ความเหนื่อยหน่ายของพ่อปู่

...ข้ากำลังนอนหลับสบายๆ  หน็อยแน่!  ดันมาปลุกข้าได้...

            พ่อปู่บ่นงึมงำ  ขณะพยุงตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ  แม้จะไม่ค่อยสบอารมณ์นักที่ถูกรบกวน  แต่ด้วยจิตใจที่เปี่ยมเมตตา  มีความปรารถนาดีต่อมนุษย์  อีกทั้งรักในแผ่นดินถิ่นเกิด  ทำให้แกมิอาจนอนเฉยนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอีกต่อไปได้

 หลังจากสลัดแขน  สะบัดหัว  จนคลายความง่วงงุน   แกจึงปรายตามองชายหนุ่มตรงหน้าแวบหนึ่ง  ก่อนจะมองไกลไปยังบ้านหลังคาสีแดงติดกันเป็นพรืด  บ่นงึมงำต่อ

...ไอ้พวกมนุษย์ขี้เหม็นเอ๋ย  แม้จะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ  แต่ในใจพวกเอ็งกลับมีแต่ความแตกต่างแตกแยก  ก่อเรื่องก่อราวให้ข้าปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่เรื่อย...

             พ่อปู่ดึงสายตามาจับกอไผ่ที่กำลังลู่ลมซู่ซ่าอยู่บนหัว ใบสีน้ำตาลแก่ปลิดจากขั้วร่อนลงทับถมดินหญ้าใบแล้วใบเล่า  แต่บางใบก็ละลิ่วลงมาค้างคาบนหลังคาบ้านทรงไทยหลังกะทัดรัดที่บนบ้านเป็นโถงโล่ง ไม่มีห้องหับ มีชายชราอาศัยอยู่เพียงลำพัง

แกจำได้ว่าเมื่อห้าหกปีก่อน  แกก็ต้องเผชิญกับฝันร้ายมาแล้วคราหนึ่ง  ครานั้นเลื่อยไฟฟ้าส่งเสียงคำรนคำราม  ชูฟันแหลมคมบั่นต้นไม้ล้มระเนระนาด  พวกมันต่างร่ำไห้กันระงม  แต่แกก็ไม่มีปัญญาเข้าไปช่วยเหลืออะไรได้  ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ  ปล่อยให้น้ำตาหยดไหลอาบสองแก้ม

มะม่วงป่าเก่าแก่ที่พอลูกโตขนาดหัวแม่มือสอยเอาไปตำน้ำพริกแมงดาได้รสชาติเด็ดสะระตี่   ต้นหว้าต้นพุมเรียงที่เด็กๆชอบเก็บลูกสุกมากินกันจนปากดำปี๋  ต้นตาลที่เคยมีเป็นดงก็เลื่อยบั่นโคนล้มลงโครมคราม รวมทั้งมะหาดลูกดกซึ่งนกกาโปรดปราน ต่างล้มด่าวดิ้นต่อหน้าต่อตาของแก 

จากชายป่าที่มีแมกไม้ร่มรื่น มีผลไม้ให้เก็บกิน จากท้องนาหน้าหนาวเหลืองเรืองรอง บัดนี้กลายเป็นทุ่งบ้านจัดสรรหลังคาแดงแจ๋ดแจ๋  มีผู้คนร้อยพ่อพันแม่แห่แหนกันเข้ามาอยู่ราวมดปลวกย้ายรังหนีน้ำท่วมขึ้นที่ดอน 

…ไอ้ความเจริญนี่มันช่างมีอำนาจเหลือล้น มันพรวดพราดเข้ามาเข่นฆ่าต้นไม้ใบหญ้าเสียราพณาสูร มันเปลี่ยนจากชุมชนที่ร่มรื่นสงบสุข  ให้กลายเป็นชุมชนที่อลหม่านวุ่นวายเพียงข้ามคืน  ด้วยข้ออ้างว่าเพื่อความเจริญ  เพื่อความอยู่ดีกินดี  แล้ววันนี้มีคนสักกี่คนที่ได้อยู่กินดี?...

            พ่อปู่หันกลับมาจองมองหน้าชายหนุ่ม  เห็นหน้าหม่นเศร้าของมันแล้วอดสมเพชไม่ได้  นับแต่มันมาใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่นี่ มันมาหาแกบ่อยที่สุด  มันบ่นว่าต้องได้รับความเดือดเนื้อร้อนใจอยู่ไม่หยุดไม่หย่อน  เห็นร่ำๆ ว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ก็ไม่เห็นมันไปสักที 

            “พ่อปู่ครับ  เมื่อไหร่ข้างๆบ้านเขาจะเลิกทะเลาะกัน  พวกเขาไม่เห็นใจผมบ้างเลย  ผมต้องทำงานดึกๆ ดื่นๆ  กว่าจะกลับก็ตั้งตีสองตีสาม  กลับมาก็อยากจะนอนหลับให้จุใจ  แต่ก็นอนไม่ได้  พอตีสี่ตีห้าพวกเขาตื่นมาทะเลาะกัน  วันก่อนเป็นบ้านข้างขวา  วันนี้เป็นบ้านข้างซ้าย  เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เป็นบ้านข้างหน้า เดี๋ยววันมะรืนก็เป็นบ้านข้างหลัง แล้วผมจะนอนหลับได้ยังไง?”

            ชายหนุ่มทิ้งคำถามอันน่าปวดหัวไว้หน้าเรือนไทย  แล้วก็เดินเซื่องๆ จากไป

            ...อดทนให้มากๆ  พ่อหนุ่ม...

พ่อปู่เอ่ยเบาๆ ในลำคอ ไม่แน่ใจว่าจะลอยเข้าหูชายหนุ่มสักครึ่งคำหรือไม่

            ...ความอดทนเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของคนสมัยนี้ ทนอีกหน่อยนะเอ็งนะ เดี๋ยวดีไปเอง…