Share Girl เกมร้ายแบ่งกันรัก (เจ้าปลาน้อย)

บทนำ

"ในทวิตเตอร์มีคนทวีตว่ามีคนกินยาตายเพราะแกว่ะเรน"

"แล้วทำไมต้องกินยาตายเพราะฉันด้วย"

"ข่าวว่าแกไปทำเขาท้องแล้วทิ้ง "ฉันไม่เคยพลาด!"

'สโนว์^, มองหน้าพี่ชายฝาแฝดแล้วหัวเราะชอบใจ ส่วน 'เรน^, ที่ ได้ยินเสียงหัวเราะแบบนั้นก็ทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่เลยยกเท้าขึ้นเตะที่ แข้งน้องชายซึ่งหน้าตาเหมือนกับเขาราวกับเงาสะท้อนในกระจก "ขำอะไรนักหนา"

"แกมันเย็นซาชะมัด ผู้หญิงเรียกร้องความสนใจขนาดนี้กลับทำท่า ไม่รู้ร้อนรู้หนาว"

"ทำไมฉันต้องรู้ร้อนรู้หนาวด้วย ฉันไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับคนพวกนั้น สักหน่อย ถึงจะข้องเกี่ยว...แต่ก็จบไปแล้ว" เรนรีบแย้ง

"ผู้หญิงนี่น้า จะทำอะไรให้มันง่ายๆ ไม่ได้หรือไง ถ้าฝ่ายหนึ่งไม่มีใจ

ให้ก็แค่เดินจากไปง่ายๆ เหมือนตอนมาแค่นั้นก็พอ ต้องร้องห่มร้องไห้

ไร้สาระจริงๆ เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงต้องมีแก๊งเลดี้เอาไว้คุมกันเอง จะได้

ไม่ต้องเหนื่อยยุ่งยาก" สโนว์พูดเหมือนตัดพ้อ
เรนหัวเราะใส่น้องชายแล้วส่ายหัว

"เราเหมือนกันตรงที่ไม่แคร์ใคร แต่นิสัยส่วนตัวเราต่างกันลิบลับเลย ล่ะ โซคดีที่ฉันเป็นคนมีหัวจิตหัวใจ เลยรู้ว่าความรักคืออะไร"

"ถ้าแกรู้ว่าความรักคืออะไรคงไม่ไล่จีบดะ ทิ้งดะ พ้นดะแบบนี้หรอก

เรน^,,

"ฉันก็ทำเหมือนที่แกทำนั่นแหละสโนว์ ยอมรับเถอะว่าเรามันสปีซี่ส์ เดียวกัน เพียงแต่นิสัยส่วนตัวเราต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่ถ้าเราไม่แตกต่าง เลย ผู้หญิงก็คงจะหาเอกลักษณ์ไม่เจอ"

"ดูแกภูมิใจกับเอกลักษณ์แบบนี้นะ"

"มันเป็นสิ่งที่หาได้ยากในฝาแฝด สันดานเดียวกัน แต่นิสัยส่วนตัว ไม่เหมือนกันเลย"

คนทิ้งคู่มองหน้ากันเองแล้วหัวเราะ ทิ้งสองคนคือฝาแฝดที่มีทุกอย่าง เหมือนกันหมดยกเว้นนิสัยส่วนตัวที่แตกต่างกันสุดขั้ว อย่างสโนว์ นิสัย เจ้าอารมณ์ บ้าพลัง พูดอะไรตรงไปตรงมาเสมอ ไม่ชอบความยืดเยื้อ แต่ ก็ชอบเล่นกับไฟจนทำให้มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจเสมอ

ส่วนเรน เพลย์บอยอารมณ์ดี ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม ใจเย็น ไม่ชอบ ทำร้ายจิตใจใคร แต่ชอบเอารัดเอาเปรียบคน และเจ้าชู้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่า น้องชาย ทว่าทิ้งสองคนมีสันดานที่เหมือนกันมากคือเห็นสาวๆ เหมือน เสื้อผ้า ใช้แล้วทิ้ง ไม่คิดจะหยิบมาใส่อีก

"ฉันเบื่อจังเรน" สโนว์มองหน้าพี่ชายที่เกิดก่อนไม่ถึงสองนาทีแล้ว ถอนหายใจ "หรือจริงๆ แล้วฉันไม่มีหัวใจกันนะ ทำไมฉันรักใครไม่เป็น เลยทิ้งๆ ที่มีผู้หญิงมาให้เลือกมากมายอย่างนี้^,,

"แกคิดจะมีความรักกับเขาด้วยเหรอ"

"แกไม่คิดเหรอ"

"ไม่คิด"

"ทำไม

"ได้ยินว่ามันมักจะทำให้เราเจ็บ และฉันไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้อง

11

ลงไปเกลือกกลิ้งกับความเจ็บปวดประเภทนั้น ฉันอยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว"

เรนยักไหล่

"แต่ฉันอยากรู้จักนะ อยากอกหักบ้าง อยากรู้ว่ามันทำให้คนเราเจ็บ ปางตายขนาดนั้นได้ยังไง...ขนาดที่ทำให้คนอย่างเราๆ อยากตายน่ะ"

"ไร้สาระ ถ้าฉันจะอยากตายด้วยเรื่องอะไรสักอย่างต้องไม่ใช่เพราะ เรื่องความรักแน่ๆ ฉันขอเป็นนักล่าทำให้คนอื่นอยากตายเพราะตัวฉันเอง จะดกวา"

"แกมันขี้กลัวน่ะเรน แต่เอาเถอะ ต่างคนต่างความคิด"

แล้วพี่น้องคู่นี้ก็นั่งเบื่อนั่งเซ็งกันไปเฉยๆ อย่างไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่แล้ว...ความคิดแปลกๆ ที่มักจะผุดขึ้นมาในหัวที่เต็มไปด้วยจินตนาการ ของเรนก็ปรากฏกายลิ้น!

"สโนว์ ฉันมีไอเดียมาเสนอ เมื่อเช้า¹ฉันเจอผู้หญิงคนนึง" เรนพูด

เสียงดัง

"แล้วแกก็ชอบเขาอีกล่ะสิ

"อันนั้นไม่ได้เรียกไอเดีย การเจอผู้หญิงคนนึงเป็นสิ่งที่คนทั่วไปเขา ก็เจอกัน แกฟังให้จบก่อนเร่!!! >0<"

"ก็ว่ามาสิ ฉันไม่ได้หนีแกไปไหนสักหน่อย มีอะไรก็พูดมา" สโนว์ ว่าพลางเบือนหน้าหนี

"เราสองคนกำลังเบื่อๆ ใช่มั้ย"

"อ่าฮะ"

"ทำไมเราสองคนไม่เล่นเกมกันล่ะ"

"เกมอะไร" พอได้ยินว่าเป็นเกม หัวสมองนักล่าก็รีบหันไปทำหน้าสนใจ

"ปัญญาอ่อน ฉันไปซื้อเกมเอาตามสะพานเหล็กก็ได้มั้งแบบนั้น ไม่เชย ไปหน่อยหรือไง"

"เราไม่เคยแย่งแฟนกันเลยนะ แกว่ามันไม่แปลกเหรอถ้าพี่น้อง ฝาแฝดจะแย่งแฟนกันเองน่ะ >0<"

"มันมีแปลกกว่านั้นอีก" สโนว์'ออกปากอย่างคนเริ่มมีไอเดีย เรนที่ เห็นน้องชายทำน้ำเสียงตื่นเต้นเลยพลอยสนอกสนใจไปด้วย "อะไรเหรอ 0_0"

"จะเป็นยังไงถ้าพี่น้องฝาแฝดแชร์ผู้หญิงคนเดียวกันโดยที่เธอคนนั้น ก็สมยอม"

"0_0 เฮ้ย!"

"แกคิดว่าไง

เรนออกจะทึ่งกับความคิดของน้องชาย ตอนแรกเขาทำหน้าตกใจ สุดขีดก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างสนุกสนาน

"ยอดไปเลย! แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่ล่ะ จะเริ่มกับใคร เราจะต้องทำ ยังไงบ้าง"

"เราต้องเริ่มจากการจีบผู้หญิงคนเดียวกัน จากนั้นก็ทำให้เธอคนนั้น

รู้สึกขาดเราสองคนไม่ได้" สโนว์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ "แล้วไงต่อ" เรนถาม

"แล้วเราก็ค่อยบอกให้เธอคบกับเราสองคน...แบบสมยอม"

"แล้วจะเริ่มกับใคร"

"กับใครก็ได้...เอาเป็นผู้หญิงที่แกบอกว่าเจอเมื่อเช้าอะไรนั้นก็แล้วกัน" "เยี่ยมไปเลยน้องชาย!"

1

"ฮือๆ ฉันจะทำยังไงดีแก ขาดเขาไปฉันคงอยู่ไม่ได้ TTOTT"

เสียงของเด็กนักเรียนหญิง ม.ปลาย ที่น่าจะอ่อนกว่าฉันสักปีหนึ่ง

ได้กำลังร้องห่มร้องไห้ใส่เพื่อนปานจะขาดใจ ราวกับมีใครมาแย่งกล้วยไป

จากมือลิงอะไรทำนองนั้น ฉันที่ยืนรับออเดอร์อาหารเลยได้แต่มอง...มอง

แล้วก็มอง =_= ไม่เห็นต้องเดาว่าร้องไห้แบบนี้เป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่

ถูกทิ้ง!

"มันก็แค่ผู้ชายคนเดียวเองแก เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเรื่อยๆ แกสวย

หน้าตาดี สักพักเดียวเดี๋ยวก็หาได้ใหม่"

"ไม่! ใจฉันมีแต่เขา ฉันมีแต่เขา!"

โอ้! สาวน้อยของเหล่าปวงซน เพื่อนเจ้าก็พูดถูกแล้วนะว่าเจ้าเป็น คนหน้าตาดีเดี๋ยวก็หาได้ใหม่ แต่ฟังจากการยืนยันของนางแล้วทำให้ฉันรู้สึก ได้ว่า...ช่างเป็นคนที่หนักแน่นในรัก หา'ได้'ยาก'ในยุคปัจจุบันนี้'ยิ่งนัก "จริงอย่างที่เพื่อนเธอบอกนะ หน้าตาดีเดี๋ยวก็หาได้ใหม่"

"( 0_0)(!!0_๐)"

ทุกสายตาหัน'ไปมองยังเสียงที่แทรก'ขึ้นมากลางดงพงไพร แม้แต่ฉัน ที่ยืนรับออเดอร์อยู่ก็ยังหันไปมอง เพราะเสียงที่ดังมาเป็นเสียงของ 'ผู้ชาย^, ไม่ใช่เสียงหวานใสก้องกังวานดุจการเวกของเพื่อนๆ คุณผู้หญิงท่านนี้ 0_0H

"เรน =<ว="

ดูเหมือนทุกคนจะรู้จักผู้ชายคนนี้เป็นอย่างดี เพราะพอคนหนึ่งพูด ซื่อ ทุกคนในกลุ่มก็ทำตาเป็นประกายวิบวับราวกับเรื่องเศร้าเมื่อกี้ได้ระเหย ไปกับอากาศแล้ว แม้แต่ฉันเองยังสนใจผู้ชายมาใหม่ที่มีนามว่าเรนเลย... ก็แหม...ทุกคนก็น่าที่จะทำตาเป็นประกายวิบวับอยู่หรอก หน้าหล่อเล่นเอา ตะลึงปากเปิกค้างขนาดนี้

รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ดูยังไงก็ไม่ใช่การเสแสร้ง พอรวมกับใบหน้ารูปไข่

สมส่วนยิ่งช่วยเสริมให้ใบหน้าเด่นเป็นสง่าขึ้นมาอีก แถมรูปร่างยังสูงโปร่ง

นัยน์ตาสีดำสนิทซวนให้นึกถึงท้องฟ้ายามคาคืนที่ไม่มีแสงของดวงดาว แต่

ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ทำให้รู้สึกเหมือนต้องมนตร์สะกดอยู่ดี (>< )( ><)

ไอ้ย่ะ! นี่ฉันกำลังพร่ำพรรณนาเป็นนิยายของเจ้าปลาน้อยเลยนะเนี่ย

และแล้วก็มาถึงจุดพีกของเรื่อง เมื่อเรน ชายหนุ่มที่ฉันพร่ำพรรณนา ว่าหล่อลากกระซากไล้ล่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวไปทางสาวน้อยน่าสงสารคนนั้น "ซับน้ำตาซะ ฉันไม่ชอบมองผู้หญิงร้องไห้...ถ้าฉันยิ้มให้แล้วเธอยัง ร้องไห้อยู่ ฉันจะไม่สนใจเธออีก"

"ดีมาก >_0"

14

แล้วเรนก็เดินจากไปนั่งอีกโต๊ะ เหลือไว้แค่เพียงความมึนงง...ของฉัน นั่นเอง! อะไรวะเนี่ย แค่มาพูดสามสี่ประโยคก็ทำให้ผู้หญิงที่กำลังจะตีอก ซกหัวตัวเองคนเมื่อกี้ยิ้มออกมาได้แล้ว บ้าหรือเปล่า...ไม่สิๆ ยัยผู้หญิงคนนี้ น่ะบ้าหรือเปล่า 0๐0!!!

"ฉันจะเลิกสนใจไอ้บ้านั่น ฉันพบรักใหม่แล้ว >0<"

"เขาช่างเป็นพ่อพระมาโปรด >0<//"

"ชาบูๆ"

ทุกคนพากันพร้อมใจปลื้มปีติยินดี แม้แต่ฉันเองยังซึมซับบรรยากาศ นั่นเข้าไปด้วยอย่างไม่ทันตั้งตัว...แต่ทว่าช้าก่อน! สรุปยัยพวกนี้จะสั่งอะไร ยืนนานแล้วนะยะ

"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าต้องการจะสั่งอะไร" ฉันเอ่ยถาม

"อะไรก็ได้ที่เป็นเธอ *0* (วิ้งๆ)"

อันตัว ข้า เนี่ย นะ

"เอ่อ...ขอเมนูที่ซัดเจนกว่านี้อีกสักนิดนึงเถอะค่ะ"

"อะไรก็เอามาเถอะ น่ารำคาญ!"

ก็ไม่แปลกใจหรอกนะว่าทำไมถึงถูกผู้ชายทิ้งแล้วมานั่งร้องห่มร้องไห้ ฟูมฟายเป็นควายน้อยแบบนี้ อารมณ์เล่นเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาน่าด่าเป็น ที่สุด อึ!!! เออ ฉันจะไปเอาอะไรก็ได้มาให้กิน แล้วอย่ามาบ่นทีหลังนะ แม่คุณ!

"อย่าหัวเสียไปเลย สั่งให้สาวน้อยโต๊ะนั่นแบบเดียวกับที่ฉันสั่งนั่นแหละ

AA"

เรนที่นั่งอยู่โต๊ะเยื้องๆ กันคงจะได้ยินทิ้งหมด เขาจึงเอ่ยขึ้นตอนที่ฉัน ทำหน้าบูดเดินกระแทกเท้าตึงๆ จะไปสั่งออเดอร์ รอยยิ้มของเขา

ยังคงละมุนละไมละม่อมละแม่มไม่มีเสื่อมคลาย เล่นเอาคนที่ได้ยินน้ำเสียง นุ่มนวลนั่นแทบจะหัวใจวายคล้ายจะเป็นลม =0 =

"คะ...ค่ะ"

"AA เหวอ! ระวัง!!"

และในช่วงวินาทีที่แสนจะมีความสุขก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

พี่ไก่ที่เพิ่งจะล้างจานเสร็จและกำลังจะแบกจานกองมหึมาไปหลังร้านเดิน ตัดหน้าเป็นหมาข้ามถนนมาปะทะเข้ากับฉันพอดี จานกว่ายี่สิบใบลอยอยู่ กลางอากาศแบบภาพสโลว์โมชั่น จากนั้นก็ตกลงมาราวกับห่าฝนเสียงดัง...

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

"โอ๊ย!"

เศษจานกระเบื้องที่ตกกระแทกพื้นปลิวมาเฉียดเสียดสีกับผิวหนังที่ แก้มซ้ายของฉันด้วยความเร็ว แม้จะไม่แรง แต่ก็รับรูได้ถึงความปวดแปลบ

เลือดสีแดงค่อยๆ ปริ่มออกมาจากปากแผล และคนที่เห็นมันเซ่นกันก็คือ

คนที่อยู่ตรงนั้น...เรน

เธอเลือดออก"

และการห้ามเลือดแบบใหม่ที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ประสบพบเจอก็บังเกิด คนหน้าหล่อลุกจากโต๊ะแล้วเดินเข้ามาหา ก่อนจะนั่งยองๆ ลงตรงหน้าแล้ว ใช้ลิ้นบางๆ ของเจ้าตัวชิมเลือดที่หน้าฉันราวกับเห็นว่าฉันเป็นแมวที่ต้องการ ให้แมวอีกตัวช่วยสมานแผลหลังได้รับบาดเจ็บ เหตุการณ์จานแตกว่า น่าตกใจแล้ว แต่สิ่งที่เขาทำน่าตกใจกว่า >///<

"ทะ...ทำบ้าอะไรน่ะ!"

ฉันผลักเขาออกด้วยความเขินอาย เรนมองฉันอย่างงงๆ แล้วขมวดคิ้ว "ก็เห็นเวลาหมาแมวบาดเจ็บ พวกมันใช้ลิ้นเลีย ฉันทำอะไรผิด" "แต่ฉันเป็นคน! ไอ้...ไอ้คนเลว ไอ้คนชอบฉวยโอกาส"

"ด่าแรงจัง! ฉันตั้งใจจะช่วยเธอแท้ๆ นะ >0<"

ทุกคนในร้านมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมึนงง จะมีก็แต่สาวๆ ที่ ปลาบปลื้มเรนโต๊ะนั้นที่เสียงดังแทรกขึ้นมาด้วยความที่อยากจะเข้าข้าง แบบไม่ลืมหูลืมตา

"ใช่ เรนอุตส่าห์ช่วย ยัยนรกขุมสุดท้าย"

โอ๊โห! นี่คือคำด่าที่ไม่หยาบคาย แต่ทำไมฉันเจ็บปวดจังเลยฟะ!!!

ฉันลุกพื้นยืนแล้วชี้นิ้วไปที่หน้าประตู

"ไสหัวออกไปกันให้หมดเลยนะ ทั้งผู้หญิงผู้ชาย ฉันไม่ต้อนรับแล้ว

ไปเลย!!!"

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)