รวมเรื่องสั้น นิทานกลางแสงจันทร์ (ประชาคม) (EBOOK)

นิทานกลางแสงจันทร์

 

ทันทีที่ความมืดมาเยือน   จันทร์ข้างแรมสองค่ำลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า   กะพริบแสงทักทายหมู่ดาวและกลุ่มเมฆ ดวงจันทร์พราวใสกระจ่าง  ทว่าไม่ได้ผ่องนวลไปทั้งหมด  บางส่วนแต้มด้วยม่านหม่นเลือนจาง  คล้ายเงาของสิ่งมีชีวิต

            นิทานเกี่ยวกับดวงจันทร์ถูกคนแก่คนเฒ่าเล่าขานให้ลูกหลานรับฟังรุ่นแล้วรุ่นเล่า  จินตนาการของเด็กๆสานต่อเรื่องราว  พวกเขาวาดสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวอยู่บนนั้น  รวมทั้งทุ่งราบ  แม่น้ำ  ป่าเขา  ลำธารและมหาสมุทร

            ดวงจันทร์และดวงดาวมีความเป็นมาอย่างไร  ตำนานเล่าขานในแต่ละมุมโลกแตกต่างกันออกไป  มนุษย์ต่างเผ่าพันธุ์ล้วนมีเรื่องเล่าเป็นของตัวเอง  พวกเขามีอิสระจะจินตนาการเสริมต่อจากสิ่งที่มองเห็นด้วยตาเปล่า

            จันทราหนึ่งดวง  เมฆหลายกลุ่มก้อน  ดาวอีกนับล้าน  ทั้งที่มองเห็นและซ่อนตัวอยู่ในความมืด  บางส่วนของจักรวาลดูเหมือนยังคงลี้ลับสำหรับมนุษย์

            สิ่งใหญ่โตนับจำนวนได้ง่าย  ต่างกับสิ่งเล็กๆ ที่ยากจะนับ  ทว่ามนุษย์ปราดเปรื่องเกินกว่าจะยอมจำนน  พวกเขามีกลวิธีมากมายที่จะเอาชนะ  พวกเขานับฝนเป็นห่า  สรรหาจำนวนมานับสิ่งที่ไม่อาจนับได้  ไม่ว่าละอองฝุ่น  ระยะทางใกล้ไกล  หรือแม้แต่หยดน้ำในมหาสมุทร

            แล้วตัวเลขมากมาจากไหน  คำถามเล็กๆ ของเด็กขี้สงสัยทำเอาญาติผู้ใหญ่ถึงกับนิ่งอึ้ง  ตัวเลขมีมานานแล้ว  นานเสียจนทุกคนคุ้นเคยและไม่สนใจถามถึงที่มา  เพราะตัวเลขไม่ได้ถูกนับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ไม่ได้สร้างตัวมันเองขึ้นมา  ไม่ได้ก่อกำเนิดจากเลือดเนื้อ  และไม่มีจิตวิญญาณ

            มันน่าจะมีตำนาน  เด็กช่างสงสัยไม่ยอมโดยง่าย  ย่าและยายที่นั่งอยู่เคียงข้างเผลอยกมือกุมขมับ  นิทานมหัศจรรย์นับร้อยเรื่องที่จำได้ฝังใจ  ไม่เคยมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับตัวเลข  ส่ายหน้าและให้เหตุผลครั้งแล้วครั้งเล่า  เด็กตัวน้อยๆ ยังแข็งขืนซักถามไม่หยุดปาก

            ในความมืดยามค่ำคืน  ย่าและยายเริ่มถกกับตัวเอง  แล้วเกิดสงสัยขึ้นมาทำนองว่าตำนานเกี่ยวกับตัวเลขอาจมีอยู่จริง  เพียงแต่พวกแกไม่เคยได้รับการเล่าขานสืบทอดจากคนรุ่นก่อน

            ความดีงามและวีรกรรมต่างๆ ถูกเล่าขานเป็นตำนาน  ความรัก   ความสุข  และโศกนาฏกรรมที่เกี่ยวพันกับวิถีชีวิตมนุษย์ล้วนมีเรื่องเล่า  ในเมื่อโลกเต็มไปด้วยนิทาน  ตำนาน  และประวัติศาสตร์  แล้วทำไมตัวเลขซึ่งใกล้ชิดกับวิถีชีวิตมนุษย์มากที่สุดจึงถูกลืมเลือนไป

            บนโลกอันกว้างใหญ่  ย่อมมีที่ไหนสักแห่งที่ซึ่งย่าและหลานสักคู่หนึ่งถวิลถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นนานมาแล้ว

กลางแสงจันทร์สาดส่อง  ย่าชราหันหน้ามาสบสายตาของหลานชายตัวน้อย  โอบกอดร่างเล็กๆ ไว้ในวงแขนข้างซ้าย  แล้วชี้ชวนให้แหงนมองท้องฟ้า ว าดนิ้วชี้ไปยังดาวลูกไก่

มีกี่ดวงลูกเอ๋ย ย่ากระซิบถาม  หลานชายตัวน้อยนับดาวลูกไก่ในใจ  แล้วหันไปทางญาติผู้ใหญ่

ถูกต้องแล้วลูก  ย่ายิ้มน้อยๆ แล้วบอกว่า  มันมีที่มา  มีเรื่องเล่าหรือตำนานของมันเช่นเดียวกับแม่น้ำ  ลำธาร ภูเขา รูปปั้น ปราสาท วิหาร ศาลศักดิ์สิทธิ์  และความเป็นมาอันยิ่งใหญ่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์

 

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...” หญิงชราเกริ่นนำเหมือนทุกครั้งที่เริ่มต้นเล่านิทาน “มีนครกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้คนจากหลายถิ่นต่างเดินทางมาที่นี่  บางกลุ่มมากับกองเกวียนยาวเหยียด  บางกลุ่มเดินเท้ามาจากถิ่นไกล  บางกลุ่มมากับเรือสำเภาหนักเพียบน้ำ”

            เด็กน้อยนั่งฟัง เอียงคอถาม  “เรือสำเภาบรรทุกอะไรมาหรือย่า”

            “บรรทุกตัวเลข” หญิงชรากระซิบตอบ

            “ต้องไม่ใช่เลขหนึ่งแน่เลย” เด็กน้อยคาดเดาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

            หญิงชรายิ้ม “ถูกต้องแล้ว  เลขหนึ่งไม่ได้กำเนิดขึ้นจากน้ำ  มันจึงไม่ได้มากับเรือสำเภา”

            “ย่าเอาเลขหนึ่งก่อน” เด็กน้อยไม่อยากให้ย่าข้ามไปเล่าถึงเลขตัวอื่น

            หญิงชราเล่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  กังวานเสียงของนางคล้ายสายลมที่แทรกลึกไปในความมืดและแสงจันทร์

            “เลขหนึ่งและสองเกิดจากท้องทุ่งแห้งแล้ง  มันถูกเกวียนบรรทุกเข้าเมืองเพียงปีละไม่กี่ครั้งโดยกลุ่มคนหน้าซื่อ  ผิวกร้านแดด  สำเนียงพูดชวนขบขัน  มีเรื่องเล่าขานสืบต่อกันมาว่า บรรพบุรุษของพวกเขาพากองเกวียนรอนแรมไปในท้องทุ่งแล้งแห้งวันแล้ววันเล่า  เท้าเปลือยเปล่าย่ำไปบนผืนดินที่เต็มไปด้วยรอยแตกระแหง ค่ำวันหนึ่งกองเกวียนหยุดลง  พวกเขาช่วยกันสร้างที่พักขึ้นง่ายๆ  เมื่อล่วงถึงค่ำคืน  ชายคาแห่งชีวิตของพวกเขาสงบงันอยู่ใต้แสงดาว  คนหนุ่มสาวเอนร่างลงนอน  คนเฒ่าคนแก่ยังไม่อาจข่มตาหลับ  กลิ่นหอมของดินที่ถูกแผดเผาโชยมากับสายลมแล้ง  คล้ายเถ้าถ่านแห่งความตายกำลังห่มคลุมไปทั่วเวิ้งทุ่ง  แววตาชราเหล่านั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลกับหนทางข้างหน้า

            “กลางดึกลมสงบ กลิ่นความแห้งแล้งหายไป  เดือนเสี้ยวลอยไปติดซีกฟ้าทางด้านทิศตะวันตก  ดาวเคยสุกใสเริ่มหม่นเศร้า  ราวกับหมู่ดาวเหล่านั้นมองลงมาเห็นกองเกวียนแห่งชีวิต  แล้วรู้สึกรันทดใจจนไม่อาจกลั้นน้ำตา

            “ในขณะนั้นเอง  พลันกลิ่นหอมของแผ่นดินไหม้เกรียมก็โชยตลบคลุ้งมาพร้อมละอองฝน  เสียงฟ้าร้องปลุกนักเผชิญโชคตื่นขึ้นมาพวกเขาเบิกตามองออกไปยังม่านเม็ดขาวโพลนในความมืด  คนแก่คนเฒ่าคุกเข่าแหงนหน้ามองฟ้า  ปล่อยให้สายน้ำหลั่งชโลมร่าง  เด็กๆ วิ่งออกไปกลางสายฝน  ต่างกระโดดโลดเต้นและโห่ร้อง  หนุ่มสาวยิ้มร่าเริง

            “ไม่นานหลังจากนั้นผืนดินกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาก็สดเขียวไปด้วยพืชพันธุ์  งอกงามขึ้นเป็นตัวเลขให้เก็บเกี่ยว”

            เด็กน้อยเคลิ้มไปกับนิทาน  เงยหน้าขึ้นเมื่อย่าหยุดเล่า  “เลขหนึ่งและเลขสองมันต่างกันยังไงหรือย่า”

            “เลขหนึ่งและเลขสองเป็นเม็ดเล็กๆ สีขาวนวลเหมือนน้ำนม” หญิงชราตอบ “ต่างกันเพียงเลขสองมีกลิ่นหอม  ค่าของมันอาจดูไม่สูง  แต่มีความหมายยิ่งใหญ่ต่อชีวิตผู้คน  มันงอกงามขึ้นบนท้องทุ่งด้วยสายฝน  และหยาดเหงื่อแรงงานของผู้คนที่นั่น”

 

หญิงชราเล่าถึงเลขสามและสี่  “มันมากับกองเกวียนจากอีกภูมิภาคหนึ่ง กลุ่มคนผู้เป็นเจ้าของผิวเหลืองงดงามดั่งฉาบทาด้วยขมิ้น  ใบหน้ายิ้มแย้มประหนึ่งไม่เคยมีความทุกข์แผ้วพานชีวิต  เลขสามและเลขสี่ของพวกเขามาจากไหน  มีเรื่องเล่าขานสืบต่อกันมาว่า   กาลครั้งนั้นบนพื้นราบระหว่างหุบเขามีหมู่บ้านเล็กๆ สงบงามเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของผืนป่า  ยามค่ำคืนผู้คนได้ยินเสียงลำธารไหลเซาะแก่งหิน  เสียงเสนาะที่ได้ยินฟังคล้ายบทเพลงขับกล่อมให้คนในหมู่บ้านหลับอย่างเป็นสุข

            “ต้นฤดูร้อนปีนั้น  หญิงชราคนหนึ่งหายไปจากหมู่บ้าน  ลูกหลานบุกป่าฝ่าดงตามหาวันแล้ววันเล่าไม่พบแม้แต่รอยเท้า  ทุกคนต่างคิดว่านางเสียชีวิตไปแล้ว ป่าลึกเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายและโรคภัยไข้เจ็บนานาชนิด ไม่มีทางที่หญิงชราคนเดียวจะเอาชีวิตรอดกลับมาได้เวลาผ่านเลยไป  คนในหมู่บ้านแทบลืมนางไปสิ้น  ลูกๆ ของนางได้แต่ฟังเสียงคร่ำครวญของผืนป่า  บางคนถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อคิดว่า เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นแม่ของตนนั่งร่ำไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน

            “แล้ววันหนึ่งนางก็กลับมา  ไม่มีรอยแผลหรืออาการทุกข์เศร้าใดๆ หญิงชราเดินเหินกระฉับกระเฉงขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ  สีหน้าผ่องใส  ท่าทีอ่อนโยน  แววตาอบอุ่น  น้ำเสียงเป็นกังวานไพเราะ  นางเปลี่ยนไปจากเดิม ราวกับว่านางได้รับพรพิเศษจากป่า  ผู้คนในหมู่บ้านแตกตื่นเข้ามุงล้อมหญิงชราผู้หวนกลับ  นางยิ้มให้กับลูกๆ หลานๆ ที่มาถามข่าวคราว  นานแรมปีที่นางใช้ชีวิตในป่าตามลำพัง  นั่นคล้ายกับว่าสวรรค์จงใจให้นางได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่าง

            “นางได้พบสิ่งมหัศจรรย์จากกลางหุบเขาที่ยังไม่มีชื่อเรียกขาน  สายใยแห่งธรรมชาติผ่านการถักทอด้วยความเพียรพยายามกลายเป็นตัวเลขผืนบาง  นี่คือสิ่งล้ำค่าที่นางมอบเป็นมรดกสู่ลูกหลาน”

            เมื่อเสียงย่าเงียบหาย  เด็กน้อยเงยหน้าถาม “ตัวเลขผืนบางคือเลขสามหรือครับ”

            “ถูกต้อง  แต่เลขสี่ก็เป็นผืนบางพอกัน  มันจะเป็นเลขสี่ต่อเมื่อพวกเขานำไปย้อมสี  ค่าของมันเพิ่มขึ้นตามความงดงาม”

            หญิงชรายิ้ม  เสียงของนางกังวานแทรกแสงจันทร์  “ตัวเลขแต่ละถิ่นเหมือนสวรรค์บรรจงเสกสร้างให้มาอยู่คู่กับวิถีชีวิตพวกเขา  เช่นเดียวกับเครื่องดนตรีของชาวถิ่นนี้  มันเป็นเครื่องสายกังวานเสียงอ่อนช้อย  ผู้ที่ได้ฟังล้วนนึกถึงภาพม่านแพรพลิ้วไหว   แผ่วคลอไปกับน้ำเสียงประจำถิ่นที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์”

           

“เลขห้ามาจากไหน ตัวเลขแสนสมถะนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร” ผู้เป็นย่าเกริ่นนำ

            หลานน้อยถาม  “ทำไมมันจึงเป็นตัวเลขสมถะ”

            หญิงชรายิ้มซ่อนนัย  “มันมาจากที่ราบลุ่ม ผู้คนท้องถิ่นนี้ผิวคล้ำ รูปร่างสูงใหญ่ ชอบร้องรำทำเพลงเป็นชีวิตจิตใจ  พวกเขามีฤดูกาลทำงาน  เทศกาลสนุกสนาน  มีขนบธรรมเนียมประเพณีที่ผูกพันอยู่กับสายน้ำ กว่าครึ่งค่อนปีพวกเข้าทำงานหนัก  หลังหน้าเก็บเกี่ยวผ่านไป  พวกเขาหลั่งไหลกันมาทำพิธีบวงสรวงแม่น้ำ  ร่วมร้องรำทำเพลงไปกับขบวนแห่อันน่าตื่นตา  ตัวเลขของพวกเขาสดเขียวด้วยชีวิตและแฝงเลือดเนื้อเอาไว้ข้างใน ตลอดฤดูแห่งการทำงาน  พวกเขาฟูมฟักมันด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี  สีเขียวของตัวเลขประกอบด้วยสายน้ำจากภูเขาอันแสนไกล  ความอุดมแห่งผืนดิน และเรี่ยวแรงแห่งความอุตสาหะ  แม้เป็นตัวเลขค่าปานกลางแต่เป็นความพึงพอใจของผู้คนแถบถิ่นนี้  เมื่อนำไปแลกเปลี่ยนกับชาวถิ่นทุรกันดารและกลุ่มคนจากภูเขา  พวกเขาได้เปรียบเล็กน้อย  และหากแลกเปลี่ยนกับคนอีกหลายกลุ่ม  พวกเขาก็เสียเปรียบไปบ้าง

            “พวกเขาอยู่ระหว่างกึ่งกลาง  รับรู้น้ำหนักของการได้เปรียบเสียเปรียบ  มองเห็นความสมดุลของโลกที่สายตาของคนบางภูมิภาคไม่อาจเข้าถึง  โลกทั้งสองด้านในสำนึกจึงเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ  นิ่งและสงบ  ไม่แปลกที่พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่สนุกสนาน มีบทเพลงประจำถิ่น  ยึดติดกับภูมิลำเนา  พวกเขารู้จักรัก  และรู้จักที่จะมอบมันออกไป”

            เด็กน้อยยิ้มเบิกบาน “หนูชอบเลขห้า และรักคนถิ่นนี้”

            หญิงชรายิ้ม “พวกเขาบรรทุกตัวเลขเข้าเมืองปีละหลายเที่ยว  บางครั้งได้ตัวเลขอื่นกลับถิ่นเกิดเพียงเล็กน้อย  แต่หลายครั้งสัมภาระของพวกเขาหนักอึ้ง  ยามอยู่ร่วมกับคนถิ่นอื่น   พวกเขาผลัดกันขึ้นร้องเพลง  และเมื่อยามนั่งฟังเรื่องเล่าจากคนต่างถิ่น  พวกเขาก็ตั้งใจรับฟังด้วยความเคารพ”

 

“เลขหกมาจากดินแดนแสนไกล  เป็นตัวเลขเดียวหาไม่ได้บนพื้นดิน”  ผู้เป็นย่าจงใจเร้าความรู้สึกของหลานซึ่งก็ส่งผลให้เด็กน้อยตื่นตัวรับฟัง

            “มันมากับเรือสำเภา” เด็กน้อยเดาและก็ถูกต้องอีก

            ผู้เป็นย่าเล่าเสียงเนิบช้า “กลุ่มคนที่มากับเรือสำเภาผิวคล้ำ  หน้าคม ตาดุ พูดเสียงดัง พวกเขามาจากท้องถิ่นที่ชุ่มฉ่ำด้วยหยาดฝน  รายรอบฝั่งระงมด้วยเสียงคลื่น  และบางครั้งพายุร้ายก็พัดผ่านมา  พวกเขาก็เหมือนคนถิ่นอื่นๆ มีเรื่องราวความเป็นมาที่แฝงไว้ทั้งสุขและเศร้า...

            “ในรุ่งเช้าที่ลมสงบ ชายชราพาลูกบ้านแปดเก้าคนล่องเรือไปในท้องทะเล ผ่านวันคืนที่ดูเหมือนจะอับโชค พวกเขาไม่พบอะไรเลยนอกจากห้วงน้ำอันไร้ที่สิ้นสุด ลมแรงและคลื่นสูงพาเรือแล่นลึกไปทุกขณะ ห่างไกลฝั่งที่จากมามากจนพวกเขากลัวหลงทาง เรือแล่นไต่ยอดคลื่นคืบหน้ามาหลายคืน จิตใจที่เคยแข็งแกร่งของพวกเขาเริ่มหวั่นไหว ร่างกายอ่อนล้า เสบียงที่สะสมมาจากฝั่งลดน้อย

            “จนกระทั่งทะเลเงียบสงบ ท้องฟ้าเปิดโล่ง มันเป็นคืนเดือนมืดใบเรือสีขาวยังกางอยู่ ครั้นแล้วมีบางสิ่งบางอย่างกระจายอยู่เลียบผิวน้ำ ประกายเกล็ดสีเงินสะท้อนรับแสงดาว ชายฉกรรจ์ในเรือรีบหมุนใบรับลม เรือแล่นเอื่อยช้าเข้าสู่ใจกลางฝูงเกล็ดสีเงินนั้น

            “พวกเขาใช้สวิงช้อนตักเกล็ดสีเงินขึ้นเรือ พวกเขายิ้ม หัวใจพองโต ความเชื่อมั่นต่างๆหวนกลับมา โชคยังอยู่เคียงข้างพวกเขา

            เที่ยวเรือนั้นเป็นการคืนฝั่งครั้งยิ่งใหญ่ของพวกเขา ตัวเลขมีอยู่ทุกหนทุกแห่งในท้องทะเลซึ่งล้อมรอบถิ่นกำเนิดของพวกเขา เพียงนำเรือออกไป ใช้เครื่องมือที่คิดค้นขึ้นใหม่ช้อนขึ้นเรือ เมื่อรู้ว่ามันมีจำนวนมากในทะเลลึกที่ไกลออกไป พวกเขาต่อเรือขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นอีกหลายลำ รอนแรมในท้องทะเลยาวนานขึ้น ส่งผลให้พวกเขาบรรทุกตัวเลขเข้าเมืองปีละหลายครั้ง

            “เลขหกทำให้พวกเขาหยิ่งทะนง  เชื่อมั่นในตัวเองสูง พูดเสียงดัง กล้าหาญชาญชัย  พร้อมจะขัดแย้งแตกหักกับคนทุกกลุ่ม  พวกเขาผ่านย่านน้ำที่เต็มไปด้วยเภทภัย  ในชีวิตพวกเขาไม่มีอะไรต้องหวั่นเกรง

            หญิงชราทิ้งท้ายตำนานเลขหก  “พวกเขามักเข้าเมืองด้วยเรือที่เพียบแปล้ แ ละแล่นกลับด้วยเรือที่หนักอึ้งไม่แพ้กัน”

 

เด็กน้อยเอียงคอถาม “เลขหกไม่ใช่ตัวเลขที่สูงสุดนี่ย่า”

            “ถูกต้อง” หญิงชราผงกหัว “นานมาแล้วที่โลกเต็มไปด้วยความเหลื่อมล้ำ  มูลค่าของตัวเลขนี่เองทำให้มนุษย์มีช่องว่างต่อกันและกัน  และค่าของตัวเลขจากถิ่นต่างๆ ไม่ได้คงที่อยู่แค่นั้น  ยิ่งหาได้มาก  ยิ่งบรรทุกเข้าเมืองมากเที่ยว  ความต้องการก็ยิ่งลดน้อยลง”

            เด็กน้อยพูด “เลขหนึ่งยังคงต่ำต้อยอีกต่อไป  แต่เลขหกไม่ได้สูงค่าที่สุด”

            หญิงชราผงกหัวยิ้มๆ ก่อนเล่าถึงตัวเลขต่อมา

            “ในชุมชนที่เคยเงียบสงบเกิดวุ่นวายขึ้นมาในยามใกล้ค่ำ  หญิงสาวผู้หนึ่งถูกไล่ออกจากหมู่บ้าน  มีคนกล่าวหาว่าในตัวหล่อนถูกผีร้ายเข้าสิง   และมักเข้าสิงลูกหลานครอบครัวอื่นในคืนพระจันทร์เต็มดวง  หล่อนถูกเพื่อนบ้านรุมทำร้าย  พาบาดแผลทั่วร่างกระเซอะกระเซิงย่ำเท้าไปอย่างไร้จุดหมาย  หล่อนบอกตัวเองว่าจะต้องหนีไปให้ไกลที่สุดและจะไม่ยอมหวนคืนถิ่นเกิดอีกเลยตลอดชาตินี้  หล่อนเดินทางมาไกล  ลืมแม้กระทั่งนับวันคืน ในที่สุดหล่อนก็ล้มลง  เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน  ตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลางความมืด  หล่อนลุกขึ้นมานั่งชันเข่า  ลมหนาวโหมพัดมาพร้อมหยาดน้ำค้างดึก  หล่อนเจ็บระบมไปทั้งร่าง ป่ายมือลูบดูรอยแผลตามฝ่าเท้า เลือดแห้งกรังไปแล้ว  เมื่อลุกขึ้นยืนหล่อนก็รู้ว่าไม่อาจเดินต่อไปได้อีก

            “โลกดูมืดมนไปหมด  หลังจากนอนเกลือกกลิ้งไปสามสี่ตลบ  หล่อนคว้าได้ไม้ปลายแหลมท่อนหนึ่ง ลุกขึ้นรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ตั้งหน้าตั้งตาขุดดินอย่างเอาเป็นเอาตาย  ตั้งใจจะให้เป็นหลุมฝังศพตัวเอง  ขุดลึกลงไปเกือบช่วงแขนหล่อนหมดแรงทรุดฮวบ  เศษของแข็งติดอยู่ตามซอกนิ้วเท้า  หล่อนหยิบติดมือขึ้นมา  นิ่งมองด้วยความประหลาดใจ  หายตกตะลึงแล้วหล่อนชายตามองไปรอบๆ หลุม  ลุกขึ้นหยิบไม้ปลายแหลม  เมื่อทิ่มลงไปก็พบว่าพื้นดินเบื้องล่างแข็งเหมือนแผ่นหิน  ครั้นก้มลงใช้มือกอบดินที่กลบอยู่ออก  ประกายทั้งหมดทั้งมวลของตัวเลขมหัศจรรย์ก็ส่องประกายล้อแสงจันทร์เสี้ยว

            “หล่อนนั่งเฝ้าหลุมอยู่จนถึงรุ่งเช้า  ถามตัวเองว่าจะไปไหนดี  ตัวเลขที่หล่อนพบแวววาวปานนั้น  มันควรเป็นสิ่งล้ำค่าที่ช่วยให้หล่อนเริ่มต้นชีวิตใหม่  แต่จะมีที่ไหนเหมาะใจเท่าบ้านเกิด  ถูกหยามเกียรติและทำลายศักดิ์ศรีที่ไหน  หล่อนก็ควรหวนกลับไปเรียกคืนจากที่นั่น

            “แล้วหญิงสาวผู้นั้นก็กลับคืนถิ่นเกิด  ผีร้ายออกจากตัวหล่อนไปอย่างหมดจดแล้ว  ตัวเลขแวววาวที่หล่อนนำกลับมาล้ำค่าเกินกว่าใครจะติดใจสงสัยอะไรอีก  ผู้คนต้อนรับหล่อนราวกับว่า ม่เคยมีการรุมทำร้ายและขับไล่ไสส่ง”

            “มันคือเลขเจ็ด” เด็กน้อยพูดพลางนึกถึงความแวววาวของมัน

            หญิงชราพยักหน้า “เลขเจ็ดสร้างความร่ำรวยให้ผู้คนแถบถิ่นนี้  และดึงผู้คนจากหลายถิ่นหลั่งไหลกันมาเผชิญโชค”

            “ตัวเลขสีขาว” เด็กน้อยพูดเบาๆ

            “ลูกรู้เอาไว้” หญิงชราโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ หลาน “สีขาวแห่งตัวเลขไม่ได้สร้างสีขาวให้กับสิ่งอื่นเสมอไป  ตัวเลขสีขาวพราวประกาย เป็นที่ปรารถนาของผู้คนทุกถิ่น  มันขาวเรืองแสงเฉพาะภายนอก  ลึกลงไปมันแฝงไว้ด้วยอำนาจและมนตร์ประหลาด  สร้างแรงบันดาลใจได้ทั้งด้านดีและร้าย  ผู้คนจำนวนไม่น้อยลุ่มหลงจนเป็นทาส  ทำทุกวิถีทางเพื่อเสาะแสวงหามาครอบครองด้วยความโลภ  บางครั้งต้องฆ่าฟันผู้อื่นเพื่อแย่งชิงมัน  สีขาวจึงเปรียบได้ทั้งเลือดและน้ำตา”

            “นี่เป็นเพียงแค่เลขเจ็ด” เด็กน้อยว่า

            “ใช่แล้วลูก  ตัวเลขยิ่งสูงค่า  อำนาจและผลสะท้อนของมันยิ่งโหดร้าย”

            “แล้วเลขแปดล่ะย่า”

            “มันไม่ได้มาจากผิวดินและผืนน้ำ”

            “มันมาจากไหน”

            “มากจากใต้ผืนดิน”

 

“กาลครั้งนั้น ผู้คนบางท้องถิ่นพบว่า ใต้พื้นดินอันลี้ลับมีตัวเลขมากมาย  ขอเพียงมีความสามารถขุดเจาะเสาะหา ยิ่งขุดลึกลงไปมากเท่าใด โอกาสที่จะพบเลขล้ำค่ายิ่งมากเท่านั้น คนกลุ่มแรกที่พบตัวเลขนี้เป็นนักแสวงโชคจากถิ่นอันไกลโพ้น  พวกเขาเจาะลึกลงไปใต้ผืนดินระหว่างหุบเขา  ผ่านวันคืนอันแสนเหน็ดเหนื่อยน่าท้อแท้  แล้วในวันหนึ่งพวกเขาก็พบตัวเลขเกล็ดแข็งสีเหลืองอร่าม  ประกายของมันงามลึกล้ำราวแสงตะวันยามพลบ”

            “เลขแปด”

            “ใช่ มีคนขนานนามมันว่า ตัวเลขแห่งศรัทธา  มันเหลืองอร่ามเจิดจ้า  ประกายของมันเปรียบดั่งลำแสงศรัทธาในหัวใจของมวลมนุษย์   ทว่า...ความเจิดจ้ามักแหลมคม  มันทิ่มแทงนัยน์ตาและจ้วงลึกลงไปในหัวใจของทุกคนที่พบเห็นและอยากครอบครอง  คนกลุ่มแรกขุดพบ  กลุ่มที่สองตามมา  ท้ายที่สุดคนทั้งสองกลุ่มไม่มีใครได้ครอบครอง  กลุ่มที่ตามมาทีหลังแย่งชิงได้  และครอบครองพื้นที่กลางหุบเขาอันเป็นแหล่งตัวเลขนั้นไว้ได้ทั้งหมด  ในกาลต่อมามันจึงถูกเรียกว่าเป็นตัวเลขมรณะ”

            “ตัวเลขแห่งความตาย”

            “มันเป็นเพียงเรื่องเล่าขานลูกเอ๋ย” น้ำเสียงของหญิงชราแผ่วเบาลง  นิทานของนางดูโหดร้ายเกินกว่าจะเล่าให้เด็กฟัง  แต่นางฉุกคิดขึ้นได้ว่า  สำหรับเด็กน้อยคนนี้  เขาได้ผ่านความเลวร้ายทั้งหมดทั้งมวลมาแล้ว  นางจึงบอกเล่าเต็มเสียงอีกครั้ง

            “แม้เป็นเพียงเรื่องเล่าขาน  แต่มันแฝงแก่นแท้ของความเป็นมนุษย์เอาไว้  สีเหลืองของตัวเลขไม่ได้สร้างศรัทธาต่อความดีงามให้กับผู้คนไปเสียทั้งหมด  ไม่นานหลังจากนั้น  คนจากถิ่นอื่นๆ ก็หลั่งไหลกันมาจากทุกทิศทาง  พวกเขาขุดลึกลงไปเรื่อยๆ  หล่มหลุมที่พวกเขาขุดกินอาณาบริเวณกว้างออกไป  ไม่เพียงขุดตัวเลขขึ้นมาจากใต้ดิน  พวกเขาแย่งชิง ทำร้าย เข่นฆ่ากันและกัน”

            นางแหงนมองเดือนข้างแรมที่ยังสุกใส “คนเรามักชอบมองสูงขึ้นไป และตะกายสูงขึ้นไป แล้วในที่สุดก็ลืมว่าตัวเองมาจากไหน”

            “หนูก็ชอบมองที่สูง”

            “ไม่ผิดหรอกลูกเอ๋ย   ถ้ามองแล้วเข้าอกเข้าใจสิ่งที่เห็น  แต่กาลครั้งนั้นความละโมบปิดตาผู้คน  บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาฉลาดเกินไป รู้มากเกินไป  หรือไม่ก็โง่เขลาเกินไป

            “ยิ่งมองสูงยิ่งเห็นสิ่งที่สูงกว่า  แล้วก็รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองครอบครองอยู่ต่ำต้อย  ลูกคิดดูสิ  ชาวถิ่นทุรกันดารต้องทำงานสักกี่ปี  สะสมตัวเลขในถิ่นฐานนานเท่าไหร่  พวกเขาจึงเป็นเจ้าของเลขแปดสักตัวหนึ่ง  เดินทางเข้าเมืองทุกครั้งล้อเกวียนของพวกเขาฝังลึกลงในทางทรายยาวเหยียด  นั่นหมายความว่าเกวียนทุกเล่มหนักมาก  แต่เที่ยวกลับพวกเขาเดินทางได้เร็วกว่าเดิมหลายเท่า  เกวียนที่เบาหวิวบรรทุกตัวเลขที่แลกเปลี่ยนได้กลับคืนถิ่นเพียงเล็กน้อย  ชาวเรือสำเภาต้องแล่นเรือไปในทะเลกี่ร้อยราตรีจึงหาเลขหกได้มากพอแลกเลขแปดได้สักตัวหนึ่ง พวกเขาต้องออกทะเลไปไกลกว่าเดิม  เปลี่ยนจากสวิงเป็นอวนที่ต้องหย่อนลึกลงไปถึงผิวดินใต้น้ำ  ลูกหลานของพวกเขาหลายสิบชีวิตสูญหายไปกับความบ้าคลั่งของทะเล  ความตายสร้างตำนานหน้าใหม่ขึ้นในวิถีชีวิตของพวกเขา  ชาวภูเขาเจ้าของตัวเลขผืนบางนั่นอีกล่ะ  พวกเขาเสียชีวิตไปกับไข้ป่า  ตกเป็นเหยื่อของสัตว์ร้าย  การแลกเปลี่ยนนั่นเองที่พวกเขาสัมผัสได้ถึงความเหลื่อมล้ำ  โลกทุกด้านไม่มีเพียงระยะทาง  ทุกท้องถิ่นไม่เพียงแต่ห่างไกลกัน  ระหว่างผู้คนด้วยกันก็เต็มไปด้วยช่องว่าง

            “เท่านั้นยังไม่พอ  เมื่อมีตัวเลขใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก  แตกต่างไปจากตัวเลขที่คนในท้องถิ่นต่างๆ เคยเพาะปลูก ถักทอ  ขุดเจาะ และแล่นเรือเสาะหา  มันเป็นตัวเลขที่ถูกเนรมิตขึ้นมาจากสมองอันมหัศจรรย์ของคนในมหานครแห่งนั้น”

            “เลขเก้า”

            “ถูกต้อง”

 

“มหานครกว้างใหญ่แห่งนั้นตั้งอยู่ริมแม่น้ำ อลังการด้วยบ้านเรือนงามตา  ปราสาทสูงตระหง่าน  ถนนและลำคลองนับร้อยๆ สาย   สมบูรณ์พร้อมด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่บ่งบอกถึงความมั่งคั่ง  แล้วแต่ละสิ่งอย่างที่หนุนเนื่องนครแห่งนี้มาจากไหน  หากไม่มาจากตัวเลขที่กำเนิดจากท้องถิ่นอื่น  เมื่อเป็นนครแห่งการแลกเปลี่ยน  คนที่นี่จึงครอบครองเลขทุกตัวไว้เป็นจำนวนมาก  พวกเขาเป็นผู้กำหนดกติกาการแลกเปลี่ยน  และเป็นผู้ประเมินค่าเลขทุกตัว

            “กาลครั้งนั้นนานมาแล้ว  และสายน้ำแห่งวันเวลาไม่เคยไหลย้อนกลับ ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากเลขมหัศจรรย์ตัวแรกที่คนกลุ่มหนึ่งในนครแห่งนี้คิดค้นขึ้นได้

            “พวกเขาไม่ได้รอนแรมไปในท้องทุ่ง ไม่ได้บุกป่าฝ่าดง ไม่เคยสัมผัสกับไข้ป่าและความโหดร้ายของท้องทะเล  พวกเขาเป็นเพียงเจ้าของตลาดการแลกเปลี่ยน  วันดีคืนดีก็หยิบฉวยตัวเลขต่างราคามานั่งพิเคราะห์ แล้วความปราดเปรื่องอันหาใดเปรียบก็ได้ความคิดล้ำค่าขึ้นมา  พวกเขานำตัวเลขจากแต่ละถิ่นมาย้อมสี  เปลี่ยนรูปลักษณ์ บดละเอียดให้เป็นของเหลว  จากตัวเลขมูลค่าต่ำสุด ปานกลาง และค่อนข้างสูง กลายเป็นตัวเลขใหม่ นั่นคือเลขเก้า...”

            “ตัวเลขค่าสูงสุด” เด็กน้อยพูด

            หญิงชรายิ้ม “มันเป็นเหมือนยอดสูงสุดของตัวเลขทั้งมวล คนเมืองกลุ่มนี้ได้ทำลายกำแพงดั้งเดิมระหว่างตัวเลขทั้งหมดลง  และได้สร้างกำแพงหรือม่านบังตาอันคาดไม่ถึงขึ้นมาใหม่ เ ลขหนึ่งและสองของชาวทุ่งกันดาร  เพียงมาอยู่ในมือพวกเขา  มันสามารถเปลี่ยนเป็นเลขเก้าได้เพียงเสี้ยวนาที  ทว่ามันคงความมหัศจรรย์อยู่แค่ช่วงเวลาหนึ่ง”

            “ยังมีตัวเลขที่สูงค่ากว่านั้น” แววตาเด็กน้อยเต็มไปด้วยความฉงน

            หญิงชรายิ้มเศร้า “นี่เป็นความลึกล้ำอันไร้จุดสิ้นสุด  ผู้คนสมองไวอีกกลุ่มในนครคิดค้นตัวเลขมายาขึ้นมาพร้อมกับเครื่องหมาย บวก ลบ คูณ หาร และสูตรคำนวณ  ตัวเลขมายาที่พวกเขาคิดค้นขึ้นนั้นไม่มีค่าอะไรเลยในตอนแรก  มันว่างเปล่าราวกับอากาศธาตุ  ครั้นนำไปผสมกับเลขตัวอื่นก็กลายเป็นเลขจำนวนใหม่  พวกเขาก้าวหน้าในเวลาอันรวดเร็ว  นำตัวเลขแต่ละถิ่นมาผสมกับเครื่องหมายและเติมด้วยสูตรคำนวณ  ได้กลุ่มก้อนตัวเลขจำนวนใหม่ซึ่งทวีค่าขึ้นจากหนึ่งสองสามเป็นสิบเป็นร้อยเป็นพัน เป็นหมื่น เป็นแสน เป็นล้าน...”

            “เลขมายาคือศูนย์ใช่ไหมย่า”

            “ถูกต้อง”

            “มันเป็นตัวเลขที่ไม่มีค่า  แต่ค่าของมันไม่มีที่สิ้นสุด”

            “ถูกแล้ว  และเครื่องหมายต่างๆ ไม่เพียงทำให้ตัวเลขเดิมทวีค่าขึ้น แต่สามารถลดทอนคุณค่าได้รวดเร็วอย่างน่าตื่นตะลึง

            “ลูกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น  หลังจากชาวเมืองผู้ปราดเปรื่องคิดค้นเลขเก้ากับเลขศูนย์รวมทั้งเครื่องหมายต่างๆ และสูตรคำนวณขึ้นได้  ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นมายาไปหมดสิ้น  ตัวเลขที่แท้จริงจากถิ่นต่างๆ ลดความสำคัญลง  กองเกวียนและเรือสำเภาที่เคยเห็นหายไป  ว่ากันว่าภูเขาถูกทลายราบลง ทุ่งราบไร้หยาดฝน แม่น้ำในที่ราบลุ่มขอดแห้ง  ท้องทะเลแทบไม่เหลือตัวเลขสีเงิน  นับจากนั้นผู้คนเลิกล่องเรือหาตัวเลข  เลิกถักทอเพาะปลูก เลิกขุดเจาะแผ่นดิน  พวกเขาเข้าสู่เมืองอันเป็นศูนย์กลางของตัวเลขและการคำนวณ  แล้วหลังจากนั้นไม่นาน...”

            “หลังจากนั้นล่ะย่า”

            “โลกไม่ใช่จักรวาลที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้ โลกมีความกว้างที่มนุษย์สามารถคำนวณได้  และมีจุดสูงสุดเท่าที่มันมีอยู่จริง  มนุษย์จะไต่เต้าสูงขึ้นไปได้มากน้อยแค่ไหน  เมื่อสรรพสิ่งที่รายล้อมตัวพวกเขาอยู่มีขอบเขตจำกัด เ มื่อทุกคนมองแต่จุดสูงสุด  แข่งกันตะกายขึ้นไป  สุดท้ายผู้คนก็พากันลุ่มหลงกับมูลค่าอันเป็นมายา

            “แต่ทว่า...ตัวเลขเหล่านั้นไม่ได้หล่อเลี้ยงชีวิตและลมหายใจพวกเขาอย่างแท้จริง และไม่ได้ทำให้พวกเขาสูงส่งเยี่ยงมนุษย์อย่างที่เคยเป็นมา  พวกเขาเข่นฆ่า แย่งชิง ก่อสงครามขึ้นทุกหย่อมหญ้า ผลสุดท้ายตัวเลขแห่งมายาทั้งหมดกลายเป็นสีเลือด  และเป็นตัวเลขแห่งความตายอย่างแท้จริง  ทุกสิ่งทุกอย่างจึงหวนกลับคืนสู่จุดเริ่มต้น...”

           

ย่าชรานั่งมองแสงจันทร์ หลานตัวน้อยปรือตา มองสูงขึ้นไปยังท้องฟ้า

            “ดาวหมูมีกี่ดวงลูกเอ๋ย” ย่าถาม หลานตัวน้อยนิ่งนับในใจและตอบได้ถูกต้อง

            “เห็นไหมเล่า” ย่ายิ้ม “ทุกอย่างนับเป็นตัวเลขได้หมด  คำนวณได้หมด นับได้แม้แต่ระยะห่างระหว่างพื้นดินกับตรงที่ดาวดวงนั้นส่องแสง   เริ่มต้นจากคืบ เป็นศอก เป็นวา  จากนั้นก็เป็นกิโลเมตร เป็นไมล์ และเป็นล้านๆ ปีแสง”

            จันทร์ยังส่องแสงกระจ่าง  ขณะดาวหลายดวงเลือนลับไปจากขอบฟ้า  ย่ากระซิบบอกหลานว่า

            “ดาวหลายดวงหายไปแล้ว  แต่ไม่ว่าจะหายลับไปในความมืดที่ลึกสุดหยั่งแค่ไหน  มนุษย์ก็ยังนับมันเข้ากับจำนวนของดาวทั้งหมดที่มีอยู่ในจักรวาล  มนุษย์ที่ผูกพันกับตัวเลข  ใช้ตัวเลขนี้นับมูลค่าของทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สิน  ความมั่งคั่ง ระยะทาง ปริมาณของเหลว ค วามเข้มของแสงและสี  ความหนาแน่นของมวลสาร  ความชื้นและความกดอากาศ  จำนวนซากศพในสงคราม  และหลุมฝังศพในสุสาน  มนุษย์นับวัตถุสิ่งของได้หมดทั้งโลก ยกเว้นก็เพียงหยาดเหงื่อหยดน้ำตาของคนอื่น  และบางสิ่งบางอย่างที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจของพวกเขาเอง”

            “อะไรหรือย่า” เด็กน้อยถาม

            “ลูกมองดูซากของนครนั่นสิ...”

 

จันทราเคลื่อนเข้าไปหลบอยู่หลังม่านเมฆ  กลางความมืดเหนือผืนดิน  ระยิบแสงแห่งดวงวิญญาณพเนจรกระจายพรายราวหิ่งห้อยนับล้าน  ล่องลอย และเคลื่อนไหวไปต่างทิศต่างทาง

            ตรงที่หญิงชรากับหลานน้อยนั่งอยู่ว่างเปล่า  ระยิบแสงเล็กๆ สองดวงลอยขึ้นไป ดวงที่เล็กกว่าและมีลำแสงอ่อนเยาว์ลอยช้าๆ   บางครั้งพุ่งต่ำลงราวกับเด็กน้อยซุกซน  คล้ายยังฝังใจกับตำแหน่งตัวเลข  ปรายตามองซากแห่งนคร  พลางหวนนึกถึงกาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว...