เรื่องสั้น วันที่ไม่มีเงาหัว (จรัญ ยั่งยืน)

วันที่ไม่มีเงาหัว

1ข้อเสนอ

            “นายมั่นใจ?”

            ผมตั้งคำถามด้วยความหงุดหงิด จ้องใบหน้ากร้านเกรียม ขรุขระด้วยหลุมสิว มันคงระเบิดออกมาตอนที่พลังหนุ่มอัดแน่น แต่ทว่าวันนี้ถูกข่มทับด้วยริ้วรอยขีดข่วนยับย่นแทบหาที่ว่างไม่ได้ แม้ว่าแววตาคู่นั้นจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น   แต่บอกตามตรง  ผมไม่เชื่อว่าคราวนี้เขาจะก้าวไปได้ตลอดรอดฝั่ง มันไม่หมูหรอกเรื่องแบบนี้  ความเป็นไปได้มีแค่ศูนย์เท่านั้น  มันเป็นเรื่องของปลาที่ว่ายผิดน้ำ สุดท้ายก็ต้องแถกเหงือกตายเปล่า

เขาบุกเข้าถึงตัวผมจนได้ ท่ามกลางการสกัดกั้นของพนักงานรักษาความปลอดภัยอย่างอุตลุด  ด้วยไม่มีพนักงานรักษาความปลอดภัยบริษัทหมื่นล้านที่ไหนหรอกจะปล่อยให้คนแต่งตัวเหมือนพวกซาเล้งเก็บขยะข้างถนนเข้ามาพบประธานบริษัทโดยง่าย  ก็ดูสารรูปเขาสิ  ผมเผ้ารุงรังเหมือนถูกน้ำปีละหน สวมกางเกงยีนเก่าขาดพรุนทั้สองขา เสื้อเชิ้ตที่ใส่ก็กระดำกระด่าง  รองเท้าก็เป็นรองเท้าแตะหูคีบมีคราบราน้ำครำจับดำ ไม่มีใครเชื่อลงคอว่าคนอย่างเขาจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของธุรกิจหมื่นล้าน

“คุณพิชิต คุณคิดให้ดีนะ เรื่องนี้มันวิน-วินเกม”

สองหูของผมยังก้องถ้อยคำนั้นอยู่  ความจริงผมไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ    มันเหมือนมีเทวามาประทานยาวิเศษในช่วงที่ฝีของผมบวมเป่ง    เมื่อเขามาถึง ผมรีบกุลีกุจอพาผู้บริหารของบริษัททุกคนที่ยังทนอยู่กับบริษัทไปต้อนรับคนในขบวนรถยาวเหยียดร่วมยี่สิบคันที่จอดเรียงรายล้อมรอบตึกสูง ผมต้องทำความรู้จักกับนายตำรวจที่เดินกุมอัณฑะตามมาจนเมื่อยปาก แต่ผมจำชื่อพวกเขาได้ไม่เกินสามคน  ผมอดคิดไม่ได้ว่าคนมีอำนาจนี่เหมือนพระอุ้มบาตรที่ใส่ของวิเศษไว้มากมาย  ใครๆ ก็อยากเข้าไปห้อมล้อม

 “นายก็รู้คนอย่างเราไม่ชอบพูดเล่น”

แต่เสียงจากใบหน้ามากริ้วรอยก็แทรกเข้ามารบกวนสมาธิ  ภาพเมื่อยี่สิบปีก่อนผุดขึ้นตรงหน้า เขานำพาลูกเถ้าแก่โรงงานเชือดไก่ไปเรียนรู้การแบกปูนลูกละห้าสิบกิโลฯ สอนให้ผสมปูนเทพื้นอาคารเรียนโรงเรียนไกลปืนเที่ยง  สอนให้ตีตะปูยังไงไม่ให้งอ ผมยังอดภูมิใจไม่ได้ว่าได้ร่วมสร้างโรงเรียนแห่งหนึ่งในหุบเขาให้เด็กตาดำๆ ได้มีที่เรียนหนังสือ  ผมได้ทำงานร่วมกับคนที่วันหนึ่งๆ กินข้าวกับกับช้าวซ้ำๆ  ปลาย่าง น้ำพริกแนมผักป่า แม้ว่าผมจะไม่เคยกลับไปที่นั่นอีก แต่ครั้งนั้นก็ช่วยทำให้ชีวิตคุณหนูกร้าวแกร่งขึ้นทันตา สามารถยืนโต้ลมฝนได้โดยไม่ต้องมีใครคอยถือร่มให้ มันเป็นเรื่องที่ผมต้องขอบคุณเขา แต่ว่าวันนี้ผมกำลังเผชิญปัญหาวิกฤต ปราสาทเด่นตระหง่านสามสิบห้าชั้นและโรงงานทั่วทุกภาคที่พ่อสร้างไว้ถูกสนิมเนื้อกัดกินจนผุกร่อนพร้อมจะพังภินท์ได้ทุกเมื่อ นั่นเพราะความเห็นแก่ได้ของพี่น้องที่ผ่องถ่ายเงินกงสีไปโปะในกิจกการที่ล้มเหลวของตัวเอง ลากพาความวิบัติเป็นโดมิโน่ ที่มั่นที่แข็งแกร่งเสื่อมทรุด หากโดนพายุเข้าถล่มจังๆ แค่ลูกเดียวมันก็คงพังราบลงมา

“การเปลี่ยนแปลงมันต้องเริ่มต้นที่ตัวเอง”

ผมเห็นแววตาสุกใสของเด็กหนุ่มผู้มุ่งมั่น บ้าบิ่น  วันที่เขาขึ้นไปนั่งบนหลังคา ตอกตะปูโป๊กเป๊ก ขณะที่สายฟ้าฟาดเปรี้ยงปร้าง เขาให้คุณหนูหลบอยู่ใต้หลังคาคอยส่งกระเบื้องให้เท่านั้น ร่างที่มีน้ำหยดไหลยืนหยัดบนหลังคาอย่างองอาจ  เขาว่าผู้นำค่ายอาสาพัฒนาต้องเสียสละมากกว่าคนอื่น แม้ว่าจะรู้สึกว่าเขาบ้าบิ่นเกินไป แต่เมื่อเห็นแววตามุ่งมั่นจริงใจแล้ว  ใครที่คิดจะอ้าปากห้ามก็ต้องเงียบเสียง 

กว่าเขาจะลากผมออกจากคฤหาสน์แห่งความหวาดกลัวของนักธุรกิจที่กำลังรุ่งเรืองไปได้ ผมต้องโดนพ่อผรุสวาทจนปวดแก้วหู พ่อว่าทำงานอาสามันก็ดีอยู่หรอก มันทำประโยชน์ให้สังคมได้เล็กน้อย แต่มันเทียบไม่ได้หรอกกับธุรกิจที่ทำรายได้ให้ชาติร้อยล้านพันล้าน

“ลูกต้องเรียนรู้จากนักการเมืองบ้าง พวกเขาลงทุนต่ำ ตะลอนเดินไปยกมือไหว้ชาวบ้านไม่เว้นแม้แต่ลูกเล็กเด็กแดง แต่พออำนาจเข้ามาอยู่ในมือแล้วเขาก็เข้าสู่ห้วงเวลาของการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์  ทำเงินเป็นกอบเป็นกำ”

เหมือนกับท่านรองฯมาหาผมเมื่อไม่ถึงชั่วโมงมานี้

“น้องคิดให้ดีๆ นะ มันจะต่อยอดธุรกิจของน้อง จนนิตยสารฟอร์บส์ต้องรีบมาสำรวจสมบัติเอาไปจัดอันดับเลยทีเดียว น้องคิดให้ดีๆ  อาทิตย์หน้าพี่จะมาฟังคำตอบ”

เขาหัวเราะร่วน อ้าปากกว้างเห็นฟันจริงฟันปลอมสั่นระรัว  ก่อนจะยกก้นหนักๆขึ้นเดินอาดๆ   ผมรีบไปเปิดประตูให้  เขาพยักหน้าให้พวกที่ยืนกุมอัณฑะตามหลังไป ขณะที่พวกที่ถือ ว.อยู่ระหว่างทางต่างกรอกเสียงต่อกันเป็นทอดๆ

“บาตรอำนาจของเขาใหญ่จริงๆ” ผมงึมงำในลำคอ คำพูดของเขาทำให้คืนนี้ผมสามารถนอนหลับสนิทได้อย่างน้อยสามสี่ชั่วโมงหลังจากต้องพึ่งยานอนหลับมาตลอดสามเดือน