหมือนฝรั่งบ้างไทยบ้างนะว่ามั้ยล่ะ”

                “ค่ะ”

                พิมพ์ยิ้มเห็นด้วยกับมารดาแล้วมองหาผู้ชายหน้าตาเหมือนในภาพที่ถืออยู่ในมือ เวลาผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีชายหนุ่มก็เดินเข็นรถใส่กระเป๋าเดินทางมาตามทางเดินของผู้โดยสารขาเข้า พิมพ์ชูภาพของอเล็กซ์ขึ้นพร้อมส่งเสียงออกไป

                “อเล็กซ์  อเล็กซ์ใช่มั้ยลูก ป้ากับคุณยายอยู่ทางนี้จ้ะ”

                “ตาซี ตาซี ยายอยู่นี่ลูก ทางนี้”

                ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลออกทางไทยๆ รูปร่างสูงโปร่งหน้าตาคมเข้มเขาสูงและผิวขาวเหมือนฝรั่งแต่ใบหน้าละม้ายคนไทย เขาเข็นรถเดินตรงเข้ามาที่มาลีและพิมพ์

                “สวัสดีครับคุณยาย คุณป้าพิมพ์”

                อเล็กซ์ยกมือไหว้มาลีและพิมพ์ก่อนจะโผเข้าไปกอดมาลีก่อน เขาเป็นคนไทยตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวลงจากเครื่องบิน เขาพูดไทยชัดเจนและกิริยามารยาทแบบคนไทย เขาเรียนรู้จากมารดาครบถ้วนรวมทั้งอ่านและเขียนภาษาไทยด้วย

                “เป็นไงลูก เดินทางคนเดียวตื่นเต้นมั้ย”

                “ครับคุณยาย คุณยายกับคุณป้าพิมพ์สบายดีหรือครับ”

                “สบายดีลูก เราไปบ้านสวนกันก่อนแล้วค่อยคุยกัน ยายสั่งแม่ไหวทำอาหารไทยของโปรดหลานไว้รอแล้ว”

                “คุณยายทราบได้ยังไงครับว่าผมชอบอะไร”

                “ทำไมจะไม่รู้ล่ะก็ตอนที่ซีมาเที่ยวบ้านยายครั้งก่อนซีขอให้ป้าไหวทำแบบนั้นแบบนี้ให้นี่นา ยายก็เลยรู้ว่าหลานชอบอะไรบ้าง”

                ชายหนุ่มยิ้มชื่นอย่างมีความสุขไม่ต่างจากที่อยู่เมืองนอกบ้านบิดา ที่นั่นมีมารดา บิดาและน้องชายอีกหนึ่งคนแต่ไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของเขา ไลส์เป็นลูกของอา กำพร้าตั้งแต่เด็ก บิดามารดาจึงรับเป็นลูกบุญธรรม ในบ้านจึงมีทั้งหมดสี่ชีวิตและเขาเองก็รักน้องเหมือนกับเป็นน้องชายแท้ๆ ไลส์ก็รักเขาเช่นกัน

                “บ้านสวนคุณยายเปลี่ยนแปลงไปมากนะครับ เมื่อก่อนไม่มีตึกแถวเยอะแบบนี้”

                อเล็กซ์สังเกตทุกระยะที่เดินทางมาบ้านสวนมาลี พิมพ์ช่วยอธิบายให้หลานเข้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นๆ

                “เจ้าของที่ดินแถบนี้เขาขายที่ คนซื้อก็มาสร้างตึกแถวให้เช่าขายของ แต่ว่าซอยที่เข้าไปในบ้านสวนไม่มีอะไรเปลี่ยนมากนักหรอกนะลูกเพราะว่าคนแถวนั้นเขายังอยู่กันแบบเดิมๆ บ้านสวนของเราก็ยังเหมือนเดิม”

                “ครับ ผมชอบบรรยากาศแบบเดิม ชอบต้นไม้ผลไม้ ทุเรียนออกผลหรือยังครับป้าพิมพ์”

                “กำลังเป็นลูกอยู่จ้ะอีกประมาณเดือนเดียวก็กินได้แล้ว”

                ชายหนุ่มยิ้ม เขาคิดถึงต้นไม้ คิดถึงริมคลองที่เดินไปทางด้านหลังบ้านของมาลี บ้านสวนมาลีอยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยาที่นนทบุรี อเล็กซ์คิดเพลินไปว่า ถ้าหากเขามาอยู่ที่เมืองไทย เขาจะอยู่ที่บ้านสวนของคุณยายจะไม่อยู่ในเมืองวุ่นวายเด็ดขาด

                “ถึงบ้านแล้วลูก อ้อ.นี่จำมงคลได้มั้ย คนขับรถของยายไงล่ะ ทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ด้วย แล้วก็แม่ไสวแล้วก็สายใจ ซีจำได้มั้ยลูก”

                “ได้ครับคุณยาย สวัสดีครับลุงมงคล”

                “สวัสดีครับคุณหนู ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ”

                “ไม่ให้ไหว้ก็อย่าเรียกคุณหนูอีกนะ ผมโตเป็นหนุ่มแล้วนะครับลุง”

                เขายิ้มอย่างเป็นกันเอง มงคลยิ้มรับด้วยความยินดีที่ชายหนุ่มหลานเจ้านายของแกไม่ถือตัวเช่นนี้ ไสวและสายใจก็เช่นกันสองแม่ลูกยิ้มรับชายหนุ่มพร้อมยกอาหารมาตั้งโต๊ะให้รับประทานด้วยความรวดเร็ว

                “ป้าไหวสบายดีมั้ย พี่สายใจล่ะเป็นไงบ้าง”

                “ป้าสบายดีค่ะคุณซี สายใจก็สบายดีเหมือนกัน คุณซีโตขึ้นจนป้าจำเกือบไม่ได้แน่ะค่ะ คุณพ่อคุณแม่สบายดีหรือคะ”

                “สบายดีทุกคนครับ เอาไว้คุณพ่อพักร้อนจะมาเที่ยวกันครับน้องชายผมก็โตเป็นหนุ่มเหมือนกัน เรียนอีกสองปีก็จบปริญญาตรีแล้วล่ะครับ”

                ทุกคนยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขที่สมาชิกใหม่ในบ้านเริ่มทานอาหารและท่าทางจะอร่อยมากเสียด้วย ไสวยิ้มปลื้มเป็นการใหญ่

                หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย อเล็กซ์ขอไปเดินเล่นที่ท่าน้ำ พิมพ์เดินตามไปด้วยและช่วยอธิบายเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงของฝั่งตรงกันข้าม

                “ตรงข้ามกับบ้านเราเขามีสวนอาหารขึ้นมาเป็นเรือนแพล่องไปตามแม่น้ำเจ้าพระยา ดูแล้วไม่สงบเหมือนตอนที่ซีเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อน ซีอยากไปเที่ยวฝั่งโน้นบ้างมั้ย”

                “ยังหรอกครับป้าพิมพ์ เอาไว้ผมพักที่บ้านคุณยายให้หายคิดถึงก่อนแล้วค่อยไปเที่ยวที่อื่นเพราะผมมานานครับครั้งนี้”

                “จะมาอยู่กับคุณยายกับป้าเลยก็ได้นะ”

                “ผมอยากมาอยู่หรอกครับแต่คุณพ่อคงไม่ยอมเพราะท่านมีบริษัท ท่านต้องการให้ผมกับไลส์ช่วยกันบริหารต่อจากท่านครับ”

                “ก็ขอย้ายบริษัทมาอยู่เมืองไทยสิ”

                อเล็กซ์หัวเราะชอบใจกับคำพูดของป้า พิมพ์เองก็หัวเราะเช่นกันเพราะหล่อนพูดเพื่อให้หลานชายมาอยู่ที่เมืองไทยเท่านั้นไม่ได้คิดจริงจังอะไร แต่อเล็กซ์เริ่มคิดเสียแล้วสิ

                “ป้าพิมพ์ครับ ป้าพิมพ์ทำงานที่ไหนครับ”

                “ที่องค์การโทรศัพท์จ้ะอยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณยายเท่าไหร่หรอก ซีจะไปเที่ยวไหน เอาไว้วันเสาร์อาทิตย์ป้าจะพาไป”

                “ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองดีกว่าตื่นเต้นดี”

                “เอางั้นเหรอลูก ไม่กลัวหลงนะ”

                “ไม่กลัวหรอกครับ ผมอ่านภาษาไทยได้ทั้งหมดครับ ไม่หลงแน่นอนครับ”

                ชายหนุ่มยิ้มกับคำพูดของตัวเอง พิมพ์ก็ยิ้มแต่ยิ้มในความเก่งของหลานชายไม่มีใครเชื่อว่าเด็กที่อยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็กๆ จะพูดไทยคล่องปรื๋อเช่นนี้ ไม่ใช่เพียงแค่อเล็กซ์เท่านั้นที่พูดไทยชัดเจน บิดาของเขาและไลส์น้องชายก็พูดได้เพราะสิรีสอนทุกคนด้วยตัวของหล่อนเองเพราะหล่อนเป็นคุณครูภาษาไทยก่อนที่จะพบกับบิดาของอเล็กซ์

                เมื่อแต่งงานย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้ว สิรีก็ยังรักการเป็นคุณครู หล่อนรับสอนภาษาไทยให้กับลูกครึ่งคนไทยกับต่างชาติและชาวต่างชาติคนไหนคิดจะเรียนภาษาไทยหรือพูดไทยได้หล่อนก็จะสอนให้ อเล็กซ์ภูมิใจในตัวมารดามาก

                “ป้าพิมพ์ครับ ลงเล่นน้ำได้มั้ยครับ”

                “ได้สิ แต่ว่าไม่หากางเกงขาสั้นมาเปลี่ยนก่อนเหรอลูก”

                “ผมยังไม่เล่นวันนี้หรอกครับแค่ถามเท่านั้น เอาไว้อยากเล่นแล้วจะชวนลุงมงคลมาเล่นด้วย”

                “เอางั้นเหรอลูก เอ.แต่ป้าว่าไปชวนเจ้าเปี๊ยกดีกว่านะ เจ้าเปี๊ยกว่ายน้ำเก่ง จะได้ว่ายแข่งกันไงล่ะ”

                “เจ้าเปี๊ยกเป็นใครครับป้าพิมพ์”

                พิมพ์ยิ้มแล้วตอบคำถามของหลาน

                “เจ้าเปี๊ยกเป็นหลานยายช้อย บ้านรั้วติดกับสวนเรานี่แหละจ้ะ”

                “เจ้าเปี๊ยกอายุเท่าไหร่แล้วครับ”

                “10 ขวบได้มั้ง อยู่ชั้นป.5 “

                “หรือครับ คงสนุกดีนะครับที่มีเด็กๆ มาเล่นด้วย”

                “สนุกแน่เจ้านี่ซนแต่ไม่เกเรใคร คุณยายกับป้ารักแกก็ตรงนี้แหละรู้จักสัมมาคารวะ”

                อเล็กซ์คิดถึงภาพเด็กชายไม่ออกแต่ก็อดยิ้มไปกับคำพูดของพิมพ์ไม่ได้ พรุ่งนี้เขาต้องทำความรู้จักกับเจ้าเปี๊ยกเสียแล้วสิ

                อเล็กซ์เดินเล่นในสวนผลไม้กับมงคลหลังจากกลับจากท่าน้ำแล้ว เขาชอบทานทุเรียนแม้ว่ากลิ่นจะแรงสักนิดแต่รสชาติหวานมันอร่อยถูกใจ

                ผลไม้ในสวนของคุณยายมีให้ชิมหลายอย่าง เขารู้สึกรักที่จะอยู่บ้านสวนมากกว่าจะกลับไปอยู่ในบริษัท แต่เขาก็เลือกอยู่ที่นี่ไม่ได้เพราะหน้าที่และบิดามารดารวมทั้งน้องรอเขาอยู่

                เขาคิดจะพักผ่อนที่เมืองไทยเพียงสามเดือนเท่านั้นและในระหว่างนี้ เขาต้องรู้จักเมืองไทยให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

                “ป้าพิมพ์ครับ วันนี้เจ้าเปี๊ยกอยู่หรือเปล่าครับ ผมอยากพบ”

                “ไม่อยู่หรอกจ้ะ ไปโรงเรียนเอาไว้เลิกเรียนกลับมาบ้านแล้วป้าจะให้สายใจไปเรียกให้”

                พิมพ์ตอบหลานชายแล้วออกไปทำงาน มาลีเดินมายืนมองอเล็กซ์แล้วยิ้ม

                “ไงลูก อยากไปเที่ยวที่ไหนให้มงคลขับรถไปส่ง”

                “ไม่เป็นไรครับคุณยาย วันนี้ยังไม่ไปไกลหรอกครับขอขี่จักรยานเล่นแถวนี้ก่อนครับ”

                “ขี่ไปถึงปากซอยโน่นก็ได้นะลูกแต่ระวังรถทางใหญ่ด้วยนะ รถมันวิ่งกันเร็วเหลือเกินยายละกลัวจริงๆ”

                “ครับคุณยาย”

                ชายหนุ่มหัวเราะกับความเป็นห่วงของมาลี ท่านเห็นเขาเป็นเด็กเล็กๆในสายตาของท่านเสมอ เขารับคำของท่านเพื่อให้ท่านคลายความห่วงใยลง

                เขาขี่จักรยานออกไปถึงปากซอยสู่ถนนใหญ่ ขี่เลยจากซอยที่เป็นบ้านสวนคุณยายไปเรื่อยๆ จนถึงอีกสวนหนึ่งซึ่งเป็นสวนผลไม้ผสมเหมือนที่คุณยายของเขาปลูก ชมพู่สีชมพูออกผลเป็นพวง เขาจอดรถยืนมอง

                “สวยดี ทานได้หรือเปล่าเนี่ย”

                เขาพูดคนเดียวขณะมองผลของชมพู่และไม่คิดว่าใครจะมาได้ยินคำพูดของเขาเพราะตรงนี้ไม่มีใครอยู่สักคนแต่แล้วเสียงใครคนหนึ่งก็ดังมาจากต้นชมพู่สีแดงเข้มอีกต้นหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ กัน

                “ทานได้ จะทานมั้ยล่ะ”

                ชายหนุ่มหันไปตามเสียงพร้อมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เขาไม่เห็นคนพูดแต่เห็นกิ่งชมพู่ไหวแสดงว่าคนต้องอยู่บนต้น ใบชมพู่ดกงามสามารถบังคนไว้ทั้งคนได้ อเล็กซ์หัวเราะออกมาเพราะอดขำไม่ได้

 

******