ซัมเมอร์รักหัวใจพักร้อน

 

 

 

 

 

                                     เหตุเกิดที่พาร์คการ์เดน

ยอดไม้... ลมหายใจกลายเป็นละอองไอนํ้า ค่อยๆ กลืนหายไปกับอากาศ ชวน

ให้นึกถึงต้นกำเนิดแห่งชีวิตสายลมพลิ้วไหวเอื่อยๆ แผ่วเบา... โรแมนติกสุดๆ

แต่เพียงพิณญ์จะชอบมันมากกว่านี้ ถ้าเธอไม่ได้กำลังเดินชาลากหิ้ว

กระเป๋าเดินทางใบหนักอึ้งที่ทางบ้านยัดช็อกโกแลตสามถุงโตใส่กระเป๋ามาให้

ด้วย...วันนี้โหดร้ายมากพอแล้ว

ปลายทางช้างหน้าคือจุดหมายชองเธอ หอพักที่แสนสบาย น้ำอุ่นๆ

และเตียงนุ่มๆ การเดินตัดสวนสาธารณะแห่งนี้เป็นการย่นระยะทางอย่าง

มหาศาล จากถนนที่แท็กซี่จอดส่งตามแผนที่ขยุกขยุยของเธอ

จริงๆ แล้วมันควรจะจอดอีกฟากชองพาร์คการ์เดนนี่ต่างหาก ซึ่งเธอก็

จะได้ลงตรงหน้าหอพอดีเป๊ะ...

ก็ใครจะรู้ล่ะว่ามันมีถนนชื่อเหมือนกันสองสาย เมื่อเธอลงจากแท็กซี่

ถึงได้รู้ว่า ที่เธอควรจะลงน่ะคือสายที่ 2 ต่างหาก ไม่ใช่สาย 1... เฮ้อ! วันนี้จะ

มีอะไรราบรื่นบ้างมั้ยเนี่ย

เพียงพิณญ์ยกมือขึ้นดูนาฬิกา เกือบเที่ยงคืนแล้ว ทั้งที่ป่านนี้เธอน่าจะ

ความจริงเธอจะต้องมาถึงตอนเย็นๆ แต่ด้วยความโชคดีสุดๆ ทำให้

เธอได้นั่งเครื่องบินถึงสามเครื่องในวันเดียวกัน ทำไมน่ะเหรอ ก็ไอ้เครื่องที่เธอ

ขึ้นมันเกิดขัดข้องน่ะสิ ผู้โดยสารบนเครื่องบ่นกันระงม แล้วทำท่าจะหงุดหงิด

ใส่เธอซึ่งเป็นคนที่ขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย

เธอไม่ได้ทำซักหน่อย!

พอดีพอร้าย เจ้าแท็กซี่ก็ด้นมาส่งผิดที่เสียอีก เจริญจริงๆ

ตอนกลางคืนนี่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ ที่นี่เงียบดี... ก็แหงละ ดึกดื่นค่อน

คืนป่านนี้คงไม่มีใครมาเที่ยวเดินตุ่มๆ แบบเธอหรอก อากาศก็น้าวหนาวจน

แทบจะแข็งตายอยู่แล้ว

เธอถูมือตัวเองแรงๆ ยกขึ้นแนบแก้มชาๆ แล้วตัดสินใจเร่งฝีเท้า...

สวรรค์รออยู่ตรงหน้าแล้ว...

แล้วเธอก็เห็นคน!

มีคนกำลังเดินมาทางนี้!

เอ้!! ดึกดื่นปานนี้แล้ว ทำไมถึงยังมีคนมาเดินได้ล่ะ? (แล้วทีหล่อนล่ะยะ ยังมาเดินอยู่นี่เลย)

ผู้ชายตัวสูงๆ สวมสเวตเตอร์สีทีมๆ กางเกงชายาวทีมๆ

แล้วก็หมวกสีทีมๆ... ทีมทุกอย่าง จะมีก็แต่ผิว'ขาว'ๆ เท่านั้นที่ดูสว่าง...

เขากำลังสาวเท้าก้าวยาวๆ ตรงมา ปีกหมวกปิดบังใบหน้ามิดชิด สองมือ ล้วงกระเป๋ายุกยิก บ่นอะไรพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์...ทำทางอารมณ์เสีย

ก่อนที่จะสวนกันตาทีมชองเธอก็นั่งแปะลงบนม้านั่งตัวยาวช้างทางนั่นเอง

เมาหรือปาวหวา?

คำเตือนเกี่ยวกับเรื่องเลวร้ายในสวนสาธารณะยามคํ่าคืนกระโจนเข้าใส่ เธอจนแทบผงะ...ตอนนี้เสียงลมหายใจยังดังไปด้วยซํ้า

โจร?... คนเมา?... วิ่งราว?... ชิงทรัพย์?... โรคจิต?... หรือประเภทที่

ไม่อยากเจอที่สุด... พวกปล้นสวาท!?

₁ nas #

ถึงหน้าตาเธอจะขะมุกขะมอมกับการเดินทางมหาโหด แต่กันไว้ก็ดิกว่า แก้ เพราะแย่แล้วจะแก้ไม่ทัน แถมยังอาจเสียความบริสุทธิ์เอาได้ เธอยัง

ไม่อยากจะจบอนาคตของตัวเองลง ทั้งที่มันยังไม่ได้เริ่มต้น

เพียงพิณญ์ค่อยๆ ยกกระเป๋าเดินทางขึ้น พยายามไม่ให้มันลากถูกพื้น แล้วค่อยๆ เบี่ยงกายออกจากทางเดินที่ติดไฟสีนวล ย่องช้าๆ ไปตามพื้นหญ้า อยากจะวิ่งใจแทบขาด แต่มันจะต้องเกิดเสียงดังขึ้นจนเรียกร้องความสนใจ

ของคนที่นั่งอยู่นั่น... เธอต้องฉวยโอกาสตอนที่เขายังไม่เห็นนี่แหละ...

หนึ่งก้าว... สองก้าว... สามก้าว เธอกำลังจะผ่านหน้าเขาไปแล้ว... สี่ก้าว... ห้าก้าว... หกก้าว อีกนิดเดียวแล้วเธอจะใส่เกียร์หมา... เจ็ดก้าว... แปด... ก...

กร๊อบ!!

คํ่าคืนอันสงบเงียบ ช่วยเสริมให้เสียงนั้นดังสนั่นลั่นสวน และไฟสีนวล แสนโรแมนติกของเพียงพิณญ์ก็ช่วยเน้นใบหน้าซีดๆ ของเธอให้ชัดเจนด้วย

การสาดแสงลอดผ่านช่องใบไม้ลงมาจับใบหน้าเธอพอดิบพอดี

หญิงสาวเหงื่อแตกซิก... ล้าเธอผ่านครคืนนี้ไปได้ สาบาน! เธอจะกลับ

มาเผาไอ้เศษไม้เฮงซวยใต้เท้าเธอแน่นอน

ผู้ชายคนนั้นหันมามองด้วยความแปลกใจ แล้วเมื่อเห็นเธอ ดวงตาเขา

ก็เบิกกว้าง... มือที่สอดอยู่ในกระเป๋ายุกยิกอีกครั้งคล้ายจะหยิบอะไรออกมา

ซวยแล้วไงล่ะ ยัยแพม! ตายแน่ๆ คราวนี้ ไอ้โรคจิตนั่นกำลังจะหยิบ

มืดออกมา หรือบางทีอาจเป็นปีน!

ซวยแล้วๆๆ

เพียงพิณญ์ไม่รออีกต่อ’ไป เธอใส่เกียร์หมาสุดฤทธิ์ วิ่งพรวดไปข้าง

หน้าอย่างไม่คิดชีวิตชนิดที่นักวิ่งทีมชาติต้องอาย กระเป๋าใบหนักอึ้งและ ช็อกโกแลตสามถุงไม่เป็นปัญหาส่าหรับเธออีกต่อไป... เธอยกกระเป๋าขึ้นกอด แนบอกโดยไม่รู้สึกหนักแม้แต่น้อย

เธอหันไปมองช้างหลัง ภาวนาให้เห็นแต่ความว่างเปล่า... แต่... ผู้ชาย

คนนั้นวิ่งตามมา

เธอไม่กล้าร้องออกมาดังๆ เพราะการออกเสียงอาจทำให้ระดับ

ความเร็วของเธอลดลงได้

ใกล้ถึงแล้ว! แสงไฟ ถนนอีกฟาก แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง... ประตู

ซุ้มไม้เลื้อยทางออกทางเดียวจากพาร์คการ์เดนสู่ถนนชื่อเหมือนกันแต่เป็นสาย

2 บัดนี้มันปิด

ปิดสนิท!!

ฮือๆๆ ทำไมซวยอย่างนี้

สมองทำงานอย่างรวดเร็ว... เห็นทีต้องใช้วิชาพละ กับกำแพงโรงเรียน

ที่ช่วยฝึกฝนเธอมาเป็นอย่างดีให้เป็นประโยชน์

เพียงพิณญ์โยนกระเป๋าและของทุกอย่างข้ามรั้วส่วนที่เตี้ยกว่าซุ้มโค้ง

ของประตู เถาไม้เลื้อยที่คลุมแน่นหนาทำให้เธอไม่รู้ว่าแกนเหล็กของมันอยู่ ตรงไหน หญิงสาวสุ่มเหยียบแล้วโหนตัวข้ามไป ก่อนจะก้าวลงอีกฟาก แต่

เถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็พันเข้ากับเท้าเธอ... เพียงพิณญ์หล่นปุ๊ลงไปนอน แอ้งแม้งอยู่บนฟุตบาท... จุก!

โอย...เธอกัดกรามแน่น รวบรวมกำลังหอบของแล้ววิ่งข้ามถนน...

บันไดตึกหอพักเปิดไฟสว่างไสวแสนอบอุ่นรอต้อนรับเธออยู่ตรงหน้าแล้ว

ร่างบางหันกลับไปมองอย่างหวาดๆคิดว่าล้าเห็นเขากำลังปีนข้ามมาละก็ เธอจะตะโกนให้สุดเสียงทีเดียว

แต่ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น... เธอเห็นเขาค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลง หอบแฮกๆ

มองมาทางเธอแล้วลั่นหัวไปมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันเดินกลับไปทางเดิม

อึ! สมน้ำหน้า ผิดหวังละสิที่เหยื่อหลุดมือ คิดหรือว่าจะจับนักวิ่ง

ไทยแลนด์อย่างฉันได้ (เอ๊ะ! แต่เมื่อตะกี้ไม่เห็นคิดแบบนี้นี่ยะ)

หญิงสาวเดินขึ้นบันไดช้าๆรู้สึกหมดแรงข้าวต้มอย่าว่าแต่เป้สะพายเลย... ขาเธอเองยังลากไม่ไหว...

คุณป้าเจ้าของหอนั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟารับแขก ฮืตเตอร์ร้อนๆ ส่งความ

 

 

อบอุ่นกระจายไปทั่วห้อง ไล่ความหนาวเย็นออกไปจากร่างกาย คุณป้าแกว่า

โชคดีที่ละครยังไม่จบ ไม่งั้นเธอคงได้เข้าห้องพรุ่งนี้เช้า

คุณป้าล่งกุญแจให้ เชิดหน้านิดๆ อวดทรงผมที่แกคงเพิ่งไปทำมาใหม่... ผมบลอนด์ขดเป็นลอนกลมๆ เด้งได้ สั้นระดับติ่งหู เหมือนทรงมาดอนน่าไม่มี

ผิด และดูทำทางแกคงจะภูมิใจกับมันมาก เพราะป้าแกยกมือขึ้นแตะ จับ จัด

และตบเบาๆ ทุกๆ 1 นาที... ไม่รู้ว่าไปทำร้านไหนมา รู้อย่างเดียว...เธอจะ

ไม่เข้าร้านนั้นเด็ดขาด!

มันเป็นหอพักสตรีที่ดูดีมากๆ เลย สะอาดและสบายตา มีกระถาง

ต้นไม้วางอยู่ตามมุมต่างๆ ช่วยลดความแข็งกระด้างของตัวตึก และดูอ่อนโยน... สิ่งเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ไงล่ะที่ทำให้แต่ละที่แตกต่างกัน

ห้องของเธออยู่ชั้น 3 เป็นชั้นที่ตัดสินใจล่าบากว่าจะใช้ลิฟต์หรือจะเดิน

ขึ้นดี... สำหรับวันนี้เพียงพิณญ์ปล่อยให้สภาพสะบักสะบอมของเธอช่วย

ตัดสินใจแทน...

ห้องค่อนข้างกว้าง แต่เดี๋ยวก็คงแคบลงเมื่อเธอเอานู่นเอานี่ไปวาง

แต่ ตอนนี้เธอยังไม่คิดจะจัดมัน สิ่งที่เธอต้องการอย่างแรง ก็คือน้ำอุ่นๆ และ

เตียงนอน

ก๊อกๆ...

ใครมาเคาะประตูฟะ! ดึกปานนี้แล้วไม่รู้หรือไงว่าคนเขาเหนื่อยจนแทบ จะ shut down อยู่แล้ว (ก็ไม่รู้นะสิ!)

เธอเดินไปเปิดประตูอย่างกระแทกกระทั้น หน้าบึ้งเหมือนกินนมบูด...

ทันทีที่เปิด...

เสียงอึกทึกครึกโครมและริบบิ้นสีรุ้งก็พุ่งประดังเข้าใส่เธอ

“Surprise!!! Wellcome to the happy world of the third floor Miss Peangpin.”

เธอผงะ!... จากนั้นก็เป็นรายการแนะนำตัวแบบสายฟ้าแลบ “สวัสดีจ้ะ... แอนนี่จ้ะ แล้วนี่ก็... จูลี่ เกรซ และแซนน่า and you?”

 

“แพม...” เธอตอบอย่างรวดเร็วเหมือนกำลังเล่นเกมชิงรางวัล

“โอเคแพม เรามาทักทายน่ะจ้ะ โทษทีนะที่มารบกวนตอนดึกแบบนี้

ก็เธอนั่นแหละที่มาช้า เรางี้รอกันตั้งนาน”

อ้อ...สรุปว่าฉันผิด แต่ช่างเถอะ ต้อนรับกันอบอุ่นขนาดนี้ยังไงก็โกรธ

ไม่ลงอยู่แล้ว

คนทีชื่อแอนนี่จ้องหน้าเธอใกล้ๆ“ไอ...วาวๆ แพมมี่ ยูอาร์ เวรี่ บิ๊วตี้ฟูล

เกิร์ล... แหมๆ มีคนหน้าตาน่ารักมาอยู่ด้วยแบบนี้ ชั้น 3 ของเราจะต้องสดใส

ซาบซ่าแน่ๆ”

“นั่นสิ เห็นแต่หน้ายัยมิสมาดอนน่าทุกวันๆ จนจะเฉาตายอยู่แล้ว เห็น

ทรงผมใหม่ของแกมั้ย ไม่รู้ว่าคิดอะไรของแก ทำไปด้ายยย”

เพื่อนสาวที่ชื่อจูลี่ทำเสียงสูงแล้วก็พรรณนาไฟแลบอีกเป็นชุดจนเพื่อนๆ

ที่เหลือต้องรีบห้ามไว้

“ให้เราช่วยจัดของมั้ยจ๊ะ รับรองสวยพริ้ง แป๊บเดียวเสร็จ”

“โอ๊ะๆ ไม่ต้องหรอกจ้ะ คือ ตอนนี้มันก็ดึกแล้วทำอะไรไม่ค่อยถนัด

เดี๋ยวจะกวนคนที่อยู่ช้างล่างเขา อีกอย่างฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าจะเอา

อะไรไว้ตรงไหน ไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ รับรองว่าจะใช้บริการให้เต็มที่เลย” เพียง- พิณญ์บอกเสียงหวาน พวกนี้ไม่ยอมไปกันซักที เธออยากนอนเต็มแก่แล้ว

“งั้นเหรอ อืม ก็ดีนะ พรุ่งนี้ดึกว่า งั้นแพมนอนพักผ่อนเถอะ พวกเรา

ไม่กวนแล้ว'จ้ะ...'ราตรีสวัสดิ์นะ”

“รา... ตรี... ซา... หวัด... อ้าว!!” เธอปิดประตูลงบอกลาเสียงอ่อย

เมื่อตัดโลกภายนอกออกไปแล้ว ตาที่เริ่มปรือก็น่าทางพาขาเธอไปยัง เตียงนุ่ม ทิ้งตัวลงนอนแผ่ ก่อนจะใช้เท้าเตะผ้าคลุมลงไปกองอยู่กับพื้น แล้ว

ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มหนา... หลับเป็นตาย...

สอง

เทพบุตรโรคจิต

ก๊อกๆๆ... ก๊อกๆๆ

“แพมมี้...มี่ๆๆๆ”

“แพมมี่จ๋า...”

โอ๊ย! แม่เสียงแปดหลอดทั้งหลาย เอะอะโวยวายอะไรแต่เช้าก็ไม่รู้

เพียงพิณญ์งัวเงีย เดินไปที่ประตู ชะโงกหน้ามองลอดรูเล็กออกไปเห็น

ใบหน้านูนๆ เบี้ยวๆ ของแอนนี่เต็มช่อง รายนั้นก็กำลังจ้องตาเธอเหมือนกัน

เธอเปิดประตู “มีอะไรเหรอ?” เธอถาม

แอนนี่มองสภาพของเพียงพิณญ์แล้วส่ายหัวต๊อกแด๊ก “โธ่เอ๊ย... แม่

สาวน้อย ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอจ๊ะ พวกเราอุตส่าห์จะมาชวนไปจ๊อกกิ้งตอนเช้า วันนี้วันหยุดด้วย คนเยอะดี”

“ไปเถอะ... ฉันยังอยากนอนต่ออีกหน่อย”

“ว้า แย่จัง พวกเราว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวเช้าด้วยนะเนี่ย”

เพียงพิณญ์ยิ้ม เพื่อนใหม่ชองเธอช่างไฮเปอร์แอ็กทิวิตี้เสียจริง เหมือน

โลกนี้ไม่มีอะไรจะมาขวางพวกหล่อนได้

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)