เรื่องสั้น นักขายยาหอมแห่งนาคร (จรัญ ยั่งยืน)

นักขายยาหอมแห่งนาคร

          1.หอบฝัน                                                           

เขาจอดรถหน้าตาแปลกๆ ที่ใครเห็นแล้วต้องมองซ้ำ  ก้าวเท้าลงมาอย่างกระฉับกระเฉง รี่มาหาหญิงชราที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ใต้ถุนบ้านไม้ยกพื้นสูง ดวงตาฝ้าฟางเขม้นมอง แปลกใจระคนสงสัย  จู่ๆ มีคนแปลกหน้าจู่โจมถึงตัว  ไม่รู้ว่ามาดีหรือมาร้าย หมาสีดำที่นอนแทบเท้าผิดกลิ่น เห่ากระโชกเกรี้ยวกราด

“มาหาใครรึพ่อหนุ่ม”

หญิงในเสื้อคอกระเช้ามอๆ วางผักที่หั่นลงในจานใบโต หันไปดุหมาให้หยุดเห่า สมองเฉื่อยเนือยนึกย้อนไปถึงวัยสาวหนุ่ม   คนหนุ่มคนสาวมักกระตือรือร้น อยากรู้ อยากเห็น อยากได้อะไรก็อยากให้ได้มาอย่างรวดเร็วทันใจ

“ลุงหอมอยู่ไหน”

สายตาเปี่ยมหวังส่ายมองไปรอบๆ บ้าน  ดั่งดาวเทียมจีพีเอสสอดส่ายหาเป้าหมาย  ท่าทางรีบร้อนรีบเร่ง  มันเป็นยุคสมัยที่ผู้คนเอาแต่คิดถึงวันพรุ่ง เร่งวันเร่งคืน อยากวิ่งนำหน้าคนอื่นไกลเท่าไกล   วิ่งๆๆ วิ่งไปให้ถึงก่อน  เพื่อไขว่คว้าครอบครองสิ่งนั้นสิ่งนี้ก่อนใคร  

 “พ่อหนุ่มอยากเจอตาบ้านั่นทำไม”

 “เขาจะพาผมไปถึงฝั่งฝัน” น้ำเสียงชายหนุ่มหนักแน่น

หญิงชรางุนงงกับคำพูดแปลกๆ  เหลือบมองไปที่รถแปลกๆ  ไม่เห็นใครอยู่ในนั้น เขาคงมาคนเดียว มากับรถที่มองผาดแรกเหมือนกล่องใส่ของ แต่เมื่อมองซ้ำ ขนลุกชันทันที  มันละม้ายโลงศพที่ตั้งอยู่ในเมรุ  นางอดคิดไม่ได้ว่าเดี๋ยวนี้สติสะตังผู้คนไม่อยู่กับร่องกับรอยแต่หนุ่มๆ   มิน่าล่ะ คนบ้าบอถึงเดินขวักไขว่ท้องถนน บ้าเดินร้องไห้ บ้าเป็นจราจรโบกรถ บ้ารำร้องลิเก  บ้าควักไอ้จ้อนมาอวด บ้าพูดคนเดียว  บ้ากันห้าร้อยจำพวกจริงๆ   แต่ก่อนนานๆ  ถึงจะเห็นคนบ้าบอสักคนหลงมาที่วัด  มาตอนแดดจัดจ้าจนหัวกบาลแทบแยก  นุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียว เสื้อก็ไม่ใส่ แต่ว่ามันก็รู้จักหิว มาขอข้าวก้นบาตรกิน แต่ไอ้คนนี้ มันบ้าทั้งที่แต่งตัวหล่อเหลา ขับรถยนต์มา  โว้ย... มันมีแต่คนบ้าบอ  มันคงใกล้เวลาโลกแตกแล้วกระมัง

หญิชราส่ายหัว  แม้แต่ฤดูกาลก็ยังพิเรนทร์ เดือนเมษาฯเดี๋ยวนี้มิใช่ว่าจะแค่ร้อนจนหมาหอบแดด  มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเหมือนคนกินยาผิดซอง  เช้าวันนี้ลมร้อนพัดกระโชกจนแสบหน้า  วันพรุ่งฝนตกกระหน่ำน้ำนอง  วันต่อมาลมหนาวมากอดรัดผิวกายจนสั่นสะท้าน หาเสื้อกันหนาวมาใส่แทบไม่ทัน  ฤดูกาลมันยังบ้าบอขนาดนี้  แล้วคนมันจะไม่บ้าบอได้อย่างไร 

 “ตาหอมเป็นเพชรในตม เดี๋ยวผมจะเจียรนัยให้เป็นเพชรที่สุกปลั่ง”

น้ำลายฟุ้งกระจายไปในลมร้อน  แต่เมื่อนางจ้องลึกลงในดวงตาชายหนุ่ม  กลับพบประกายความเชื่อมั่นอันเร้นลับ มันเป็นประกายที่แตกต่างกว่าชายหนุ่มที่เคยพบเจอ  

“ผมจะไปหาลุงหอมได้ที่ไหน”

ชายหนุ่มกราดตามองรอบบ้าน  มะม่วง ชมพู่ มะเหมี่ยว มะเฟือง ขนุนอวดลูกใบรื่นตา แต่คงไม่รื่นใจ เพราะเมื่อขนไปขายในตลาดแล้วได้เงินกลับมาน้อยนิด  สู้ภูมิปัญญาที่อยู่ในตัวตาหอมไม่ได้ มีค่ามหาศาล

“หมกอยู่ในกระท่อมสัปรังเคโน่น”

นิ้วงอๆ ชี้ไปยังสวนที่มีทางเดินเล็กๆ

ชายหนุ่มไม่รอช้า เหยียบย่างไปทางนั้น ทันที