รักหวานหลังคาเดียวกัน (Cookie)

บทนำ

 

อันอัน เหยาลากกระเป๋าเดินทางหนักสามสิบสองกิโลกรัมลงจากเครื่องบินที่สนามบินดัลเลส จากนั้นก็นั่งรถบัสไปที่สถานีโรสลินเพื่อต่อรถไฟใต้ดินเข้าไปใจกลางเมืองวอชิงตัน ดี.ซี.

เธอเป็นนักเรียนต่างชาติ เนื่องจากสนใจเรื่องกิจกรรมสาธารณะ หรือพูดง่ายๆ ก็คือชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านบวกกับมีความสามารถทางภาษาต่างประเทศดีมาก หรือควรจะบอกว่าเป็นคนพูดมากนั่นเอง หลังจากที่ทำงานได้สองปีเธอจึงตัดสินใจลาออกและเดินทางมาศึกษาต่อต่างประเทศ โดยสมัครเข้าเรียนสาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในมหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยคาทอลิกชื่อดังของวอชิงตัน ดี.ซี.

ครั้งแรกที่มาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย เธอควรจะตื่นเต้นหรือหวาดกลัวมากถึงจะถูก แต่เธอเดินทางมาจนกระทั่งจะถึงที่พักอยู่แล้วกลับลืมเลือนความวิตกกังวลไปหมดสิ้น มีแต่ความตื่นเต้นกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่

บางทีอาจต้องเริ่มเล่าตั้งแต่ภูมิหลังครอบครัวของเธอ

พ่อแม่ของอันอันเลิกกันนานแล้ว หลังจากหย่ากันได้ไม่นานทั้งสองฝ่ายก็มีครอบครัวทำให้เธอรู้สึกว่าอยู่ที่ไหนก็เป็นส่วนเกิน ดังนั้นหลังจากจบชั้นมัธยมจึงตัดสินใจออกไปอยู่หอพักของมหาวิทยาลัย ทั้งหมดนี้ทำให้เธอมีนิสัยรู้จักพึ่งพาตนเอง

ถึงแม้จะตกอยู่ในสภาพที่พ่อไม่รักแม่ไม่สนใจ แต่อันอันก็ไม่ได้เติบโตขึ้นมามีนิสัยแปลกประหลาด กลับเป็นคนสดใสร่าเริงมีชีวิตชีวา บางทีทั้งหมดนี้อาจมีสาเหตุมาจากแม่ทูนหัวหรือก็คือลอร่า คุณแม่เพื่อนบ้านในสมัยเด็กของเธอนั่นเอง อุปนิสัยมองโลกในแง่ดีของแม่ทูนหัวคงถ่ายทอดมาสู่ตัวเธอไม่น้อย แม้กระทั่งหลังจากที่ครอบครัวของเธอแตกแยกไปคนละทาง แม่ทูนหัวต้องย้ายถิ่นฐานไปอยู่อเมริกา ทั้งสองคนยังคงเขียนจดหมายติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ ด้วยเหตุนี้ตอนที่อันอันตัดสินใจเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ เงื่อนไขเพียงข้อเดียวของเธอก็คือต้องอยู่ในละแวกใกล้เคียงกับบ้านแม่ทูนหัว

นอกจากนี้แล้วยังมีเหตุผลที่ดึงดูดใจมาก เธอยอมรับสารภาพอย่างไม่อายเลยว่าเหตุผลที่ว่าก็คือลูกชายสุดหล่อของแม่ทูนหัวนั่นเอง ตอนเด็กๆ เธอมักจะเล่นกับลูกชายของแม่ทูนหัวบ่อยๆ จนกระทั่งแม่ทูนหัวย้ายไปอเมริกาตอนที่เธออยู่ชั้นมัธยมต้น ทุกอย่างจึงสิ้นสุดลง เธอยังจำได้ว่าเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นชื่อโจเซฟ ถัง เขามีผลการเรียนโดดเด่น สุขภาพแข็งแรง หน้าตาหล่อเหลาประหนึ่งเทพอะพอลโล และมีรอยยิ้มสดใสดุจดวงตะวันเจิดจ้า ตัวเธอที่เริ่มเป็นสาวจึงอดรู้สึกชื่นชมหลงใหลในตัวอีกฝ่ายไม่ได้

หลังจากที่แม่ทูนหัวย้ายไป เธอแอบร้องไห้อยู่หลายวัน เศร้าเสียใจกับการแอบรักที่ยังไม่ทันได้เติบโตก็เหี่ยวเฉาไปเสียก่อน

เวลานี้เธอไม่จำเป็นต้องเศร้าเสียใจอีกต่อไปแล้ว เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอจะได้พบกับโจเซฟและแม่ทูนหัวอีกครั้ง พอแม่ทูนหัวทราบว่ามหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์รับเธอเข้าศึกษาต่อก็ชวนเธอมาพักที่บ้าน แถมยังกระตือรือร้นส่งกุญแจบ้านมาให้เธอถึงไต้หวันเพื่อเธอจะได้เข้าพักทันทีที่ไปถึง

ถึงแม้อันอันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้กับความใจร้อนของแม่ทูนหัว แต่ในใจก็อดซาบซึ้งตื้นตันจนไม่รู้จะหาคำอะไรมาบรรยายความรู้สึกได้ เธอเกรงใจไม่กล้ารบกวนครอบครัวของแม่ทูนหัวมากกว่านี้ ดังนั้นหลังจากแจ้งให้แม่ทูนหัวทราบกำหนดการบินแล้วก็ปฏิเสธข้อเสนอที่จะให้โจเซฟมารับที่สนามบิน เธอตั้งใจจะลากกระเป๋าเดินทางไปที่บ้านของแม่ทูนหัวด้วยตัวเอง

ตอนที่เธออยู่ในรถไฟใต้ดิน เดี๋ยวก็เผลอตัวยิ้มกริ่ม เดี๋ยวก็รีบหุบปากแน่นเมื่อรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป อันอันลูบอกตัวเองพลางคิดว่าไม่รู้ตอนนี้พี่ชายจะเป็นยังไงบ้าง

"ตอนเด็กหล่อขนาดนั้น มากินดีอยู่ดีที่อเมริกาน่าจะหล่อกว่าเดิมสินะ"

หญิงสาวจินตนาการว่าพอถึงจุดหมายปลายทาง ทางโน้นคงเตรียมอาหารต้อนรับเธอจนเต็มโต๊ะ จากนั้นเธอกับแม่ทูนหัวและพี่ชายก็เริ่มรับประทานอาหารค่ำกันอย่างอบอุ่น

"จะมีไก่ง่วงอบทั้งตัวไหมนะ อืม...ไม่น่าจะมี ไม่ใช่คริสต์มาสสักหน่อย แค่มีไก่อบสักตัวก็ไม่เลวแล้ว"

...พี่ชายจะมีแฟนหรือยังน้า

หัวใจอันอันกระตุกวูบ ตลอดระยะเวลาเดินทางเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง เธอเพิ่งจะรู้สึกตื่นเต้นกังวลเอาตอนนี้เพราะโอบกอดลูกโป่งความฝันสีชมพูของเด็กสาวมาถึงอเมริกา หวังว่ามันคงไม่แตกโพละทันทีที่มาถึงนะ

"ถ้าเกิดตอนที่พวกเรารับประทานอาหารค่ำกันมีแฟนของพี่ชายเพิ่มมาอีกคน จากนั้นพวกเขาสองคนก็กินกันไปจู๋จี๋กันไป คุยกันสองคำก็จูบทีหนึ่ง บนโต๊ะนั่งกินกันเฉยๆ แต่ใต้โต๊ะใช้มือลูบต้นขาอีกฝ่าย ส่วนอีกฝ่ายก็ใช้เท้าเขี่ย..."

อันอันรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา ส่ายหน้าขับไล่ความคิดเหลวไหลออกจากสมอง

เวลานี้รถไฟใต้ดินกำลังจะถึงสถานี เธอรีบร้อนลุกขึ้นและพบว่าทุกคนในรถโบกี้รถกำลังมองดูเธอด้วยสีหน้าแปลกประหลาด พอนึกได้ว่าคนอื่นๆ คงได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับตัวเองทั้งหมดก็รู้สึกอับอายมาก

อันอันรีบออกจากรถไฟใต้ดินอย่างกระดากอาย จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางพุ่งขึ้นรถบัสทันที คราวนี้เธอสั่งตัวเองให้หุบปากแน่นและเลิกคิดฟุ้งซ่านเสียที ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดมีใครที่ฟังภาษาจีนรู้เรื่องได้ยินความคิดเพ้อเจ้อของเธอเข้าคงต้องขายหน้ามากจนต้องกระโดดหนีลงจากรถก็เป็นได้

อันอันมองทิวทัศน์อันแสนงดงามของแม่น้ำโปโตแมกนอกหน้าต่างและชาวต่างชาติที่เดินขวักไขว่ไปมาบนถนนแล้วค่อยรู้สึกตัวว่าเธอมาถึงต่างแดนแล้วจริงๆ รถบัสแล่นผ่านมหาวิทยาลัยที่จะเข้าศึกษาในอนาคต แต่เธอไม่คิดจะลงจากรถไปสำรวจดู เพราะใจใจคิดแต่จะไปให้ถึงบ้านแม่ทูนหัวก่อนเพื่อจะได้สนทนากันหลังจากที่ไม่ได้พบกันมานาน และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือหวังว่าจะมีโอกาสได้รำลึกอดีตกับพี่ชายอีกด้วย

นับตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงตอนนี้พวกเธอแยกจากกันนานนับสิบปี มาวันนี้เธออายุยี่สิบห้าปีแล้ว พี่ชายก็น่าจะสามสิบ เขาจะจดจำเด็กหญิงที่ยังคิดถึงเขาไม่ยอมลืมเลือนได้หรือเปล่า

อันอันลงจากรถด้วยความรู้สึกลังเลแกมไม่สบายใจ จากนั้นก็เดินตามหาที่อยู่จนเจอบ้านไม้สไตล์ยุโรปสองชั้นสีเหลืองอ่อนที่มีหลังคาทรงจั่วหลังหนึ่ง

หลังนี้นี่เอง!

หญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปใกล้แล้วกดกริ่ง ตอนนี้เป็นช่วงเวลาทำงานย่อมไม่มีคนอยู่บ้านเป็นธรรมดา ดังนั้นเธอจึงหยิบกุญแจที่แม่ทูนหัวส่งไปให้สอดเข้าไปในรูกุญแจแล้วบิดเปิดประตูบ้าน รวมถึงเปิดประตูชีวิตใหม่ของตัวเองไปด้วย...

 

บ้านของแม่ทูนหัวเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดสะอ้านมาก อันอันเพิ่งจะก้าวผ่านประตูเข้าไปก็ต้องหยุดยืนนิ่งหน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง

ความสะอาดเอี่ยมอ่องระดับนี้ไม่ได้เกิดจากการปัดกวาดเช็ดถูทุกวัน แต่เหมือนไม่ได้ใช้เฟอร์นิเจอร์ในบ้านมานาน ดังนั้นมันจึงตั้งอยู่แบบนั้นมาโดยตลอด สิ่งที่พบเห็นกลับชวนให้รู้สึกว่าเป็นของสะสมในพิพิธภัณฑ์มากกว่า

เธอปิดประตูด้วยความแปลกใจ ทว่าจู่ๆ ก็เหลือบเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่บนประตู ตัวอักษรจีนในกระดาษบิดๆ เบี้ยวๆ ดูเหมือนลายมือเด็กเพิ่งหัดเขียนอักษรจีน ทว่าทุกตัวอักษรมีขนาดใหญ่เล็กเท่ากันราวกับใช้ตราประทับปั๊มทีละตัว

'อัน...ยินดีต้อนรับ ห้องของเธออยู่ชั้นสองในสุด เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บก่อนได้เลย

โจเซฟ'

อันอันกำลังแปลกใจ แต่พอเห็นตัวอักษรคำว่า 'โจเซฟ' ก็รู้สึกตื่นเต้นร่าเริงขึ้นมาแทน ความสงสัยเกี่ยวกับตัวบ้านถูกปัดทิ้งออกจากสมองทันที

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)