Ex-Lovers ปมลับซ่อนรัก

PART ONE

If Loving You with All My Heart's Crime,
Then I'm Guilty...

 

1
ฮันดาจอง

 

ใครผ่านไปผ่านมาเห็นเข้าก็คงจะนึกสงสัยแน่ๆ เลยว่านักเรียน ม.ปลาย โรงเรียนฮุนแทที่มีเครื่องแบบสีดำอำมหิตเหล่านี้มายืนเกาหลีมุงอะไรกันแถวนี้มากมายเต็มไปหมด หน้าตาหรือก็เถื่อนสะเด็ดเผ็ดเด็ดดวงกันเสียจริงๆ T_T แถมยังมีสรรพอาวุธครบมือประหนึ่งกำลังเตรียมตัวไปสงครามโลกด้วยอ่ะ TT_TT แต่ที่ไม่เข้าพวกที่สุดเห็นจะเป็นสาวน้อยร่างบางคนหนึ่งที่ยืนสั่นระริกดิกๆ เป็นลูกนกตกน้ำอยู่กลางวงเนี่ยแหละ...

นักอ่านที่มีประสบการณ์อ่านนิยายรักมานานก็คงพอจะเดาออกว่ายัยลูกนกนั่นต้องเป็นนางเอกแน่ๆ

และคนที่กำลังบรรยายให้นักอ่านฟังอยู่นี่ก็ต้องเป็นนางเอกเช่นกัน ดังนั้น ตามกฎแห่งฉัน (?) นางเอก = ฉันนั่นเอง

คำถามคือ...ฉันมายืนทำอะไรอยู่ในวงล้อมของทหารสงครามโลกเหล่านี้...

"นี่!! มัวแต่ยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้!! ฉันอุตส่าห์ยกพลมาสู่ขอชักชวนเธอไปเดตแล้วนะ!! ลำบากแค่ไหนรู้มั้ยกว่าจะถ่อมาถึงที่นี่ หัดเกรงใจกันบ้างสิ!!" นายคนที่ยืนอยู่หน้าสุดตะคอกใส่ฉันด้วยท่าทางโกรธาสุดขีดชีวิตเกินร้อยล้าน TT_TT ดีนะที่ตาฉันไม่ดี เลยไม่ทันได้นับว่าฝอยน้ำลายกระเด็นมากี่หยดกันแน่

"ขะ...ขอโทษจริงๆ แต่ว่าฉันน่ะมี..."

"ห้ามตอบว่ามีธุระนะ!! ฉันลำบากขนาดนี้เพื่อเธอเชียวนะ หัดสำนึกบ้าง!! เพราะฉะนั้นอย่ามาอิดๆ ออดๆ!!"

"ขอโทษค่ะ"

ว่ากันตามจริงหมอนี่เป็นใครมาจากไหน ลูกเต้าเหล่าใครฉันก็ไม่รู้จัก T_T แล้วทำไมฉันจะต้องเกรงอกเกรงใจนั่งก้มหัวปลกๆ ขอโทษขอโพยเขาด้วยล่ะเนี่ย แต่พอเห็นใบหน้าเหนื่อยล้ากับค่าพูดทวงบุญคุณแบบนั้นแล้ว ฉันดันอดรู้สึกผิดไม่ได้น่ะสิ ทั้งที่ฉันเองก็จำไม^่ได้ว่าเคยไปขอร้องให้เขายกพรรคยกพวกมาชวน (บังคับ) ให้ฉันไปเดตกับเขาตั้งแต่ชาติปางไหนกันแน่

"ไป! ไปกันได้แล้ว!!"

"มะ...ไม่ได้นะคะ! ฉัน...ฉันรอแฟนอยู่ และ...แล้วแฟนฉันต้องไม่พอใจแน่ถ้าฉันผิดนัดเขาไปเที่ยวกับคนแปลกหน้า TOT"

"แปลกหน้าอะไรกัน ยืนคุยกันมาตั้งหลายนาทีแล้ว!! ถ้าไปเที่ยวกับฉันเดี๋ยวก็รู้จักกันมากขึ้นเอง!! =()="

ยะ...อย่ามาโมเมสิ

"ตะ...แต่แฟนฉัน..."

"เลิกกับมันแล้วมาคบกับฉันดีกว่า ฉันมองเธอมาตั้งนานแล้วนะ แถมยังมาตั้งไกลเพื่อเธอคนเดียวโดยเฉพาะ!!"

"ไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ นะคะ ไว้โอกาสหน้า..." ฉันเกรงใจเขาอีกแล้ว T_T โรงเรียนฮุนแทอยู่ในซูวอน จะเดินทางจากซูวอนมาถึงโซลก็ไกลพอสมควรนี่นา แต่ฉันยังพูดไม่ทันจบดี...อะไรบางอย่างยาวๆ ก็พุ่งผ่านหน้าฉันไปกระแทกเข้ากับท้องของนายคนนั้นเสียงดังอั้กใหญ่ 0_0~ จนคนถูกประทุษร้ายถึงกับกระอักไส้ออกมากอง...

โอเค...เว่อร์ไปหน่อย แต่ก็ดูท่าจะเจ็บเอาการอยู่นะ ฉันตาเหลือกแล้วรีบพุ่งเข้าไปจะดูอาการ แต่ก็ไม่ได้พุ่งไปไหนอยู่ดี...เมื่อเอวบางถูกคนตัวสูงๆ ยิ่งกว่ายักษ์คว้าวูบเดียวแทบจะลอยขึ้นจากพื้น TTOTT!

"ยังจะเข้าไปช่วยมันอีก ยัยบ้าเอ๊ย =_="

"กะ...ก็เค้าอุตส่าห์มาถึงนี่...แล้วเมื่อกี้ก็ดูท่าจะเจ็บ..."

"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ -_- ให้ตายเถอะ...ละสายตาไม่ได้เลยใช่มั้ย ต้องให้ล่ามโซ่ตัวติดกันตลอดใช่มั้ยเธอถึงจะไม่ถูกก่อกวนน่ะ บ้าชะมัด วันหลังก็หัดพูดชื่อฉันซะให้ชินเซ่! เช-จุน-ซาง!! ได้ยินชัดมั้ย หรือต้องให้เขียนใส่กระดาษแล้วฝังลงไปในเซลล์สมองน่ะ!"

นายคนตัวสูงด่ามาเป็นชุดแทบจะเอาไปเขียนมหากาพย์ได้แล้วด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างถึงที่สุด ก่อนจะหันไปหาพลพรรคกองทัพฮุนแทที่ยืนมองมาด้วยแววตาประสงค์ร้าย เพราะหัวหน้าของพวกเขาถูกซัดด้วยไม้ในมือของ 'จุนซาง^, จนทรุดลงไปนอนร้องหาแม่อยู่กับพื้นเสียแล้ว จุนซางทำหน้าพิโรธยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นอะไรขัดตาขัดใจ ทันใดนั้นเอง...เขาก็แยกเขี้ยวใส่พวกโรงเรียนฮุนแทที่ยืนหักข้อมือกร๊อบๆ กันอยู่ตรงหน้า ก่อนพยักหน้าให้แล้วพูดเสียงเย็น...

"เข้ามาทีละคนจะได้ตายทีละคน...แต่ถ้ากลัวเหงาก็เข้ามาทีเดียวให้หมด..." นัยน์ตาสีดำสนิทกวาดมองพวกเขาเรียงตัว "...จะได้ตายมันทีเดียว หมดทุกคนเลย"

"นะ...หน็อย!! ไอ้เวรนี่กล้าทำร้ายลูกพี่ของพวกเรา!!! แถมยังมาคนเดียวด้วย!! คิดเหรอว่าจะได้รอดไปง่ายๆ!!"

"ใช่!! คอยดูนะ!! พวกเราจะฆ่าแกทิ้งแล้วชิงคุณนายซางมาให้ได้!!"

พวกโรงเรียนฮุนแทที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังจะตายโหงกันในอนาคตอันใกล้นี้ตะคอกใส่หน้าจุนซางที่ยืนหน้าตึงสนิท ว่าแต่คุณนายซางนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย TOT

จุนซางไม่ว่าอะไร เขาเพียงแต่เงื้อไม้ขึ้น "เรอะ งั้นก็เข้ามา"

"ยะ...อย่ามาท้านะ!! เค้าฆ่าทิ้งจริงๆ นะตัว!! TTOTT" จากสีหน้าแข็งขันกลายเป็นซีดเชียวเหี่ยวเฉาไปถนัดตา ฉันรู้สึกสงสารจนอยากจะเข้าไปบอกให้พวกเขารีบวิ่งหนีชะมัดเลย แต่ฉันก็กลัวจุนซางเหมือนกันนี่นา ฉะนั้น...ไปสู่สุคติเถิด... (อาเมน)

"ไม^่ได้ท้าโว้ย -_- แค่รำคาญ คนจะรีบไปกินข้าว"

นั่น...จุนซางโมโหหิวด้วย...ประสบการณ์อันโชกโชนบอกให้ฉันรู้ว่า... เวลาจุนซางโกรธเขาจะน่ากลัวกว่าปกติแปดพันเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าเขาโมโหหิวด้วยแล้วล่ะก็...

ประสบการณ์อันโชกโชนอีกเช่นกันที่บอกให้รู้ว่าไม่ควรไปคำนวณให้จิตใจหวาดผวาเล่นน่ะ TT_TT

"นับหนึ่งถึงสามถ้ายังไม่เข้ามา...ฉันจะเข้าไปหักคอพวกแกทีละคนเลย หนึ่ง...สอง..."

"พะ...พวกเรามีเยอะกว่านะเว้ย TOT"

"สาม...ไม่สนแล้ว ลาก่อน! =_="

ถ้าหากตอนนั้นฉันกลั้นใจลากคอจุนซางออกมาจากสมรภูมิไม่ทันคงได้ตายกันจริงๆ แน่... หมายถึงพวกนั้นน่ะนะ ไม่ใช่จุนซางที่มีไม้ (ไม่รู้อุตส่าห์ไปหามาจากไหน) อยู่ในมือหรอก T_T แต่เห็นสภาพเลือดนองของแต่ละคนแล้วสงสารนี่นา แถมจุนซางยังมีประวัติกับตำรวจมากมายอีกต่างหาก ขืนก่อเรื่องอีกมีหวังโดนจับส่งแดนประหารจริงๆ แน่ TT_TT ฉันยังไม่อยากให้แฟนกลายเป็นอาชญากรโหดนี่นา

แต่ผลของความหวังดีนั้นกลับทำให้จุนซางอารมณ์บูดสนิทชนิดใบบัวที่ไหนก็ปิดไม่มิดเลยอ่ะ TT_TT เสียใจที่สุดเลย เสียจายยย

"ขอโทษน้า

"เลิกพูดชะทีสิไอ้คำว่าขอ'โทษเนี่ย เธอทำอะไรผิดที่ไหนกัน! =_="

"แล้วนายโกรธทำไมอ่ะถ้างั้น -0-"

"ไม่ได้โกรธ!"

โกหก T_T หน้าตาอย่างกับอยากหักคอใครสักคนอย่างนั้นไม่โกรธที่ไหนกัน

"ฉันแค่กำลังคิดเฉยๆ" จุนซางตอบพลางหยิบช้อนขึ้นมาตักพีพิมบับกิน ฉันเอียงคอมองเขาอย่างประหลาดใจ

"คนอย่างจุนซางคิดกับเค้าด้วยเหรอ ปกติเห็นทำอะไรไม่เคยคิด”

"นี่ถ้าเธอไม่ได้ซื่อว่าฮีนดาจองและเป็นแฟนของฉันล่ะก็...สาบานได้ว่าฉันจะต้องตีเธอให้ตายอยู่ที่นี่แน่ๆ"

"ขะ...ขอโทษค่ะ T_T"

"แล้วตกลงคิดอะไรอ่ะ"

"จริงๆ ก็ไม่ได้คิดหรอก แค่เครียด"

"เครียด 0_0~ มีอะไรเหรอ ฉันช่วยได้มั้ย"

จุนซางเหลือบมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วยื่นมือมายีหัวฉันอย่างมันเขี้ยว "ช่วยน่ารักให้มันน้อยลงก็คงจะดีหรอก"

"อะ...อะไรนะ"

"ก็เล่นน่ารักแถมยังใจดีนิสัยอ่อนโยนสมชื่ออย่างเธอ...มันทำให้ฉันเป็นห่วงจนแทบจะบ้าทุกครั้งที่ห่างสายตาน่ะสิ" จุนซางตอบเรียบๆ นิ่งๆ พลางมองฉันด้วยดวงตาเรียวคมกริบสีดำสนิทของเขา...ดวงตาที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงจนเหมือนจะบ้าไปได้ทุกครั้งที่มองสบ ตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตาฉันก็ตกหลุมรักไปทั้งตัวแล้ว...คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงมีดวงตาที่ทรงอิทธิพลได้ขนาดนี้

ฉันก้มหน้าหลบสายตาทรงพลังนั้นก่อนที่หน้าจะร้อนมากไปกว่านี้ แต่ตัวการกลับยังไม่สำนึกผิด ยื่นมือมาเชยปลายคางฉันให้เงยหน้ากลับนั้นไปสบตากับเขา แล้วทาบทับริมฝีปากร้อนจัดลงมาโดยไม่สนใจว่าฉันจะตื่นเต้นจนช็อกหัวใจวายตายอนาถอยู่ในร้านอาหารนี่หรือไม่

และแม้กระทั่งหลังจากเขาถอยออกไปแล้วสองนาที ฉันก็ยังนิ่งค้างอยู่ในท่านั้นเพราะตื่นเต้นจนตัวแข็งทื่อ

"ท่าทางน่ารักแบบนี้...เก็บไว้ให้ฉันดูคนเดียวนะ"

"ทะ...ท่าอะไรนะ =0=///"

"บ้าเอ๊ย อย่ามาทำให้ฉันอยากขังเธอไวในบ้านตลอดไปสิวะ” จุนซางทึ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ''ถ้าใครหน้าไหนได้เห็นสีหน้านั้นของเธอล่ะก็... ฉันจะตามไปควักลูกตาผ่าสมองลบภาพนั้นในหัวมันไปให้หมดเลย"

ถ้าอย่างนั้นถึงมีใครได้เห็นฉันก็จะไม่บอกนายล่ะนะ TT_TT

'เซจุนซาง’ เป็นผู้ชายที่ใบหน้าอันหล่อเหลา เส้นผมนุ่มลื่นสีดำยาวปรกหน้าหน่อยๆ กับนัยน์ตาคมกริบดุจมีดสีดำสนิทของเขาล่อลวงเอาหัวใจของผู้หญิงไปขยี้ทิ้งมาแล้วทั่วทุกสารทิศ ผู้ชนะสิบทิศหรือจะสู้จุนซางผู้ชนะร้อยทิศ T_T เป็นคนเข้าใจยากถึงขนาดที่ว่าวิชาตรีโกณมิติชิดซ้าย พีทาโกรัสชิดขวาเลยทีเดียว ความอดทนหรือก็ตาจนแนบราบไปกับผืนแผ่นดิน รอใครได้ไม่เกินห้าวินาที อารมณ์หรือก็ร้อนแรงแหกโค้งหักศอก แปรปรวนเสียจนฉันติดเทอร์โบแล้วก็ยังตามไม่ทัน เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง ชี้นกต้องเป็นนก ชี้ไม้ต้องได้ไม้ TT_TT ฟังดูลำบากที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยเป็นที่สุด...

แต่ถึงอย่างนั้นจุนซางก็เป็นผู้ชายที่ใจดียิ่งกว่าใคร...เข้าใจฉันยิ่งกว่าใคร และ...รักฉันยิ่งกว่าใคร -///-

ถึงเขาจะไม่เคยพูดออกมา ฉันก็รู้ได้จากความรู้สึกที่สื่อผ่านแววตา...

เห็นอย่างนี้ฉันก็มีเซ้นส์ดีเหมือนกันนา- >///< ชอบอ่านนิยายมากก็อย่างเนี้ยแหละ มองอะไรก็เป็นนิยายไปหมดเลยอ่ะ ขนาดตอนจะคบกับจุนซาง ฉันยังถอดแบบนิยายออกมาเป๊ะเลย คำว่า 'รักแรกพบ’ น่ะ...เพิ่งรู้ว่าที่จริงแล้วมันก็มีจริงเหมือนกันแฮะ

ฉันเจอกับจุนซางครั้งแรกที่เอเวอร์แลนด์ตอนปิดเทอมหน้าร้อน เพราะต่างคนต่างก็ไปแบบไร้คู่ชู้ชื่น หนำซ้ำเขายังผ่านมาเจอฉันนั่งร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า...เขาก็เลยเวทนาสงสารเข้ามาคุยด้วยน่ะ >///< พอปลอบจริงๆ ก็ขู่นั่นแหละ T_T) จนฉันหยุดร้องไห้แล้วเขาก็จากไปไวว่องประหนึ่งสายลม ฉันก็เดินล่องลอยอยู่คนเดียวจนไปเจอพวกตามตื๊อ (แบบเมื่อตอนเปิดเรื่องเป๊ะ ไม่รู้ทำไมฉันเจอพวกนี้บ่อยนัก T_T) แล้วจุนซางผู้น่าสงสารก็ผ่านเข้ามาพอดี...เขาก็เลยช่วยฉันไว้ และต้องตกกระไดพลอยโจนคอยดูแลฉันที่วิ่งหนีจนข้อเท้าแพลงไปส่งบ้าน

แล้วก็เลยได้รู้ว่าเขาอยู่โรงเรียนมัธยมปลายเซจอง...หนำซํ้ายังเป็นหนึ่งใน 'ผู้มีอำนาจ^, ของโรงเรียนอีกต่างหาก... ฉันในตอนนั้นไม่รู้ว่าไอ้ผู้มีอำนาจนั่นคืออะไร นึกว่าจะเป็นพวกกรรมการนักเรียนอะไรทำนองนั้น เพิ่งมาประจักษ์เอาก็ตอนหลังว่าผู้มีอำนาจแท้จริงแล้วก็คือมาเฟียดีๆ นี่เองต่างหาก TT_TT แต่ถึงอย่างนั้นก็มีอย่างหนึ่งที่ฉันไม่รู้และไม่เคยได้ถาม...ว่าวันนั้นเขาไปทำอะไรคนเดียวที่เอเวอร์แลนด์ ทั้งที่หนุ่มหล่อระดับเขานั้นก็น่าจะมีสาวๆ ในสต็อกให้เลือกควงรายวันแท้ๆ "นี่!! ฮันดาจอง!!"

"กรี๊ด! TOT!!"

"อยู่กับฉันแล้วยังจะเหม่อลอยอยู่ได้นะยัยบ้า -_-" จุนซางพูดอย่างโมโหพลางบีบจมูกฉันอย่างมันเขี้ยว เจ็บนะ!

"คิดอะไรเพลินๆ หน่อยเดียวเอง T_T"

"งั้นก็ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเมื่อกี้น่ะสิ =_=" จุนซางทำหน้าบูด ก่อนจะถอนหายใจยาวเมื่อเห็นฉันส่ายหน้า T_T ผิดไปแย้วค่ะ "ฉันกำลังจะบอกว่า...ต่อไปนี้จะไปรับเธอที่โรงเรียน เพราะงั้นไม่ต้องออกมาจากรั้วโรงเรียน จนกว่าฉันจะไปถึงนะ"

"ตะ...แต่โรงเรียนเซจองน่ะอยู่ไกลจากโรงเรียนชอนซังตั้งเยอะ..."

"ไม่ต้องพูดมาก -_- ไว้ฉันจะขโมยรถพี่ไปขับสักคัน"

ไอ้คนบ้านรวย TT_TT ฉันแอบหมั่นไส้อยู่ในใจพลางเอาหลอดเขี่ยน้ำสตรอเบอรี่ปั่นในแก้วเล่น...เห็นหรือยังล่ะที่ฉันบอกว่าเขาใจดียิ่งกว่าใครน่ะ...แต่ว่านะ...นาย...

นายยังไม่มีใบขับขี่ไม่ใช่เรอะ T_T

"เอาเถอะ...นี่ก็ดึกแล้ว จะกลับบ้านหรือยัง เดี๋ยวฉันจะไปส่ง" จุนซางคว้าเสื้อนอกที่วางพาดอยู่บนเบาะมาถือพร้อมกับลุกขึ้นยืน ฉันพยักหน้าน้อยๆ แล้วลุกตามเขาไป แผ่นหลังสูงๆ ของจุนซางยิ่งทำให้ฉันดูต่ำต้อยติดดินมากยิ่งขึ้นจนน่าเวทนาตัวเอง TOT

เอาเถอะ...ถือว่าคนมันทำบุญมาน้อย ความสูงเลยน้อยตามไปด้วย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)