เรื่องสั้น รากลอย (จรัญ ยั่งยืน)

รากลอย

1.

“ชีวิตมันบัดซบจริงโว้ยกู...”

หญิงสาวตาขวาง สบถลั่น เจ็บรวดร้าวเหมือนว่าในท้องกำลังถูกสัตว์ร้ายรุมกัดฉีกลำไส้จนเหวอะหวะ ขณะที่ชาย 2 คนในเสื้อสีฟ้าอ่อนๆ กำลังเอาเชือกมัดมือของเธอโยงกับซี่เหล็กข้างเตียง ร่างที่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือไม่มากนัก ได้แต่ป่ายแขนขาเปะปะ

เพราะว่าซอด้วงที่สีอยู่ทุกเย็นสายขาด เด็กหญิงผิวคล้ำ จมูกงุ้ม กลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน  กลับมาทันลมหายใจสุดท้ายของชายผอมโกรก ปากซีดเซียวไอโขลกๆ ลุกเดินไปไหนก็ไม่ไหว ได้แต่นอนแม่บอยู่บนเตียง

พอแก้วตาดวงใจมายืนข้างๆ มือเหี่ยวย่นยื่นมาลูบคลำหัว สองแก้ม เลื่อนลงมาโอบเอว ก่อนจะ มาเกาะกุมสองมือน้อยๆ แน่น  สองตาหม่นเศร้าก็ปิดลงช้าๆ  ไม่ว่าหนูน้อยจะเขย่าแรงขนาดไหน แต่มือนั้นก็ไม่ขยับเขยื้อนอีก 

พ่อจากไปไม่กี่วัน  ข้าวของของเด็กหญิงวัยแปดขวบต้องย้ายจากห้องแอร์เย็นฉ่ำไปอยู่ในห้องที่รกรุงรังด้วยสมบัติบ้า ทั้งกองหนังสือ เสื้อผ้าเปื้อนคราบดำด่าง เตารีด กระติกน้ำร้อน กองสุมไว้ราวเป็นสุสานของใช้หมดอายุ พัดลมเพดานก็ส่งเสียงครืดคราดเหมือนแมวหอบ ทีวีสีจอเล็กดับๆ ติดๆ ต้องอามือคอยทุบคอยตบให้มันติด  กลางคืนจะนอนก็นอนไม่ค่อยหลับ ได้กลิ่นเหม็นเหมือนมีซากหนูตายซุกซ่อนอยู่ใต้ที่นอน 

วันๆ แม่จะยุ่งอยู่กับโทรศัพท์ บางทีมีเสียงตะโกนด่าโขมงโฉงเฉง เด็กหญิงไม่เข้าใจเหมือนกัน เดี๋ยวนี้สายตาของแม่ที่มองมาช่างห่างเหิน บางทีก็ขุ่นขวาง  เธอต้องจำทนอับเฉาอยู่กับยายแก่ตัวเหม็นหืน และปากมากอย่างวายร้าย  จนกระทั่ง...